จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 300

เรื่องแบบเดียวกันเกิดขึ้นที่เมืองฉางอันเช่นกัน

‘กระจกสยบฟ้า’ ส่งสัญญาณเตือนล่วงหน้าอย่างรุนแรง ทำให้หลี่กังที่กำลังเพ่งสมาธิอยู่กับงานตื่นตัว สีหน้าเผยอาการตะลึงถึงขีดสุด เขาตั้งท่าปางมือ เรียกใช้งาน ‘กระจกสยบฟ้า’ ที่แปลงมาจากกระจกโบราณ

บนผิวของกระจกโบราณ เห็นได้ชัดเจนว่าในพื้นที่ของเมืองฉางอัน มีเพียงอาณาเขตของอำเภอขาวพิสุทธิ์ที่ยังคงเป็นเงาดำ ไม่ว่าเขาจะขับเคลื่อนกระจกโบราณอย่างไร ก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ใต้เงาดำนั้นได้ และเรื่องที่ไม่เหมือนเดิมคือ เวลานี้ตำแหน่งที่เงาดำอยู่กำลังส่องแสงสีม่วงบาดตาเป็นที่สุด ราวกับสายฟ้ากำลังไหลวน กลิ่นอายพลังที่ทำให้จิตใจหวาดผวา แม้ว่าถูกคั่นด้วยกระจกก็ยังสัมผัสได้อย่างชัดเจน

ผิวของกระจกสยบฟ้าใกล้จะถูกพลังนี้สั่นสะเทือนจนแตกแล้ว

“นี่มัน…”

ใบหน้าหล่อเหลาองอาจของหลี่กังที่เยือกเย็นมาแต่ไหนแต่ไร ปรากฏอาการตะลึงถึงขีดสุด

ฟิ้ว!

หลี่กังกลายเป็นแสงเส้นหนึ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้า

เขาเป็นขั้นเหนือมนุษย์สูงสุดก้าวที่ห้า สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้ เพียงพริบตาก็ขึ้นมาอยู่บนฟ้าเหนือเมืองฉางอันที่ความสูงกว่าสามพันจั้ง มองไปยังอำเภอขาวพิสุทธิ์ที่อยู่ไกลลิบ ไม่ต้องแผ่พลังจิตวิญญาณออกไปก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน ทางด้านนั้น ไกลออกไปด้านนอกราวเจ็ดแปดร้อยลี้ มีคลื่นพลังอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมารางๆ

นั่นคือกลิ่นอายพลังของขั้นเทวะเท่านั้น

เกิดอะไรขึ้นในอำเภอขาวพิสุทธิ์?

ในใจของหลี่กังเริ่มไม่สงบ

ครู่ต่อมา เขากลับมายังศาลที่ว่าการ สิ่งแรกที่ทำคือเรียกเจิ้งฉุนเจี้ยนเข้ามาหา

“อาจารย์เจิ้ง ต้องลำบากเจ้าไปอำเภอขาวพิสุทธิ์อีกครั้งแล้ว เมื่อครู่ที่นั่นเกิดเรื่องประหลาดอย่างยิ่งขึ้น เจ้าไปตรงจสอบมาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

……

ทุ่งปิดภูผา

สำนักเทพแห่งจักรวรรดิตั้งอยู่บนที่ราบปิดภูผา ที่ราบเพียงแห่งเดียวของจักรพวรรดิ ไม่มีกำแพงสูงหรือคูน้ำล้อมเมือง ไม่มีแนวป้องกันธรรมชาติ เป็นพื้นที่ราบกว้างม้าวิ่งห้อได้สบาย มีเพียงจุดศูนย์กลางที่มีสิ่งก่อสร้างสูงใหญ่ไม่เท่ากันหลายหลังเรียงราย กินอาณาเขตราวร้อยลี้ และไม่มีกระทั่งกำแพงเมือง

ที่นี่ถูกเรียกว่าเมืองปิดภูผา

เมืองที่ไม่มีการป้องกันใดๆ เมืองหนึ่ง

แต่ที่นี่กลับเป็นหนึ่งในเมืองที่แข็งแกร่งที่สุด

เพราะทุกคนที่นี่ ม้าทุกตัว มีเลือดของนักสู้ไหลเวียนอยู่ด้านใน

นับพันปีที่ผ่านมา มีเพียงครั้งเดียวที่เท้าของผู้บุกรุกก้าวเข้ามาถึงที่นี่ได้ แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าอยู่ที่ระยะสิบลี้ด้านนอกเมืองปิดภูผา

