จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 775

ในที่สุดก็เผยเขี้ยวเล็บออกมาแล้วสินะ?

ชิงตี้สะดุดกึกในใจ เป็นอย่างที่เธอคาดคิดไว้ไม่มีผิด ฟางเหยียนรับปากว่าจะพบหน้านายน้อย ก็มาพร้อมกับแผนการทันที และตอนนี้เขาได้พูดออกมาด้วยตัวเอง โจมตีอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จนทำให้เธอเวียนหัว สับสนงุนงงไปหมดแล้ว

ชิงตี้กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของฟางเหยียนอย่างอ้อม ๆ กลายเป็นเพชฌฆาตที่ฆ่าพี่น้องพวกพ้อง!

เธอรู้ดี ว่าท่าทีที่ฟางเหยียนมีต่อเพลิงเสวน เป็นความแค้นที่ต้องเอาคืนด้วยเลือด จะแค่หัวเราะแล้วปล่อยผ่านไปได้ยังไง?

“นายน้อย ขอโทษค่ะ ฉัน ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเรื่องมันจะกลายเป็นอย่างนี้ไปได้ ถ้ารู้อย่างนี้ ฉันคงไม่มีทางชักศึกเข้าบ้านเด็ดขาด”

นายน้อยส่ายหน้าเล็กน้อย ยังไม่ทันเอ่ยปากพูด หลินซิงก็ทนไม่ไหวชี้หน้าชิงตี้แล้วเอ่ยขึ้นมาด้วยความโมโห : “แค่ขอโทษคำเดียวมันชดใช้ชีวิตผู้ติดตามที่จงรักภักดีสองร้อยกว่าคนที่ตายไปได้เหรอ? ตอนนั้นไม่ควรให้เธอออกไป ตอนนี้เธอคิดจะหลีกเลี่ยงบาปที่เธอก่อไว้งั้นเหรอ? ฆ่าเธอให้ตาย ตายไปก็ไม่มีอะไรให้น่าเสียดาย!”

ชิงตี้ก้มหน้าไม่พูดจา ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด หลินซิงพูดถูก เมื่อสืบสาวราวเรื่องแล้ว เป็นชิงตี้เองที่พาฟางเหยียนกลับมา ชีวิตของคนสองร้อยกว่าคนควรต้องมีคนรับผิดชอบ ดังนั้นเธอจึงไม่มีอะไรให้ต้องคิดอีก ยอมจำนนต่อข้อกล่าวหาของหลินซิงแต่โดยดี

“เธอคิดว่าเงียบแล้วจะหลบหนีเรื่องนี้ไปได้เหรอ? ฉันบอกเธอไว้เลยนะชิงตี้ เรื่องนี้ไม่จบง่าย ๆ แน่!” หลินซิงกล้าล่วงเกินนายน้อยเสียที่ไหนกันล่ะ? จึงได้แต่โยนความผิดไปให้ชิงตี้ หลังจากพูดจบก็รู้เหมือนยังไม่หายโมโห เลยชี้หน้าชิงตี้อีกครั้ง “เธอพูดสิ ว่าเรื่องควรทำยังไง?”

ชิงตี้สีหน้ารู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อย ๆ น้ำตาเหมือนหยาดน้ำฝน ที่หยดลงมาแหมะแหมะ : “ฉัน ขอตายชดใช้ความผิดค่ะ!”

“ตายชดใช้ความผิด? เธอล้อฉันเล่นหรือไง? ตอนนี้ ฉันมีเหตุผลที่จะเชื่อได้อย่างเต็มที่ ว่าเธอทรยศ ชีวิตของเธอแค่คนเดียวมันมีค่าเท่ากับชีวิตคนสองร้อยกว่าคนงั้นเหรอ?”

หลินซิงคุกคามอีกฝ่ายอย่างดุร้าย ขณะที่กำลังจะด่าทอกล่าวโทษชิงตี้ต่อ

นายน้อยที่เงียบมาโดยตลอดก็ได้ตวาดขึ้นมาอย่างโมโห : “พอได้แล้ว!”

