จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 132

มีคนจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอก

คนที่เป็นผู้นำดูแล้วอายุน่าจะประมาณยี่สิบกว่าๆ หน้าตาหมดจดงดงาม ใบหน้าขาวราวหยก เครื่องหน้าสมส่วนคมคาย คิ้วกระบี่ตาเป็นประกาย เรือนร่างสูงโปร่ง ท่าทางดูดีมีความสามารถ สวมชุดเกราะอ่อน ที่เอวมีกระบี่ยาวห้อยอยู่ ดูองอาจยิ่งนัก เพียงแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยโทสะ พอเข้ามาก็จ้องหลี่มู่เขม็งด้วยแววตาคมกริบ

ผู้ที่พูดขึ้นเมื่อครู่ เห็นได้ชัดว่าเป็นชายหนุ่มคนนี้

ข้างหลังเขายังมีอีกสี่ห้าคน ล้วนเป็นคนอายุยี่สิบกว่าพอๆ กัน แต่งกายแตกต่างกันไป แต่ดูมีฐานะทั้งสิ้น แค่มองแวบแรกก็รู้ว่าชาติตระกูลมั่งคั่ง กลิ่นอายของทุกคนล้วนแข็งแกร่ง เห็นได้ชัดว่าเป็นยอดฝีมือวิชายุทธ์

ครั้นเห็นคนเหล่านี้เดินเข้ามา ‘ซิ่วไฉใจเหี้ยม’ เจิ้งฉุนเจี้ยนขดตัวหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง ก้มหน้าไม่ส่งเสียง ราวกับกลืนไปกับความมืดที่มุมกำแพงไปแล้ว

คนหนุ่มซึ่งเข้ามาไม่สนใจคนที่ดูแล้วเหมือนคนรับใช้ผู้นี้

หลี่มู่ประคองมารดาให้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ผุผังหน้ากระท่อมมุงจาก ให้ชุนเฉ่าคอยดูแลรับใช้อยู่ข้างกาย แล้วจึงหมุนตัวมาปรายตามอง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เจ้าเป็นใคร?”

“เจ้าเด็กชั่ว คุยโวโอ้อวด ไม่เห็นผู้หลักผู้ใหญ่อยู่ในสายตา” ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาตวาด “ยังไม่คุกเข่าคำนับรับผิดอีก”

หลี่มู่อับจนคำพูด “เจ้ามันเป็นใครกัน? สมองมีปัญหารึไง”

อันที่จริง เขาพอจะเดาได้แล้ว

ชายหนุ่มคนนี้น่าจะเป็นลูกชายคนโตของเจ้าเมืองเฮงซวย ลูกชายที่เจ้าเมืองสารเลวคนนั้นมีกับภรรยาคนแรกก่อนจะมีฐานะตำแหน่ง

ท่าทางเรื่องวันนี้จะต้องเกี่ยวอะไรกับคุณชายใหญ่สกุลหลี่ผู้นี้แน่นอน

“อายุน้อยแต่กำเริบนัก สหายหลี่เป็นถึงพี่ชายต่างมารดากับเจ้า ยังไม่รีบมาคารวะอีก” ชายหนุ่มสวมชุดแพรพรรณอีกคนหนึ่งตวาดขึ้น

หลี่มู่หัวเราะหึๆ “ข้ามีแม่ไม่มีพ่อ จะมีพี่ชายต่างมารดามาจากไหนกัน”

“เจ้าเด็กเวร กล้าพูดว่ามีแม่ไม่มีพ่อเช่นนี้ ช่างไร้ความเป็นคนนัก” ชายหนุ่มคนนั้นโมโหเป็นอย่างมาก ตวาดเสียงดัง “เสียแรงที่ข้าคิดจะโน้มน้าวท่านพ่อให้ให้โอกาสเจ้า คิดไม่ถึงว่าเจ้ากลับดื้อดึงเช่นนี้ ข้าว่าตำแหน่งขุนนางเมืองของเจ้าคงสิ้นสุดแค่นี้แล้ว”

มารดาหลี่มู่ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินถึงตรงนี้ก็รู้ว่าใครมา จึงรีบลุกยืนขึ้นงกๆ เงิ่นๆ แล้วพูดว่า “ที่แท้เป็นสยงเอ๋อร์มานี่เอง วันนี้มู่เอ๋อร์เพิ่งจะกลับมา ยังไม่รู้ฐานะของเจ้า เจ้าอย่าได้ถือสาหาความเขาเลย…” พูดแล้วก็ทำท่าจะโค้งคำนับขอโทษ

