จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 1

พายุฝนโหมกระหน่ำ

ริมหน้าผาแห่งหนึ่งในที่รกร้างห่างไกล

ร่างผอมบางของคนสองคนกำลังสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ

นักรบสวมชุดคล่องตัวหกคนถือดาบยาวอันเย็นเฉียบ ไล่ตามสองร่างผอมบางจนมาถึงริมหน้าผา

แสงสายฟ้าสีขาววูบวาบส่องสว่างใบหน้าของร่างเล็กบางทั้งสอง ทำให้รู้ว่าเป็นชายคนหญิงคน เป็นเพียงเด็กอายุประมาณ 13-14 ปี ทั้งคู่มีหน้าตาที่งดงาม สวมเสื้อคลุมสีเขียวและหมวก แต่งกายอย่างเด็กรับใช้บัณฑิต สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว สิ้นหวัง และโกรธเกรี้ยว

“ฮ่าๆ เจ้านายกระโดดหน้าผาตายไปแล้ว เจ้าห้าเจ้าหกลงมือเถอะ ฆ่าปิดปากเจ้าลูกหมาสองตัวนี่ซะ แผนการคืนนี้ก็นับว่าเสร็จสมบูรณ์ จะได้กลับไปรายงานเสียที” ชายกำยำผู้เป็นหัวหน้าของนักรบทั้งหกยิ้มเยาะเอ่ย “ฝนโปรยลงมาประจวบเหมาะนัก หลักฐานทุกอย่างจะถูกทำลาย สวรรค์ช่างเข้าข้างข้าเสียจริงๆ…”

ชิ้ง!

ประกายดาบเย็นเยียบ

นักรบสองคนหัวเราะอย่างชั่วร้าย แล้วเดินไปหาเด็กทั้งสองที่อยู่ริมหน้าผา

เปรี๊ยะ

ครืน!

แสงสายฟ้าฟาดลงมาอีกครั้ง เส้นใหญ่หนาดังมังกรน้ำ แล่นผ่านท้องฟ้ามืดครึ้ม

สิ่งที่ค่อนข้างน่าเหลือเชื่อคือ สายฟ้านี้ช่างใหญ่จนน่าประหลาด ดูไปแล้วเหมือนดาบคมกริบ

ชั่วขณะนั้นโลกสว่างเฉกเช่นยามกลางวัน เสียงครึกโครมดังจนหูแทบแตก ดังราวกับจะแยกฟ้าดินได้เลยทีเดียว ท้องฟ้าอันมืดมิดเหมือนถูกแยกด้วยสายฟ้าเส้นนี้ โลกทั้งใบคล้ายสั่นสะเทือนท่ามกลางพายุและสายฟ้า ทั้งแปลกและน่ากลัว

นักรบที่จะลงมือสองคนนั้นต่างก็ตกตะลึง ดาบในมือก็หยุดนิ่งอย่างห้ามไม่ได้

เกิดอะไรขึ้น

ทำไมฟ้าฝนในค่ำคืนนี้ถึงมีฟ้าผ่ามากมายอย่างนี้

ถึงขนาดหัวหน้านักรบยังบ่นพึมพำอยู่ในใจ เขาทำท่าจะพูดอะไรออกมาอีก…

ตอนนั้นเอง เสียงร้องประหลาดพลันดังมาจากบนฟ้า…

“อ๊ากกก ทำไมหลุมของซินแสเฒ่ามันถึงลึกแบบนี้เนี่ย”

เสียงกรีดร้องโหยหวนเหมือนแมวถูกเหยียบหางจนพองขนดังมาจากบนท้องฟ้า

ก่อนที่ทุกคนจะตอบสนองใดๆ เงาดำนั้นก็พุ่งลงมาตรงกองหญ้าสูงราวสามฉื่อ[1]ข้างเด็กชายเด็กหญิงอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ใบไม้ปลิวว่อนไปทั่ว

เกิดอะไรขึ้น?

