จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 205

“ใช่แล้ว เวรกรรมแท้ๆ ขุนพลเจิ้นกั๋วถังฉงเคยเป็นขุนนางที่สร้างคุณูปการให้กับจักรวรรดิ ใสซื่อมือสะอาด ซื่อสัตย์สุจริต ได้รับการขนานนามว่าเป็นหนึ่งในสี่แม่ทัพเทพของจักรวรรดิ ก็ไม่รู้ว่าทำไมในเวลาแค่คืนเดียวถึงบ้านแตกสาแหรกขาด น่าสงสารที่ภรรยาและลูกสาวของเขาต้องได้รับโทษแบบนี้” ไป๋เซวียนพูดไปตามปาก ทอดถอนใจเล็กน้อย

หลี่มู่ได้ยินแล้วรู้สึกเห็นใจอยู่บ้าง

“ได้ยินมาว่าขุนนางโฉดชั่วบางคนที่เคยถูกขุนพลเจิ้นกั๋วลงทัณฑ์แค้นเคืองอยู่ในใจ จึงมาเมืองฉางอันโดยเฉพาะ รองานประมูลเริ่มแล้วจะแย่งตัวลูกสาวและภรรยาของขุนพลถังกลับไปเหยียบย่ำหยามหมิ่น… ” ท่านแม่ไป๋เซวียนเห็นหลี่มู่สนใจ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดมากขึ้นอีกสามสี่ประโยค

ในส่วนที่ว่าทำไมถึงพูดแบบนี้

ในใจนางคงจะเห็นอกเห็นใจลูกสาวและภรรยาม่ายที่ไม่เคยพบหน้านั่นกระมัง

“ขุนพลถังไม่มีสหายยื่นมือช่วยเหลือเลยหรือ?” ฮวาเสี่ยงหรงเอ่ยปากถามอย่างอดไม่ได้ นางสัมผัสได้อย่างลึกซึ้ง คิดถึงชะตาที่ตนเคยประสบ ยังดีที่ตัวเองถูกเลือกส่งมายังหอสดับเซียน

“ได้ยินว่าก็มีคนช่วย แต่กลับโดนทำร้ายเสียเอง สหายของขุนพลถังตายเพราะเหตุนี้ไม่น้อย เพราะบุคคลยิ่งใหญ่ที่ขุนพลถังล่วงเกินยามมีชีวิตคือองค์ชายพระองค์หนึ่งของจักรวรรดิ” ท่านแม่ไป๋กล่าว “เฮ้อ น่าสงสารเสียจริง ซื่อตรงมาทั้งชีวิต สุดท้ายกลับลงเอยแบบนี้”

หลี่มู่เอ่ยถาม “ในเมื่อขุนพลถังผู้นี้ใสซื่อมือสะอาด และยังจงรักภักดีต่อจักรวรรดิ ซ้ำยังเคยสร้างคุณูปการครั้งใหญ่ เช่นนั้นทำไมจักรพรรดิฉินสังหารเขา นั่นไม่เป็นการทำลายตัวเองหรอกหรือ?”

“นี่…ก็ไม่อาจทราบได้ บางทีอาจเป็นเพราะขุนนางโฉดใส่ร้ายกระมัง” ไป๋เซวียนเอ่ย

“หึๆ ขุนนางโฉดใส่ร้าย จะไปปกปิดจักรพรรดิปราดเปรื่องที่แท้จริงได้อย่างไรกัน ท่าทางจักรพรรดิฉินองค์ปัจจุบันก็เป็นแค่จักรพรรดิเลอะเลือนเท่านั้น” หลี่มู่ว่าไปตามปาก

ไป๋เซวียนและฮวาเสี่ยงหรงตกใจใหญ่

“คุณชายโปรดระวังวาจาด้วย” ไป๋เซวียนรีบร้อนบอก

หลี่มู่ส่ายหน้าพลางหัวเราะ ไม่สนใจแม้แต่น้อย

เขาไม่เอาจักรพรรดิของโลกนี้มาใส่ใจแม้แต่น้อย กลับเป็นเจ้าสำนักเทพสายยุทธ์พวกนั้น เขาจึงจะยังพอสนใจใคร่รู้สักหน่อย

ไป๋เซวียนเอ่ยขอตัวจากไป

แต่ผ่านไปแค่สักครู่นางก็กลับมา สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติอยู่หลายส่วน “คุณชาย มีคนอยู่ข้างนอกมาขอพบท่าน”

หลี่มู่พูดทันที “ไม่พบ”

“นี่…” ไป๋เซวียนอยากจะพูดแต่ก็หยุดเอาไว้ “คุณชายเอ่ยปากเองเถิด ข้าขวางเอาไว้ไม่อยู่…”

ยังพูดไม่ทันจบ จอมยุทธ์กลางคนสวมเกราะอ่อนคนหนึ่งก็บุกเข้ามาจากด้านนอก กล่าวว่า “คุณชายหลี่มู่ วางท่าใหญ่โตนัก ข้ารับพระบัญชาจากองค์ชายของข้า มาส่งเทียบเชิญให้…”

หลี่มู่ขมวดคิ้ว “เป็นเจ้าอีกแล้ว?”

