จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 251

“ทำตามข้ารอด ขัดใจข้าตาย” ท่าทีของเฮ่ออวิ๋นหยิ่งผยอง ประกาศกร้าวขึ้นอย่างไม่ให้มีข้อโต้แย้ง “พวกเจ้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”

เหล่าศิษย์ของสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์ทั้งโกรธและเกลียดชังถึงที่สุด

“สู้กับมันเลย”

“ต่อให้ต้องตาย ข้าก็จะไม่หนีไปจากสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์”

“นอกจากจะข้ามศพของพวกเราไปเสียก่อน”

ศิษย์ของสำนักจำนวนมาก เมื่อได้ยินก็รีบล้อมเข้ามาอย่างรวดเร็ว

รอบๆ ประตูใหญ่สำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์ อัดแน่นไปด้วยศิษย์กว่าพันชีวิต

มีศิษย์บางคนรายงานกับทางการไปแล้ว แต่ทว่าจนถึงตอนนี้ นอกจากบรรดาคนที่เข้ามามุงด้านนอก กลับไม่มีทหารจากทางการปรากฏตัวขึ้นมาเลย กระทั่งพวกหน่วยลาดตระเวนที่วันๆ เดินตรวจตรากว่าสิบรอบ ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเช่นกัน

ทุกคนในนี้ล้วนโกรธแค้น บรรดาศิษย์ของสำนักที่บาดเจ็บหนักถูกนำตัวไปรักษา

ส่วนพวกเฮ่ออวิ๋นเสียงถูกล้อมอยู่ใจกลางวง

ศิษย์บางส่วนจากสำนักบัณฑิตเขาเหมันต์ที่ตามมาด้วย ในตอนนี้สีหน้าเปลี่ยนไปแล้ว ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

แต่ยอดฝีมือจากสำนักดับนิวรณ์ที่มาด้วยกันกับเฮ่ออวิ๋นเสียงกลับแสยะยิ้มเย็นชา ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายที่อันตรายเคล้ากลิ่นคาวเลือดออกมา ลูกศิษย์อ่อนหัดพวกนี้ ในสายตาของพวกเขาทั้งอ่อนแอและน่าสงสาร ราวกับสุนัขหรือไก่ก็มิปาน

“ผู้เฒ่าชวี ตอนนี้ข้ากำลังรอประโยคหนึ่งจากเจ้าอยู่ จะยอมแต่โดยดี หรือจะจากไป?” เฮ่ออวิ๋นส่งเสียงบีบบังคับ

เขาไม่ได้เห็นลูกศิษย์ฐานะยากจนพวกนี้ในสายตาเลย หากไม่ใช่เพราะอยู่ภายใต้สายตาของคนมากมาย ก่อเรื่องมากไปไม่ดีนัก เกรงว่าเขาคงจับเจ้าพวกหัวแข็งบางส่วนมาสังหารทิ้งเสียแต่แรก และเชือดไก่ให้ลิงดูแล้ว ทว่าพวกนี้ก็แค่โคลนตม ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ไม่มีใครหนุนหลัง หากตายก็ตายเปล่า

“พวกเราไม่ยอม ไม่มีทางหนีแน่นอน” เหลยอินอินชิงตอบขึ้นมา

“เหอะๆ…” เฮ่ออวิ๋นเสียงยิ้มอย่างเวทนา

สายตาของเขาจับจ้องไปบนร่างเด็กสาวที่คอยต่อปากต่อคำกับตัวเอง ตอนแรกยังไม่ใส่ใจอะไรนัก แต่เพียงครู่เดียว เขาก็ราวกับพบอะไร จึงค่อยๆ หรี่ตาลง สายตาที่คมกริบราวกริชสองเล่มประหนึ่งจะกระชากเสื้อผ้าบนตัวของเหลยอินอินออกเพื่อจะดูให้ชัดๆ

“เจ้า…เจ้ามองอะไรของเจ้ากัน?” เหลยอินอินรู้สึกได้ถึงสายตาคุกคามอย่างโจ่งแจ้งของอีกฝ่าย

เด็กสาวที่มาจากสถานที่ยากจนคนนี้ ขณะพูดน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย ความแข็งกร้าวดุดันของฝ่ายตรงข้าม แทบใช้พลังของคนคนเดียวจัดการยอดฝีมือทั้งหมดของสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์ได้ จึงทำให้นางหวาดกลัวขึ้นมาอย่างเสียมิได้ มีเพียงความยุติธรรมและศรัทธาในใจเท่านั้นที่ทำให้นางกล้าเข้าเผชิญหน้า

