จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 231

“น้องชาย ข้าเถี่ยมู่เจิน วันนี้ยอมรับในตัวของเจ้าแล้ว” นายน้อยเผ่ายิงจันทร์ตบลงที่บ่าของกัวจื้อฮุย พร้อมเปล่งเสียงดังออกมา

กัวจื้อฮุยตกตะลึง จากนั้นดีใจสุดขีด

คนจากทุ่งหญ้ายอมรับเป็นพี่น้อง ก็เหมือนกับได้ความสัมพันธ์แบบร่วมเป็นร่วมตายกันมาจริงๆ

เขาเกิดในตระกูลที่ร่ำรวยมั่งคั่ง สำหรับเรื่องเงินทองแล้วเขาไม่ได้ยี่หระอะไรเลย จ่ายเงินเหมือนเทน้ำ เงินทองเป็นเพียงแค่ตัวเลขเท่านั้น สิ่งที่เฝ้าปรารถนามาตั้งแต่เด็กก็มีคนรองรับเอาไว้ทั้งหมดแล้ว อยากจะทำอะไรก็ได้ดั่งใจ แต่ได้รับการยอมรับจากคนที่เป็นหนึ่งในวีรบุรุษในตำนานแบบนี้ กลับเป็นความยินดีที่มากล้นที่สุด

“ฮ่าๆๆ พี่เถี่ยพูดจริงหรือ?” กัวจื้อฮุยเอ่ยขึ้นอย่างยินดี “ได้คำพูดของท่านมาแบบนี้ วันนี้ข้าก็สู้ตายล่ะ ถึงแม้น้องคนนี้ทำงานอะไรก็ไม่เป็นและก็ไม่คิดจะทำงานอีกด้วย แต่บิดาของข้ากลัวข้าตายมาก เขากลัวว่าจะไม่มีคนสืบสกุลต่อ ดังนั้นข้างกายข้าจึงมียอดฝีมือหลายคนคอยแอบซุ่มคุ้มกันอยู่ อีกครู่หนึ่งพวกท่านไม่ต้องกังวลเรื่องของข้า แค่เอาข้าไปส่งจุดที่อันตรายที่สุดก็พอ ข้าไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน แล้วยังสามารถดึงดูดแรงไฟแทนพวกท่านได้บางส่วนด้วย”

แม่ทัพหนุ่มขมวดคิ้ว

เป็นคนที่พิลึกดีจริงๆ

ระหว่างที่พูดนั้น การประมูลด้านนอกก็สิ้นสุดลง

“ยินดีด้วยกับแขกผู้มีเกียรติหอหมายเลขหนึ่ง ประมูลเอาธิดาเทพวิหารเทพหมาป่าแห่งที่ราบทุ่งหญ้าคนนี้ไปได้ด้วยราคาสูงถึงสามล้านห้าแสนตำลึงทอง ฮ่าๆ สตรีโฉมงามสะท้านเมือง ฝึกบำเพ็ญตนจนบรรลุจุดสูงสุดของขั้นยอดปรมาจารย์ แม้จะถูกจองจำพลังและตบะเอาไว้ แต่ก็เป็นสตรีที่สมบูรณ์แบบที่สุดบนโลกใบนี้แล้ว” ผู้ดำเนินการประมูลสั่นเทิ้มไปทั้งตัวด้วยความตื่นเต้น

มือของเขาทำให้เกิดมูลค่าขนาดนี้ขึ้นมา ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใดก็ตาม ก็เพียงพอที่จะทำให้ชื่อเสียงของเขากระฉ่อนไปทั่วเมืองฉางอันนี้ได้ กระทั่งอาจจะร่ำลือออกไปถึงพื้นที่ห่างไกลของจักรวรรดิฉินตะวันตกเลยก็เป็นได้ เพราะนี่ถือเป็นสถิติครั้งหนึ่งเลยทีเดียว

“หึๆ รีบส่งนางมาที่ห้องเร็ว ข้าอยากลิ้มรสธิดาเทพแห่งทุ่งหญ้านางนี้จนแทบทนไม่ไหวแล้ว” เสียงไร้ยางอายถึงขีดสุดที่ไม่มีการปิดบังความหยาบโลนแม้เพียงนิดดังลอดออกมาจากหอหมายเลขหนึ่ง เป็นเสียงที่แสดงถึงความพึงพอใจอย่างที่สุด