เขาจำจอมยุทธ์วัยกลางคนคนนี้ได้ ก่อนหน้านี้เคยเจอที่หน้าตรอกไล่หมู่ครั้งหนึ่ง มาส่งเทียบเชิญอะไรสักอย่าง บอกว่าองค์ชายของพวกเขาชื่นชมพรสวรรค์และความสามารถของตนมาก ดังนั้นจึงอยากจะชักชวนให้มารับใช้ ชักชวนมารดาเจ้าสิ ตอนนั้นหลี่มู่ไม่ใส่ใจเลย กล่าวเช่นนี้ไม่ได้โม้โอ้อวด บนดาวดวงนี้ คนที่จะให้ผู้ใกล้เป็นเซียนอย่างหลี่มู่ไปรับใช้ยังไม่ลงมาเกิดเลยเถอะ

“คุณชายหลี่มู่ องค์ชายของข้ายอมรับในความสามารถของท่าน…” จอมยุทธ์วัยกลางคนไม่ใช่นักเจรจาที่ดีนัก ในน้ำเสียงไม่ปกปิดท่าทีสูงส่งเหนือใครเลยสักนิด

หลี่มู่โบกมือตัดบท บอกว่า “โทษที ตอนนี้ข้าเป็นขุนนางของจักรวรรดิ ไม่อยากแบ่งฝักแบ่งฝ่าย ขอบคุณความหวังดีขององค์ชายเจ้ามาก เชิญเถิด” เขาส่งสัญญาณไล่แขกทันที

ดวงตาของจอมยุทธ์วัยกลางคนฉายแววโกรธเคือง “คุณชายหลี่ ท่านคิดให้ดี คุณชายของข้าคือองค์ชายสอง”

เสียงหายใจเฮือกสามเสียงพลันดังขึ้นในห้อง

ใบหน้าของฮวาเสี่ยงหรง ไป๋เซวียน และเด็กสาวรับใช้ต่างตื่นตะลึง

องค์ชายสองในปัจจุบัน ว่ากันว่าคือผู้ที่มีหวังจะเป็นว่าที่จักรพรรดิของจักรวรรดิฉินตะวันตกในวันข้างหน้าเลยทีเดียว

หลี่มู่กลับไม่สนใจแม้แต่น้อย ตอบกลับไปว่า “ข้าคิดดีแล้ว เชิญ” อย่าว่าแต่องค์ชายสองเลย ต่อให้เป็นจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิฉินมาเอง เขาก็มีทีท่าแบบนี้ เขาในตอนนี้ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรมากมายแล้ว

“ดี แล้วเจ้าอย่าเสียใจล่ะ” จอมยุทธ์กลางคนมีสีหน้าโกรธเคือง

หากเป็นคนอื่นไม่รู้จักดีชั่วแบบนี้ เขาลงมือสั่งสอนไปนานแล้ว แต่หลี่มู่คือผู้แข็งแกร่งขั้นฟ้าประทาน พลังแท้จริงอยู่เหนือเขา สมญานามเทพสังหารทำให้เขาหวาดเกรงอยู่บ้าง ในเมื่อคนบ้าผู้นี้เป็นถึงคนที่กล้าสังหารแม้แต่บุตรชายของเจิ้นซีอ๋อง

“ข้าให้เวลาเจ้าห้าอึดใจ หากยังไม่ออกไป เช่นนั้นข้าจะโยนเจ้าออกไปเอง” หลี่มู่ดื่มชาอึกหนึ่ง

ยังไม่ทันแจ้งก็บุกเข้ามาในห้องส่วนตัวของฮวาเสี่ยงหรง หากไม่ไว้หน้าองค์ชายสองบ้าบออะไรนี่ของพวกเจ้า ข้าทุบหัวสุนัขของเจ้าจนเละไปนานแล้ว

จอมยุทธ์วัยกลางคนโมโหจนหัวเราะ พูดขึ้นว่า “ดี อวดดีจริงๆ เจ้าสังหารบุตรผู้สืบทอดของเจิ้นซีอ๋อง คนของท่านอ๋องมาถึงเมืองฉางอัน เตรียมตัวจัดการเจ้านานแล้ว หากไม่มีการคุ้มครองขององค์ชายสอง ถึงตอนนั้นเจ้าตายก็ยังไม่รู้ว่าตายอย่างไรเลย หึๆ อย่าให้ข้าเห็นนะว่าตอนนี้เจ้าปากแข็ง แต่ถึงตอนนั้นมาร้องอ้อนวอน…เอ๋?”

พูดยังไม่ทันจบ ชายวัยกลางคนก็รู้สึกว่าเบื้องหน้าพร่าเลือน คอเสื้อรัดแน่น ทั้งตัวเหมือนกับขี่เมฆเหินทะยาน ถูกโยนออกไปจากห้องเสียแล้ว

เร็วมาก!

เขาตื่นตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

เสี้ยวขณะที่ร่วงลงพื้น เขาคิดจะปรับท่วงท่ายืนให้มั่นคง แต่ขากลับอ่อน สุดท้ายร่วงลงมาที่โถงใหญ่ของหอสดับเซียนเสียงดังโครมอย่างน่าอนาถ เสียงน่าตกใจจนคนที่กำลังหาความสุขใส่ตัวรอบๆ หันมามองกันหมด

ชายวัยกลางคนดิ้นรนลุกขึ้นมา

ด้วยพลังของเขา ร่วงลงมาแบบนี้แน่นอนว่าไม่มีทางได้รับบาดเจ็บ