“เจ้าคนชั้นต่ำ ศิษย์พี่เฮ่อของเราเห็นดีในตัวเจ้า เป็นบุญแค่ไหนแล้ว…” ศิษย์หญิงสำนักบัณฑิตเขาเหมันต์ที่แต่งหน้าฉูดฉาด และพูดยุแหย่มาหลายครั้งก่อนหน้า เมื่อได้ยินก็รีบเข้ามาโอ้อวด ตัวแทบจะติดกับเฮ่ออวิ๋นเสียงอยู่แล้ว

เฮ่ออวิ๋นเสียงกลับไม่สนใจศิษย์หญิงคนนี้

สองตาของเขาจ้องเขม็งที่เหลยอินอิน “อา สมบูรณ์แบบ นี่เป็นหลูติ่ง[1]ที่สมบูรณ์แบบจริงๆ ฮ่าๆ คิดไม่ถึงเลยว่าในบ่อดินเลนเช่นนี้ จะมีหลูติ่งที่ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้อยู่…” น้ำเสียงของเขาตื่นเต้นเป็นพิเศษ

ยอดฝีมือจากสำนักดับนิวรณ์หลายคนที่ตามเขาอยู่ด้านหลัง เหมือนกับโดนเฮ่ออวิ๋นเสียงทักขึ้นมา จึงหันไปสำรวจอย่างละเอียดอีกครั้ง สองตาเป็นประกายกันเป็นแถบ

จริงดังว่า สาวน้อยตรงหน้าคนนี้แม้รูปร่างไม่ได้สูงโปร่ง แต่สัดส่วนเรือนกายกลับน่าพึงพอใจนัก สองขาเรียวยาว ใบหน้ามีประกายสดใสบางๆ ซ่อนอยู่ หน้าผากกลมเกลี้ยง คางกลมได้รูป โดยเฉพาะเม็ดไฝสีแดงจางๆ ที่มุมปากขวา นี่เป็นสุดยอดหลูติ่งที่บันทึกไว้ใน ‘คัมภีร์หมื่นโฉมเฉิดฉาย’ เลยทีเดียว

เพียงครู่เดียว ยอดฝีมือสำนักดับนิวรณ์หลายคนอดตาร้อนผ่าวไม่ได้

วิชาลับของสำนักดับนิวรณ์มีอยู่มากมาย แต่ที่ถือเป็นสุดยอดเฉพาะก็คือ ‘คัมภีร์สังหารกระบิดกระบวน’

การฝึกฝนวิชาเทพนี้จำเป็นต้องปรับสมดุลหยินและหยาง ถึงจะสามารถขึ้นสู่ขั้นสูงสุดได้

สำหรับศิษย์ชายของสำนักดับนิวรณ์แล้ว มีเพียงพลังหยางนั้นไม่พอ จะต้องหาหลูติ่งที่เหมาะสมกับตนเองสักคน จากนั้นชุบเลี้ยง สังเวยสิ่งของ สละพลัง คอยซึมซับเอาพลังหยินของหลูติ่งอย่างต่อเนื่อง จึงจะสามารถบรรลุขั้นสุดยอดของวิชานี้

แต่ส่วนใหญ่จะฝึกฝนได้จนถึงขั้นไหน ไม่ได้อยู่ที่พรสวรรค์ จังหวะ และความพยายามของตนเท่านั้น แต่อยู่ที่ระดับของหลูติ่งด้วย หลูติ่งที่ดี สามารถทำให้ประสิทธิภาพและความรวดเร็วในการฝึก ‘คัมภีร์สังหารกระบิดกระบวน’ เพิ่มขึ้นอีกเป็นร้อยเท่า และเข้าขั้นได้อย่างรวดเร็วยิ่ง

ยกตัวอย่างเช่นเจ้าสำนักดับนิวรณ์รุ่นปัจจุบัน เพราะมีหลูติ่งชั้นยอดสี่คนอยู่ข้างกาย จึงสามารถฝึกฝน ‘คัมภีร์สังหารกระบิดกระบวน’ สิบสองขั้นไปได้ถึงสิบขั้น ในบรรดาขั้นเทวะลงไปพูดได้ว่าไร้เทียมทาน สั่นสะเทือนทั่วสารทิศ

หลูติ่งชั้นยอด มักพบได้แต่ไม่ได้มาโดยง่าย

ไม่คิดเลยว่าวันนี้กลับมาพบหนึ่งนางในสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์เล็กๆ แห่งนี้

“เจ้าชื่ออะไร?” สายตาของเฮ่ออวิ๋นเสียงเต็มไปด้วยความโลภ

เจ้าสำนักบัณฑิตชวีถึงแม้จะไม่รู้จักวิชาลับของสำนักดับนิวรณ์ แต่จากคำว่า ‘หลูติ่ง’ ก็รู้ทันทีว่าแย่แล้ว เขากำลังจะอ้าปากห้าม กลับได้ยินเสียงแข็งกร้าวของเหลยอินอินดังขึ้นว่า “ข้าเหลยอินอินแห่งสำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์…ศิษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่จะไม่ยอมไปจากสำนักแห่งนี้”

