จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 379

“เจ้าเก็บเด็กกำพร้ามาจากข้างทาง?” หลี่มู่มองแม่นางน้อยที่ไป๋ม่อโฉวพาเข้ามาพลางถามอย่างประหลาดใจ

ไป๋ม่อโฉวถามกลับ “เก็บได้น่ะสิ ทำไม? ไม่ได้รึไง”

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้” หลี่มู่ลูบๆ คาง “เพียงแต่ว่าเด็กคนนี้ ไอปีศาจในร่างทำไมถึงได้รุนแรงขนาดนี้?” ใช่รุนแรงเสียที่ไหน นี่เรียกว่าไอปีศาจทะลุฟ้าแล้วชัดๆ

ไป๋ม่อโฉวกล่าว “เผ่าปีศาจมีเด็กกำพร้าไม่ได้รึไง? หรือว่าเจ้าดูถูกเผ่าปีศาจ”

หลี่มู่อึ้งไป

เป็นเผ่าปีศาจจริงๆ เสียด้วย

เด็กสาวดูแล้วอายุสิบห้าสิบหก หน้าตางดงามเป็นอย่างมาก ใช้คำว่างามเป็นหนึ่งก็ไม่เกินไป ผมยาวสีเขียวสดทั้งหายากและงามยิ่ง เครื่องหน้าประณีตแฝงด้วยเสน่ห์เย้ายวนอย่างหนึ่ง เป็นความเย้ายวนที่ในความบริสุทธิ์มีความเพริศพริ้ง กลมกลืนเป็นธรรมชาติ ทำให้เมื่อมองไปอดเกิดความรู้สึกชั่ววูบว่าอยากกอดไว้แนบอกแล้วทะนุถนอมเอาอกเอาใจไม่ได้

สวยขนาดนี้ เป็นปีศาจจิ้งจอกใช่ไหมนี่?

หลี่มู่คิดเช่นนี้ในใจ

แต่คิดอีกมุมหนึ่ง เช่นนี้ไม่ถูกนี่ จิ้งจอกขาวน้อยต๋าจี่ปีศาจจิ้งจอกที่แท้จริงก็ไม่มีลักษณะยั่วยวนแบบนี้ หรือจะเป็นเพราะต๋าจี่อายุยังน้อยเกินไปจึงยังไม่เผยออกมา?

หลี่มู่คิดๆ แล้วก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่ว่าจะเก็บมาหรือไม่ ให้นางใส่เสื้อผ้าก่อนไม่ได้หรือไง?”

เรือนร่างของปีศาจน้อยนี่พราวเสน่ห์ ส่วนโค้งเว้าชัดเจน ผิวขาวเนียนปานหยก แต่ปัญหาคือทั้งตัวนางไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้น ผมยาวสีเขียวดกหนาราวน้ำตกทิ้งตัวลงมาปิดดอกไม้ตูมข้างหน้าหน้าอกเอาไว้ ทั้งยังปกปิดบริเวณหว่างขาทั้งสองด้วย ผมยาวสีเขียวสดทอประกายระยับบางๆ ชวนให้คนตาพร่า

ไป๋ม่อโฉวหัวเราะเสียงเย็น จ้องหลี่มู่พลางบอก “หึๆ ทำไมรึ? ผู้ชายปากไม่ตรงกับใจอย่างพวกเจ้าต่างชอบมองสตรีตัวเปล่าเปลือยไม่ใช่หรือไง”

หลี่มู่อับจนวาจา

เจ้าโดนผู้ชายทิ้งมาเป็นหมื่นครั้งหรืออย่างไร ทำไมให้ความรู้สึกว่ามีประสบการณ์โชกโชนนัก

หลี่มู่ให้สวีหว่านเอ๋อร์นำเสื้อผ้ามาชุดหนึ่งอย่างอับจนคำพูด ให้เด็กสาวใส่เสียก่อนจึงจะถามขึ้น “บอกพี่ชายมาซิ เจ้าชื่ออะไร?”

“ข้าชื่อหลงเอ๋อร์” เด็กสาวขี้เล่นมาก ตอบมาเสียงใส ก่อนเอ่ยอีกว่า “ขอบคุณท่านอา”

ท่านอา?

หลี่มู่รู้สึกว่าใจตนได้รับการโจมตีกระทบกระเทือนแสนสาหัส

เจ้าเคยเห็นท่านอาอายุสิบห้าหรือไง?

เราสองคนก็เหมือนอายุจะพอๆ กันไม่ใช่หรือ

เขาหันกลับมามองไป๋ม่อโฉว ถามยืนยันให้แน่ใจอีกครั้ง “เก็บมาจากข้างทางจริงๆ รึ?” คงไม่ได้ลักพาตัวมาหรอกนะ?