หลินซิงจึงหยุดพูดอย่างไม่สบอารมณ์ สายตาที่มองไปยังชิงตี้ เต็มไปด้วยความร้ายกาจ สีหน้าของชิงตี้ดูลำบากใจมากขึ้นเรื่อย ๆ นายน้อยออกหน้าแทนเธอเป็นเรื่องที่ดี แต่จากที่เธอเห็น ยิ่งทำให้หลินซิงเกลียดแค้นตัวเองมากขึ้น

“หลินซิง นายกำลังสอนฉันอยู่หรือไง?”

หลินซิงก้มหน้าเล็กน้อย “นายน้อยครับ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

“งั้นนายหมายความว่ายังไง?” นายน้อยถามกลับ : “ฉันเป็นคนเชิญจอมพลมา ฉันเป็นคนบอกให้ชิงตี้เชิญมา ถึงจะไม่ได้ประโยชน์อะไรแต่ก็ยังได้ลงมือทำ นายพูดจาว่าร้ายเธออย่างนี้ เท่ากับว่านายกำลังตบหน้าฉันอยู่?”

“นายน้อย ผมเปล่าครับ”

นายน้อยแสยะยิ้ม : “งั้นนายหมายความว่า ฉันทรยศด้วยเหมือนกันสินะ?”

น้ำเสียงเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ อุณหภูมิของอากาศโดยรอบลดต่ำลงหลายองศา!

หลินซิงเอ่ยพูดเสียงสั่น : “เปล่าครับ นายน้อย ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริง ๆ ผม......”

“นายไม่ได้หมายความอย่างนั้นก็ดี ไม่อย่างนั้น......” พูดถึงตรงนี้ เขาก็เมินใส่หลินซิง แล้วหันไปมองฟางเหยียน : “จอมพล ขายหน้าคุณแย่เลย คุณวางใจเถอะครับ หากจอมพลยังไม่หายโมโห หัวของลูกน้องผม คุณเอาไปได้เลย”

ท่าทีจริงใจ คำพูดน่าเชื่อถือมาก

เมื่อเห็นฟางเหยียนกำลังจะเอ่ยพูดอีกแล้ว นายน้อยจึงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดต่อไปว่า : “ฆ่าผมหนึ่งคน สามารถเปลี่ยนท่าทีของจอมพลได้ ผมตายไปก็ไม่เสียดายครับ แต่ผมเชื่อว่าจอมพลจะคิดว่า เก็บผมไว้จะมีประโยชน์กว่าฆ่าผมทิ้ง”

ฟางเหยียนเอ่ยพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ : “รู้ได้ยังไง?”

“เพราะจอมพลไม่ใช่จอมมารฆ่าคน ไม่อย่างนั้นชิงตี้คงไม่มีชีวิตมาจนถึงตอนนี้หรอกครับ”

“หล่อนมีของที่ฉันต้องการ ฉันเลยไว้ชีวิตหล่อน”

นายน้อยยิ้มเล็กน้อย : “จอมพลครับ ผมคิดว่าชิงตี้น่าจะเคยพูดเรื่องเพลิงเสวนกับคุณแล้ว ถูกต้องครับ เป็นอย่างที่คุณเห็นนั่นแหละ เพลิงเสวนแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ต่างฝ่ายต่างทำตามใจตัวเอง พวกมันก่อความวุ่นวายให้กับเพลิงเสวน ทำชั่วตามอำเภอใจ พวกมันมีกำลังอยู่เหนือพวกเรา แอบกดขี่พวกเรา เพื่อลดกำลังของพวกเราลง นี่เป็นสิ่งที่พวกมันอยากเห็น”

เงียบไปครู่หนึ่ง พบว่าฟางเหยียนไม่ได้จะเอ่ยพูดอะไร นายน้อยจึงพูดต่อไปว่า : “ผมไม่ปฏิเสธว่าคนของเพลิงเสวนฆ่าพี่น้องของคุณ ผมก็เป็นคนของเพลิงเสวน ฉะนั้นแม้ว่าจอมพลจะฆ่าผม ผมก็จะไม่กล่าวโทษอะไร แต่ผมเชื่อว่า จอมพลไม่ใช่คนที่กระหายเลือดอย่างนั้น กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา ดังนั้นนี่คือเหตุผลที่ผมเชิญจอมพลมา”

“แกกำลังลบล้างความผิดให้ตัวเองงั้นเหรอ?”