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ บรรดาชายหนุ่มกลัดมันทั้งหมดบนถนนกลิ่นกำจายต่างก็อดท้องน้อยร้อนวูบวาบไม่ได้ ความอิจฉาที่ยากจะเอ่ยเป็นคำพูดเอ่อล้นออกมาจากใจ

องค์รักษ์ยอดปรมาจารย์ทั้งสี่แห่งหน่วยเลี้ยงรับรองเคลื่อนย้ายโครงเหล็ก เพื่อที่จะนำตัวธิดาเทพชิงเยียนแห่งที่ราบทุ่งหญ้าส่งไปยังหอหมายเลขหนึ่ง

แววตาของธิดาเทพชิงเยียนราวกับมารดาหมาป่าแห่งทุ่งหญ้าอย่างไรอย่างนั้น ทั้งเย็นชาและเย็นยะเยือก ไม่แม้แต่จะดิ้นรนขัดขืน

ในตอนนี้เอง…

“ตายซะ!”

“ชิงตัวมา”

เงาร่างหลายร่างราวกับกระบี่แหลมคมพุ่งออกมาจากหอหมายเลขเจ็ด

เสียงดีดปึงๆๆ จากสายธนูกึกก้องดั่งเสียงฟ้าร้อง สายฟ้าดำสี่สายพุ่งแหวกความมืดออกมา หมายมั่นจะสังหารยอดปรมาจารย์ทั้งสี่แห่งหน่วยเลี้ยงรับรอง คมศรที่รวดเร็วและดุดันดุจเขี้ยวแห่งเทพหมาป่าที่จะกลืนกินฟ้าดิน ช่างน่ากลัวเหลือคณนานับ

“แย่ล่ะ”

สีหน้าของสี่ยอดปรมาจารย์แห่งหน่วยเลี้ยงรับรองถอดสีทันที

พวกเขารีบชักกระบี่ขึ้นมาสวนกลับอย่างฉุกละหุก

ตูมๆๆ!

ท่ามกลางการระเบิด เศษกระบี่กระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกลางอากาศ ละอองเลือดกระดูกขาวสาดกระเซ็น ยอดปรมาจารย์ทั้งสี่ สองคนในนั้นถูกยิงจนกระจายเป็นชิ้นๆ ที่เหลืออีกสองก็บาดเจ็บหนัก ถูกศรยิงจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสามจั้ง กระแทกเข้ากับสิ่งก่อสร้างที่อยู่ไกลออกไปจนฝุ่นคลุ้ง

กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายอย่างรวดเร็ว

บนถนนกลิ่นกำจาย หลังจากที่ผู้คนตื่นตระหนกไปเพียงครู่เดียว เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น ความสับสนอลหม่านตามมาทันที

ร่างเงาห้าร่างร่อนลงมาที่กลางเวทีหลัก สี่คนในนั้นล้วนมีรูปร่างสูงใหญ่กำยำอย่างชายชาตรีแห่งท้องทุ่งหญ้า ส่วนอีกหนึ่งคือแม่ทัพหนุ่มแห่งทุ่งหญ้าผู้นั้น มือของเขาจับกริชขนาดหนึ่งชุ่นออกมาสะบัด มีแสงประกายราวดวงดาวหลายเส้นพุ่งออกมา เสียงเหล็กเคร้งคร้างดังขึ้น โครงเหล็กที่พันธนาการธิดาเทพชิงเยียนอยู่แตกออกเหมือนไม้ผุทันที

ร่างของธิดาเทพชิงเหยียนโคลงเคลงเบาๆ แต่ลอยลงมายืนอย่างมั่นคง

“ปึง!”

