จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 817

เสียงกรีดร้องทั้งสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน!

จางไห่เฟิงสูดหายใจเข้า ปากขยับยิ้มเย็นชา “เลือดสดๆที่หายไปนาน กลิ่นที่คุ้นเคย ครอบครองชีวิตและความตายของคนอื่น รู้สึกไม่เลวเลยจริงๆ!”

“จางไห่เฟิง!”

เพี๊ยะ!

จางไห่เฟิงฟาดมือหน้าเธอหนึ่งที

“เย่ชิงหยู่ อย่าใจร้อนสิ เรื่องสนุกยังอยู่ด้านหลัง อย่าหาเรื่องตายขนาดนี้ ระวังเดี๋ยวกูทนไม่ไหว แล้วฆ่ามึงทิ้ง!” พูดแล้วจางไห่เฟิงก็ก้มหัวลง มองเย่ชิงหยู่ “สิ้นหวังมากเลยใช่มั้ย? ทำอะไรไม่ได้ใช่มั้ยละ ทำอะไรไม่ถูกเลยใช่มั้ย? รู้สึกถึงความสิ้นหวังในตอนนั้นของฉันรึยัง?”

หยางเซินเซินเจ็บจนสลบไปแล้ว เย่ชิงหยู่ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกเสียง คลานไปที่ตรงหน้าของหยางเซินเซิน กอดเธอไว้ในอ้อมกอด “เซินเซิน ฉันขอโทษ ขอโทษ….”

“ไม่สิ้นหวัง? ไม่พอสินะ!” จางไห่เฟิงพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย จากนั้นก็ส่งสายตาให้หลิวเฟิน หลินเฟินพยักหน้า

น้ำกะละมังหนึ่งสาดลงไป หยางเซินเซินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอที่เจ็บปวดอย่างมากพยายามอุดปากตัวเองไว้ ไม่ให้ตัวเองส่งเสียงร้องไห้ออกมา ร่างกายยิ่งสั่นกระตุกอย่างห้ามไม่อยู่ กระตุกจนทำเอาผู้คนสงสาร

“เซินเซิน ฉันขอโทษเธอนะ ฉันควรจะฟังเธอแต่แรก ไม่ควรไปเจอพวกเขา ฉันผิดไปแล้ว เซินเซิน”

หยางเซินเซินร้องไห้อย่างหนัก ส่ายหัวเล็กน้อย

จางไห่เฟิงเพลิดเพลินมาก “เซินเซินใช่มั้ย? นี่คือคนที่เธอเลือกจะตาม? ที่เธอมีวันนี้ก็เพราะหล่อนทั้งนั้น จนตอนนี้เธอยังดูธาตุแท้ของหล่อนไม่ออกอีกงั้นหรอ? ทำไมเธอมันต่ำตมขนาดนี้? ยังจะเป็นห่วงความรู้สึกของหล่อนอีกงั้นหรอ? สถุนจริงๆ! ถุย!”

เย่ชิงหยู่เข้าใจในทันที จางไห่เฟิงต้องการให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมาจากก้นลึกหัวใจ ดังนั้นจึงได้ลงมือกับหยางเซินเซิน ถ้าหากว่าลงมือกับตัวเธอ ก็จะไม่ได้ผลลัพธ์ที่ทรมานจิตใจคน ส่วนการให้คนรอบตัวรับความเจ็บปวด ก็จะทำให้เธอมีความรู้สึกผิดโทษตัวเอง และได้ผลลัพธ์ตามที่จางไห่เฟิงต้องการมากกว่า!

จางไห่เฟิงเขาต้องการให้เย่ชิงหยู่อยู่ในจุดที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตีนถีบปากกัด ให้เย่ชิงหยู่เธออยู่ในจุดที่โหดร้ายน่ารังเกียจ!

จางไห่เฟิงช่างโหดร้ายจริงๆ!

เดิมทีเธออยากจะปล่อยไปไม่สนใจ แต่เธอไม่ใจแข็งพอที่จะทำ

ทำตามความต้องการของจางไห่เฟิง แล้วยังไง?

“จางไห่เฟิง นายไม่ต้องมาทำให้ฉันขยะแขยง ยังมีอะไรอีกก็ปล่อยตามมาให้หมดเถอะ!”

