จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 411
หลี่มู่ตกใจจริงๆ
ความตกใจแบบนี้เหมือนกับเด็กประถมแก้ข้อสันนิษฐานของก็อลท์บัคได้ เกิดอะไรขึ้น ชิงเฟิงเพิ่งศึกษาฝึกฝนวิชาเต๋าและวิชาหลอมโลหะนานแค่ไหนเองก็หลอมอาวุธเต๋าออกมาได้แล้ว
เขากำเม็ดกลมสีเงินเม็ดเล็กไว้ในมือ ถ่ายทอดพลังจิตวิญญาณกลุ่มหนึ่งเข้าไป ก็เห็นมิติคลุมเครือภายในทันที เหมือนช่องเก็บอาวุธ มีดาบยาวที่รูปลักษณ์ต่างกันไปถึงหนึ่งร้อยแปดเล่ม ตัวดาบล้วนแคบ ยาว เรียว อีกทั้งเอกลักษณ์ที่เหมือนกันคือไม่มีด้ามดาบ มีเพียงตัวดาบ เป็นประกายแวววาว
เป็นดาบที่ยอดเยี่ยมมาก!
จิตของหลี่มู่เพียงขยับ ดาบยาวเล่มหนึ่งก็ลอยอยู่เบื้องหน้า
แสงสีเงินเป็นชั้นๆ บนตัวดาบส่องกะพริบเหมือนน้ำไหล ความรู้สึกคมกริบคล่องแคล่วแปลกประหลาดปะทะหน้ามา
หลี่มู่น้ำลายหกแล้ว
นี่เป็นดาบที่ดีมากๆ
ตีขึ้นจากหินดารา เหมาะที่จะโคจรปราณแท้เป็นที่สุด หลังจากใช้ปราณแท้ฝึกฝนเล็กน้อยก็จะควบคุมได้ตามใจนึก อีกทั้ง เนื่องจากไม่มีด้ามดาบจึงเหมาะที่จะสำแดงวิชาดาบเหินหาวเป็นอย่างยิ่ง ประหนึ่งกระดาษแผ่นบางอย่างไรอย่างนั้น แค่ขยับเพียงเล็กน้อยก็สามารถแหวกอากาศ คลื่นอากาศไร้รูปร่างแหวกเป็นสองฝั่งเหมือนน้ำทะเล
ลำพังวิจารณ์แค่รูปลักษณ์และวัสดุ ลำดับของดาบเล่มนี้ก็อยู่เหนือดาบวัฏจักร
ในเมื่อดาบวัฏจักรเป็นดาบที่หลี่มู่ใช้วัสดุผสมรวมอย่างจับฉ่ายหลอมออกมา
หลังจากฝึกฝนควบคุมมิติเก็บดาบแล้วหลี่มู่ก็เกิดความรู้สึกเชื่อมต่อกันอย่างแปลกประหลาดอย่างหนึ่งกับมัน
เขาเพียงคิดแล้วใช้วิชาดาบเหินหาวกระตุ้น
ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!
ดาบยาวหนึ่งร้อยแปดเล่มบินพุ่งออกมาจากมิติเก็บดาบ แหวกอากาศทะยานไปยังหมู่เมฆ ทุกที่ที่คมดาบฟาดฟันล้วนแผ่จิตสังหารออกมา ลำแสงหนึ่งร้อยแปดทางประเดี๋ยวเลือนรางประเดี๋ยวปรากฏ ไกลออกไปนับพันลี้ ใกล้แค่ไม่กี่ฉื่อ ควบคุมได้อิสระตามใจ
ระดับการควบคุมความคล่องแคล่วว่องไวไม่ด้อยไปกว่าดาบวัฏจักรเลย
และดาบวัฏจักรก็เป็นดาบที่หลี่มู่ค่อยๆ สร้างออกมาจากไม่มีเป็นมี จากระดับต่ำเป็นระดับสูง
พูดตามตรง ในเสี้ยวขณะนี้หลี่มู่รู้สึกสับสนเล็กน้อย
ตัวเองในเส้นทางหลอมอาวุธจะไม่มีอนาคตแม้แต่น้อยเลยหรือ? ศึกษาค้นคว้ามาหนึ่งปีเต็มๆ ยังสู้ชิงเฟิงแค่สามสี่เดือนไม่ได้? เมื่อก่อนนี้ตัวเองยังภูมิใจกับระดับการหลอมอาวุธของตัวเองอยู่เลย?
“คุณชาย เหมาะมือหรือไม่?” ชิงเฟิงมองหลี่มู่หวังว่าจะได้ข้อแนะนำแก้ไข
หลี่มู่พยักหน้า “เหมาะมาก ศิษย์ล้ำหน้าเหนืออาจารย์”
เขาไม่มีอะไรจะพูดแล้ว
ทิ้งดาบวัฏจักรไปเลยดีหรือไม่?
หรือว่ามอบมันให้ชิงเฟิงหลอม? ทำเป็นดาบเล่มใหม่?