เพราะชายผู้นั้นที่ดูแลเมืองปิดภูผาคือ ‘เก้าชั้นฟ้าปิดภูผา’ หลี่พั่วเยวี่ย ตำนานยอดยุทธ์แห่งจักรวรรดิฉินตะวันตก เป็นตำนานไร้พ่ายที่อยู่บนจุดสูงสุดคนหนึ่ง และเป็นปาฏิหาริย์ที่สร้างผลงานชิ้นเอกตลอดกาล

ศัตรูหน้าไหนก็ตาม เมื่ออยู่ต่อหน้าตำนานยอดยุทธ์ผู้นี้ต่างหมอบคลาน คุกเข่า ก้มลงกราบทั้งสิ้น

สำหรับศิษย์ทุกคนของทุ่งปิดภูผาและจอมยุทธ์แห่งจักรวรรดิฉินตะวันตกทุกคน ชื่อนี้คือความภาคภูมิใจ เป้าหมาย และบุคคลแบบอย่าง

ในเมืองปิดภูผา ด้านในเรือนหญ้าคาธรรมดาที่เต็มไปด้วยกลิ่นของใบหญ้า ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักหยกขาวผู้หนึ่งกำลังเข้าฌาน เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น นั่นคือดวงตาเช่นไรน่ะหรือ ด้านในมีลมหมุนเมฆลอย มีดวงดาราร่วงหล่น มีการโคจรของอาทิตย์จันทรา มีทะเลโหมซัดสาด…ในดวงตาทั้งคู่แฝงเอาไว้ด้วยประสบการณ์แห่งโลก

ชายหนุ่มที่ดูอายุน้อยจนเกินจริงคนนี้คือ ‘เก้าชั้นฟ้าปิดภูผา’ หลี่พั่วเยวี่ยนั่นเอง

“มีคนกระตุ้นพลังเซียนโบยบินแห่งเทือกเขาขาวพิสุทธิ์?”

สีหน้าของเขาฉายแววตกใจเล็กน้อย

บนโลกใบนี้ มีเพียงคนส่วนน้อยที่รู้ว่าแท้จริงแล้วในเทือกเขาขาวพิสุทธิ์มีพลังน่าอัศจรรย์ยิ่งซ่อนอยู่ ไหลวนระหว่างฟ้าและดิน หลับใหลอยู่ภายใต้หุบเขา ไม่เหมือนกับพลังใดๆ และยากที่จะขจัดออกไปได้ เคยมีบุคคลยอดเยี่ยมในประวัติศาสตร์และปีศาจเฒ่าคิดจะใช้งานพลังนี้ แต่ท้ายสุดก็ต้องยอมแพ้ กระทั่งขั้นเทวะยังเคยลองมาแล้ว หวังที่จะหยิบยืมพลังเซียนโบยบินนี้มาทำลายขีดจำกัด และเข้าสู่ขั้นทะลวงสวรรค์ ทว่าสุดท้ายก็พ่ายแพ้อยู่ดี

หลี่พั่วเยวี่ยเองก็เคยลองแล้วเช่นกัน ท้ายที่สุดก็ล้มเลิกไป

ทว่าตอนนี้…

“ใครกัน สามารถทำเรื่องที่คนมากมายทำไม่สำเร็จนี้ได้?”

เขาใครรู้ยิ่งนัก

ขณะเดียวกัน ด้านในวิหารเทพสีดำอันยิ่งใหญ่โอ่อ่าแห่งเมืองปิดภูผา มีชายกลางคนหัวล้านอายุราวห้าสิบปีในชุดคลุมหรูหราคนหนึ่ง กล้ามเนื้อนูนขึ้น ราวกับหินผาที่ถูกมีดกรีดขวานฟัน กำลังจับจ้องไปยังตราหยกที่แตกละเอียดเบื้องหน้า ในดวงตาฉายแววตะลึงและเศร้าโศกขึ้นพร้อมกัน

“เหวินหย่วนตายแล้ว หลานรักที่โดดเด่นที่สุดของข้า ตายแล้ว”

เข้ามองตราหยกพลางพึมพำกับตัวเอง

“ใครกัน ใครเป็นคนสังหารเขา?”

เขาลุกขึ้นยืน สีหน้าเคร่งครึมเคียดแค้น

“เหวินหย่วนถูกข้าส่งไปอำเภอขาวพิสุทธิ์ มีหลิวฉงคอยคุ้มกัน ทั่วทั้งเมืองฉางอัน คนที่สังหารเขาได้ก็มีไม่มาก ‘เซียนกระบี่ธุลีแดง’ หลี่กัง ‘เทพกระบี่ขาวพิสุทธิ์’ จ้าวเสวี่ย…ข้าต้องไปที่เมืองฉางอันสักรอบเสียแล้ว คนที่เกี่ยวข้องกับการตายของหลานข้าจะต้องถูกสังหารสิ้น ไม่ให้เหลือรอดสักคน”