ไป๋ม๋อโฉวหัวเราะเสียงเย็นอย่างเป็นเอกลักษณ์ “ข้าจำเป็นต้องโกหกเจ้าหรือไง?”

นั่นก็จริง

แต่ถูกผีสาวนี่ยอกย้อนอยู่เรื่อย หลี่มู่ก็รู้สึกไม่ชอบใจเหมือนกัน “ทำไมเจ้าถึงครอบครองร่างของถิงเอ๋อร์ตลอดเลย? ให้ถิงเอ๋อร์ออกมาคุยกับข้า ยึดครองร่างคนอื่นเขาเจ้าไม่อายหรือไง?”

ไป๋ม่อโฉวหัวเราะหยัน “ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร หากถิงเอ๋อร์ครอบครองร่างนี้ เช่นนั้นทั้งร่างกายของพวกเราจะมิถูกเจ้าแต๊ะอั๋งไปทุกกระเบียดนิ้วเลยรึ? ถิงเอ๋อร์เด็กโง่คนนี้ในใจมีแต่เจ้า หากนางควบคุมร่างนี้จะต้องต้านทานคำหวานของเจ้าไม่ได้แน่ ดังนั้นข้าจึงครอบครองร่างนี้ไว้ หนึ่งเพื่อป้องกันถิงเอ๋อร์แม่เด็กโง่นี่ไม่ให้ถูกเจ้ารังแก สองวิชาลับวิญญาณที่ถิงเอ๋อร์ฝึกฝนจะต้องสงบจิตใจนานนัก…สองเหตุผลนี้พอหรือไม่?”

หลี่มู่โมโหจนขำแล้ว

ปกป้องบ้าบออะไรกัน

ยังมีหน้ามาพูดว่าร่างของพวกเราอีก นั่นมันร่างเจ้าหรือไร? เจ้าบ้านี่เป็นมือที่สามไม่ละอายบ้างหรือ

แต่พูดจาด้วยเหตุผลกับแม่ผีสาวตนนี้จะมีประโยชน์อะไร?

“เจ้าเก็บปีศาจน้อยขั้นแปลงกายตนหนึ่งจากข้างทางมาได้ตามใจชอบเลยหรือ? เจ้าเก็บอีกตนมาให้ข้าดูหน่อยเป็นไง” หลี่มู่เปลี่ยนหัวข้อ

ไป๋ม่อโฉวแค่นหัวเราะ “ไม่เชื่อก็แล้วแต่”

หลี่มู่จึงก้มหน้ามองสาวน้อย ถามว่า “หลงเอ๋อร์ ป้าคนนี้เก็บเจ้ามาจริงหรือ?”

ป้า?

ไป๋ม่อโฉวหน้าดำคล้ำไปในทันที

“ใช่แล้ว ท่านอา พี่สาวคนสวยผู้นี้เป็นคนเก็บข้ามาจริงๆ” ปีศาจน้อยหลงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นพูด “ข้ามึนๆ งงๆ ไม่รู้ยังไงก็มาถึงที่นี่แล้ว”

ใบหน้าเรียวเล็กที่เย้ายวนงดงามแฝงความบริสุทธิ์ซึ่งทำให้คนเชื่ออย่างเป็นธรรมชาติไว้ แต่เนื้อหาคำตอบนี่…’ ‘ทำไมถึงเรียกข้าว่าอา แต่เรียกไป๋ม่อโฉวว่าพี่สาวคนสวยเล่า แม่ปีศาจน้อยนี่คงไม่ใช่ว่าจงใจหรอกกระมัง?’

“หน้าผากเจ้าไปโดนอะไรมา?” หลี่มู่เห็นรอยช้ำขนาดประมาณนิ้วหัวแม่มือเล็กๆ บนหน้าผากของปีศาจน้อยหลงเอ๋อร์ เหมือนว่าจะบวมขึ้นมา หากไม่มองให้ละเอียดก็มองไม่ออกจริงๆ

“ฮือๆๆ ถูกคนไม่ดีตีเอา คนไม่ดีนั่นใจร้ายมาก เกือบจะฆ่าหลงเอ๋อร์แล้วด้วยซ้ำ หลงเอ๋อร์สู้สุดชีวิตหนีออกมาซ่อนตัว รักษาบาดแผลให้หายแล้ว ถึงหนีจากการไล่ฆ่าของคนไม่ดีคนนั้นมาได้ จากนั้นก็มาถึงที่นี่อย่างงงๆ ท่านอา ท่านปกป้องข้าได้ไหม?” ปีศาจน้อยหลงเอ๋อร์พูดพลางดึงแขนเสื้อหลี่มู่ไปมาอย่างน่าสงสาร