จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 120

ประตูรั้วไม้ถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว

อันธพาลหวงหย่งพาลูกสมุนสามคนบุกมายังบริเวณบ้านของแม่เฒ่าไช่อย่างดุดัน

“ยัยเฒ่า แอบอยู่ในบ้านแกล้งตายใช่หรือไม่? รีบไสหัวออกมา เมื่อกี้ข้าเห็นเจ้ากลับมาแล้ว” หวงหย่งเป็นชายอายุสามสิบกว่า ร่างสูงกำยำ หน้าตาดำเมี่ยม มีชื่อเรื่องเหี้ยมโหดชอบต่อยตี ชาติกำเนิดมาจากตระกูลคนฆ่าสัตว์ ข้างเอวมีมีดแหลมเชือดหมูเสียบเอาไว้ หนึ่งปีมานี้เขาฆ่าคน มือเปื้อนเลือด เป็นหัวโจกคนสำคัญในกลุ่มลูกสมุนอันธพาลของหม่าซาน

อันธพาลคนหนึ่งพุ่งไปจะถีบประตู

แม่เฒ่าไช่รู้ว่าหนีไม่พ้น สุดท้ายจึงเปิดประตูด้วยความหวาดกลัว ใบหน้ายับย่นฝืนยิ้ม พูดขึ้นว่า “ท่านสี่หวง ท่านมาได้อย่างไร…”

“ฮี่ๆ สุกรเฒ่า หนีเร็วนักนะ วันนี้ช่วยเณรนอกถิ่นนั่นพูดที่ในตำบล คิดว่าพวกเราไม่เห็นงั้นเรอะ? ข้าว่าเจ้ามีชีวิตอยู่จนเอือมแล้วกระมัง” หวงหย่งหน้าตาดุดัน พลันพลิกมือชักมีดแหลมที่เอว พร้อมหัวเราะเย็นเยือกน่าขนลุก “คนที่ลวงเกินท่านสามหม่า ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ได้ถึงวันที่สอง ข้าจะส่งเจ้าไปปรโลกซะ”

แม่เฒ่าไช่ตกใจหน้าไร้สีเลือดทันที

“ท่านสี่หวง ท่านสี่ไว้ชีวิตด้วย…ในอดีตพวกเราเป็นเพื่อนบ้านกัน ในตอนที่ลูกชายคนโตข้ายังมีชีวิตอยู่ ก็เคยดูแลท่าน นับท่านเป็นพี่น้อง…ท่านก็รู้ ลูกของข้าสามคนต่างจากไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่หลานสาวคนเดียวเท่านั้น หากข้าตาย นางจะทำอย่างไร ท่านเมตตาด้วยเถอะ…”

หญิงชราเนื้อตัวสั่นเทา ไม่กล้าขัดขืน คุกเข่าอ้อนวอนอยู่บนพื้น

นางอายุปูนนี้แล้ว ดินถมสูงขึ้นมาจนถึงคอ ไม่สนใจความเป็นความตายแล้ว แต่หากนางตาย ไช่ไช่ไม่มีคนดูแล จุดจบจะน่าอนาถถึงเพียงใด นางไม่กล้าคิดถึงเลย

“ข้าจะเมตตาเจ้าได้อย่างไร? เจ้าล่วงเกินท่านสามหม่า สวรรค์ก็ช่วยเจ้าไม่ได้” หวงหย่งพูดแล้วก็ถือมีดเดินบีบเข้ามาทีละก้าว รังสีอำมหิตแผ่ซ่านทั่วใบหน้า “ส่วนหลานของเจ้า ฮี่ๆ วางใจได้ ท่านสามหม่าจะช่วยนางหาทางไปที่ดีให้เอง ขอแค่เชื่อฟัง รับรองกินอิ่ม สุขสบาย”

“ไม่ ไม่ ท่านสี่หวง ขอร้องล่ะ ขอร้องท่านล่ะ…” หญิงชราตกใจจนหน้าซีดเผือด

‘ทางไปที่ดี’ ที่หวงหย่งว่า นางได้ฟังก็รู้ทันทีว่าเป็นที่สกปรก เด็กสาวดีๆ คนไหนตกไปอยู่ในรังปีศาจแบบนั้น ถึงตอนนั้นมีชีวิตอยู่ก็มิสู้ตายๆ ไปเสียแน่นอน แต่ว่านางแก่ชราไร้เรี่ยวแรง คิดจะขัดขวางนั้นเป็นไปไม่ได้เลย ทำได้เพียงแค่อ้อนวอนอย่างน่าเวทนา

