จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 302

เจิ้งฉุนเจี้ยนใจสั่นไหง

เขากลัวหลี่มู่เปลี่ยนใจ

แต่ก็ได้ยินหลี่มู่พูดเหมือนอารมณ์เสีย “ลืมยึดกระเรียนขาวของหลิวฉงไปเสียได้ เจ้านี่ขี่นก บินรวดเร็วมาก ท่าทางข่าวจะไปถึงทุ่งปิดภูผาเร็วกว่าที่ประมาณเอาไว้…จิ๊ๆๆ ข้าต้องเตรียมตัวล่วงหน้าแล้ว”

เจิ้งฉุนเจี้ยนตั้งสติกลับมาได้ก็โล่งใจ

ยังดี ราชาปีศาจไม่ได้เปลี่ยนใจ

เขาเห็นหลี่มู่ไม่ได้มีท่าทีจะพูดอะไรอีก จึงไม่ได้พูดอะไรมากเช่นกัน รีบเดินอกจากห้องไป

แต่พอขบคิดดู เรื่องนี้เหมือนจะไม่ถูกต้อง

หลิวฉงขี่กระเรียนขาวกลับทุ่งปิดภูผา จะไปด้วยความเร็วที่เร็วยิ่งกว่าเดิม การแก้แค้นของทุ่งปิดภูผาก็จะมาเร็วกว่าเดิมเช่นกัน นั่นไม่ได้หมายความว่าเวลาของเขาน้อยลงกว่าเดิมอย่างนั้นหรอกหรือ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะต้องให้หลี่มู่แก้ยันต์เป็นตายก่อนที่ทุ่งปิดภูผาจะบุกมาให้ได้

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า ที่จริงแล้วประโยคเมื่อครู่หลี่มู่พุ่งเป้ามาที่ตนนี่เอง

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องลงมือสุดกำลังแล้ว

ไม่ว่าต้องจ่ายด้วยอะไร จะต้องรวบรวมข้อมูลของหินดาราส่งมาภายในสามวันให้ได้

เจิ้งฉุนเจี้ยนต่อให้ตายก็ไม่อยากลิ้มรสความน่าสะพรึงกลัวจากการทรมานของ ‘ยันต์เป็นตาย’ อีกต่อไปแล้ว

……

เวลาเคลื่อนผ่าน

เพียงพริบตาก็ผ่านไปสามวันแล้ว

พลังของหลิวฉงลดลงอย่างมาก แน่นอนว่าไม่มีทางขี่กระเรียนขาวเดินทางทั้งวันทั้งคืนโดยไม่หยุดพักแบบในวันวานได้

บนท้องฟ้าสูง แรงลมรุนแรง

เมื่อไม่มีการป้องกันจากพลังฝึกขั้นเหนือมนุษย์ หากไม่ระวังก็จะถูกแรงลมหอบม้วนตกลงมาจากหลังของกระเรียน และเขาที่สูญเสียความสามารถในการเหาะเหินจะกลายเป็นก้อนเนื้อ

ดังนั้นตลอดทางที่ขี่กระเรียนมา เขาจึงบินต่ำ ความเร็วไม่มากเหมือนตอนมา

หลังจากอกสั่นขวัญแขวนมาตลอดทาง สามวันจึงจะกลับมาถึงเมืองปิดภูผา หลิวเฉิงมาขอพบรองเจ้าสำนักหวงเซิ่งอี้ด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ทว่าเมื่อหนึ่งวันก่อนหน้านี้รองเจ้าสำนักไปจากสำนัก มุ่งหน้าไปเมืองฉางอันแล้ว

“รองเจ้าสำนักรู้ข่าวแล้ว?”

หลิวฉงหน้าดำคล้ำ

เขาไม่กล้าหยุดพักในเมืองปิดภูผา รีบมุ่งหน้าไปเมืองฉางอันอีกครั้ง

จะต้องรีบบอกข่าวกับรองเจ้าสำนักหวง

เพราะรองเจ้าสำนักอาจยังไม่รู้ว่า หลี่มู่แห่งอำเภอขาวพิสุทธิ์มีพลังไร้พ่ายที่ใกล้เคียงกับขั้นเทวะ หากบุ่มบ่ามบุกไปโดยตรง เกรงว่ามีแต่จะเสียเปรียบ

รองเจ้าสำนักทุ่งปิดภูผาครึ่งขั้นเทวะผู้หนึ่งต้องระวังคนรุ่นหลังที่ยังไม่เต็มขั้นเหนือมนุษย์ ถึงแม้ฟังดูแล้วเหลวไหลยิ่ง แต่ประสบการณ์โดยตรงของหลิวฉงบอกเขาว่า นี่คือเรื่องจริง

……

วันที่สี่

เมืองฉางอัน ที่ว่าการเจ้าเมือง

“ไม่ใช่เจ้าจริงๆ หรือ?” หวงเซิ่งอี้ลอยอยู่กลางอากาศ จิตสังหารคุกรุ่น ไม่ปกปิดกลิ่นอายของตนแม้แต่น้อย จ้องหลี่กังพลางซักไซ้ ราวกับเทพแห่งความตาย

เหล่าขุนนางและองครักษ์ทั้งหมดในที่ว่าการหน้าซีดขาว ตกใจกลิ่นอายพลังของผู้แข็งแกร่งครึ่งขั้นเทวะจนอกสั่นขวัญแขวน

เรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน

แต่เดิมพวกเขากำลังทำงานกันอย่างเป็นระเบียบ ใครจะรู้ว่าจู่ๆ ผู้แข็งแกร่งราวเซียนปีศาจจะมาปรากฏตัวขึ้น กลิ่นอายที่น่าหวาดกลัวเสมือนน้ำมหาสมุทรท่วมพวกเขาจนมิด ทำให้พวกเขาหายใจไม่ออก

หลี่กังนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานในโถงใหญ่

ท่าทางของเขาสงบมาก สีหน้าสุขุม ใบหน้าเรียบเฉย ดูทรงภูมิและสง่างาม ตอบไปว่า “รองเจ้าสำนักหวง ข้าไม่มีบุญคุณความแค้นอะไรกับคุณชายหวง ข้าจะฆ่าเขาทำไม?”

สายตาของหวงเซิ่งอี้มองทะลุผ่านประตูโถงใหญ่ จ้องใบหน้าหลี่กังอยู่เนิ่นนานจึงจะพยักหน้า “เจ้าพูดมีเหตุผล กระบี่เซียนธุลีแดง คิดแล้วก็ไม่น่าใช่คนที่กล้าทำไม่กล้ารับ ข้าจะเชื่อเจ้าครั้งหนึ่งแล้วกัน…ข้าขอลา”

พูดจบ เขาก็แปลงเป็นแสงเพลิงสายหนึ่งหายไปในท้องฟ้าไกล

หลี่กังมองทิศทางที่รองเจ้าสำนักทุ่งปิดภูผาผู้นี้หายลับไป เป็นเขตเทือกเขาขาวพิสุทธิ์ เขาเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ บนใบหน้าทรงภูมิงดงามราวหยกขาวเผยรอยยิ้มประหลาด

หวงเซิ่งอี้อวดดีจองหอง เห็นที่ว่าการเจ้าเมืองของเขาเป็นอะไร?

ดังนั้น เรื่องบางอย่างเขาจึงไม่ได้พูดออกไป

……

หนึ่งชั่วยามต่อมา

เทือกเขาขาวพิสุทธิ์ สำนักกระบี่ขาวพิสุทธิ์

ทั่วทั้งสำนักเหมือนมีศัตรูบุกโจมตีมา

ระฆังกระบี่ที่แขวนอยู่บนยอดเขาส่งเสียงถี่กระชั้น สั่นสะท้านหัวใจของลูกศิษย์สำนักเขาขาวพิสุทธิ์ทุกคน ค่ายกลปกป้องขุนเขาแทบจะถูกศัตรูทำลายลงในทันที กลิ่นอายพลังน่ากลัวราวมหาสมุทรไพศาล ดุจเทพมารมาเยือน ปกคลุมท้องฟ้าเหนือสำนักกระบี่ขาวพิสุทธิ์เอาไว้

“จ้าวเสวี่ย ออกมาให้คำตอบเสีย”

เสียงของหวงเซิ่งอี้ดังก้องในฟ้าดิน สะเทือนจนลูกศิษย์สำนักกระบี่ขาวพิสุทธิ์ที่พลังค่อนข้างต่ำบางคนหน้ามืดตาลาย

ท่าทีไม่แข็งกร้าวจนเย่อหยิ่ง ไม่นอบน้อมจนดูต่ำต้อยของบุคคลแบบอย่างในใจพวกเขา ทำให้ลูกศิษย์หนุ่มสาวมากมายยิ่งเลื่อมใส แม้แต่คนอย่างรองเจ้าสำนักทุ่งปิดภูผายังเกรงใจเจ้าสำนักตนเป็นอย่างมาก แค่ประโยคเดียวก็คลี่คลายศึกใหญ่ที่กำลังจะปะทุได้ นี่เป็นเสน่ห์เฉพาะตัวระดับใดกัน?

ความรู้สึกภาคภูมิใจ เฝ้าปรารถนา และเลื่อมใสบูชาท่วมท้นในใจของลูกศิษย์สำนักกระบี่ขาวพิสุทธิ์ทั้งหลาย

จ้าวอวี่บังคับกระบี่ขาวพิสุทธิ์มายังข้างกายจ้าวเสวี่ย

“เจ้าสำนัก หลี่มู่ทางนั้น…” จ้าวอวี่แปลกใจเล็กๆ ที่เมื่อครู่เจ้าสำนักมุ่งประเด็นไปยังหลี่มู่โดยตรง อย่างไรเสียดูไปแล้วก็เหมือนเป็นการขายหลี่มู่

จ้าวเสวี่ยถอนหายใจ กล่าวว่า “เจ้าคิดว่าข้าขายหลี่มู่? ไม่ใช่หรอก ข้ากำลังช่วยเขา”

“ช่วยเขา?” จ้าวอวี่งงงันไม่เข้าใจ

จ้าวเสวี่ยอธิบายอย่างอดทน “นับจากที่หลี่มู่เลือกสังหารหวงเหวินหย่วน เขาก็หนีเคราะห์กรรมในวันนี้ไม่พ้นแล้ว เพียงแต่จะช้าหรือเร็วก็เท่านั้น…ข้าเห็นหวงเซิ่งอี้บุกมาอย่างโทสะคุกรุ่น เหมือนจะสืบทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอำเภอขาวพิสุทธิ์แจ่มชัดแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่าหลี่มู่กุมพลังไร้พ่ายขั้นเทวะเอาไว้อย่างลับๆ แล้ว ใจจึงยังประมาท ดังนั้นให้เขาไปหาหลี่มู่เสียแต่ทีแรก ก็ดีกว่าไปทีหลังมากนัก หากรอให้เขาใจเย็นลง และสืบไพ่ตายของหลี่มู่แน่ชัดแล้วค่อยไปเอาความ ถึงตอนนั้น สถานการณ์ที่หลี่มู่ต้องเผชิญหน้าจะยิ่งลำบากกว้าเดิม”

คนหนุ่มสาวเลือดร้อนเปี่ยมกำลัง พบอธรรมแล้วชักดาบก็เป็นเรื่องดี

แต่แข็งเกินไปก็หักง่าย หาเรื่องศัตรูที่แข็งแกร่งขนาดนั้น ช่างไม่ฉลาดอย่างยิ่ง

หากหลี่มู่อดทน สงบจิตใจเก็บตัวฝึกฝนสักสามสี่สิบปี ทำไมจะสู้กับขั้วอำนาจที่หวงเซิ่งอี้เป็นตัวแทนไม่ได้ น่าเสียดาย…ใจร้อนเกินไป

“เสี่ยวอวี่ ไปเถอะ ตามข้าไปอำเภอขาวพิสุทธิ์สักหน่อย” จ้าวเสวี่ยเอ่ย

จ้าวอวี่ได้ยินก็ดีใจ ถามขึ้นว่า “เจ้าสำนักยินดีลงมือช่วยหลี่มู่?”

“ดูก่อนค่อยว่ากัน หวังว่าจะรักษาชีวิตเขาไว้ได้”

……

ย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อน

ในห้องหนังสือ

แสงอาทิตย์อบอุ่นในฤดูหนาวลอดผ่านร่มเงาไม้เข้ามา ทำให้ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ชวนให้สบายใจ

‘ศักยภาพของมนุษย์ล้วนต้องเค้นออกมาทั้งสิ้น ฮ่าๆๆ ประโยคนี้ไม่ผิดเลยสักนิด’

หลี่มู่นั่งขัดสมาธิ ไม่มีสำนึกว่าตนเป็นใต้เท้าขุนนางเมืองเลยสักนิด สบายอย่างไรก็นั่งอย่างนั้น พลางคิดอย่างมีความสุข

ใช้เวลาหนึ่งชั่วยามเต็มๆ เขาก็อ่านเอกสารเกี่ยวกับหินดาราที่เจิ้งฉุนเจี้ยนส่งมาให้จนจบ ก่อนจะเกิดความคิดเช่นนี้ขึ้น

พูดตามตรง หลี่มู่รู้สึกเหมือนได้เปิดโลกว้าง ที่แท้ในหินดารามีความรู้ลึกซึ้งมากมายขนาดนี้ หากอยู่บนโลกแทบจะเป็นวิชาหนึ่งที่เปิดให้เรียนในมหาวิทยาลัยระดับสามได้แล้ว

ราชาปีศาจหลี่มู่รู้สึกว่าประตูโลกใหม่กำลังเปิดออกอย่างช้าๆ ต่อหน้าตนแล้ว

หินดาราเหมือนเกิดมาเพื่อหลี่มู่โดยเฉพาะ มีโอกาสสำเร็จสูงยิ่ง