จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 288

เพียงพริบตาก็ผ่านไปอีกเดือน

ทุกคนในเมืองอำเภอขาวพิสุทธิ์ ต่างรู้สึกคล้ายสิ่งแวดล้อมรอบด้านเปลี่ยนไป

อากาศเหมือนจะสดชื่นขึ้น น้ำหวานกว่าเดิม ต้นไม้ที่เฉาไปแล้วก็เริ่มแตกหน่องอกกิ่งใหม่ หิมะปกคลุมในฤดูวสันต์ หญ้าเขียวขจีที่เดิมทีตายไปหมดงอกออกมาใหม่อีกครั้ง สิงสาราสัตว์ที่เคยหายไปในฤดูกาลนี้และเหล่าสัตว์ปีกยังปรากฏให้เห็นด้านนอกเมืองอำเภอ น้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งค่อยๆ กลับมาไหลอีกครั้ง ตาน้ำที่ไม่มีน้ำไหลนับสิบปี ตอนนี้กลับมีน้ำผุดออกมา…

คนแก่คนเฒ่าหลายคนที่เกือบจะหมดลม ไม่มีทางรอดพ้นฤดูนี้ไปได้ สีหน้ากลับแดงระเรื่อขึ้นวันต่อวัน จนท้ายสุดก็สามารถลุกเดินขึ้นมาเองได้ ผู้มีโรครุมเร้าบางคนก็ตกตะลึงเมื่อพบว่าอาการป่วยดีวันดีคืน สิบวันผ่านไป อาการเหล่านั้นหายเป็นปลิดทิ้ง!

เรื่องที่เกิดขึ้นรอบตัวนี้ทำให้คนมากมายประหลาดยิ่ง และดีใจเป็นล้นพ้นด้วย

ภายในเมืองอำเภอขาวพิสุทธิ์ เด็กรับใช้บัณฑิตชิงเฟิงที่ถูกเรียกว่าคุณชายน้อยย่อมสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้เช่นกัน

ในฐานะที่เป็นคนสนิทที่สุดของหลี่มู่ เขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับที่คุณชายยุ่งหัวหมุนในช่วงหลายวันนี้เป็นแน่

จากนั้นเขาเรียกพวกเฝิงหยวนซิงและเจินเหมิ่งเข้ามา หลังจากหารือไปหนึ่งรอบ ทุกคนก็ได้ข้อสรุป

เพียงไม่นาน ผู้คนทั่วอำเภอขาวพิสุทธิ์ก็ได้ยินว่าที่มีการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ สาเหตุมาจากการคุ้มครองของใต้เท้าขุนนางเมือง ใต้เท้าขุนนางเมืองฝีมือเหนือชั้น สามารถพูดคุยกับเซียนบนฟ้าได้ และได้ขอพรให้ประชาชนในเมืองอำเภอ ขอแค่ทุกคนประพฤติตัวเหมาะสม ไม่ทำเรื่องชั่วช้าเลวทราม ก็จะได้รับพรคุ้มครองนี้จากขุนนางเมือง

“ใต้เท้าขุนนางเมืองเป็นพระโพธิสัตว์ที่ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ”

“เป็นบุญของอำเภอขาวพิสุทธิ์แล้ว”

“หวังว่าใต้เท้าจะอยู่ที่อำเภอขาวพิสุทธิ์นี้ตลอดไป”

“ข้าไม่กล้าหวังมากเกินเลย ใต้เท้าขุนนางเมืองรักประชาชนเยี่ยงลูก ผลงานก็มากมาย หากเป็นอย่างนี้ต่อไป เพียงไม่นานคงจะได้เลื่อนขั้น…”

