จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 387

“หลี่มู่แห่งฉินตะวันตก” จ้าวจี้ตอบ

ปาเสียนอ๋องอึ้งไป “หลี่มู่? ฉินตะวันตก…”

ชั่วขณะต่อมา เขาก็พลันตั้งสติขึ้นได้ เอ่ยว่า “ไท่ไป๋อ๋องหลี่มู่แห่งฉินตะวันตก? หลี่มู่คนนั้นน่ะรึ?”

จ้าวจี้พยักหน้า

ปาเสียนอ๋องสูดหายใจ ถามอย่างยากจะเชื่ออยู่บ้าง “กองหนุนที่เจ้าไปขอก็คือเขา? แต่ว่า…เจ้าเชิญเขามาได้อย่างไร?”

ไท่ไป๋อ๋องหลี่มู่แห่งฉินตะวันตก บุคคลที่ชื่อก้องไปทั่วปฐพี

ตอนแรก หวงเซิ่งอี้ถูกจับที่เมืองขาวพิสุทธิ์ ข่าวเล่าลือออกไป สะท้านสะเทือนแผ่นดิน ทั่วเขตคามต่างรู้กันว่าฉินตะวันตกมีปฐมเทวะอายุไม่ถึงสิบหกคนหนึ่ง จักรวรรดิต่างๆ ล้วนมีใจอยากชักชวนเด็กหนุ่มปานปีศาจคนนี้ไปเป็นพวกทั้งสิ้น ด้วยเหตุนี้ซ่งเหนือจึงส่งทูตไปเช่นกัน ซึ่งก็คือจ้าวจี้นั่นเอง

หรือว่า…

ปาเสียนอ๋องมองไปยังจ้าวจี้

หรือตอนนั้นจ้าวจี้จะสร้างสัมพันธ์อันดีกับไท่ไป๋อ๋องหลี่มู่ได้อย่างแน่นแฟ้นแล้ว?

จ้าวจี้คนนี้ช่างเป็นคนมีความสามารถจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะมีวิธีสร้างความสัมพันธ์แบบนี้ได้ด้วย

ทำให้บุคคลยิ่งใหญ่ที่ชื่อเสียงสะท้านปฐพีอย่างหลี่มู่ลงมือช่วยเหลือด้วยตัวเองได้…ปาเสียนอ๋องพลันโล่งใจ เมื่อหนึ่งปีก่อนที่หลี่มู่จับ ‘เทพมารเพลิง’ หวงเซิ่งอี้ยังเป็นแค่ปฐมเทวะเท่านั้น แต่วันนี้แม้แต่บุคคลอย่าง ‘ดาบจักรพรรดิ’ อิ้งซานเสวี่ยอิงยังตายในเงื้อมมือหลี่มู่ ไม่ว่าจะอย่างไร หลี่มู่ก็นับว่าเป็นบุคคลที่สังหารเทวะได้แล้ว

บุคคลเช่นนี้ ในโลกจะมีสักกี่คนกันเชียว?

อย่างน้อยๆ ในเขตซ่งเหนือตอนนี้ก็ไม่มีใครเทียบเทียมได้ จะจัดการคนเห่อเหิมทะเยอทะยานอย่างจิ้นอ๋องก็เพียงพอแล้ว

ทว่า สิ่งที่ทำให้ปาเสียนอ๋องแปลกใจก็คือ จ้าวจี้กลับยิ้มขื่นตอบว่า “ไม่ใช่เพราะข้า หากแต่ท่านหญิงเป็นสหายเก่ากับใต้เท้าหลี่ เขามาเพื่อช่วยท่านหญิงขอรับ”

ปาเสียนอ๋องได้ยินก็อึ้งไปอีกครั้ง

เขาพลันนึกขึ้นได้ ตอนอยู่ที่เมืองหลินอันเคยมีคุณชายมียศถาบรรดาศักดิ์และชายหนุ่มความสามารถโดดเด่นมากมายมาสู่ขอที่จวนอ๋องผ่านเส้นสายความสัมพันธ์ต่างๆ หวังว่าจะได้แต่งงานกับบุตรสาวบุญธรรมคนนี้ของตน ในนั้นมีอัจฉริยะที่แท้จริงอยู่มาก ทว่าถูกนางปฏิเสธเสียสิ้น

‘ชายในดวงใจของข้าเป็นยอดวีรบุรุษ วันหนึ่งเขาจะสวมชุดเกราะทองอาภรณ์ศักดิ์สิทธิ์ เหยียบเมฆมงคลเจ็ดสีมาสู่ขอข้า ข้าทายในตอนแรกถูก และทายผลสุดท้ายถูกเช่นกัน…’

เขานึกถึงประโยคที่ธิดาบุญธรรมของตนเคยเอ่ยปฏิเสธผู้ที่มาสู่ขอทั้งหมด

ประโยคนี้เคยลือกันไปทั่วทั้งเมืองหลินอัน กลายเป็นเรื่องน่าขันอยู่ช่วงหนึ่ง

ยอดวีรบุรุษ?