“เหลยอินอิน? ฮ่าๆ ดีมาก” ดวงตาเฮ่ออวิ๋นเสียงร้อนผ่าว เอ่ยต่อว่า “จากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าเป็นคนของข้าแล้ว ฟังข้าอย่างว่านอนสอนง่าย สยบต่อข้าเสีย จงยกข้าเป็นนาย และใช้ทั้งชีวิตของเจ้าคอยรับใช้ข้า เข้าใจหรือยัง?”

“ฝันไปเถอะ” เหลยอินอินตะคอกกลับ “เจ้านับเป็นตัวอะไรได้ คิดว่าตนเองเป็นหลี่มู่หรือ?” เด็กสาวประกาศชื่อบุคคลที่ตนเลื่อมใสออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เหอะๆ หลี่มู่? ก็แค่แมลงตัวหนึ่งเท่านั้น…เชื่อข้าสิ แม่นาง ไม่ช้าเจ้าก็จะยอมสยบแก่ข้า” เฮ่ออวิ๋นเสียงร่างไหววูบ ยื่นมือไปทางเหลยอินอินทันที กำลังภายในกระเพื่อมไหว กดดันจนหายใจติดขัด

เขาเตรียมที่จะจับนางกลับไป แล้วค่อยๆ สอนสั่ง

สำนักดับนิวรณ์มีวิธีขัดเกลาหลูติ่งโดยเฉพาะอยู่

“เจ้า…” เหลยอินอินคิดต่อต้าน อยากจะหลบหลีก

แต่ภายใต้แรงกดดันทรงพลังของอีกฝ่ายที่ยึดเอาไว้ ทำให้นางไม่สามารถขยับตัวได้ ได้แต่ถลึงตามองมือใหญ่ของเฮ่ออวิ๋นเสียงตรงเข้ามาคว้าต้นคอตนเอง

“หยุดเดี๋ยวนี้” เจ้าสำนักชวีเห็นท่าไม่ดี จึงใช้พลังทั้งหมดที่เหลือส่งฝ่ามือออกไปโดยไม่สนอาการบาดเจ็บของตน

ตูม!

คลื่นพลังสั่นสะเทือน

“อ๊าก…” เจ้าสำนักชวีร้องลั่น กระอักเลือดออกมา ร่างถูกกระแทกปลิวออกไป

“อาจารย์…”

“ท่านเจ้าสำนัก…”

บรรดาศิษย์สำนักเสียงวิหคสวรรค์ร้องตกใจ รีบพุ่งเข้าไปพยุง

“ไม่มีใครขวางข้าได้” เฮ่ออวิ๋นเสียงมั่นใจในตนเองมาก เหิมเกริมยิ่งนัก เขาแสยะยิ้มเย็น จากนั้นยื่นมือมาอีกครั้ง ขอบเขตกำลังภายในแผ่ออกไปยึดเหลยอินอิน ก่อนเอื้อมมือคว้าโดยไม่มีใครหยุดยั้งได้

เหลยอินอินถูกกำลังภายในกดไว้ทั้งตัว ขยับเขยื้อนไม่ได้

ในพริบตาที่นางกำลังจะตกสู่เงื้อมมือเฮ่ออวิ๋นเสียง จู่ๆ การเปลี่ยนแปลงที่ทุกคนนึกไม่ถึงก็บังเกิดขึ้นอย่างไร้ซึ่งสัญญาณเตือน

“ย้าก…”

เสียงแหลมลากยาวเสียงหนึ่ง ดังแว่วมาจากบนฟากฟ้า

จากนั้น บนอากาศมีลูกไฟยาวดุจดาวหางลูกหนึ่งแหวกฟ้าเป็นทางยาว เปลวไฟลุกโชน กำลังพุ่งตรงมายังประตูใหญ่สำนักบัณฑิตเสียงวิหคสวรรค์ ทุกคนยังไม่ทันตั้งสติได้ เสียงตูมก็ดังสนั่น เงาคนผู้หนึ่งร่วงตรงแน่วลงมา กระแทกลงตรงกลางฝูงชนด้านล่างพอดี

เศษหินเศษดินปลิวว่อน ฝุ่นคลุ้งตลบไปทั่ว

หลุมใหญ่ขนาดลึกกว่าสองจั้งปรากฏขึ้นท่ามกลางฝูงชน

ทุกคนมองหน้ากันไปมา

เกิดอะไรขึ้น?