เช้าตรู่ หิมะเริ่มโปรยปราย

ขณะที่ไปรับยาที่ร้านยาเสินหนง หมอยาหญิงจ้าวหลิงได้ยินคำพูดทำนองเดียวกันมาตลอดทาง

นางมาใช้ชีวิตในอำเภอขาวพิสุทธิ์ได้หลายเดือนแล้ว จากความขัดแย้ง การต่อต้าน ความเจ็บปวด และการระมัดระวังตัวในตอนแรก ยามนี้นางปรับตัวเข้ากับชีวิตที่นี่ได้แล้ว ยิ่งเข้าใจมากขึ้น ก็ยิ่งตกใจมากขึ้น อีกทั้งนางฝึกฝนด้วยตนเอง เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ ไม่กี่เดือน กลับทะยานขึ้นอย่างรวดเร็ว เหนือกว่าการฝึกอย่างยากลำบากในหลายปีมานี้ และเข้าสู่ระดับสูงสุดขั้นรวมจิตแล้ว ไม่กี่วันนี้ก็มีสัญญาณว่าใกล้จะทะลวงสู่ขั้นปรมาจารย์ด้วย

เมื่อได้ยินผู้คนพูดคุยกันเช่นนี้ ในใจจ้าวหลิงแอบรู้สึกภาคภูมิใจอยู่เล็กๆ

ไม่ว่าอย่างไร นางก็เป็นเพียงสาวน้อยอายุสิบห้าสิบหกปีคนหนึ่ง เพราะสามารถเข้าออกที่ว่าการอำเภอได้ตลอด ชาวบ้านจึงเข้าใจว่าเป็นคนข้างกายของใต้เท้าขุนนางเมือง ไม่ว่าไปที่ไหนก็ได้รับการต้อนรับขับสู้และสายตาอิจฉาอยู่เนืองนิจ ทุกๆ สามวัน จ้าวหลิงจะออกตรวจที่หน้าประตูที่ว่าการ รักษาอาการบาดเจ็บให้ผู้ป่วยมากมาย นางจึงถูกเรียกว่าเป็นหมอเทวดาอันดับหนึ่งแห่งอำเภอขาวพิสุทธิ์ มีตำแหน่งทรงเกียรติ ซ้ำยังทำให้วิชาแพทย์ของนางได้พิสูจน์ทดลองนับไม่ถ้วน จนหลุดพ้นจากขอบเขตตำราวิชาไปแล้ว

ถ้าใช้คำของท่านขุนนางเมืองมาพูด จะเป็นอะไรนะ?

อ้อ ใช่แล้ว คงจะเป็น ‘ต้องเข้าไปศึกษาค้นคว้าจากตัวผู้คน การทดลองเป็นมาตรฐานอย่างเดียวที่จะพิสูจน์ข้อเท็จจริงได้’

ความจริงแล้วก็มีเหตุผลอยู่มาก

และชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ เป็นประสบการณ์ที่นางไม่เคยพบในสำนักกระบี่ขาวพิสุทธิ์ เต็มไปด้วยความอบอุ่น ทำให้นางมีความสุขนัก

ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่นางเริ่มรู้สึกว่าไม่อยากรีบกลับไปสำนักกระบี่ขาวพิสุทธิ์แล้ว

ร้านเสินหนงในตอนนี้เป็นร้านยาอันดับหนึ่งในเมือง แน่นอนว่าไม่ได้ข้องเกี่ยวกับพรรคเสินหนงที่ชั่วร้ายในสมัยก่อนอีก ทุกคนเป็นผู้รอดชีวิตจากรังมารพรรคเสินหนง มีบุตรสาวของหมอใหญ่จากโรงหมอที่เคยถูกพรรคเสินหนงทำร้ายเป็นผู้ดูแล ได้การสนับสนุนให้เปิดกิจการต่อจากขุนนางเมือง ทำการค้าสุจริต ชาวบ้านชื่นชมกันมาก

