จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 147

ในเมืองฉางอัน ไม่มีเรื่องใหญ่แบบนี้เกิดขึ้นมานานเท่าไหร่แล้ว?

เมืองโบราณที่ผ่านลมผ่านฝนมาไม่คึกคักอย่างนี้มานานมาก

เพราะในข่าวลือ คนที่ถล่มโรงฝึกยุทธ์กระบี่สวรรค์คือยอดปรมาจารย์อายุน้อยคนหนึ่ง

ยอดปรมาจารย์สามคำนี้ เมื่ออยู่ในเมืองฉางอัน…ไม่สิ…อยู่ในโลกใบนี้ล้วนมีมนตร์สะกดที่ไร้เทียมทาน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าสามคำนี้ไปเชื่อมรวมกับคำว่าเด็กหนุ่ม เช่นนั้นยิ่งเป็นที่ฮือฮาเข้าไปใหญ่ กระทั่งมีคนถามตรงนั้นเลยว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กหนุ่มคนนี้คงไม่ใช่บุตรนอกสมรสที่อยู่ข้างนอกของหัวหน้าโรงฝึกยุทธ์กระบี่สวรรค์หรอกกระมัง?

มีคนถล่มโรงฝึกยุทธ์กระบี่สวรรค์ตอนเช้า ตอนบ่ายยังไม่ทันถึงเวลาอาหารเย็น คนแทบจะทั่วทั้งเมืองฉางอันก็รู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว

สำหรับศิษย์ของโรงฝึกยุทธ์กระบี่สวรรค์ นี่เป็นเรื่องน่าอับอายนัก ถึงแม้จะโมโหแต่ก็จนปัญญา

โรงน้ำชา เหลาสุรา โรงงิ้ว โรงเตี๊ยม หอนางนางโลมและที่อื่นๆ ที่ผู้คนมารวมตัวกันล้วนวิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้ ถึงขนาดมีนักเล่าเรื่องหลายคนแต่งหนังสือใหม่ เล่าเรื่องเด็กหนุ่มขั้นยอดปรมาจารย์สู้กับ ‘กระบี่เทพเบิกฟ้า’ จางเฉิงเฟิงไว้ล่วงหน้าเรียบร้อย ยามยืนอยู่บนเวที อ้าปากได้ก็เริ่มเอ่ย ‘ตีกระทบแผ่นไม้ เรื่องอื่นเราไม่พูด เรามาพูดถึงเด็กหนุ่มที่สู้กับกระบี่เทพได้[1]…’

วิธีผ่อนคลายของชาวบ้าน ส่วนมากแล้วก็เป็นวิธีเช่นนี้

ส่วนบุคคลชนชั้นสูงในเมืองฉางอันต่างมีปฏิกิริยาต่างกันไป

……

โรงฝึกยุทธ์พลังพายุ

“ฮะฮ่าฮ่า โรงฝึกยุทธ์กระบี่สวรรค์โดนถล่มอย่างนั้นรึ มีคนถล่มราบด้วยหมัดเดียว ลูกชายของจางเฉิงเฟิงโดนคนเด็ดหัว เขายังไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่แอะเดียว ฮ่าๆๆ ข้าขำจะตายอยู่แล้ว…” สตรีที่ใบหน้างดงามแต่กลับไม่มีภาพลักษณ์ของสาวงามแม้แต่น้อยนั่งไขว่ห้างอยู่บนบัลลังก์ หัวเราะร่าเป็นม้าดีดกะโหลก

หัวหน้าของโรงฝึกยุทธ์พลังพายุ สมญา ‘หมัดเพลิงศักดิ์สิทธิ์’ และเป็นอริชิงดีชิงเด่นกันกับ ‘กระบี่เทพเบิกฟ้า’ คืออิสตรีผู้หนึ่ง

รูปโฉมโดดเด่นงดงาม อายุไม่เกินยี่สิบปี

นางแบบบาง ร่างอ้อนแอ้นอรชร สูงประมาณสี่ห้าฉื่อ แต่สัดส่วนแขนขา รอบเอว รอบอกกลับสมบูรณ์แบบยิ่งนัก ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กน้อยอายุสิบสองสิบสาม แขนทั้งสองสวมนวมทองที่ใหญ่กว่าศีรษะของนางเอาไว้ ยามเมื่อแขนเรียวของนางโบกไปมา ช่างทำให้คนเป็นห่วงว่านวมทองยักษ์จะกดทับจนแขนขาวเนียนหลุดหรือหักหรือไม่