“คนชั่ว ไปจากบ้านของข้านะ อย่าทำร้ายท่านย่าของข้า…” ไช่ไช่น้อยตกใจจนหน้าซีดเผือด แต่ก็ไม่ฟังคำกำชับของย่าก่อนหน้านี้ คลานออกมาจากใต้เตียงแล้วพุ่งออกไปจากกระท่อมเล็กๆ มือกำหมัดแน่น ตัวบังไว้ข้างหน้าท่านย่า พลางพูดอย่างกล้าหาญ

“ฮี่ๆ…แม่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” หวงหย่งขยิบตา “จับเด็กนี่ไปไว้อีกด้านหนึ่ง ระวังหน่อย อย่าทำให้นางบาดเจ็บ ถึงตอนนั้นจะขายได้ราคาไม่ดี”

อันธพาลที่อยู่ข้างๆ เดินไปจับไช่ไช่เหมือนจับไก่

“ไช่ไช่ ไช่ไช่ของข้า ปล่อยหลานสาวของข้า…” ความสิ้นหวังเต็มใบหน้าแม่เฒ่าไช่ นางพุ่งตัวไปโดยไม่รู้ตัว คิดจะแย่งไช่ไช่กลับคืนมา แต่ถูกผลักล้มไปบนพื้น

หม่าซานหัวเราะเสียงเย็น “ยัยแก่ ยอมรับชะตาเสียเถอะ ท่านสามหม่าจะใช้หัวของเจ้าทำให้คนในตำบลรู้ถึงจุดจบที่ล่วงเกินเขา วางใจซะ เจ้าตายแล้วข้าจะฝังเจ้าให้…” พูดแล้วก็ยกมีดแหลมในมือจี้ไปที่คอของแม่เฒ่าไช่

แม่เฒ่าไช่หลับตารอความตาย

“ท่านย่า ท่านย่า ไม่นะ ฮือๆๆ…” ไช่ไช่ดิ้นรนสุดชีวิต แต่นางที่ขาดสารอาหารผอมแห้งเหมือนกิ่งไม้ จะดิ้นหลุดจากมือของชายตัวกำยำได้อย่างไร

ได้แต่มองแม่เฒ่าไช่ใกล้จะตายด้วยคมมีด

ตอนนี้เอง หวงหย่งรู้สึกเบื้องหน้าพลันพร่าเลือน เงาคนร่างหนึ่งปรากฏขึ้น จากนั้นมีดแหลมในมือก็แทงลงไปไม่ได้อีก

“เจ้า…”

เขาเงยหน้าขึ้นมอง

กลับเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและมีจิตสังหารแผ่กระจายจ้องมาที่ตนราวกับคมดาบ

“พี่ชายบ้าบอ…” ไช่ไช่ส่งเสียงร้องอย่างยินดี

แม่เฒ่าไช่ลืมตาขึ้น เห็นเณรน้อยฉายาธรรมบ้าบอคนนั้น ไม่รู้ว่ามาปรากฏตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ กำลังกำมีดแหลมในมือของหวงหย่ง และช่วยตนเอาไว้ได้

“บัดซบ…เป็นเจ้าเณรนั่น”

“ยังจะกล้าปรากฏตัวอีกอย่างนั้นรึ”

อันธพาลอีกสองคนตั้งตัวได้ ไม่ตกใจกลับยินดีเสียด้วยซ้ำ

ท่านสามหม่าจะจับเจ้าเณรนี่ถกหนังเลาะเอ็น เขาแอบให้คนตามไปแต่กลับคลาดสายตา กำลังเคืองแค้นเป็นอย่างยิ่ง ทั้งยังส่งคนไปค้นหาทั่วทุกที่ในตำบล คิดไม่ถึงว่าเจ้าเณรนี่จะมาปรากฏตัวที่นี่อย่างรนหาที่ตาย

นี่มันรนหาที่เองชัดๆ

ยิ่งเป็นโอกาสที่พวกเขาจะสร้างความดีความชอบ จับเณรนี่ได้ต้องได้รับรางวัลอย่างงามจากท่านสามหม่าเป็นแน่

“ฮี่ๆ ที่แท้ก็เป็นเจ้าโล้นเวรนี่เอง เจ้ามันรนหาที่ตาย…” หวงหย่งก็ดีใจเช่นกัน

เขาปล่อยมีดแหลม ผละถอยหลังไป

ในขณะเดียวกัน มือก็ยกขึ้นโปรยผงปูนขาวไปยังหลี่มู่

“บุก”

“โอกาสดี จับมันไว้”

อันธพาลอีกสองคนกุมมีดแหลมบุกขึ้นไป

“พี่ชายบ้าบอ ระวัง…” ไช่ไช่น้อยตะโกนอย่างร้อนรน

หลี่มู่นิ่งอยู่ที่เดิม ก่อนอ้าปากเป่า

ลมหอบหนึ่งพัดขึ้นบนผืนดิน