จางไห่เฟิงยิ้ม “เริ่มแรกคุณปู่ก็เอาแต่พูดว่าเย่ชิงหยู่คนนอกนั่นฉลาดหลักแหลก ฉลาดเกินคน ฉันยังไม่พอใจ ตอนนี้ฉันรู้แล้ว มองสิ่งที่ฉันต้องการออกเร็วขนาดนี้ นอกจากให้เธอรู้สึกสิ้นหวังแล้วฉันยังต้องการให้เธอรู้สึกผิดโทษตัวเองด้วย แต่ว่าคิดไม่ถึงเลย เย่ชิงหยู่ที่สูงส่ง มีช่วงเวลาที่ยอมแพ้ด้วยหรอ?”

“เธอรู้มั้ย ท่าทีที่เธอยอมแพ้นี่เหมือนหมาจริงๆ ไม่สิ บอกว่าเหมือนหมาก็เป็นมลทินมัน เพราะว่ามันซื่อสัตย์มากกว่าเธอ ดูสถานการณ์ออกมากกว่าเธอ ดูแล้วถ้าอยากจะทำลายเธอ เหมือนว่าจะยังไม่หนักมากพอ จุดนี้ฉันงกมากไปหน่อย ขอโทษด้วยละ!”

เย่ชิงหยู่คิ้วขมวดเล็กน้อย ใจกระตุก ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเพิ่มมากขึ้นในทันใด!

เห็นเพียงว่าจางไห่เฟิงเคลื่อนรถเข็น เข้าใกล้หยางเซินเซิน พูดอย่างเยาะเย้ยว่า “เซินเซินนะเซินเซิน ชื่อที่ไพเราะขนาดนี้ หญิงสาวที่สวยงามขนาดนี้ เต็มใจที่จะอดทนเจ็บปวดเพื่อเย่ชิงหยู่เนี่ย นะ? แต่ว่าฉันอยากจะถามเธอมากเลยว่า จะยอมไปตายเพื่อเย่ชิงหยู่มั้ยนะ?”

“จางไห่เฟิง มีอะไรก็มาลงที่ฉัน อย่าลงมือกับเซินเซิน ฉันไม่สนิทกับหล่อนเลยสักนิด ฉันข่มขู่ครอบครัวของหล่อน หล่อนถึงได้ตกลงมาเป็นเลขาของฉัน”

เมื่อได้ฟังประโยคนี้ จางไห่เฟิงก็ยิ้ม

“เย่ชิงหยู่ เธอมาเล่นตลกงั้นหรอ? ใจเสาะแบบเธอเนี่ยนะยังกล้าข่มขู่ครอบครัวหล่อน บังคับให้มาเป็นเลขาของเธอ? เธอโง่หรือฉันโง่? ขอความเมตตาก็ไม่รู้จักเปลี่ยนประโยคหน่อยรึไง? เธอเข้าใจความหมายของคำว่าข่มขู่งั้นหรอ?”

“จางไห่เฟิง หล่อนก็เป็นเพียงคนๆหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้อง นายอยากจะทำยังไงกับฉันฉันก็ทน แต่ว่าขอร้องนายปล่อยเธอไปเถอะนะ? เธอไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลยสักนิด ได้โปรด?”

จางไห่เฟิงยิ้มชั่วร้าย “เดิมทีรู้แค่ว่าเย่ชิงหยู่หยิ่งยโส ไม่คิดเลยว่าวันนี้ฉันเพิ่งได้รู้ว่าเย่ชิงหยู่ขอร้องอ้อนวอนคนอื่นก็ลื่นไหลขนาดนี้ แค่อ้าปากก็มาเลย?”

สามารถใช้ศักดิ์ศรีแลกกับชีวิตของหยางเซินเซิน เธอยินดีที่จะปล่อยวางทุกอย่าง

“เคยมีคนพูดว่า ความแค้นไม่ใช่การฆ่าศัตรูทิ้ง แบบนั้นไม่ได้รับความเพลิดเพลินจากการแก้แค้น แต่ต้องให้มันเดินเข้าสู่ความสิ้นหวังทีละก้าว แบบนั้นถึงจะทำให้ศัตรูลำบากใจอย่างหนัก และฉันเองก็คิดไว้ว่าจะให้เธอลิ้มลองความรู้สึกแบบนั้น ให้เธอได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดในตอนนั้นของฉัน เข้าใจมั้ย?”

พูดถึงนี่ จางไห่เฟิงก็หัวเราะได้ยิ่งบ้าคลั่งกว่าเดิม