จอมศาสตราพลิกดารา นิยาย บท 470

เจียงชิงหรวนมองเงาที่อยู่บนพื้น อึ้งไปเล็กน้อย

ตาสองสี ขนเงางามสีเทาค่อนดํา ร่างอันอวบอ้วน สี่ขาใหญ่โต แข็งแรง ลิ้นคาวสีแดง เขี้ยวอันคมกริบ…

เอาเถอะ เจียงชิงหรวนที่เอาแต่ปลอบใจตนเองเพราะจินตนาการ ไปว่าต้องออกมาน่ากลัวโหดร้าย ทว่าเจ้าสิ่งที่เหมือนจะเป็นหมาป่าก็ ไม่ใช่ จะเป็นสุนัขก็ไม่เชิงตรงหน้านี้ มันเชื่อมต่อไม่ติดกับรูปร่างแห่ง มังกรที่นายท่านเคยบรรยายเอาไว้เลยนี่นา

“โฮ่ง!”

‘มังกร’ จ้องมองมาที่เจียงชิงหรวน ในดวงตามีคําถาม ราวกับจะ บอกว่าเจ้าอัญเชิญข้าออกมาทําไม

เอาเถอะๆ

เจียงชิงหรวนยืนยันว่าสิ่งมีชีวิตนี้เป็น ‘มังกร’ ที่เขาอัญเชิญออกมา ไม่ต้องสงสัย เป็นสิ่งที่นายท่านวางเอาไว้ ‘มังกร’ อาจจะเกิดการ เปลี่ยนแปลงไป แต่ไม่ว่าอย่างไรพลานุภาพของร่างมันยังคงไม่มีปัญหา

ดังนั้นเขาจึงคํารามขึ้นด้วยเสียงอันดัง “จงฟังการอัญเชิญของข้า สังหารศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้เสีย อย่าทําลายร่างกายของพวกเขา…”

‘มังกร’ มองจ้องมองไปทางพวกของหลี่มู่ตามปลายนิ้วของเจียงชิง หรวน

ตอนนี้เองที่หลี่มู่ได้ยืนยันแน่ชัดแล้วว่าไม่ได้มีสิ่งมีชีวิตอะไรปรากฏ ออกมาอีก จ้องมองไปยังสิ่งที่ถูกเรียกว่า ‘มังกร’ หัวเราะออกมาจนแทบ น�าตาเล็ด

“ฮ่าๆ นี่มัน…ฮ่าๆ เจ้าคือมังกรหรือ?” หลี่มู่กุมท้องเอ่ยขึ้นกับเจียง ชิงหรวน “เจ้าคงไม่ใช่ตัวตลกที่ลิงส่งมาสินะ นี่มัน..ขําจะตาย ขําจะตาย อยู่แล้ว”

นี่มันมังกรอะไรเสียที่ไหน

นี่มันเจ้านายพลฮัสกี้

เจ้านี่หายไปตั้งแต่อยู่ที่เมืองหลินอันในซ่งเหนือถึงนานสองนาน และก็ไม่รู้ว่าไปที่ใด ทําไมจู่ๆ จึงถูกเจียงชิงหรวนใช้เขี้ยวสัตว์สีเลือด อัญเชิญออกมาได้เช่นนี้

เบื้องหลังเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ทว่าตอนนี้ จากการปรากฏตัวของฮัสกี้ แรงกดดันไอสังหารที่ครอบ ฟ้าคลุมดินภายในรัศมีร้อยลี้ค่อยๆ สลายไป ราวกับว่าซึมเข้าไปใน ร่างกายฮัสกี้จนหมด

เจียงชิงหรวนจ้องมองหลี่มู่ ยิ้มเย็นชาเอ่ยขึ้น “กบในกะลา พวก โง่เง่า เจ้าจะมารู้ถึงความน่ากลัวของมังกรได้อย่างไร รอให้มังกรแสดง พลังคุกคามระดับเทพออกมา เจ้าจะต้อง…เจ้าๆๆ…มังกร เจ้า…”

