จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 65

บทที่ 64

“เฮ้อ! ค่อยหายใจสะดวกหน่อย แค่คิดว่ามันจะออกมาสร้างความเดือดร้อนอีก ฉันก็แทบหายใจไม่ออก ห่วงก็แต่ยัยตัวแสบนี่แหละ กลัวมันจะออกมาล้างแค้น” ศิศิราถึงกับพ่นลมหายใจหนักๆ พลางหันไปมองน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

“ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนมากเลยนะคะที่มาช่วย ถ้าไม่มีพวกพี่ๆ หนูคงแย่” มีนามองทุกคนด้วยความซาบซึ้ง

“คนที่แกควรขอบคุณมากที่สุดไม่ใช่พวกพี่หรอก แต่เป็นแฟนแกที่คอยอยู่ข้างๆ ไม่เคยทิ้งแกไปไหนต่างหาก ทุ่มเทให้ขนาดนี้ ฉันว่าขอบคุณอย่างเดียวคงไม่พอแล้วแหละ ต้องตอบแทนหนักๆ ด้วย” ดูเหมือนประโยคนี้ของแวววิวาห์จะถูกอกถูกใจคนอยากถูกตอบแทนอย่างเจตต์ จนเจ้าตัวถึงกับยิ้มร่าทันที

“เหอะ! ไอ้ที่หนูให้มันยังหนักไม่พอรึไง ให้ทั้งตัวให้ทั้งหัวใจ ให้มากกว่านี้ก็ไม่ไหวแล้วแหละ” เห็นมีนาบอกน้ำเสียงกระเง้ากระงอด ทุกคนก็พากันหัวเราะครืน คงมีแค่เจตต์ที่ยกมือขึ้นมาลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดู เห็นแบบนี้ทุกคนก็พากันถอนหายใจกับท่าทางรักกันปานจะกลืนกินของพ่อคุณ

“ฝากยัยมัดด้วยนะคะคุณเจตต์ ถึงน้องฉันจะดูเฟอะฟะไปบ้าง แต่ฉันรับรองได้…ว่าคุณรักคนไม่ผิด” ศิศิราบอกด้วยรอยยิ้ม แค่เห็นน้องสาวมีคนดีๆ ที่รัก เธอก็เบาใจไปเปลาะหนึ่ง

“ไม่ต้องห่วง ถึงเฟอะฟะผมก็รักครับ” เจตต์บอกพลางดึงมือคนบนตักมาจุมพิต ถึงตอนนี้ที่ความรักมันล้นอก เขาก็ไม่อายอะไรอีกแล้ว

“เฮ้อ! ฉันว่าเรากลับกันเถอะ อยู่นานกว่านี้จะเหม็นความรักกันซะเปล่าๆ” แวววิวาห์แสร้งกลอกตาไปมาทำประหนึ่งว่าเอือมระอา ทั้งที่ใจจริงก็รู้สึกยินดีจนน้ำตาจะไหล เมื่อเห็นคนที่รักเหมือนน้องสาวได้เจอความรักดีๆ แบบนี้ และเชื่อเถอะว่าทุกคนในห้องนี้ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปแล้ว เจ้าของห้องอย่างเจตต์ก็เดินวนอยู่ในห้องเป็นหนูติดจั่นอีกครั้ง ก็ยัยตัวแสบของเขาน่ะสิ ฉวยโอกาสตอนที่เขาเผลอแอบหลบออกไปพร้อมพี่ๆ คนที่คิดว่าจะได้กินอีกรอบ จึงได้แต่หิ้วท้องรอด้วยความหิวโหย แต่เชื่อเถอะว่าคนอย่างเขาจะไม่สิ้นไร้ถึงขนาดปล่อยให้ตัวเองต้องอดอยากปากแห้งหรอก

พลันความคิดหนึ่งที่แวบขึ้นมาก็ทำให้รอยยิ้มถูกจุดขึ้นตรงมุมปาก อีกครั้งที่เขาหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก จากนั้นก็มานั่งรอ กระทั่งเวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามา

“ป๊ะป๋าขา พี่มัดอยู่ไหนคะ หนูคิดถึงพี่มัด หนูจะหาพี่มัดค่ะ” ด้วยก่อนหน้าเขาโทรไปสั่งคุณพริ้มเพราหัวหน้าแม่บ้านที่เพิ่งกลับมาจากเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดให้จัดการส่งจันทร์เจ้ามาหาเขาที่โรงแรม

“หนูคิดถึงพี่มัดมากเลยเหรอคะ” ผู้เป็นพ่อเดินไปนั่งคุกเข่าคุยกับลูกสาว

“คิดถึงค่ะ หนูไม่ได้เจอพี่มัดตั้งหลายวัน ทำไมพี่มัดไม่ไปหาหนูเลยล่ะคะ” เด็กน้อยบอกสีหน้าสลด

“นั่นสิ ป๊ะป๋าก็ไม่ได้เจอพี่มัดหลายวันเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเรามาทำการทวงคืนพี่มัดกันดีไหมคะ” ผู้เป็นพ่อบอกด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ ซึ่งแน่นอนว่าเด็กหญิงจันทร์เจ้าจะไม่มีทางตามทัน

“ทวงจากใครคะ” เด็กน้อยเอียงคอถาม

“ไว้ป๊ะป๋าจะบอกอีกที แต่ตอนนี้ป๊ะป๋ามีเรื่องอยากจะถามหนูอีกหน่อย หนูรักพี่มัด คิดถึงพี่มัด แล้วหนูอยากอยู่กับพี่มัดตลอดไปไหมคะ”