จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 91

ดูจากการแต่งกายของชายหนุ่มยังมองสถานะไม่ออก แต่ออร่าของเขาเกรียงไกรมาก การเคลื่อนไหวที่ด้านล่างตึกเมื่อสักครู่นี้ดังมากขนาดนั้น หม่าซวี่ซงไม่เชื่อว่าเขาจะไม่ได้ยิน หม่าซวี่ซงเป็นคนที่ฝึกการต่อสู้มา ย่อมรู้ว่าเจ้าหนุ่มคนนี้เป็นผู้มีฝีมือดี

“ไสหัวไป!” เวลานี้ตนเองกำลังโกรธเลือดขึ้นหน้า ขี้เกียจมาพูดเหลวไหลกับเขาแล้ว จึงตะโกนบอกไปตรงๆ

ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา นั่นคือสายตาที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ คู่หนึ่ง เย็นชาจนเหมือนกับดาบเล่มหนึ่ง

“แกกำลังพูดกับฉัน?” น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นยะเยือก เผด็จการเต็มที่

หม่าซวี่ซงแผ่นิ้วทั้งห้าออกกุมเป็นหมัด จากนั้นผ่อนออกอีกที ชี้หน้าชายหนุ่มพลันพูดว่า “ถ้ารู้จักเจียมตัวก็ถอยออกให้ฉันซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะให้แกได้ตายแน่!”

เทียนขุยไม่เคยกลัวถูกใครมายั่วยุ เขากลัวแต่จะไม่มีใครมายั่วยุเขาเท่านั้น มองชายหลายคนที่นอนระเกะระกะบนพื้นแวบหนึ่ง จากนั้นกุมหมัดเหล็กสองข้างไว้ พูดว่า “พื้นที่ที่จอมพลโผ้จวินปิดไว้ หากไม่มีคำสั่งของจอมพลโผ้จวิน ใครก็ห้ามเข้าใกล้ทั้งนั้น”

“เชี้ย!” หม่าซวี่ซงโกรธยกใหญ่ ตะคอกใส่ “แกแม่งรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร? ฉันคือหม่าซวี่ซง คุณชายตระกูลหม่า!”

ตอนแรกคิดว่าพูดชื่อของตนเองออกมาจะสามารถขู่ขวัญชายสูงใหญ่คนนี้ได้ ใครจะไปรู้สีหน้าของชายสูงใหญ่ไม่เปลี่ยนแปลงเลย สายตาที่แหลมคมไม่ได้ลดน้อยลงสักนิด พูดจานิ่งๆ “แล้วยังไงล่ะ?”

“วอนหาที่ตาย!” หม่าซวี่ซงโกรธเคืองจนปล่อยหมัดออกมาแล้ว

แต่พอหมัดของเขาต่อยไปได้ครึ่งทาง รู้สึกเหมือนตนเองต่อยเข้าแผ่นเหล็กชิ้นหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นใช้หมัดรับหมัดของเขาเอาไว้เช่นกัน หมัดทั้งสองปะทะกัน คาดไม่ถึงหมัดของเขาจะตกเป็นเบี้ยล่าง

เขาถอยหลังไปหลายก้าวติดๆ กัน มองทางชายหนุ่มแบบไม่รู้ตัว ถามด้วยความสงสัยอยู่ในใจ: นี่มันเรื่องบ้าอะไร?

เขารู้สึกว่ากระดูกของตนเองกำลังจะแตกหักหมดแล้ว นี่มันเป็นหมัดที่ไหน เห็นได้ชัดว่าคือแผ่นเหล็ก

ในห้องระดับราชา

ฟางเหยียนและหลินถงนั่งอยู่ตรงข้ามกัน บนหน้าหลินถงมีรอยยิ้มหวานสวยอันนั้นอยู่ตลอดมา เปลี่ยนจากท่าทางที่เย็นชาต่อหน้าผู้คน เธอยกแก้วใบหนึ่งขึ้น พูดกับฟางเหยียนว่า “บุญคุณที่คุณฟางช่วยชีวิตฉัน ทำให้หลินถงซาบซึ้งใจสุดๆ ขอดื่มให้คุณฟางแก้วหนึ่งค่ะ!”

ฟางเหยียนยกแก้วขึ้นมาแสดงการตอบรับสักหน่อย กระดกเหล้าในแก้วดื่มอึกๆ จนหมด

เห็นท่าทางนั้นของฟางเหยียน หลินถงอดถามขึ้นมาไม่ได้ “ไม่ทราบว่าคุณฟางทำอาชีพอะไรกันคะ? ทำไมฉันถึงมองเห็นกลิ่นอายผู้ชายที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวของคุณล่ะคะ กลิ่นอายแบบนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกหนุ่มหน้าใสเหล่านั้นตั้งเยอะ”

คำพูดนี้ไม่จริงจังเท่าไรนัก เดาได้ไม่ยากว่าหลินถงกำลังบอกอะไรเป็นนัยกับฟางเหยียนอยู่

ฟางเหยียนถามกลับ “คุณไม่ได้รู้มาตั้งแต่นานแล้วเหรอ?”

คำพูดนี้กลับพูดแทงใจของหลินถงเข้าแล้ว เธอตรวจสอบฟางเหยียนมาจริง ทั้งยังรู้ว่าเขาเป็นทหาร ดูท่าทางฟางเหยียนคนนี้ไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น เป็นคนที่พิเศษมาก

ดังนั้นเธอจึงรีบยิ้มตอบ “คุณฟางนี่สายตาแหลมคมมากจริงๆ นะคะ คุณคงไม่ว่าอะไรฉันที่ไปแอบค้นหาสถานะของคุณหรอกมั้งคะ?”

“ผมเป็นแค่เป็นทหารคนหนึ่ง จะมีอะไรต้องกังวลล่ะ”

หลินถงยิ้มหวานทันที พูดว่า “หลินถงมีเรื่องหนึ่งไม่เข้าใจ อยากสอบถามคุณฟาง”

ฟางเหยียนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่แสดงออกให้หลินถงว่ามา

หลินถงพูดขึ้น “คุณฟาง ในเมื่อคุณเป็นทหารในกองทัพ ทำไมถึงเรียนฝังเข็มประตูผีสิบสามเท่านี้ได้ล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าฝังเข็มประตูผีสิบสามเท่าอันนี้หายสาบสูญไปตั้งนานแล้ว และเป็นเข็มปีศาจ คุณที่เป็นทหารคนหนึ่งใช้การเป็น นี่ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลมั้งคะ!”

ฟางเหยียนตอบแบบไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนั้น “ไม่มีอะไรไม่สมเหตุสมผล วัฒนธรรมของประเทศหวา ความรู้กว้างขวางลึกซึ้ง ฝังเข็มประตูผีสิบสามเท่านี้ไม่ใช่เข็มปีศาจ นี่คือวิธีฝังเข็มที่ช่วยคนได้ ทำไมถึงพูดว่าเข็มปีศาจล่ะ?”

หลินถงพยักหน้าตอบอืม “คุณฟางพูดถูกค่ะ ที่แท้เป็นทหารของประเทศหวาของพวกเรา ลักษณะพฤติกรรมล้วนโดดเด่นระดับนั้นกันหมด”

ฟางเหยียนยังไม่พูดอะไร

หลินถงเงียบงันไปสักครู่ ก่อนจะถามต่ออีก “งั้นฉันขอถามคุณฟางได้หรือเปล่าว่าที่มาหนานหลิงครั้งนี้ มีธุระอะไรเหรอคะ?”