เขาพูดมาได้ครึ่งเดียว จู่ๆ ก็ใบ้กิน ดวงตาแทบจะถลนออกมา

เนื่องจากสิ่งที่เขาเห็น ‘มังกร’ กลับวิ่งกุลีกุจอไปอยู่ด้านหน้าหลี่มู่ เอาศีรษะเข้าไถตัวหลี่มู่อย่างสนิทสนม จากนั้นยื่นลิ้น ‘แดงคาว’ ออกมา เลียแผลบๆ ที่ฝ่ามือ นั่งยอง สะบัดหางเอาใจอย่างรุนแรง…

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่?

เจียงชิงหรวนต่อให้ปัญญาอ่อนอีกเพียงไหน ก็คงจะมองออกว่า เรื่องมันไม่ถูกต้องเสียแล้ว

แต่เขาก็ยังคิดไม่ออก ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่?

มังกรล่ะ?

ตนเองได้ทําตามวิธีที่นายท่านทิ้งเอาไว้ก่อนจากไปเพื่ออัญเชิญ มังกรแล้ว นายท่านมีตัวตนตั้งระดับไหน ไม่มีทางที่จะมาหลอกตนเอง แน่นอน แล้วขั้นตอนเหล่านี้มันเกิดปัญหาอะไรขึ้นกัน?

พวกของกัวอวี่ชิงอีกด้าน ก็ล้วนขําขึ้นมากับสถานการณ์กลืนไม่เข้า คายไม่ออกนี้

“เอ๋ เจ้าสุนัขกลับมาแล้ว เจ้าทําไมถึงได้มาปรากฏตัวที่นี่กัน?” หมิง เยวี่ยวิ่งเข้ามา ลูบขนเงางามของฮัสกี้ หัวเราะคิกคักเอ่ยต่อว่า “ดีจังเลย พาหนะของข้า…ให้ตายเถอะ ทําไมเจ้าถึงได้อ้วนขึ้นขนาดนี้? ยังกับหมู วันปีใหม่เลย”

“โฮ่ง!” นายพลฮัสกี้เอียงคออย่างไม่พอใจ แบะปาก “อย่าเอาข้า ไปเทียบกับหมู”

หลี่มู่ลูบศีรษะของฮัสกี้บ้าง เอ่ยขึ้นว่า “เจ้าทําไมกลายเป็นมังกรไป ได้กัน?”

“มังกร?” เจ้าฮัสกี้ปากเรอออกมา เอ่ยว่า “ตอนข้าไปเก็บบอล ไม่ ทันระวังเลยหล่นลงไปในถ�าๆ หนึ่ง แล้วได้พบกับตัวประหลาดตัวหนึ่ง ในนั้น ร่างใหญ่โต นิสัยฉุนเฉียว กินเอา ‘ลูกบอลหนัง’ ของข้าลงไปเฉย เลย แล้วยังหันมาจะกินข้าอีก ดังนั้นข้าก็เลยต้องกินมันไปแทน”

ลูกบอลหนังของมัน ก็คือศีรษะของเหลียงจื้อนั่นเอง

ตอนนั้นในเมืองหลินอัน หวางซื่ออวี่กับหมิงเยวี่ยใช้ธนูยิงศีรษะ ของเหลียงจื้อออกไป ฮัสกี้ชอบเล่นเกมเก็บบอลมาก หลังจากที่ยิงศีรษะ ของเหลียงจื้อออกไปครั้งสุดท้าย ฮัสกี้ที่ออกไป ‘เก็บบอล’ ก็หายไปไม่ กลับมาอีกเลย หาจนทั่วเมืองก็ไม่พบ ไม่รู้ว่าไปที่ไหน

“เจ้า…เจ้ากินมังกรลงไปแล้วหรือ?” เจียงชิงหรวนเมื่อได้ฟัง ก็ ไม่ได้ตกใจเรื่องที่เจ้าสิ่งมีชีวิตนี้พูดได้เลย แต่กลับเข้าใจถึงเรื่องราว ความจริงโดยประมาณอย่างไม่น่าเชื่อนี้แทน ทว่าก็ยังคงไม่อยากเชื่อ เอ่ยต่อว่า “เป็นไปไม่ได้ เจ้าจะกินมังกรเข้าไปได้อย่างไร เจ้า เจ้า…”

