จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 306

“จะต้องทัน จะต้องทันแน่”

ตลอดการเดินทาง หลิวฉงไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย เขาเดินทางทั้งวันทั้งคืน มีใจภักดีต่อ ‘เทพมารเพลิง’ หวงเซิ่งอี้ กระทั่งว่าไม่สงสารเห็นใจกระเรียนขาวของตน เร่งออกเดินทางสุดชีวิต ใช้เวลาน้อยกว่าขาไปหนึ่งวัน ในที่สุดก็กลับมาถึงอำเภอขาวพิสุทธิ์อีกครั้ง

“ในอำเภอขาวพิสุทธิ์ยังไม่มีกลิ่นอายการต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งขั้นเทวะ รองเจ้าสำนักต้องยังไม่ได้ลงมือ ยังทันเวลาแน่นอน” หลิวฉงขี่กระเรียนขาว ครั้นเห็นบรรยากาศในอำเภอขาวพิสุทธิ์ยังสุขสงบ ในใจก็ลิงโลด “ดีจริงๆ ดีที่ข้าหาของวิเศษล้ำค่าที่ย้อนโจมตีค่ายกลและสะกดพลังวิญญาณฟ้าดินในสำนักเทพทุ่งปิดภูผาเจอ ขอแค่มอบให้กับรองเจ้าสำนัก ก็จะสามารถต้านทานวิชาของหลี่มู่ได้แล้ว…”

เขาขี่นกกระเรียนพุ่งไปทางอำเภอขาวพิสุทธิ์ประดุจลูกธนู

“รองเจ้าสำนักหวง ข้าน้อยหลิวฉงมาแล้ว…” เขามุ่งหน้าดิ่งลงไป

หน้าประตูที่ว่าการอำเภอ

หลี่มู่กำลังลากหวงเซิ่งอี้ที่สลบเหมือดไปแล้วกลับอาณาเขตที่ว่าการเก่าเพื่อแกะห่อพัสดุสักหน่อย ตอนนี้เอง เขาได้ยินเสียงตะโกนของหลิวฉง จากนั้นก็เห็นกระเรียนขาวตัวยักษ์ดิ่งลงมาจากท้องฟ้า

“รองเจ้าสำนักหวง ระวังหลี่มู่ด้วย เจ้านี่มันควบคุมพลังฟ้าดินในอำเภอเอาไว้ ข้านำ ‘แผ่นศิลาสะกดค่ายกล’ มาด้วย มันสะกดค่ายกลดาราได้…” หลิวฉงกลัวว่าการตายของหวงเหวินหย่วนจะทำให้หวงเซิ่งอี้พานมาโกรธตน จึงตะโกนบอกความคิดของตนมาแต่ไกล คิดจะสร้างความดีความชอบ!

หลี่มู่ยกมือบังแดด เงยหน้ามองดู ก็พอใจอย่างยิ่ง

โอ๊ะ ตาแก่นี่กลับมาอย่างนั้นรึ

ครั้งที่แล้วปล่อยไป หลี่มู่มาคิดดูแล้ว ในใจรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ หลิวฉงอุตส่าห์เดินทางไกลมาส่งพัสดุด่วนถึงที่ นี่เป็นน้ำจิตน้ำใจแบบใดกัน? สุดท้ายตนเอาไปแค่ส่วนเดียวก็ไล่เขาไปเสียแล้ว อันที่จริงกระเรียนขาวของหลิวฉงตัวนี้ท่าทางไม่เลวเลย เก็บเอาไว้ได้…

คิดไม่ถึงว่าหลิวฉงจะกลับมาอีก

เป็นคนดีนี่นา

หลี่มู่กวักมือพลางหัวเราะคิกคัก “อยู่นี่ๆ ฮ่าๆ มาเร็ว รองเจ้าสำนักหวงของเจ้าอยู่นี่แน่ะ”

หลิวฉงกระโดดลงมาจากกระเรียน ในใจนึกสงสัย ทำไมหลี่มู่ถึงดีใจขนาดนั้น เมื่อดูอีกที บนพื้นมีคนนอนสลบเหมือดจมูกช้ำหน้าบวม รูปร่างและเสื้อผ้าของคนผู้นั้น เหตุใดถึงได้คุ้นตาขนาดนี้ ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นหวงเซิ่งอี้ แต่ครั้นได้ยินหลี่มู่พูด หน้าเขาก็คล้ำดำทันที

เป็นรองเจ้าสำนักหวงจริงๆ?

เป็นไปไม่ได้

ล้อเล่นอะไรกัน?

หลิวฉงไม่กล้าเชื่อ

แต่หลังจากเขาพินิจพิจารณาอย่างละเอียดครู่หนึ่ง มองไปอีกทีก็ตกใจจนฉี่แทบราด เป็นรองเจ้าสำนักหวงจริงๆ ด้วย เป็นถึงครึ่งขั้นเทวะกลับถูกเล่นงานเสียเหมือนหมู นอนสลบอยู่กับพื้น ไม่เหลือมาดเลยสักนิด หันมองหลี่มู่อีกครั้ง ทั่วร่างเขาไร้บาดแผล…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“เมื่อกี้เจ้าว่าอย่างไรนะ? แผ่นศิลาสะกดค่ายกล?” หลี่มู่กวักมืออย่าง ‘ต้อนรับขับสู้’ “เอามาให้ข้าดูเร็วเข้า”

“เอ่อ ต้องขอโทษจริงๆ ใต้เท้าหลี่ ท่านน่าจะฟังผิดแล้ว ข้าไม่ทันระวังเลยหลงทางกลับมาอำเภอขาวพิสุทธิ์อีกรอบ ข้าคงต้องกลับแล้วละ…” หลิวฉงหน้าดำทะมึน รีบอธิบายลนลาน จากนั้นจึงหมุนตัวขี่กระเรียนขาวจากไป

“เฮ้ย อย่าเพิ่งไปสิ ข้ายังมีเรื่องต้องปรึกษากับเจ้าอยู่” หลี่มู่ยกมือรั้ง “เอ๋? อย่าเพิ่งไปสิ…ไม่เชื่อฟังใช่ไหม? แกล้งโง่หรือ? ฮี่ๆ ลงมาซะเถอะ”

เขายกมือขึ้น ปราณแท้ฟ้าประทานกลุ่มหนึ่งกดทับหลิวฉงเอาไว้

“นกของเจ้าไม่เลวเลย” หลี่มู่พูดกลั้วหัวเราะ “ข้ารู้สึกว่ากระเรียนขาวตัวนี้มีวาสนากับข้ามากเลย” เขายกมือลูบกระเรียนขาว เดิมก็แค่ทำท่าไปอย่างนั้น แต่ใครจะรู้ว่ากระเรียนขาวตัวนี้กลับเชื่องมาก ใช้หัวถูฝ่ามือหลี่มู่ ร้องออดอ้อนเสียงต่ำ หลี่มู่ตกใจมาก เขาหัวเราะลั่น “เห็นไหมเล่า มันยอมรับข้าเป็นนาย…”

หลังจาก ‘วิชาก่อนกำเนิด’ ที่หลี่มู่ฝึกฝนก้าวสู่ขั้นฟ้าประทานแล้ว ปราณฟ้าประทานจะศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์เป็นที่สุด กลิ่นอายไร้มลทิน มีแรงดึงดูดต่อสัตว์วิเศษบางอย่างเหนือคนทั่วไป ภาพเช่นเมื่อก่อนตอนกำราบเสือดำเบญจมาศแต่กลับถูกมันรังเกียจไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน

หลิวฉงน้ำตานองหน้า

เขายังจะพูดอะไรได้อีก?

เป็นเนื้อรออยู่บนเขียง แม้แต่ผายลมยังเป็นความผิด อาจจะเป็นเหตุให้โดนจัดการก็ได้

ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรแม้แต่ประโยคเดียวอย่างว่าง่าย และมองกระเรียนขาวอย่างเจ็บแค้นใจ รู้ว่าสัตว์วิเศษสุดรักตัวนี้ นับจากนี้ไปคงต้องบอกลากับตนแล้ว เสี้ยวขณะนั้นเขาเหมือนถูกหลี่มู่แย่งสตรีไปอย่างไรอย่างนั้น

แต่ว่าเสียนกไปตัวหนึ่ง อย่างไรก็ดีกว่าเสียชีวิต

สุดท้าย หลิวฉงก็หยิบ ‘แผ่นศิลาสะกดค่ายกล’ ที่ตนหามาเป็นการเฉพาะจากเมืองปิดภูผาให้หลี่มู่แต่โดยดี ส่วนทรัพยากรทั้งหลายที่เขาเอามาเติมจากเมืองปิดภูผา หลี่มู่ก็กวาดเอาไปหมดไม่มีเหลือ

“ผู้เฒ่า ท่านนี่เป็นคนดีจริงๆ” หลี่มู่ตบบ่าหลิวฉงอย่างเบิกบานมาก “พูดตามตรง วันนั้นข้าเห็นท่านที่เหมือนเซียนแวบแรก ก็รู้สึกว่าท่านเป็นคนใจกว้าง ตรงไปตรงมา สละทรัพย์ผดุงธรรม เรื่องนี้พิสูจน์แล้วว่าข้ามองไม่ผิดจริงๆ ท่านอุตส่าห์เดินทางทั้งวันทั้งคืนกลับไปเมืองปิดภูผา จากนั้นเอาเงินทอง หยกชั้นดี และทรัพยากรต่างๆ มาให้ข้า ขอบใจมาก”

หลิวฉงมองหลี่มู่อย่างโกรธแค้น แต่พูดอะไรไม่ออกสักคำ

ชื่อเสียงดีงามอย่างเช่นสละทรัพย์ผดุงธรรม เขาไม่อยากได้มันแม้แต่น้อย

ยังดีที่สุดท้ายหลี่มู่ปล่อยตัวหลิวฉงไป

เขาไม่ใช่ราชาปีศาจชอบฆ่าคน จับคนไว้ได้ก็ฆ่าเสีย เช่นนั้นจะกลายเป็นอะไรไปแล้ว?

มนุษย์จากดาวโลกจะไม่เป็นมิตรแบบนั้นไม่ได้

อย่างไรในเสียศึกนี้ ทุกที่รอบๆ นอกจากประชาชน ทหาร รวมถึงขุนนางในเมืองแล้ว ยอดฝีมือในยุทธจักรฝ่ายต่างๆ ตามยอดเขาหรือต้นไม้โบราณไกลลิบนอกเมือง หลี่มู่ก็สัมผัสได้ตั้งนานแล้ว ดังนั้นข่าวจะต้องแพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็วแน่นอน ต่อให้กักตัวหลิวฉงไว้ที่นี่ ข่าวก็แพร่ไปถึงทุ่งปิดภูผาอยู่ดี ไม่มีประโยชน์อะไร

“แยกย้ายไปเถอะ”

หลี่มู่โบกมือ ก่อนลาก ‘เทพมารเพลิง’ หวงเซิ่งอี้ที่สลบไสลมุ่งหน้าไปยังเขตที่ว่าการอำเภอเก่าอย่างอดรนทนไม่ไหวแล้ว

เขารีบจริงๆ