จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 18

ขุนนางเมืองหนุ่มยังไม่มีหนทางจัดการงูพิษสองตัวนี้ ดูท่าวันนี้เขาจะวู่วามเกินไปที่หวังพึ่งอีกฝ่าย

โจวอู่และเจิ้งหลงซิงได้ยิน ภายในใจก็รู้สึกผ่อนคลายลง พวกเขาหัวเราะ ไม่เก็บสีหน้ายั่วยุอารมณ์อีก พวกเขาหันหลังแล้วมุ่งหน้าไปสู่ทางออกถ้ำหิน

ในเวลานั้นเอง หลี่มู่พูดต่อไปว่า “ข้าส่งพวกเจ้าสองคนเอง”

ฟึ่บ!

มีเสียงสั่นไหวของสายธนูดังขึ้นแผ่วเบา

เจิ้งหลงซิงสัมผัสได้แค่เสียงลมที่มาจากด้านหลัง อกสั่นขวัญแขวน

แต่ด้วยกำลังของเขา จึงไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ รู้สึกเพียงกลางหลังสั่นสะท้าน ร่างเบาหวิวลอยออกไปปะทะกับผนังหินเสียงดังสนั่น ก่อนจะอ้าปากพ่นเลือดเป็นสาย ความเจ็บปวดที่หัวใจถูกแทงทะลุค่อยๆ แผ่กระจาย…

“เจ้า…ข้า…” หน้าของเขาแนบติดผนังหิน ไม่สามารถหันศีรษะกลับมา จึงมองไม่เห็นสีหน้าหวาดผวาของผู้คนที่อยู่ด้านหลัง

เจิ้งหลงซิงดิ้นรน พลิกมือคลำพบศรเขี้ยวหมาป่าที่แทงหลังตนอยู่ หางศรที่เป็นขนนกสั่นด้วยความเร็วสูง เขาอยากลองเสี่ยงดึงออกมา แต่พลังของเขาเป็นดั่งทะเลสาบที่เหือดแห้ง เขาลองอยู่หลายครั้งจนสุดท้ายไหล่อ่อนแรงเกินกว่าจะยกขึ้นมาได้

“ข้า…ข้าไม่ยอม…เจ้า…หลี่มู่…ที่แท้เจ้าเป็นใครกัน?”

เจิ้งหลงซิงใช้แรงเฮือกสุดท้ายแผดเสียงออกมา

อานุภาพของลูกศรช่างร้ายแรง มันทะลุกลางหลัง ระเบิดอวัยวะสำคัญภายใน แม้แต่เทพเซียนลงมาโปรดก็ไม่อาจช่วยเขาได้แล้ว ยามนี้มีเพียงภาพความทรงจำไหลย้อนกลับในเวลาสุดท้ายของชีวิต

แต่หลี่มู่ไม่มีทีท่าจะตอบคำถามที่เจิ้งหลงซิงใช้พลังเฮือกสุดท้ายเค้นถาม

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้หิน ราวกับไม่ได้ยิงลูกธนูดอกนั้นออกไป แววตาเขาเป็นประกายขณะมองคันธนูในมือ

“ฮ่าๆ ข้าคือ…หัวหน้ากลุ่ม…พรรคจันทราโลหิต…เจ้า…จันทราโลหิตสุกสว่างกลางฟ้า เลือดไหลนองทั่วหล้า…จันทราโลหิต…ไม่ละเว้นเจ้าแน่…” เจิ้งหลงซิงกระตุกหลายครั้ง หายใจเฮือกสุดท้าย สิ้นใจไปขณะถูกตรึงไว้ที่ผนังหิน

คนของพรรคจันทราโลหิต?

