จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 833

“สำนักกุ่ยกู๋ เทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหางมาแต่ไหนแต่ไร ลึกลับขีดสุด เกรงว่าไม่ใช่ผู้ที่จะสามารถเจอได้ง่ายๆ หลงเซี่ยวเทียนได้รับปากที่จะช่วยเหลือพวกเราติดต่อกับสำนักกุ่ยกู๋แล้ว งั้นพวกเราก็ไม่ต้องเป็นกังวลมากมายแล้ว จะใช้คนก็อย่าระแวง หากระแวงใครก็อย่าใช้เขา เข้าใจไหม?”

เทียนขุยพยักหน้า “งั้นโผ้จวิน ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงกันต่อ? คุณนายจนถึงตอนนี้ยังไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง หรือว่าพวกเราจะต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ตลอดแบบนี้เหรอ?”

“เสวียนเย่บอกว่ายังไง?”

“ชิงตี้ส่งข่าวมาบอกว่า พวกเขาตามหาที่อยู่ของคุณนายอยู่ตลอด เสวียนเจิ้นไม่ได้นำตัวคุณนายกลับสำนักกลาง แต่เจ้าเปี๊ยกเสวียนเย่นั่นได้สืบเสาะหาที่อยู่ของคุณนายอยู่ตลอดเวลา ถ้ามีข่าวสาร ก็จะบอกต่อกับพวกเรา”

ฟางเหยียนเงียบไป เสวียนเย่ทำเรื่องนี้ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง เสวียนเจิ้นทำเรื่องใหญ่มากมายลับหลังเขายังไม่พอ เขายังไม่รับรู้ได้แม้แต่น้อยอีก เรื่องทุกอย่างล้วนรับรู้ได้ทีหลัง เรื่องเกิดขึ้นแล้วจึงรับทราบ สำหรับเสวียนเย่ เขาผิดหวังในตัวเขาเป็นที่สุด ทว่าตอนนี้กลับไม่สามารถที่จะไม่พึ่งพาเสวียนเย่ได้

“โผ้จวิน ผมรู้ว่าตอนนี้คุณคิดยังไง เสวียนเย่เจ้าหมอนั่นทำล้มเหลว พวกเราก็ลำบากเต็มทน โดยเฉพาะพวกสหายทั้งหลาย ทุกคนต่างก็กักเก็บโทสะไว้เต็มท้อง ไม่มีที่ให้ระบายออก แต่ตอนนี้ พวกเราจึงทำได้เพียงเดินหน้าไปแล้วดูไปเท่านั้น อย่างน้อยก่อนที่เพลิงเสวนยังไม่มีความเคลื่อนไหวอันใด พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้”

ฟางเหยียนมองเทียนขุยอย่างลังเลใจแวบหนึ่ง สายตาที่มองมานี้มีความคุ้นเคยและแปลกหน้าเล็กน้อย เจ้าหมอนี่เริ่มมีสติปัญญาแล้ว? กลับกลายเป็นว่าสั่งสอนเขาแล้ว!

เทียนขุยยิ้มแห้ง: “โผ้จวิน ผมก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ในเรื่องของคุณนาย พวกเราล้วนมีหน้าที่ที่ไม่อาจปัดทิ้งได้ ใช่ ผมอยากจะฆ่าเสวียนเย่มาก คิดอย่างนั้นมาตลอด แต่ตอนนี้พวกเราจะต้องพึ่งพาเสวียนเย่ในการเข้าถึงเพลิงเสวน ดังนั้นผมสามารถวางความเคียดแค้นได้ แต่เพลิงเสวนจะต้องล่มสลาย!”

“เทียนขุย นายอยู่กับฉันมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว กลับมีความสามารถซ่อนเร้นขึ้นมาแล้ว!”

เทียนขุยยิ้มแห้ง ไม่ได้เอ่ยอันใด

——

ท้องฟ้า มืดมิดเพียงนี้ ลึกเพียงนี้

ณ สถานที่แห่งหนึ่ง หลงเซี่ยวเทียนและลูกชาย ถือโอกาสมายังภูเขาสูงแห่งหนึ่งในยามค่ำคืน ภูเขาสูงตระหง่าน ช่างน่าอัศจรรย์

“พ่อ นี่น่ะเหรอที่ตั้งของสำนักกุ่ยกู๋? พ่อมาผิดที่หรือเปล่า? ด้านหน้าเป็นหน้าผานะ”

หลงเซี่ยวเทียนควักกล่องโบราณอันหนึ่งออกมา มองไปยังรอบด้านที่มืดสนิท “สำนักกุ่ยกู๋ชำนาญในฉีเหมินตุ้นเจี่ย ทางออกทุกทางก็ไม่เหมือนกัน บางครั้งทางออกของพวกเขาก็อยู่ที่ก้นทะเลสาบ บางครั้งทางออกของพวกเขาก็อยู่ที่ป่าช้า บางครั้งทางออกของพวกเขาก็อยู่ที่เขตแดน แต่ไม่ว่าทางออกของพวกเขาอยู่ที่ไหน ที่นี่ก็คือรังเก่าของพวกเขา นี่เป็นตำแหน่งที่เก็บไว้ก่อนล่วงหน้าก่อนที่จะสร้างห้าสำนักนินจาที่ยิ่งใหญ่ตามลำดับขึ้นมา ระดับความน่าเชื่อถือน่าจะไม่น้อย”

“ว่าแต่ พวกเราจะลงไปยังไงเหรอ?”

กล่องโบราณได้จัดบันทึกตำแหน่งที่ถูกต้องของสำนักกุ่ยกู๋ไว้แล้ว ทว่าไม่ได้จดบันทึกว่าจะเข้าสำนักกุ่ยกู๋ได้อย่างไร

ชั่วขณะหนึ่ง หลงเซี่ยวเทียนก็รู้สึกว่าตนเองสะเพร่าเล็กน้อย

ทว่าเรื่องนี้เขารับประกันให้ฟางเหยียนแล้ว หากทำไม่สำเร็จ นี่ก็เป็นการตบเข้าที่หน้าอย่างแรงไม่ใช่หรืออย่างไร?

และในขณะที่ทั้งสองคนพ่อลูกไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีนั้น อยู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงดังขึ้นมา

“ทั้งสองคน มาชมปรากฏการณ์ทางท้องฟ้ายามค่ำคืนไร้คนที่นี่เหรอ?”

ทั้งสองคนตกใจทันที รีบหันหน้าไป ที่ตกใจก่อนคือหลงเซี่ยวเทียน เขามีความสามารถโดดเด่น ทว่าไม่รับรู้เลยว่าคนด้านหลังปรากฏออกมาได้อย่างไร เมื่อเห็นคนด้านหลังชัดเจนแล้ว เขาก็ยิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่ ไหล่สองข้างไม่เท่ากัน เอียงร่างกาย แค่มองก็รู้ว่าเป็นคนพิการ!

คนพิการ!

เดินไม่มีเสียง? ปรากฏอยู่หลังพวกเขาทั้งสองคนอย่างไร้เสียง นี่มันลึกลับมากเพียงใด?

ไม่ถูกสิ!

ไม่น่าจะเป็นคนพิการ หลงเซี่ยวเทียนมองสำรวจอย่างละเอียดแล้วจึงพบว่าดวงตาของคนผู้นั้นปิดอยู่ เป็นคนตาบอด!