จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 822
ปืนสามสิบกว่ากระบอก ไม่มีกระบอกไหนที่ยิงโดนฟางเหยียนเลย เขาเหมือนกับว่ามีดวงตาอยู่รอบตัว ที่สามารถคาดเดาทิศทางของกระสุนได้!
น่ากลัวเกินไปแล้ว!
การคาดเดาเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ได้มาจากประสบการณ์การสู้รบมากมาย ฟางเหยียนเขาไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดเลยด้วยซ้ำ ในเมื่อจะเล่นเกมซ่อนหา เขาก็ไม่คิดที่จะปล่อยคนสารเลวพวกนี้ไป!
แม้ว่าจะเป็นนินจา เผชิญหน้ากับสไนเปอร์มากมายขนาดนี้ ก็คงจะไม่ถึงขั้นที่ไม่บาดเจ็บสักนิดหรอกมั้ง?
หลิวเฟินเขาตัดสินว่าไม่สามารถทำได้เด็ดขาด!
จางไห่เฟิงยิ้มอ่อน “ถ้าตัวเขาสามารถในสายตาของคนทั่วไปมามอง เบื้องบนก็คงไม่จำเป็นต้องจัดมอบนินจาระดับต้าชี่มาให้ฉันมากขนาดนี้หรอก นายอย่าได้ลืมไปละ ว่ามันฆ่าหลินซิง!”
หลิวเฟินเงียบกริบไม่กล้าพูดจา!
หลินซิง นินจาระดับต้าชี่ ระดับสูงของสาขาดิน!
“พี่เฟิงครับ งั้นพวกเรา……”
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว ดูอยู่เงียบๆก็พอ อยากจะฆ่าคนๆนี้ ไม่ง่ายขนาดนั้น”
หลิวเฟิน “…..”
เขาสังเกตเห็นแล้ว ตั้งแต่ที่ฟางเหยียนมาปรากฏตัว จางไห่เฟิงก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปเป็นไม่มั่นใจ นี่มันตรงกันข้ามกับจางไห่เฟิงในก่อนหน้านี้ เหมือนกับว่าเปลี่ยนเป็นคนละคนกัน หลิวเฟินเขาไม่กล้าถาม และก็ไม่กล้าพูด!
เสียงปืนเบาลงแล้ว ความเร็วของฟางเหยียนเองก็ลดลง
“พี่เฟิงครับ มือปืนตายหมดแล้วครับ” หลิวเฟินพูดเสียงทุ้ม
“มัดเย่ชิงหยู่ไว้ซะ จากนั้นก็ห้อยไว้ ใช่ แล้วก็เอาเชือกมาให้ฉัน”
จางไห่เฟิงจับเชือกไว้ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฟางเหยียน ดูด้านบน!”
ฟางเหยียนหยุดฝีเท้าทันที เงยหน้ามองขึ้นไปด้านบน วินาทีนั้น ความโกรธพุ่งสูงขึ้น!
บนชั้นหก มีหญิงสาวที่ผมยาวสยายดูหน้าตาไม่ออก กำลังถูกมัดไว้และห้อยกลางอากาศ โงนเงนไปมาและสามารถตกลงพื้นได้ตลอดเวลา!
“จางไห่เฟิง!” ฟางเหยียนโมโหถลึงตาโต น้ำเสียงเย็นชาอย่างที่สุด
จางไห่เฟิงไม่สนใจความโมโหของฟางเหยียน “ฟางเหยียน ไม่เจอกันนานเลย! ของขวัญชิ้นใหญ่นี้ที่ฉันมอบให้นาย เป็นยังไงบ้าง?”
“ตอนนี้ต่อให้นายมีเก้าชีวิตก็ไม่เพียงพอ!”
“ตาย?” จางไห่เฟิงหัวเราะเสียงดัง “ฟางเหยียน คิดว่าตอนนี้นายเป็นจอมพลผู้รุ่งโรจน์ที่สูงศักดิ์อยู่จริงๆงั้นหรอ? ตื่นซะเถอะ แม้ทหารนับล้านจะมาปรากฏตัว นายคิดว่านายจะช่วยผู้หญิงคนนี้ได้จริงๆงั้นหรอ? แม้แต่ผู้หญิงของตัวเองยังช่วยไม่ได้ นายจะช่วยเหลือประเทศหวาที่ไม่ปกตินี่งั้นหรอ? หืม? ฉันจะบอกนายให้นะ ตอนนี้นายก็เป็นเพียงหมาตัวหนึ่งของฉันก็เท่านั้น คนที่พ่ายแพ้คนหนึ่งก็เท่านั้น”
“เทพสงคราม! ก็แค่เท่านี้เอง!”
“ตอนนี้ การตัดสินใจอยู่ในมือฉัน นายก็เป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งของฉัน ทหารนับล้านแล้วยังไง? อย่างมากก็แค่ตายกันไปข้าง แต่ว่าก่อนจะถึงตอนนั้น ฉันจะให้นายเห็นด้วยตาตัวเองว่าผู้หญิงของนายตายยังไง!”
ดวงตาของฟางเหยียนที่นิ่งสงบ ปรากฏความตื่นตระหนกออกมาเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาร้อนรนขนาดนี้ เย่ชิงหยู่เป็นผู้หญิงของเขา เขาไม่สามารถที่จะทำเป็นไม่สนใจได้ โดยเฉพาะตอนนี้ ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของจางไห่เฟิง
“ดูท่าทางของนายแล้ว เหมือนว่าจะยอมรับชะตากรรมแล้ว? พูดจริงนะ นายทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ นายทำแบบนี้ ทำเอาฉันลำบากใจมากเลย!” พูดอยู่แล้วจางไห่เฟิงก็ปล่อยเชือกเล็กน้อย เย่ชิงหยู่โงนเงนรุนแรงหนักกว่าเดิม สามารถตกหล่นได้ตลอดเวลา
“จางไห่เฟิง ถ้าหากว่าแกเป็นลูกผู้ชาย ก็มาลงที่ฉัน!”
“ลูกผู้ชาย? เหอะๆ….” จางไห่เฟิงหัวเราะ “ตั้งแต่ที่สองขาของฉันถูกตัด ฉันก็ไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว และก็ในเวลานั้นเอง ความแค้นสามารถให้ความหวังในการมีชีวิตอยู่กับคนที่เกือบจะตายได้มากแค่ไหน ทุกอย่างนี้ก็เพราะนาย เพราะงั้นฉันจะคิดบัญชีอย่างดีเลย!”
“ตอนนี้ คุกเข่าลงซะ!”
คุกเข่า?
ให้เทพสงครามคุกเข่าให้แก ช่างกล้าพูดจริงๆ!
พรึ่บ!
ฟางเหยียนคุกเข่าลง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