จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 764

เมื่อเห็นฟางเหยียนออกมาแล้ว ชิงตี้จึงเอ่ยถามอย่างอดใจรอไม่ไหว: “ที่รัก เป็นไงบ้าง คุณฆ่าเฒ่าประหลาดนั่นแล้วหรือยัง?”

เทียนขุยก็อยากทราบว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน เพราะแรงสั่นสะเทือนสองครั้งเมื่อครู่นี้ ทำให้เขารับรู้ได้ถึงคลื่นกำลังภายในอันแข็งแกร่งยิ่งนัก เห็นได้ชัดว่าได้มีการต่อสู้กันเกิดขึ้น

ฟางเหยียนจ้องชิงตี้ตาเขม็ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ถึงเวลาบอกจุดประสงค์ของเธอให้ฉันรู้แล้วนะ”

ชิงตี้เข้าใจโดยทันที ทว่าฟางเหยียนไม่ได้เอ่ยตรงๆ กลับทำให้เธอเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง: “ที่รัก คุณฆ่าเฒ่าประหลาดแล้วเหรอ?”

ชิงตี้ก็รับรู้ได้ว่าฟางเหยียนแปลกๆ ไป ถูกต้อง เขาเย็นชายิ่งกว่าเมื่อก่อนอีก เย็นชาราวกับน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว โดยเฉพาะความเย็นชาที่อยู่ในสายตาของเขา ช่างทำให้ผู้ได้เห็นต้องหวาดกลัว สัมผัสได้ถึงความเย็นที่เข้าไปลึกถึงกระดูกดำ

ความเย็นชาในครานี้ของเขานั้น ราวกับหมาป่าตัวหนึ่งที่หิวกระหาย กำลังจับต้องเหยื่อล่าอันอวบอิ่มน่ารับประทานอยู่

“พูด!”

ชิงตี้ได้ยินดังนั้นก็สะดุ้งทันที และเอ่ยขึ้นด้วยความกล้าๆ กลัวๆ: “ฉันอยากให้คุณเข้าร่วมเพลิงเสวน!”

ฟางเหยียนขมวดคิ้วมากขึ้นกว่าเดิม!

นี่น่ะหรือจุดประสงค์ที่ชิงตี้ต้องการให้เขากำจัดเฒ่าประหลาดตระกูลโจวแห่งดินแดนตะวันตก?

เขาเข้าร่วมเพลิงเสวนได้หรือ?

นี่กำลังเป็นการล้อเล่นอยู่มิใช่หรือ?

เพลิงเสวนฆ่าเทียนหม่า สหายของเขา แถมยังทำให้ผู้กล้าแห่งสำนักเจ็ดพิฆาตพันกว่าคนต้องมาประสบหายนะล้มตายกันเป็นระนาว เขาและเพลงเสวนนั้นมีความเคียดแค้นกันชนิดที่อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ เขาจำต้องโค่นล้มเพลงเสวนทั้งหมดให้จนได้ ทว่าบัดนี้จะมาบอกให้เขาเข้าร่วมเพลิงเสวน ช่างเป็นความเพ้อฝันของคนปัญญาอ่อนเสียจริง สหายเหล่านั้นต้องมาตายเสียเปล่าอย่างนั้นหรือ? ความแค้นของพวกเขาผู้ใดจะมาแก้แค้นให้?

บัดนี้ไม่เพียงแต่เป็นความแค้นของสหายเขาที่ต้องแก้แค้น ทว่าเพลิงเสวนได้ทำการวางหมากไว้ยกใหญ่แล้ว ไม่ทราบว่าคิดจะทำอะไรกันแน่ เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาต้องการที่จะกำจัดเพลิงเสวนยิ่งขึ้น ไม่มีทางที่จะให้พวกเขาทำเรื่องเลวทราม ทำลายประเทศชาติต่อไปได้อีกแล้ว ก้อนเนื้อร้ายนี้เขาจำต้องกำจัดทิ้งให้จนได้ ไม่เพียงเท่านี้ ฟางเหยียนยังจะทำให้พวกเขาเพลิงเสวนหายสาบสูญไปจากประเทศหวาอีกด้วย!

หากเพลิงเสวนไม่ถูกกำจัดไป ฟางเหยียนก็จิตใจไม่สงบ!

หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นพูดละก็ บัดนี้ก็คงมีหญ้าขึ้นเต็มสุสานสูงชะลูดแล้ว!

เทียนขุยได้ยินก็ตัวสั่น เกือบจะเอ่ยด่าทอไปแล้ว!

ตั้งแต่โบราณมา เพลิงเสวนก็คือองค์กรที่พวกเขาจำต้องสังหารทิ้ง จะไปเข้าร่วมอยู่ข้างในด้วยได้อย่างไร เทียนขุยเป็นชายชาตรีที่ตรงไปตรงมาผู้หนึ่ง จึงไม่สามารถอภัยให้ได้โดยปริยาย เขาก้าวเท้าหมายจะต่อสู้ ชิงตี้สีหน้าถอดสี ยกมือตั้งการ์ด

โครม!

มุมปากเทียนขุยเผยเป็นรอยยิ้มอันเย็นชา เขามองข้ามสิ่งหนึ่งไปโดยสิ้นเชิง ชิงตี้ก็คือนินจาเช่นกัน และเขาแน่นอนว่ามิใช่คู่ต่อสู้ของชิงตี้เลย การปะทะเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้เปรียบเลยแม้แต่น้อย!

“นายบ้าไปแล้วหรือไง ทำไมมาโจมตีฉัน!” ชิงตี้ตะคอกน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันควรที่จะกำจัดแกทิ้งไปตั้งนานแล้ว จะได้ไม่ให้แกมาปล่อยข่าวลือที่ทำให้คนเข้าใจผิดอยู่ที่นี่ ใช้แผนการหลอกล่อให้คนอื่นเชื่อ”

ขณะที่พูดอยู่นั้น เทียนขุยก็พุ่งเข้าไปอีกรอบ ทว่าฟางเหยียนห้ามปรามไว้ได้ทัน

“พอได้แล้ว!”

ทั้งสองคนชักมือกลับทันที ทว่าก็ยังคงจับจ้องมองฝ่ายตรงข้ามอย่างระมัดระวังเช่นเคย แรงอำมหิตที่อยู่ในดวงตาของเทียนขุยแข็งกร้าว มองชิงตี้ด้วยใบหน้าที่เกรี้ยวกราดเย่อหยิ่ง มองดูฝั่งชิงตี้กลับมีสีหน้าเกรี้ยวกราดและหยิ่งผยอง ไร้ซึ่งความกลัวต่อแรงอำมหิตของเทียนขุยแม้แต่นิดเดียว

“โผ้จวิน ยัยปีศาจคนนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว ตอนนั้นก็ควรที่จะฆ่ายัยปีศาจคนนี้ไปซะ ที่แท้การที่เขาเข้าใกล้คุณทีละก้าวแบบนี้ ก็เพื่อต้องการให้คุณเข้าร่วมเพลิงเสวนด้วยนี่เอง การกระทำที่ราวสติฟั่นเฟือนแบบนี้ เขาก็กล้าพูด โผ้จวิน คุณสั่งการเลยเถอะ ให้ผมกำจัดยัยปีศาจนี้ซะ!”

เห็นได้ชัดว่า เทียนขุยที่ความเกรี้ยวกราดสะสมมาเนิ่นนาน ได้ปะทุขึ้นมาโดยสิ้นเชิงแล้ว!

โดยเฉพาะความแค้นต่อการตายของเทียนหม่าสหายรัก ได้สะเทือนเข้าไปในจิตใจของนักรบ!

และบัดนี้จะมาให้เขาถวายกายไปอยู่ฝั่งศัตรู ลืมความแค้นของเหล่าสหาย เขาจะไปทนได้อย่างไร!

“เอาละเทียนขุย ฉันเข้าใจความคิดของนายดี ความแค้นของสหายไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกับศัตรูได้ ฉันจะลืมความแค้นของสหายได้อย่างไร? เพลิงเสวนต้องถูกกำจัดเท่านั้น จะให้มันอยู่เพื่อเป็นภัยต่อเราไม่ได้!”

เทียนขุยฝืนระงับโทสะเอาไว้ เขาเชื่อในสหายของเขา และเชื่อในโผ้จวินยิ่งกว่า ทว่าชิงตี้กลับมีสีหน้าที่ไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาเล็กน้อย