คนในราชวงศ์ทั้งหลายต่างหัวเราะเยาะหวางซืออวี่ธิดาบุญธรรมของเขาว่าฝันกลางวัน บอกว่านางเป็นเด็กสาวบ้านนอกไร้การศึกษาที่คิดฝันเพ้อเจ้อ ปาเสียนอ๋องก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากกับเรื่องนี้ เขารู้สึกว่าความคิดของธิดาบุญธรรมคนนี้ค่อนข้างเปิดกว้าง บางทีอาจจะเป็นจินตนาการเพ้อพกบางอย่างกระมัง ถึงอย่างไรเด็กสาวทุกคนก็มีความปรารถนาเช่นนี้ ใครบ้างจะไม่อยากให้บุุรุษข้างกายเป็นวีรบุรุษบ้างเล่า

แต่ตอนนี้ดูแล้ว…

‘หรือยอดวีรบุรุษคนนั้นที่อวี่เอ๋อร์พูดถึงมาโดยตลอดจะเป็นหลี่มู่?’

ปาเสียนอ๋องคาดเดาอย่างตื่นตะลึง

หากเป็นหลี่มู่จริงๆ ละก็ เช่นนั้นก็คู่ควรกับคำว่า ‘ยอดวีรบุรุษ’ คำนี้อย่างแน่นอน

แต่ตามที่ปาเสียนอ๋องรู้มา หลี่มู่นั้นมีนางในดวงใจอยู่แล้ว ‘กลอนสาวงาม’ และ ‘กลอนชมฮวาเสี่ยงหรงร่ายรำลำพังใต้แสงจันทร์ · จันทร์เจ้าเมื่อไหร่เล่าเจ้าจะเต็มดวง’ ในตอนนั้น กล่าวได้ว่าเลื่องลือไปทั่วหล้า และเรื่องที่หลี่มู่ชมชอบฮวาเสี่ยงหรงก็กลายเป็นเรื่องน่าสรรเสริญ เล่าลือไปพร้อมกับกลอนสองบทนั้น นี่อวี่เอ๋อร์เข้าไปแทรกกลางความรักของหลี่มู่กับฮวาเสี่ยงหรงหรือ?

ปาเสียนอ๋องค่อนข้างกังวลขึ้นมาอีกทันที

ช่างน่าสงสารพ่อแม่ในโลกนี้นัก

……

“ชายในดวงใจของเจ้าเป็นยอดวีรบุรุษ วันหนึ่งเขาจะสวมชุดเกราะทองอาภรณ์ศักดิ์สิทธิ์ เหยียบเมฆมงคลเจ็ดสีมาสู่ขอเจ้า? ฮ่าๆๆ หวางซืออวี่ ตอนนี้เจ้าหลงยังคิดอย่างนั้นอยู่จริงๆ หรือ? ชายในดวงใจของเจ้า ยอดวีรบุรุษคนนั้นอยู่ที่ใดล่ะ? ทำไมจึงไม่มาช่วยเจ้า”

ในค่ายทหาร ‘กองกำลังสำแดงเดช’ กองกำลังที่ขึ้นตรงต่อจิ้นอ๋อง กลางกระโจมหลังใหญ่ สตรีวัยกำดัดหน้าตางดงามทว่าท่าทางใจร้ายใจดำยืนหัวเราะเย้ยหยันตรงหน้าหวางซืออวี่ที่ถูกมัดอยู่กับเสาไม้

ข้างกายนาง สตรีอายุน้อยสิบกว่าคนที่มีกลิ่นอายสูงส่งแผ่กำจายทั้งร่างหัวเราะครืนทันที

“คิกๆ องค์หญิงซินเยวี่ย เด็กบ้านนอกนี่พลิกสถานการณ์ไม่ได้แล้ว ท่านจะทำร้ายจิตใจนางไปทำไมเล่า?”