สีหน้าของเหล่านักรบเปลี่ยนไป

ทั้งหกคนพลันถอยหลังอย่างตื่นตัว ตั้งมั่นล้อมพื้นที่รอบๆ กองหญ้าท่ามกลางความมืดมิด

ไม่กี่วินาทีต่อมา

“บ้าเอ๊ย ก้นแทบแตกเป็นเสี่ยง…ตาแก่ ท่านพูดว่าท่านแก่แล้ว แต่ทำไมถึงขุดหลุมลึกขนาดนี้ในห้องทำสมาธิได้”

เงาดำที่ดูสูงโปร่งลุกขึ้นมาจากกองหญ้าขณะตัวสั่นเทิ้ม

กลับเป็นเด็กหนุ่มที่ดูแข็งแรงคนหนึ่ง

เขาอยู่ในสภาพหน้าอกเปลือยเปล่า ไว้ผมสั้นสีดำ สวมกางเกงทรงตรงที่มีรูปทรงและเนื้อผ้าประหลาด คิ้วหนาตาโต แยกเขี้ยวร้องลั่น ท่าทางเขาดูมึนงง หลังลุกขึ้นมาจากกองหญ้าก็นวดเอวพลางมองรอบๆ อย่างระแวดระวัง

จะว่าไปก็น่าแปลก ตั้งแต่เด็กหนุ่มร่วงลงมาจากท้องฟ้า แต่เดิมที่มีพายุฝนรวมไปถึงฟ้าผ่าฟ้าแลบ จู่ๆ ก็สงบลงหมดโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย แม้กระทั่งเมฆบนท้องฟ้ายังหายไปในพริบตาอย่างไร้ร่องรอย

ดวงจันทร์ทั้งสองดวงลอยขึ้นสูง สาดแสงสีเงินลงมา

เด็กหนุ่มแหงนหน้ามองดวงจันทร์สองดวงอย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นทั่วร่างก็แข็งค้าง

“อะไรกันวะ มีพระจันทร์สองดวง? นี่เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม หรือว่า…ซินแสเฒ่าไม่ได้หลอกกันจริงๆ งั้นเหรอ?” เด็กหนุ่มตกตะลึง อ้าปากค้างจนเป็นวงกลม สูดหายใจเข้าอย่างเหลือเชื่อ “สรุปคือเราไม่ทันระวังตกหลุมที่ซินแสเฒ่าขุดไว้ในห้องฝึกสมาธิ แล้วมันก็ส่งมายังต่างโลก?”

ตั้งแต่ตกลงหลุมมายังที่นี่ เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบกว่าวินาทีเท่านั้นเอง

มันเป็นไปได้อย่างไร?

เขาหยิกหน้าตัวเอง

อืม มันก็เจ็บนิดหน่อยแฮะ

นี่เป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝันสินะ

อยู่ดีๆ เขาก็กรีดร้องออกมา จากนั้นตบหน้าตัวเองเหมือนคลุ้มคลั่ง ปากบ่นพึมพำ สีหน้าเดี๋ยวเปลี่ยนเป็นสับสน ดุร้าย เกลียดชัง ตื่นเต้น อย่างกับคนบ้า

เด็กหนุ่มคนนี้ก็คือมนุษย์โลกนามว่าหลี่มู่ซึ่งโดนนักพรตเฒ่าส่งมายังโลกแห่งนี้

เมื่อลมหนาวพัดผ่าน ทุกอย่างเงียบลง

แต่เดิมพื้นที่ตรงนี้เป็นฉากแห่งการสังหาร ทว่าตอนนี้ตกอยู่ในบรรยากาศพิลึกชวนให้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

นักรบในชุดจอมยุทธ์ทั้งหกคนต่างมองหน้ากัน

พวกเขาไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหนุ่มประหลาดคนนี้

ภาพทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งทันใดนั้น เสียงสั่นเครือที่เต็มไปด้วยความยินดีก็ทำลายบรรยากาศแปลกๆ นี้ลง

“อา…คุณชาย เป็นท่านเอง? เป็นคุณชายจริงๆ ใช่หรือไม่? ท่านปีนขึ้นมาจากใต้ผาหรือไร ท่าน…ยังมีชีวิตอยู่? ฮือๆ ดีจริงๆ ที่ท่านยังมีชีวิตอยู่…”

เด็กชายผู้รับใช้บัณฑิตเป็นผู้กล่าวออกมา

ด้านหลังของเด็กชายแบกชั้นหนังสือไม้ไผ่สูงประมาณตัวเขา ในนั้นมีของมากมายจนไม่รู้ว่ายัดอะไรเข้าไปบ้าง เขารีบถลามาข้างกายหลี่มู่ มองไปที่หลี่มู่ด้วยใบหน้ายินดี เขาตื่นเต้นมาก พูดได้เพียงไม่กี่ประโยคร้องไห้โฮออกมา