จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 918

ฟางเหยียนจ้องเซียวเหยาจื่อที่กำลังบ้าคลั่ง โดยไม่พูดอะไร

ตรงกันข้ามไอ้ชุดเผ่าดำกลับรู้สึกตกตะลึงอีกครั้ง เขารู้สึกหนักอึ้ง เมื่อสักครู่เขารับรู้ได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่ไม่น่าเชื่อ พลังนี้เพียงพอที่จะทำลายฟ้าดิน ซึ่งอยู่เหนือการควบคุมของคนคนหนึ่ง ความแข็งแกร่ง คลื่นกำลังภายในที่รุนแรงเช่นนี้ มันเป็นพลังที่ปล่อยออกโดยนินจาระดับปรมาจารย์ใช่ไหม?

ถ้าไม่ใช่ แล้วเซียวเหยาจื่อผู้หยิ่งยโสจะโกรธจนลนลานขนาดนั้นได้อย่างไร? บ้าคลั่งจนเสียบุคลิกภาพ? ไม่มีความหยิ่งยโสก่อนหน้านั้นหลงเหลืออยู่?

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

มีความลับอะไรซ่อนอยู่ในกำลังภายในที่เปล่งประกายสีทองนั้น?

ตอนนั้นเขาได้ตระหนักแล้วว่าตนเองอยู่ต่อหน้าฟางเหยียนแล้ว เป็นแค่ตัวตลกเท่านั้น เป็นตัวตลกที่แสดงทักษะต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ!

การต่อต้านเขา มันเป็นเหมือนการทำร้ายตัวเองชัด ๆ!

ทันใดนั้นไอ้ชุดเผ่าดำก็จำประโยคหนึ่งที่แพร่หลายอยู่ในอินเทอร์เน็ตมาเป็นเวลานาน!

ที่แท้ตัวตลกนั่นคือตนเอง!

เขาไม่ได้เป็นแค่ตัวตลกเท่านั้น คนทั้งองค์กรสัตว์เพลิงที่หยิ่งยโส ล้วนเป็นตัวตลก!

กล่าวไม่เกินจริง เมื่อสักครู่ดูเหมือนว่าเขาจะสัมผัสได้ถึงพลังของจ้าวขุมนรก แต่ตอนนี้จ้าวขุมนรกกำลังเข้าฌานอยู่ เป็นไปไม่ได้ที่จะระเบิดพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ออกมา มันอธิบายได้อย่างเดียวคือฟางเหยียนเจตนาซ่อนพลังของตนเอง!

เมื่อได้ข้อสรุปแล้ว ไอ้ชุดเผ่าดำตกใจจนเหงื่อเต็มตัว!

ตั้งแต่ต้นจนจบ พวกเขาประเมินฝีมือของฟางเหยียนต่ำเกินไป ประเมินต่ำเกินไปเป็นอย่างมาก!

สามารถกล่าวได้ว่าองค์กรสัตว์เพลิงกำลังชิมลางบนขอบแห่งความตายอย่างบ้าคลั่ง!

ตอนนี้เป็นไงล่ะ องค์กรสัตว์เพลิงกำลังจะถูกทำลายด้วยมือของเสวียนเจิ้นผู้หยิ่งยโส!

ไม่ถูก! มันถูกทำลายจากความโลภและความทะเยอทะยาน!

ตอนนี้เซียวเหยาจื่อบ้าคลั่งอย่างสิ้นเชิงแล้ว และภายใต้เสื้อคลุมกว้าง เป็นร่างกายที่ผอมแห้งราวกับศพ โดยเฉพาะใบหน้าที่เหี่ยวย่น ราวกับว่ามันถูกวางอยู่บนโหนกแก้ม ดูแล้วช่างน่าขนลุกมาก ราวกับศพที่เดินได้!

“ไม่! คุณทำอะไรกับผมกันแน่? ผมสามารถต้านพลังของปรมาจารย์ได้ จะไม่สามารถต้านการโต้กลับของคุณได้อย่างไร คุณทำอะไรกับผมกันแน่!”

เซียวเหยาจื่อยังคงถามอย่างไม่ลดละ เห็นได้ชัดว่าเขานั้นไม่เชื่อว่าตนเองจะพ่ายแพ้เช่นนี้ และเพิกเฉยต่อสถานการณ์ที่น่าเศร้าของตนเอง ถามอย่างเฉียบขาด เห็นชัดเจนว่าเขามีความรู้สึกเหมือนนอนตายตาไม่หลับ

ฟางเหยียนเดินไปข้างหน้า ก้มตัวลงเล็กน้อย “เห็นชัดเจนแล้วว่านี่คือผลของความหยิ่งยโส”

“ไม่! คุณเป็นแค่ปรมาจารย์นอกรีต จะชนะนินจาสายเลือดอันชอบธรรมอย่างผมได้อย่างไร ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่ได้รับตำแหน่งปรมาจารย์ แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่ไม่สามารถรับได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว คุณใช้กลอุบายอะไรกันแน่!”

ฟางเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง “ถังจู่สาขาดำก็แค่นั้น องค์กรสัตว์เพลิงก็แค่นั้น!”

พู่!

เซียวเหยาจื่อกะอัดเลือดอีกครั้ง!

การประณามดีกว่าการทำร้ายร่างกาย!

ไม่กล่าวถึงว่าถูกกดดัน แต่ยังถูกเหยียบย่ำอย่างหนัก!

เลือดพุ่งออกมาจากปาก เซียวเหยาจื่อตัวสั่นอย่างรุนแรง ราวกับว่ากระดูกทั่วร่างกายของเขาสั่นสะเทือน และสามารถแตกหักได้ทุกเมื่อ!

ไอ้ชุดเผ่าดำยิ้มเยาะเย้ย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าตนเองชาญฉลาด เขารู้ดีว่าการแสดงความอ่อนแอเท่านั้นที่จะช่วยปกป้องตนเองได้ เมื่อเทียบกับเซียวเหยาจื่อที่หยิ่งยโสแล้ว เขาถึงจะเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง! สำหรับเขาแล้วการดูทิศทางลมและปรับตัวไปตามสถานการณ์นั้นไม่ได้มีความหมายในทางลบ แต่เป็นความหมายทางเชิงบวก และมันคือหลักรับประกันในการรักษาชีวิตเอาไว้!

เซียวเหยาจื่อเอ๊ยเซียวเหยาจื่อ กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง!