จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 181

“ตกลงเกิดอะไรขึ้น ยังไม่รีบพูดมาอีก?”

ผู้คุมกฎเฉียนพูดอย่างฉุนเฉียว

“นี่…” สายสืบคนนั้นคิดไม่ถึงว่าหลี่มู่จะมาถึงหอสดับเซียนเร็วถึงเพียงนี้ ตอนนี้หวาดกลัวจนอกสั่นขวัญแขวน

เขารับผิดชอบรวบรวมข่าวที่โรงฝึกยุทธ์กระบี่สวรรค์ ช่วงสุดท้ายของการประลอง หลี่มู่สังหารธรรมาจารย์กระบี่สวรรค์ในหมัดเดียว ทำให้เขาก็ตื่นตะลึงไปเช่นกัน หลังจากที่ยืนยันแน่ชัดแล้ว เขาก็เบียดออกจากฝูงชนแน่นขนัด เสียเวลาไปนิดหนึ่ง จากนั้นรีบวิ่งมาส่งข่าว แต่คิดไม่ถึงว่าหลี่มู่จะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ก่อนเขาก้าวหนึ่ง

“พูดมา” ผู้คุมกฎเฉียนโมโหแล้ว

“ขอรับ รายงานผู้คุมกฎเฉียน ธรรมาจารย์กระบี่สวรรค์ดับดิ้นแล้ว บนเวทีประลอง เป็นใต้เท้าหลี่มู่ที่ชนะ” เขาก้มหน้าลงเอ่ยอย่างลังเล ไม่กล้ามองหน้าผู้คุมกฎเฉียนแม้แต่นิด

“อะไรนะ?” ผู้คุมกฎเฉียนได้ยินดังนั้นก็ตะลึง สูดลมหายใจเข้า ก่อนจะพูดขึ้น “ไม่ใช่ว่าธรรมาจารย์กระบี่สวรรค์เข้าสู่ขั้นฟ้าประทาน ฝึกฝนพลังฟ้าประทานออกมาได้ส่วนหนึ่งหรอกรึ? ทำไมถึงตายได้…หรือว่าข่าวที่เจ้าส่งมาก่อนหน้านี้จะเป็นข่าวปลอม?”

สายสืบรีบตอบ “ไม่ใช่ขอรับๆๆ ธรรมาจารย์กระบี่สวรรค์ข้ามสู่ขั้นฟ้าประทานแล้วจริงๆ แต่…แต่ก็ยังสู้ใต้เท้าหลี่มู่ไม่ได้ หมัดเดียวสังหารคาที่ในชั่วพริบตา ข้า…” เขาพูดต่อไปไม่ได้แล้ว

ทว่าผู้คุมกฎเฉียนได้ฟังแล้ว หัวใจก็เต้นระรัวขึ้นมา

ซวยแล้ว

เขาหันไปมองหลี่มู่อย่างไม่รู้ตัว

ธรรมาจารย์กระบี่สวรรค์เข้าสู่ขั้นฟ้าประทานแต่ก็ยังสู้จนตาย หนำซ้ำยังตายในพริบตาด้วยหมัดเดียว นี่ไม่ได้หมายความว่า…หลี่มู่มีกำลังรบขั้นฟ้าประทานตั้งนานแล้วหรอกหรือ? ก่อนหน้านี้มันซ่อนพลังของตัวเองไว้ แกล้งแสดงว่ามีระดับพลังแค่ขั้นยอดปรมาจารย์นี่เอง นี่มันช่าง…แผนสูงจริงๆ

ยอดปรมาจารย์กับฟ้าประทาน เป็นสองความหมายที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง

ผู้คุมกฎเฉียนเหงื่อเย็นชื้นแตกพลั่กทันที

“คือว่า…คุณชายหลี่…” เขาฉีกรอยยิ้มที่ดูย่ำแย่กว่าร้องไห้เสียอีกออกมา “วันนี้…เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ข้าว่า…พวกเรา…” เข้าใจผิดบ้าบออะไร ตัวเขาเองก็ยังพูดต่อไปไม่ได้เช่นกัน คราวนี้ยุ่งเสียแล้ว เขากล้าลำพองต่อหน้ายอดปรมาจารย์ แต่หากเผชิญหน้ากับขั้นฟ้าประทาน นั่นคือตัวเองรนหาที่ตายชัดๆ

คำพูดของสายสืบ ทำเอาในหัวแม่เล้าไป๋ที่อยู่ข้างๆ มีเสียงดังวิ้งๆ

หลี่มู่สังหารขั้นฟ้าประทานในชั่วพริบตา?

นี่…ก็หมายความว่าเขาเป็นขั้นฟ้าประทานนานแล้ว?

สวรรค์ ขั้นฟ้าประทาน นั่นเป็นเสมือน…บุคคลในตำนานที่น่าเกรงขามเชียวนะ

ก่อนหน้านี้นางรู้สึกว่าฮวาเสี่ยงหรงโชคไม่เลว ได้รับความชื่นชอบจากยอดปรมาจารย์หนุ่มน้อยผู้หนึ่ง แต่ตอนนี้แม้แต่นางก็ยังยากจะข่มความรู้สึกอิจฉาริษยาในใจ ที่แท้ฮวาเสี่ยงหรงไม่ใช่ได้รับความโปรดปรานจากยอดปรมาจารย์ แต่เป็นขั้นฟ้าประทานทีเดียวเชียว ไป๋เซวียนเดินอยู่ในดินแดนแห่งกามา พูดได้ว่าได้พบขุนนางและผู้สูงศักดิ์จนชินชา นานแล้วที่จิตใจฝึกฝนมาจนแข็งแกร่งยิ่ง แต่ตอนนี้ นางเชื่อว่าขอแค่หลี่มู่กระดิกนิ้ว นางจะต้องควบคุมตัวเองไม่ได้แน่นอน อยากได้อะไรก็มาเอาไปเลย

หลี่มู่ตบบ่าฮวาเสี่ยงหรงเบาๆ เอ่ยปลอบประโลมว่า “ไม่เป็นไรแล้ว วางใจเถอะ มีข้าอยู่”

เขามองไปยังผู้คุมกฎเฉียนแล้วเอ่ยถาม “เมื่อครู่เจ้าใช้มือข้างไหนลงมือกับแม่นางฮวา?”

ผู้คุมกฎเฉียนแน่นอนว่าเข้าใจความหมายของหลี่มู่ เหงื่อเย็นชื้นผุดออกมาทันที “ข้า…คือว่า…ใต้เท้าหลี่เมตตายั้งมือด้วย ข้า…”

“ในเมื่อไม่พูด เช่นนั้นก็ทิ้งไว้ที่นี่ทั้งสองข้างแล้วกัน” สีหน้าของหลี่มู่เย็นชา

“ไม่ๆๆ เป็นข้างนี้ เป็นข้างนี้…” ผู้คุมกฎเฉียนร้องบอกอย่างหวาดกลัว

หนึ่งหรือสอง ตัวเลือกนี้ง่ายดายยิ่ง

“ดี” หลี่มู่ตวัดมือ ดาบโค้งที่เอวของจอมยุทธ์หน้ากากเหลือบแดงลอยออกจากฝักมาอยู่ในมือของเขาเอง

ฉัวะ!

แสงดาบกะพริบวาบ

แขนขวาของผู้คุมกฎเฉียนขาดจากข้อศอกทันที

ดาบฟันลงมาเร็วมาก พลังปราณปิดปากแผลเอาไว้ กระดูกขาวโพลน แต่ไร้ซึ่งเลือด

“เอามือสกปรกของเจ้าไป ไสหัวไปซะ” หลี่มู่โยนมันออกไปตามอารมณ์ ดาบโค้งกลับเข้าไปอยู่ในฝักของจอมยุทธ์คนนั้น “ที่นี่คือห้องชาของแม่นางฮวา ข้าไม่อยากฆ่าคนที่นี่ แล้วก็ไม่อยากให้เลือดสกปรกของพวกเจ้าทำลายบรรยากาศของที่นี่เช่นกัน แต่ว่า หากกล้าทำเลือดหยดลงที่นี่แม้เพียงหยดเดียว พวกเจ้าก็อย่าได้คิดจะออกไปเลย”

“ขอรับ” ผู้คุมกฎเฉียนกัดฟัน เก็บแขนที่ขาดขึ้นมา แล้วใช้กำลังภายในปิดปากแผลเอาไว้ เลือดไม่ไหลออกมาแม้แต่หยดเดียวจริงๆ จากนั้นจึงหมุนตัวจากไปทันที

ส่วนจอมยุทธ์ทั้งสองคนและสายสืบเดินตามคอตกอยู่ข้างหลัง

ในห้องชากลับคืนสู่ความเงียบสงบเช่นเดิม

“เอาละ ตอนนี้ปล่อยข้าได้แล้วหรือยัง?” หลี่มู่หัวเราะกล่าว

ฮวาเสี่ยงหรงร้องอุทาน พวงแก้มแดงก่ำทันใด รีบร้อนคลายกอดออกจากแขนหลี่มู่ ท่าทางที่หญิงงามเขินอาย ดุจดั่งสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้ชวนให้มีใจปฏิพัทธ์ งามเพริศพริ้งเป็นที่สุด เพียงพบพักตร์ก็รักเอ็นดู ทั้งบริสุทธ์ทั้งชวนหวั่นไหว ประหนึ่งบนหยกมันแพะฉาบแสงเรืองรองยามอาทิตย์ขึ้นเอาไว้

“คุณชาย ข้า…” หูของนางก็แดงไปด้วย อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินอยู่แล้ว

หลี่มู่หัวเราะเบาๆ “ศึกใหญ่ของข้าสองสามวันนี้จบลงแล้ว แรกสุดก็มาหาแม่นางฮวาทันที ข้าอยากดูระบำเซียนของแม่นางฮวา การดื่มชาเคล้าระบำเซียน ไม่ใช่เรื่องสุขสำราญในชีวิตมนุษย์หรอกหรือ ไม่ทราบว่าแม่นางจะช่วยให้สมปรารถนาได้หรือไม่”

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว คุณชายโปรดรอสักครู่” ฮวาเสี่ยงหรงหนีไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างลนลาน

ซินเอ๋อร์เบิกตาดำกลมโตมองหลี่มู่ ถามว่า “คุณชายเจ้าคะ ท่านเป็นเทพเซียนลงมาจากสวรรค์หรืออย่างไร พอคุณหนูของข้าตกที่นั่งลำบากท่านก็มาเลย ท่านคงไม่ได้นับนิ้วพยากรณ์ได้หรอกกระมัง?”

นางกำลังจงใจชดเชยให้เรื่องที่นางไล่แขกเมื่อครั้งที่แล้ว

แม่นางน้อยช่างกังวลใจแทนคุณหนูของนางจริงๆ