หลี่มู่ใจสั่น แต่ภายนอกมีสีหน้าราวกับไม่ได้ยิน

เขายังลูบคลำพิจารณาคันธนูสีเงิน

“ธนูดี”

เขาอดชื่นชมออกมาไม่ได้

ด้วยพลังของเขา ง้างสายธนูออกไม่ถึงหนึ่งส่วนสี่ ธนูหนึ่งดอกก็สังหารยอดฝีมือขั้นรวมปราณได้ทันที หากสามารถง้างสายธนูนี้ขึ้นได้เต็มวง พลังของมันจะน่าหวาดหวั่นเพียงใด?

ธนูเช่นนี้ต้องมีที่มาที่ไม่ธรรมดา ตกไปอยู่ในมือซือคงจิ้งก็เหมือนโยนไข่มุกเข้าไปในความมืดจริงๆ

อีกด้าน ทหารหลายร้อยนายที่อยู่ในถ้ำหิน เฝิงหยวนซิง จนถึงโจวอู่ต่างงุนงง ราวกับแข็งจนเป็นหิน

ฆะ ฆะ ฆะ…ฆ่าจริงหรือ?

ไม่มีใครคาดคิดว่าขุนนางเมืองผู้นี้จะลงมือโดยไร้สัญญาณเตือน ธนูดอกเดียวสังหารนายตรวจการเจิ้งหลงซิงในเสี้ยววินาที ไม่มีความลังเลสักนิด

สังหารเด็ดขาดเกินไปแล้ว!

ผู้ที่ถูกธนูสังหารเป็นถึงนายตรวจการ เป็นบุคคลทรงอำนาจในอำเภอขาวพิสุทธิ์ เพียงกระทืบเท้าก็ทำให้อำเภอขาวพิสุทธิ์ต้องสั่นสะเทือน

ผลคือคนเช่นนี้กลับถูกฆ่าอย่างง่ายดาย

ราวกับฆ่าหมูก็ว่าได้…

ป่าเถื่อนเกินไปแล้ว

คนทุกคนต่างตกใจกับเหตุการณ์นี้

ภาพเกินบรรยายที่เห็นกับแรงกระทบกระเทือนทางจิตใจ ทำให้พวกเขาถึงขั้นสูญเสียความสามารถในการคิดทันที

โจวอู่เป็นคนแรกที่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

ความกลัวที่ยากเกินอธิบาย ราวกับกระแสน้ำซัดสาดเขาจนจมหายไป

เขาส่งเสียงร้องแปลกๆ ออกมาด้วยความหวาดกลัว ร่างกายไหววูบ ทะยานออกไปด้านนอกถ้ำด้วยความไวดุจแสง

หลี่มู่กล้าสังหารเจิ้งหลงซิง ก็กล้าสังหารเขาโจวอู่เช่นกัน

ชั่วขณะนี้หัวใจเขาประหวั่นพรั่นพรึงสุดขีด

หัวหน้าสกุลโจวที่ยึดอำนาจในอำเภอขาวพิสุทธิ์มาหลายสิบปีเพิ่งเคยถูกขู่ฆ่าเป็นครั้งแรก เขาตระหนักได้ว่าก่อนนี้ตนมองขุนนางเมืองหนุ่มผิดไป คนผู้นี้เป็นไก่อ่อนที่ไหนกัน และเดิมทีก็ไม่ใช่คนเก่งกล้ามาจากไหน แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นมังกรที่แข็งแกร่ง เป็นนักฆ่าโดยแท้ ไม่เสียทีที่ก่อนหน้านี้เขาคิดจะใช้อิทธิพลของตระกูลงัดข้อด้วย ต่อหน้าพลังอันแข็งแกร่งนี้ ไม่ว่าพลังใดๆ ก็ไม่อาจต่อกรได้

ฟึบ!

เสียงสายธนูสั่นไหวดังขึ้นเบาๆ อีกครั้ง

ราวกับเสียงร้องของเทพแห่งความตาย

ปัก!

ร่างโจวอู่มีหมอกเลือดสาดกระเซ็น

“อ๊าก ไม่… ” เขาทรุดลงพื้นแล้วกรีดร้องน่าเวทนาเหมือนหมูที่โดนเชือด