เขาติดอ่างอึกอักจนพูดอะไรไม่ออก

“โอ๋ เจ้านั่นที่ถูกข้ากินชื่อว่ามังกรหรือ อืม รสชาติก็ไม่เลวนัก เจ้ารู้ ไหมว่าที่ไหนยังมีอยู่อีก?” ฮัสกี้มองไปยังเจียงชิงหรวน เอียงคอ ดวงตา เต็มไปด้วยความจริงใจและโหยหา

พูดไปพลาง มันก็ทําการเรอออกมาอีกครั้ง จากนั้นในปากได้ สํารอกเอากระดูกสีขาวชิ้นหนึ่งออกมา

เจียงชิงหรวนสัมผัสได้ในทันที ปราณอันมุทะลุโหดร้ายที่แสนจะ คุ้นเคย ไหลออกมาจางๆ จากกระดูกสีขาวชิ้นนั้น เป็นกลิ่นอายของ มังกรที่ตอบรับกลับมาขณะที่เขาทําการอัญเชิญก่อนหน้านี้

มังกรถูก….ถูกกินไปแล้ว?

สีหน้าของเจียงชิงหรวนในสายตาหลี่มู่ อยู่ในท่าทีประมาณว่า ‘อะไรนะ?…ต้าชิงล่มสลายแล้วหรือ?[1]’

อันที่จริง ที่หลี่มู่ขําจนน�าตาแทบจะเล็ดออกมา ก็เพราะตัวเขาเอง คิดว่าเรื่องนี้ทั้งหมดมันดูงี่เง่าพิลึก

ใครจะคิดไปถึง ว่าพลังที่แผ่ออกมาสั่นฟ้าสะเทือนดิน สิ่งที่ถูก เรียกว่าเป็น ‘มังกร’ ที่ทําเอารัศมีกว่าร้อยลี้ราวกับกลายเป็นห้วงแห่ง แรงกดดันจิตสังหาร จะกลายมาเป็นเจ้าสุนัขฮัสกี้ที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องได้ ราวตัวนี้

มันใช้อะไรถึงได้กินมังกรตัวจริงนั่นลงไปได้?

หลี่มู่ยังคงคิดไม่ออก

แต่สิ่งหนึ่งที่ยืนยันได้คือ…อันตรายได้ถูกกําจัดไปหมดแล้ว

หลี่มู่มองไปทางเจียงชิงหรวน

อีกฝ่ายค่อยๆ ได้สติกลับมาจากความตกใจและความไม่อยากจะ เชื่อ จ้องตอบสายตาของหลี่มู่ สีหน้าหวาดกลัวปรากฏขึ้นฉับพลัน

ไพ่ลับไม้ตายใหญ่สุดของเขา ได้ถูกเขียนเครื่องหมายมหัพภาคลง ไปด้วยเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลนี้ แล้วตอนนี้จะทําอย่างไรกัน?

ในสมองของเจียงชิงหรวนขบคิดแทบแตก ก็ไม่มีวิธีใดๆ ออกมา เลย

ใบหน้าของเขาฉีกยิ้มกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จากนั้นเอ่ยขึ้นมาตาม มาตรฐาน “ระหว่างพวกเรา น่าจะเกิดความเข้าใจผิดอะไรขึ้น… เอ่อ เจ้ากับข้าก็คนบ้านเดียวกัน พวกเราไม่ต้องสังหารกันให้ตายไปข้างจริง ไหม? สู้มานั่งร�าสุราสนทนาพาทีกันดีกว่า”

หลี่มู่สั่นศีรษะ

ตอนนี้เขากลายมาเป็นแมวไล่จับหนูบ้างแล้ว

เขาสาวเท้าก้าวใหญ่เข้ามาเจียงชิงหรวน