ส่วนชิงเฟิงเมื่อได้ยินคำวิจารณ์ประโยคนี้ของหลี่มู่ ใบหน้าก็ฉายรอยยิ้มดีใจทันที เด็กหนุ่มสงบนิ่งที่น้อยครั้งจะแสดงอารมณ์ ในที่สุดก็เผยร่องรอยความดีใจอย่างคนรุ่นเดียวกันออกมา เหมือนกับนักเรียนที่ผ่านการพยายามแล้วสอบได้เต็มได้รับคำชมเชยจากอาจารย์ที่ปรึกษาอย่างไรอย่างนั้น
ในเมื่อ ในใจของชิงเฟิง หลี่มู่ไม่ได้เป็นเพียงแค่นาย แต่ยิ่งเป็นแบบอย่าง
“ข้ายังทำของบางอย่างไว้ให้คุณชายอีกด้วย” ชิงเฟิงท่าทางอย่างกับมอบสมบัติ หยิบเอารองเท้าบูท กางเกง เสื้อคลุมตัวนอก อีกทั้งเข็มคาด ผ้าคาดศีรษะ สิ่งของต่างๆ นานาออกมาดุจร้านตัดเย็บ
“นี่ล้วนใช้หินดาราทำออกมาหรือ?” หลี่มู่ตกใจเป็นอย่างยิ่ง
ใช้แร่โลหะทำสิ่งของที่เหมือนผ้าแพรพรรณออกมา นี่…หลี่มู่อึ้งตะลึงไปอีกครั้ง เพราะตัวเองทำไม่ได้เด็ดขาด
ชิงเฟิงพยักหน้า “วัตถุดิบหลักคือหินดารา เอามันหลอมให้เป็นเส้น แล้วสลักค่ายกลวิชาเต๋าไว้ทุกเส้น ทำให้มันนุ่มนิ่ม แข็งแกร่ง ถ่ายโอนเหนี่ยวนำปราณแท้ได้ แล้วค่อยใช้เส้นด้ายพวกนั้นมาทอเป็นเสื้อผ้าอาภรณ์ หลักการนั้นง่ายมาก แต่ขั้นตอนค่อนข้างซับซ้อน โดยเฉพาะค่ายกลบนเส้นโลหะ ต้องสลักเอาไว้หลากหลายชนิดในขณะเดียวกัน เพื่อประกันว่าแต่ละค่ายกลวิชาเต๋าพลังจะไม่ขัดกันเอง”
หลี่มู่ฟังแล้วก็ปวดหัวจี๊ดทันที
ซับซ้อนขนาดนี้เชียว
ฟังแล้วทำไมเหมือนการทดลองอะไรเลย?
ถึงแม้หลี่มู่ในตอนมัธยมต้นจะเป็นพวกเด็กเนิร์ด แต่นั่นก็เพื่อสอบให้ได้คะแนนสูงๆ ไม่เคยคิดจะเอามาใช้จริงนี่นา
หลี่มู่ลองสวมทันที เสื้อพอดีตัวทั้งยังสวมใส่สบาย ระบายอากาศได้ดี…ทำไมเหมือนกำลังพูดบทโฆษณาอยู่เลย
“ไม่ถูกสิ พี่ชิงเฟิง ท่านบอกว่าไม่สร้างอาวุธไม่ใช่หรือ? ไยจึงทำมิติเก็บดาบให้คุณชายเล่า?” หมิงเยวี่ยที่ปฏิกิริยาตอบสนองค่อนข้างเชื่องช้านึกถึงคำพูดที่เขาพูดกับนางเมื่อก่อนหน้านี้ขึ้นได้
ชิงเฟิงจึงตอบไปว่า “ข้าหลอมอาวุธเพื่อคุณชายเพียงคนเดียวเท่านั้น”
หมิงเยวี่ยร้องอ้อ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างสมเหตุสมผล “นี่ก็ถูก”
ก็ไม่รู้ว่าตรรกะของนางเอามาจากไหน
หลี่มู่คราวนี้ไม่ลังเลแม้แต่น้อย ถ่ายทอดวิชาหลอมโลหะ วิธีเซ่นสังเวยวิชาเต๋า หลอมอาวุธเต๋าที่ตนเองเข้าใจให้กับชิงเฟิงโดยไม่กั๊ก เคล็ดวิชาลับในตัวก็ถ่ายทอดให้เขาจนหมดสิ้น
เดิมหลี่มู่คิดจะให้ชิงเฟิงเดินไปตามขั้นตอนทีละก้าวๆ ใครจะรู้ว่าเด็กนี่เป็นโคตรอัจฉริยะกระโดดข้ามขั้น มอบวิชาต่างๆ ให้เขาดีกว่า ให้เด็กคนนี้กระจ่างแจ้งเองโดยไม่ต้องมีครูก็แล้วกัน
หลี่มู่รู้สึกว่าตัวเองน่าจะใกล้ไม่มีอะไรที่จะสอนชิงเฟิงได้แล้ว
แต่ว่า ความรู้สึกแบบนี้มันช่างสะใจยิ่งนัก
เหมือนกับเวลาเล่นเกมอินเทอร์เน็ตแล้วมีอัจฉริยะหลอมอาวุธ สร้างอาวุธ อุปกรณ์ให้ตัวเองโดยเฉพาะ…สิทธิพิเศษของวีไอพี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมศาสตราพลิกดารา