จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 326

หลี่มู่รู้สึกค่อนข้างเสียดาย

ในโลกใบนี้ วัตถุนอกพิภพมีให้เห็นน้อยยิ่ง โดยเฉพาะเผ่าพันธุ์แข็งแกร่งใหญ่ๆ ในห้วงทะเลดารายิ่งมีน้อยมากไปใหญ่ เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่กัวอวี่ชิงเคยว่าเอาไว้ ตอนนี้แผ่นดินใหญ่เสินโจวไม่มีเทพปีศาจนอกพิภพมาเยือนนานแล้ว ในยุคอดีตยาวนานที่ผ่านไป เทพปีศาจที่มาเยือนโลกใบนี้แฝงตัวอยู่ในที่มืด กระทั่งว่ากลืนไปกับคนพื้นเมืองบนดาวแล้ว หลี่มู่แยกออกว่าแมงมุมยักษ์ที่อยู่ในใยแมงมุมนั่นไม่ใช่สิ่งที่มาเยือนโลกใบนี้เมื่ออดีตกาลนานมาแล้ว

สามารถจับเป็นเอามาเล่น เอามาวิจัยสักหน่อยได้

แต่เจ้านี่กลับระเบิดตัวเองเสียนี่

ช่างใจเด็ดเสียจริง

หลี่มู่ส่ายหน้าอย่างเสียดาย

เขาวางมือบนไหล่ไช่ไช่ก่อนจะเอ่ย “พวกเราไปเถอะ”

เสี้ยวขณะต่อมา ทั้งสองกระโดดขึ้นกลางอากาศ เท้าเหยียบดาบบินเล่มหนึ่งเอาไว้ ก่อนจะแหวกรัตติกาลพุ่งไปทางประตูเมืองฝั่งบูรพาราวลำแสงสองทาง

กัวอวี่ชิงกลับอยู่ที่นี่ต่อ

ตอนนั้นเป็นเพราะเหตุผลบางอย่างบีบคั้น ทำให้เขาจำต้องไปจากที่ราบทุ่งหญ้า วันนี้กลับไปอีกครั้งก็เพื่อช่วยซ่างกวนอวี่ถิงเท่านั้น เพียงแต่ต้องแฝงตัวเข้าไปเงียบๆ ไม่อยากเปิดเผยฐานะของตนมากไป มิฉะนั้นคนอื่นจะถูกลากเข้ามาพัวพันกับเรื่องของตนกันไปหมด

สถานการณ์ในคืนนี้ หลี่มู่คนเดียวก็รับมือได้แล้ว

……

แปดกรพิพากษาจงเหว่ยร่างเต็มไปด้วยบาดแผล ทั่วร่างอาบไปด้วยเลือด ใกล้จะฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว

ผู้แข็งแกร่งคนนั้นที่ทั่วร่างถูกปกคลุมอยู่ในแสงสีทอง นิ่งไม่ไหวติงดุจขุนเขา ไม่มีท่าทีอย่างผู้แข็งแกร่งอะไร แต่กลับควบคุมจงเหว่ยเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์ โดยใช้องครักษ์แมงมุมมารสี่คนโจมตีซ้ายขวา พูดได้ว่าจงเหว่ยไม่มีโอกาสเอาชนะเลยแม้แต่น้อย

“เรียกตัวเองว่าทหารชายแดนครั้งหนึ่ง เป็นทหารชายแดนไปจนตาย”

จงเหว่ยหัวเราะลั่น ไม่หวาดกลัวต่อความตาย จิตมุ่งหมายต่อสู้อันบ้าคลั่งลุกโหม

เขารู้ คืนนี้ตัวเองยากที่จะรอดไปได้ ฝ่ายตรงข้ามลอบวางแผน เตรียมการทุกอย่างเอาไว้อย่างดี เป็นการบดขยี้จากพลังแท้จริงโดยสมบูรณ์ แต่ในใจของเขากลับไม่มีความหวาดเกรง เป็นทหารมายี่สิบปี ผ่านสงครามเล็กใหญ่หลายพันครั้ง กี่ครั้งแล้วที่เดินอยู่ระหว่างความเป็นความตาย เขาได้เตรียมพร้อมเรื่องนี้เอาไว้นานแล้ว เครื่องกระเบื้องยังมีครั้งพลาดแตก นักรบอย่างไรเสียก็มีวันรบพ่าย ขุนพลอย่างไรก็ต้องตายในสงคราม ตายเพื่อบ้านเมือง ถึงตายไปก็คุ้มค่า

เพียงแต่ด่านเมืองมังกรรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว

เสียงหัวเราะของเขาก้องไปทั่วด่านเมืองมังกรภายใต้การแผ่ระลอกของปราณแท้

ทหารฉินตะวันที่อาบเลือดสู้ศึกและตกอยู่ท่ามกลางความสิ้นหวังค่อยๆ สงบจิตใจลง ฮึดสู้ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง กวัดแกว่งศาสตราวุธตรงไปสังหารกองกำลังกบฏ เหมือนกับว่าจะให้ตายตกไปด้วยกัน

“เรียกตัวเองทหารชายแดนครั้งหนึ่ง เป็นทหารชายแดนไปจนตาย”

“ใครว่าท่านตัวคนเดียว ข้าจะร่วมเดินทางไปกับท่าน!”

“สังหาร ข้าขอล่วงหน้าไปก่อนล่ะ”

ทุกที่ในด่านเมืองมังกร ทหารฉินตะวันตกที่กำลังสกัดกั้นต้านทานอยู่นับไม่ถ้วนตาแดงก่ำ จงเหว่ยมีฐานะสูงส่ง อยู่ในกองกำลังทหารชายแดน ได้รับความเคารพรักจากทหารทั้งหลายอย่างสุดซึ้ง ภาพเช่นนี้ทำให้พวกเขาคลุ้มคลั่ง จะร่วมรบสู้ตายไปกับด้วยกันผู้บัญชาการ

ประตูเมืองฝั่งบูรพาที่ถูกกองกำลังกบฏโจมตีกลายเป็นทะเลสาบเลือดอสุรภูมิ

ร่างของอู๋เป่ยเฉินเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ก็ยังคงกัดฟันสู้สุดชีวิต เพียงแต่ทหารคนสนิทข้างกายเขาเหลือไม่มากแล้ว กองกำลังที่ยึดยุทธภูมิและค่ายประตูเมืองรบรากับกองกำลังกบฏ ตอนนี้มีสิบเหลือไม่ถึงสาม ทหารที่เหลืออยู่ต่างอาบย้อมไปด้วยเลือด แต่ยังคงกัดฟันสู้ต่อไป

“ยอมแพ้เสียเถอะ ข้าจะให้พวกเจ้าหนีไป” แววตาของเมิ่งเจินยังมีแววใจอ่อนอยู่รางๆ ถึงแม้เขาจะทรยศกองกำลังชายแดน แต่เพราะเหตุจากสถานการณ์ในตอนนี้ ร่างที่ตายไปต่อหน้าพวกนั้น ก่อนหน้าคืนนี้ก็เป็นสหายร่วมรบของเขา เคยสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันในสนามรบที่ราบทุ่งหญ้ามาก่อน

“เพ้ย” อู๋เป่ยเฉินแค่นเสียงหยัน จากนั้นกวัดแกว่งกระบี่โจมตีไปอย่างดุดัน

ตอนนี้ นอกประตูเมืองฝั่งบูรพาห่างออกไปไกลโพ้นมีหมอกสีดำดั่งคลื่นบ้าคลั่งโหมซัดมา จากนั้นผืนแผ่นดินก็เริ่มสั่นไหวเบาๆ เหมือนเป็นสัญญาณว่าแผ่นดินไหวจะบังเกิด

“ทหารขี่หมาป่าแห่งที่ราบทุ่งหญ้า”

มีคนตะโกนขึ้นมา

ในพริบตานี้ แทบจะทุกคนรู้แล้วว่าทำไมกองกำลังกระบี่เหล็กถึงได้ทรยศและโจมตีประตูเมืองฝั่งบูรพาในคืนนี้ ที่แท้พวกเขาสมคบคิดกับคนที่ราบทุ่งหญ้านั่นเอง

นี่คิดจะโจมตีประตูเมืองแล้วปล่อยให้กองทหารขี่หมาป่าของชาวที่ราบทุ่งหญ้าบุกเข้ามาชัดๆ

“เมิ่งเจิน นี่เจ้า…เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำอะไรอยู่? หากเมืองแตก ประชาชนนับพันนับหมื่นในเมืองจะกลายเป็นเครื่องเซ่นสังเวยให้กับคนเถื่อนแห่งท้องทุ่งหญ้า” อู๋เป่ยเฉินอึ้งตะลึง โมโหเดือดดาล อดไม่ได้อ้าปากสบถด่า

หากกองกำลังกระบี่เหล็กแค่ก่อกบฏหักหลัง แค่ชิงอำนาจ ยังจะพอฝืนทำใจรับได้ แต่หากพวกเขาสมคบคิดกับพวกคนเถื่อน นี่ก็อภัยให้ไม่ได้แล้ว ในประวัติศาสตร์ เมื่อคนที่ราบทุ่งหญ้าโจมตีชายแดนครั้งใดก็ตามล้วนชักนำความตายและหายนะมาให้ อารยธรรมของเผ่ามนุษย์จะสูญสิ้น คมดาบและเปลวเพลิงอันป่าเถื่อนจะเหยียบย่ำซึ่งทุกสิ่ง ชาวเผ่าหมานแห่งที่ราบทุ่งหญ้ากระทั่งเรียกเผ่ามนุษย์ชาวฉินตะวันตกว่าแพะสองขา มองเป็นปศุสัตว์เอามาปรุงกินเป็นอาหาร

เมิ่งเจินใบหน้าละอายใจ ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ข้างกายของเขา ชายรูปร่างใหญ่ท่าทางเหมือนนักรบที่ราบทุ่งหญ้ากลับหัวเราะเสียงเย็น ก่อนจะร้องสั่งเสียงดัง “โจมตี ฆ่าพวกมัน ชิงเมืองมา…”

ประตูเมืองฝั่งบูรพาประดุจก้อนหินที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางน้ำทะเล ถูกคลื่นคลั่งสีดำท่วมมิดครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าก็โผล่ขึ้นมาทุกครั้งเช่นกัน อู๋เป่ยเฉินปกป้องประตูเมืองสุดกำลังราวคนบ้า

กลางท้องฟ้า

ครืน!

เสียงสนั่นหวั่นไหวดังขึ้น แปดกรพิพากษาจงเหว่ยกระเด็นออกไป

เลือดสดๆ สาดกระจายทั่วฟ้า

“จบแล้ว” เงาร่างที่อยู่ในแสงทองเอ่ยขึ้น

ลำแสงหมอกสีดำสี่สายพุ่งโจมตีสังหารไปยังจงเหว่ยที่ร่วงไปบนพื้น คำสั่งที่องครักษ์แมงมุมมารได้รับมาคือต้องฆ่าจงเหว่ยให้จงได้