“ลูกพี่ อย่าไปหัวเราะคนอื่นเลย เรื่องของพวกเรายังจัดการไม่ได้เลยนะ” ชายกำยำสูงกว่าเจ็ดฉื่อนั่งลงตำแหน่งต่ำกว่า ใบหน้ายับยู่รวมกันเป็นกอง พูดขึ้นหน้านิ่วคิ้วขมวด “พวกเราใกล้จะไม่มีกินเต็มที ลูกศิษย์บางคนทนไม่ไหว ข่มขู่จะทรยศสำนักแล้ว…”

“ชิ…พ่อครัวกู้ ไม่ใช่ว่าเจ้าแอบยักยอกเงินตอนซื้อข้าวซื้อปลาหรอกนะ?” รอยยิ้มสะใจบนความทุกข์คนอื่นของโลลิน้อย อ้อ ไม่สิ ของหัวหน้าโรงฝึกยุทธ์พลังพายุค้างแข็ง ใช้นวมทองเกาท้ายทอยอย่างกระอักกระอ่วน กล่าวว่า “เมื่อวานนี้ไม่ใช่ว่าสำนักคุ้มภัยวายุโหมจ่ายเงินที่เราไปช่วยพวกเขาคุ้มภัยครั้งก่อนแล้วหรือ? เร็วปานนี้ก็ไม่มีเงินแล้ว?”

ชายกำยำตัวโตหน้าตาเหี้ยมโหดคือพ่อครัว

“ลูกพี่ จ่ายน่ะจ่ายแล้ว ทั้งยังจ่ายมาไม่น้อยด้วย แต่ว่าเมื่อวานท่านไปหอนางโลมก็ใช้เสียจนเกลี้ยง ทั้งยังติดเงิน ‘หอชิดสิเน่หา’ อีกสองร้อยห้าสิบตำลึง…” บัณฑิตหนุ่มที่ดูแล้วเหมือนนักบัญชีดีดลูกคิดสีเงินในมือ คิดคำนวนอยู่ครู่หนึ่งจึงเงยหน้าเอ่ย “หัวหน้า…อ้อ ไม่ใช่ ลูกพี่ ตอนนี้ท่านติดเงินหอชิดสิเน่หาทั้งหมดสองพันห้าร้อยตำลึง แล้วก็สี่พันหกร้อยตำลึงของหอมวลบุปผา ใช่แล้ว มีอีกสองหมื่นห้าพันตำลึงของหน่วยเลี้ยงรับรอง…”

บัณฑิตหนุ่มหน้าตาขาวสะอาด นัยน์ตาดอกท้อ ค่อนข้างรูปงาม

ในใจของเขาพร่ำบ่นอย่างหมดแรง พบเจอกับหัวหน้าโรงฝึกสติไม่ดี บังคับคนอื่นให้เรียกนางว่าลูกพี่แทนที่จะเป็นหัวหน้า อีกทั้งนางเป็นสตรีแต่กลับชอบเที่ยวหอนางโลม…นี่มันเรื่องอะไรกัน

“อ๋า? แค่กๆ…มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?” หัวหน้าโรงฝึกกระแอมไปพลางยิ้มประจบ “ควบคุมไม่ได้ชั่วขณะน่ะ…เช่นนั้นทำอย่างไรดี ประเดี๋ยวเดียวก็ไม่มีจะกินอีกแล้ว เดือนนี้นี่มันครั้งที่เท่าไหรแล้วเนี่ย…อ๊าาา หรือว่าจะให้ข้าหัวหน้าผู้งดงามดั่งบุปผาต้องทอดกายขายเรือนร่าง?”

สมาชิกระดับกลางของโรงฝึกยุทธ์ที่อยู่ในโถงใหญ่สิบกว่าคนกุมขมับทันที

ไม้นี้อีกแล้วหรือ?

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่นวมทองคู่นั้นก็ซัดผู้เกี้ยวพาบ้าตัณหาตายไปไม่รู้ต่อเท่าไหร่ ต่อให้ไปขายเรือนร่างจริงๆ ใครจะกล้าซื้อ?