หลี่สยงแค่นเสียงเย็น

หลี่มู่รั้งมารดาเอาไว้พลางเอ่ย “ท่านแม่ อย่าได้ก้มหัวให้กับพวกกำเริบเสิบสานต่ำต้อยพวกนี้…ก็แค่ทายาทขุนนางเท่านั้น มีอะไรยิ่งใหญ่ที่ไหนกัน แค่มือเดียวข้าก็จัดการมันได้แล้ว ท่านแม่ ท่านต้องเชื่อใจลูกหน่อยนะ”

“ฮ่าๆๆ น่าขันนัก” ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งได้ยินก็หัวเราะลั่น “เป็นพวกบ้านนอกจริงเสียด้วย ถึงได้กล้าพูดจาไม่ประมาณตนเช่นนี้ ชื่อเสียงและบารมีของคุณชายใหญ่ในเมืองฉางอัน มีใครบ้างที่ไม่รู้? เจ้าเป็นแค่ขุนนางเมืองเล็กๆ แต่วาจากล้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้ ช่างเป็นกบในกะลา ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริงๆ”

หลี่มู่แค่นเสียงเย็น ขี้เกียจจะพูดกับทายาทเศรษฐีทายาทขุนนางที่คิดว่าตัวเองสุดยอดเหล่านี้

เขาชูสามนิ้วขึ้นมา “สามสิบอึดใจ”

“หมายความว่าอย่างไร?” ชายหนุ่มคนนั้นอึ้งไป

หลี่มู่ตอบไปว่า “ภายในสามสิบอึดใจ รบกวนพวกเจ้าคนหน้าโง่ไปยืนนอกกำแพง อย่าได้เป็นมลพิษทางอากาศในเขตเรือน อย่าท้าทายความอดทนและขีดจำกัดของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อย่างนั้นละก็…”

“ไม่อย่างนั้นจะทำไม?” ชายหนุ่มสวมชุดแพรพรรณหัวเราะเสียงเหยียดหยาม

ร่างของหลี่มู่เพียงขยับ ก็กะพริบวูบราวเงาภูตผี

“อ๊าก…”

ทุกคนยังไม่ทันได้ตั้งตัว รู้สึกแค่ว่าเบื้องหน้าพร่าเลือน จากนั้นเสียงร้องอเนจอนาถก็ดังขึ้น

ชายหนุ่มที่พูดเมื่อครู่ถูกโยนออกไปราวกระสอบเก่าๆ หล่นตุบไปนอกกำแพง ฝุ่นควันฟุ้งตลบ ลุกไม่ขึ้นอยู่นาน

“ไม่อย่างนั้น…ก็จะเป็นแบบนี้” หลี่มู่ยืนอยู่ที่เดิม เสมือนไม่ได้ขยับเลยอย่างไรอย่างนั้น

คราวนี้หลี่สยงชายหนุ่มผู้หล่อเหลาและสหายหนุ่มทั้งหลายต่างประสานสายตามองกันไปมา พร้อมสูดลมหายใจเฮือก

พวกเขาคิดว่าตนเก่งกาจ นึกว่าเป็นบุคคลแถวหน้าที่สุดในบรรดาจอมยุทธ์รุ่นหนุ่มของเมืองฉางอัน โดยปกติทำตัวเป็นใหญ่ไปทั่วเมืองฉางอัน พรรคใหญ่หรือสำนักต่างๆ ล้วนแต่ต้องถอยห่างทำความเคารพ แม้แต่ยอดฝีมือมีชื่อทั้งหลายยังต้องเกรงอกเกรงใจพวกเขา แต่ว่าเพียงชั่วขณะเมื่อครู่ ในบรรดาพวกเขาไม่มีใครมองออกเลยว่าหลี่มู่ทำได้อย่างไร

“ตอนนี้ข้าว่าพวกเจ้าเข้าใจแล้ว…ตอนออกไปช่วยข้าปิดประตูใหญ่ด้านนอกเรือนให้ด้วยเล่า ขอบใจ” หลี่มู่หัวเราะ

รอยยิ้มนี้ในสายตาของพวกหลี่สยงค่อนข้างน่ากลัว ทั้งยังเป็นการยั่วยุอย่างชัดเจน

หลี่สยงสูดหายใจเข้าลึก

สีหน้าอารมณ์บนใบหน้าของเขาเปลี่ยนเล็กน้อย น้ำเสียงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ท่าทางเปลี่ยนไปเหมือนพี่ชายผู้หวังดี “หลี่มู่ เลิกก่อเรื่องได้แล้ว ท่านพ่อรู้ว่าเจ้ากลับมาฉางอันแล้ว หลายปีมานี้ท่านวาดหวังในตัวเจ้า ความผิดพลาดที่เจ้าทำในตอนนั้น ท่านพ่อล้วนอภัยให้ได้ เจ้าตามข้ากลับจวนไปคารวะท่านพ่อเถอะ”