ขณะที่จ้าวหลิงมาถึง มู่ชิงเอ๋อร์จัดเตรียมตัวยาของนางเอาไว้แต่เนิ่นๆ แล้ว

“พี่จ้าว ใบสั่งยาที่ท่านให้มาเมื่อวานนี้ ใช้ได้ดีมากจริงๆ…” มู่ชิงเอ๋อร์ที่ค่อยๆ เดินออกมาจากความเจ็บปวดกลับมาสดใสร่าเริงดังเดิมแล้ว นางมีพรสวรรค์ด้านยามาก ด้วยเหตุนี้จ้าวหลิงจึงมักจะถ่ายทอดวิชาแพทย์บางส่วนให้ หมายจะชุบเลี้ยงอบรมนาง

ทั้งคู่คุยกันอยู่พักหนึ่ง จ้าวหลิงใช้เวลาไปอีกเกือบครึ่งชั่วยาม เพื่อตรวจรักษาผู้ป่วยโรคประหลาดหายากที่มานั่งรออยู่ในร้านนานแล้ว จากนั้นจึงรับยาแล้วกลับไป

เพราะการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ภายในเมืองช่วงนี้ ผู้ป่วยในเมืองจึงลดน้อยลงทุกวัน ผู้ที่มาขอการรักษาส่วนใหญ่เป็นคนจากเขตรอบอำเภอ และพวกที่มาจากสถานที่ห่างไกลเนื่องจากได้ยินชื่อเสียง

จ้าวหลิงที่เป็นหมอยาก็เป็นจอมยุทธ์ด้วยเช่นกัน แน่นอนว่านางรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในเมือง

ในความเห็นนาง นี่เป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากพลังฟ้าดินรวมตัวกันจนเข้มข้นมากกว่าสิ่งแวดล้อมปกติหลายร้อยเท่า การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้เป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ เมืองอำเภอขาวพิสุทธิ์ยามนี้ ไม่ว่าจะเป็นจุดไหน ความเข้มข้นของพลังธาตุฟ้าดินก็ยังมากกว่าพื้นที่ฝึกวิชาลับบางส่วนของสำนักกระบี่ขาวพิสุทธิ์เสียอีก ทำให้นางไม่เข้าใจเอาเสียเลย

แต่มีอยู่จุดหนึ่งที่ชัดเจนมาก และแน่ใจยิ่ง

การเปลี่ยนแปลงนี้เป็นเรื่องที่ขุนนางเมืองหลี่มู่สร้างขึ้น

บนตัวของหนุ่มน้อยคนนี้มีความลับซ่อนอยู่มากมายเหลือเกิน พูดได้ว่าฝีมือฝืนลิขิตฟ้าโดยแท้

ในใจของนางยิ่งอยากรู้อยากเห็นขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่เดินไป จู่ๆ ด้านหน้าก็ปรากฏร่างคนเข้ามาขวางทางไว้

จ้าวหลิงเงยหน้าขึ้น แค่เห็นก็ตกใจ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“ทะ…ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร? รีบไปก่อน…”

……

“การฝึกฝนจริงมากมาย เป็นวิธีพัฒนาการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพที่สุดจริงๆ”

หลี่มู่จบการเก็บตัวฝึกตนครั้งนี้ เดินออกมาจากห้องฝึกยุทธ์ด้วยสีหน้าพึงพอใจ

ช่วงสองเดือนกว่าที่ผ่านมา เขาเอาแต่วางค่ายกลในตำแหน่งต่างๆ ตามเทือกเขาขาวพิสุทธิ์ ขี่ดาบเหินหาว ใช้ดาบวัฏจักรแทนพู่กัน คอยสลักค่ายกลตามกำแพงหิน พื้นดิน หินผา ใต้แม่น้ำ หรือในถ้ำ เรียกว่าเป็นม้วนภาพขนาดใหญ่เลยก็ว่าได้ หนำซ้ำบางครั้งถึงกับต้องเคลื่อนย้ายยอดเขา กระทั่งขุดลอกร่องน้ำขึ้นมาใหม่…