“ฮี่ๆ เทพพยากรณ์ ลูกคิดเงินของเจ้าน่าจะได้ราคาไม่น้อยกระมัง มิสู้ขายหรือไม่ก็เอาไปจำนำเสีย คืนนี้พวกเราก็น่าจะมีข้าวกินแล้ว?” หัวหน้าโรงฝึกยุทธ์พลังพายุหัวเราะร่า

นัยน์ตาดอกท้อของบัณฑิตหนุ่มฉายแววตื่นตระหนกทันที มือทั้งสองกอดลูกคิดไว้แน่น “ลูกพี่ ยังจะเอาอีกหรือ? นี่คือของทำมาหากินของข้านะ ท่านแอบขายไปเก้าครั้งแล้ว ครั้งที่เก้าเกือบจะเอากลับมาไม่ได้…ลูกพี่ ท่านเปลี่ยนคนแกล้งได้รึไม่?”

หัวหน้าโรงฝึกยุทธ์สีหน้ากระอักกระอ่วน “อา มีเรื่องแบบนี้ด้วย? ทำไมข้าถึงจำไม่ได้กัน…เช่นนั้นก็ใช้วิธีเดิม พาพรรคพวกเราไปทำงานแบกหามที่ท่าเรือแม่น้ำฝั่งตะวันตกก็แล้วกัน โรงฝึกยุทธ์เราอย่างอื่นไม่มี แต่แรงงานนั้นมีไม่น้อย กฎเดิม ทำมากได้มาก…”

คนระดับกลางของโรงฝึกยุทธ์ในโถงใหญ่ต่างส่ายหน้าถอนใจ

นับจากที่เข้ามาในโรงฝึกยุทธ์พลังพายุก็รู้สึกเหมือนกระโดดเข้ามาในกองไฟ กินไม่อิ่มไม่สุขสบาย พวกเราจะดีจะร้ายอย่างไรก็เป็นจอมยุทธ์ที่พลังขั้นสูงเชียวนะ ตอนนี้แต่ละคนต้องแบกหน้าไปเป็นกรรมกรแบกหาม พวกเราไม่มีหน้าไม่มีตาหรือ? ไม่มีศักดิ์ศรีหรือ? นี่มันอะไรกันเนี่ย

“อืม ดูแล้วทุกคนไม่มีความเห็นอะไร ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็แยกย้ายกันไปเถิด ตกลงกันอย่างมีความสุขแบบนี้แหละ” หัวหน้าโรงฝึกยุทธ์พลังพายุพยายามหัวเราะคิกคักถูไถเอาตัวรอด

“หัวหน้า ท่านจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ พวกเราจนจนแทบจะต้องกินดินแล้ว” ชายหน้าตาซื่อๆ ที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมดูแล้วเหมือนเกษตรกรคนหนึ่งพูดขึ้น

“ใช่แล้ว ลูกพี่ พวกเราต้องหาวิธีเปลี่ยนแปลงทุกอย่างนี้” หญิงชราชุดเขียวผมขาวโพลนใบหน้ามีแต่ริ้วรอยกล่าว นางดูแล้วเหมือนจะแก่กว่าหัวหน้าเก้าสิบปีได้ แต่เรียกลูกพี่เช่นนี้แล้วกลับดูสมเหตุสมผล

“ข้าว่าเซียนกระเรียนกับย่าผีพูดได้ถูก”

เกษตรกรซื่อๆ ไม่มีเล่ห์คือเซียนกระเรียน ส่วนหญิงชราผมขาวชุดเขียวคือย่าผี

“เห็นด้วย”

“เห็นด้วย”

คนอื่นๆ พูดขึ้นกันหมด

หัวหน้าโรงฝึกยุทธ์พลังพายุกุมขมับ เห็นว่าเล่นละครต่อไปไม่ได้ก็โมโหทันที “ไม่เอาแล้วๆ ตอนนั้นจับสลากเลือกหัวหน้า พวกเจ้าจะต้องโกงแน่ๆ หัวหน้าอะไรนี่ข้าไม่เป็นแล้ว พวกเรามาประชุมใหม่ จับสลากเลือกหัวหน้าคนใหม่”

ทุกคนอึ้งตาค้าง

ทุกครั้งล้วนเล่นไม้นี้ตลอด