กุนซือหนุ่มสะบัดกริชวาดเป็นวง โซ่ตรวนสะกดวรยุทธ์ที่ข้อมือและข้อเท้าของชิงเยียนขาดสะบั้นออกจากกัน

พลังเทพสีเขียวมรกตแผ่ซ่านออกมาจากร่างของธิดาเทพในทันที

ความบ้าคลั่งน่ากริ่งเกรงที่ราวกับมาจากผืนทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ไร้ขอบเขตแผ่มาจากรอบตัวของธิดาเทพแห่งที่ราบทุ่งหญ้า กระจายออกไปสี่ทิศแปดทางยามค่ำคืน ประหนึ่งมีเสียงกู่ร้องของหมาป่าดังขึ้น

ที่หอแขกผู้มีเกียรติหมายเลขเจ็ด นายน้อยเผ่ายิงจันทร์เถี่ยมู่เจินร่างสูงตระหง่านราวกับหอเหล็ก เดินออกมาจากกำแพงที่ถูกกระแทกเป็นชิ้นๆ ก่อนตะโกนขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า ”คุ้มครองชิงเยียน ออกไปจากที่นี่แล้วค่อยว่ากัน”

ศรทั้งสี่ก่อนหน้านี้ นายน้อยเผ่ายิงจันทร์นี้เองที่เป็นคนยิงออกมา

พลังแท้จริงของเขาแกร่งกล้าถึงระดับสูงสุด เป็นผู้แกร่งไร้พ่ายขั้นฟ้าประทานแล้ว

ตอนนี้เอง บนถนนกลิ่นกำจาย ความสับสนอลหม่านพุ่งถึงขีดสุด เสียงกรีดร้องของผู้มาหาความสำราญดังขึ้นทั่วสารทิศ ไหนจะบรรดาคนที่มาชมเรื่องสนุก วุ่นวายราวกับรังนกกระจอกที่ถูกฟาดด้วยกระบอง ต่างฝ่ายต่างวิ่งหนีตายออกจากถนนกลิ่นกำจายอย่างบ้าคลั่ง สภาพแวดล้อมที่เป็นระเบียบเรียบร้อยในทีแรก เพียงพริบตาเดียวก็แปรเปลี่ยนเป็นสนามรบ

เหล่าทหารที่เดิมทีรออยู่ด้านนอกหน่วยเลี้ยงรับรองบนถนนกลิ่นกำจายถูกบรรดาฝูงชนแตกฮือวิ่งมาพุ่งชน ทำลายขบวนแถวที่จัดเอาไว้จนวุ่นวายตามไปด้วย และไม่สามารถฝ่าฝูงชนเข้าไปสนับสนุนได้

แต่ว่ารอบๆ เวทีหลักยังมียอดฝีมือของทางการดักซุ่มอยู่จำนวนไม่น้อย

“ล้อมเอาไว้”

“ห้ามให้ใครออกไปได้แม้แต่คนเดียว”

“เจ้าพวกคนเถื่อนจากทุ่งหญ้ากล้าเข้ามาก่อเรื่องในจักรวรรดิฉิน สังหารมันให้เรียบ”

“สังหารพวกคนเถื่อน”

เสียงร้องกู่ก้องเซ็งแซ่ดังขึ้นจากรอบด้าน

เงาคนผลุบโผล่ ยอดฝีมือขั้นปรมาจารย์ในหน่วยเลี้ยงรับรองและขั้นยอดปรมาจารย์ของทางการทยอยปรากฏตัวขึ้น และยังมีร่างอีกส่วนหนึ่งกระโจนขึ้นมาจากฝูงคนที่กำลังสับสนอลหม่าน เข้ามาล้อมกรอบรอบเวทีหลักเอาไว้ ทุกคนพกดาบแหลมคมมาด้วย พวกนี้คือยอดฝีมือจากสำนักต่างๆ ที่หน่วยเลี้ยงรับรองเชิญมา

ชัดเจนมากว่า ทางหน่วยเลี้ยงรับรองรับมืออย่างเต็มที่ ไม่ใช่ว่าไม่โต้ตอบใดๆ เลย

“ฝ่าออกไปทางตะวันตก” เถี่ยมู่เจินง้างคันศรยาว ยิงธนูออกไปอีกสี่ดอก ราวกับมังกรพิษแหวกอากาศ สังหารสี่ยอดฝีมือของหน่วยเลี้ยงรับรองที่วางแผนจะเข้าใกล้เวทีหลักจนระเบิดแดดิ้นไปกลางอากาศทันที