“เฮ้อ นั่นน่ะสิ ทั้งๆ ที่ไม่ยินดีแต่กลับทำท่าทางเหมือนสละตนเพื่อคนอื่น คิดว่าตัวเองเป็นอะไร? ผู้กอบกู้รึ? คิกๆ ชวนให้คนขยะแขยงเสียจริง”

“ได้ยินว่าองครักษ์ของจิ้นอ๋องค้นกระบี่อ่อน ‘งูเขียว’ ในตัวนางได้ ว่ากันว่าเด็กน้อยถือไว้ในมือยังสามารถทำร้ายปรมาจารย์ได้ เด็กบ้านนอกนี่คิดอะไรอยู่ก็เห็นกันชัดเจนแล้ว”

“ก็คิดว่าตัวเองฉลาด เปลี่ยนปิ่นปักผมเป็นอาวุธคม แต่นั่นจะไปมีประโยชน์อะไร? จิ้นอ๋องแค่มองก็รู้ทันความคิดของเจ้าแล้ว เด็กบ้านนอกก็เป็นแค่เด็กบ้านนอก ยังคิดจะลอบสังหารจิ้นอ๋องอีกรึ?”

สตรีสิบกว่าคนนี้ต่างเยาะเย้ยถากถางหวางซืออวี่ที่ถูกมัดไว้กับเสา

พวกนางสวมชุดกระโปรงหรูหรา แต่งหน้าประณีตงดงาม แต่ละคนยิ้มไม่เห็นฟัน ต่างได้รับการอบรมมารยาทของชนชั้นสูงมา แต่ว่าคำพูดที่เอ่ยออกมากลับร้ายกาจนัก

พวกนางล้วนเป็นสตรีชนชั้นสูง มีชาติกำเนิดจากตระกูลขุนนาง นับว่าเป็นสตรีที่งามพร้อมในแวดวงชนชั้นสูงของซ่งเหนือ และเป็นพวกเดียวกับองค์หญิงซินเยวี่ยองค์หญิงสามสิบแปดของจักรพรรดิซ่งองค์ปัจจุบัน

ในเมืองหลินอันเมื่อก่อนนี้ องค์หญิงซินเยวี่ยเคยกระทบกระทั่งกับท่านหญิงหวางซือวี่หลายครั้ง แต่พ่ายแพ้ยับเยิน วันนี้เกิดศึกชิงอำนาจแปดอ๋อง จิ้นอ๋องก่อกบฏ สามีขององค์หญิงซินเยวี่ยเป็นแม่ทัพคนสนิทใต้บัญชาการของจิ้นอ๋อง สตรีคนอื่นๆ ในวงนี้โดยพื้นฐานแล้วก็เป็นคนในตระกูลชนชั้นสูงของฝั่งตระกูลจิ้นอ๋องเช่นกัน

องค์หญิงซินเยวี่ยแย้มยิ้ม ความใจดำฉาบเต็มใบหน้า เอ่ยเย้ยหยันพร้อมหัวเราะคิกคักว่า “ตอนนั้นที่เมืองหลันอัน ไม่รู้ว่าใครมั่นใจเสียเต็มประดา แม้แต่เสด็จพ่อยังต้องมองเจ้าใหม่ ตำหนิพวกเราพี่น้องว่าเป็นสตรีน่าสงสารที่ขี้อิจฉา จอมปลอมไร้วิญญาณ หึๆ แต่วันนี้เล่า? เจ้าถูกมัดไว้กับเสาเหมือนหญิงรับใช้ชั้นต่ำ รอถูกส่งไปขึ้นเตียงของเสด็จพี่จิ้นอ๋อง เป็นแค่เครื่องมือหาผลประโยชน์ก็เท่านั้น ยิ่งไม่ต้องคิดเลยนะว่าเสด็จพี่จิ้นอ๋องจะรักเจ้าจริง…ใดๆ ในโลกล้วนไม่แน่นอนทั้งสิ้น ตอนนี้เสด็จพ่อปกป้องเจ้าไม่ได้แล้ว บิดาบุญธรรมปาเสียนอ๋องตายยากของเจ้ารักษาตัวเองก็ยังจะไม่รอด…หวางซืออวี่ เจ้าคงคิดไม่ถึงว่าจะมีจุดจบอย่างวันนี้สินะ”

วันนี้จิ้นอ๋องจัดงานมงคลสมรส แต่งท่านหญิงหวนจู ประกาศให้ไพร่ฟ้ารับรู้ องค์หญิงซินเยวี่ยนำพี่น้องในอดีตมายังในค่ายก็เพื่อเยาะเย้ยศัตรูคู่แค้น เสพสมความรู้สึกสะใจ

หวางซืออวี่ถูกมัดกับเสาไม้กลางกระโจมใหญ่ ขยับเขยื้อนไม่ได้