จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 67

บทที่ 66

มีนาที่กำลังนั่งสอนการบ้านหนูน้อยอยู่ในห้องนั่งเล่นจำต้องเงยหน้าขึ้นหลังจากถูกรบกวนจากใครบางคนที่เข้ามาด้อมๆ มองๆ แล้วหลายรอบ

“คุณกำลังรบกวนสมาธิของเราสองคนอยู่นะคะคุณเจตต์” เธอเค้นเสียงต่ำบอก พลางหรี่ตามองเขาอย่างกล่าวหา

“ก็ฉันเห็นว่ามันดึกแล้ว จันทร์เจ้าเขายังเด็ก เขาไม่ควรนอนดึก” เขาว่าพลางบุ้ยใบ้ให้เธอหันไปมองดูเวลาที่ข้างฝา

“งั้นวันนี้เราพอแค่นี้ แล้วขึ้นไปอาบน้ำนอนกันก่อนดีไหมคะจันทร์เจ้า” เจ้าของชื่อพยักหน้า ขณะที่ใครบางคนก็ดีใจจนออกนอกหน้า รีบเข้ามาจับจูงมือเธอ แต่…

“ตามที่เราตกลงกันไว้นะคะป๊ะป๋า วันนี้พี่มัดเป็นของหนู ชดเชยที่วันก่อนป๊ะป๋าแย่งพี่มัดไปจากหนู” ได้ยินแบบนั้นมีนาถึงกับตาโตทันที ทีแรกก็คิดว่าเด็กน้อยจะไม่รู้ แต่นี่มันยิ่งกว่ารู้เสียอีก บางทีคิดว่ารู้ก็ดันไม่รู้ แต่บางเรื่องคิดว่าไม่รู้ก็ดันรู้ เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลยสินะ

“โธ่! จันทร์เจ้าคะ เด็กดีของป๊ะป๋า วันนี้…” ยังไม่ทันที่ผู้เป็นพ่อจะได้พูดจนจบ ลูกสาวก็ทำประหนึ่งว่าเขาไร้ตัวตน

“พี่มัดขา หนูง่วงแล้ว เราไปอาบน้ำกันนะคะ” เด็กน้อยบอกพลางยื่นมือไปให้จับ ทำเอามีนาได้แต่ยื่นมือไปจับแบบงงๆ กระทั่งทั้งคู่พากันเดินออกไป ทิ้งให้คนที่ยังอยู่ในห้องถึงกับทิ้งสะโพกลงบนโซฟาอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรง

“อาบน้ำ? ฉันควรเป็นคนที่ได้อาบน้ำกับเธอสิ อ๊าก…!” ชายหนุ่มได้แต่กุมศีรษะพลางเงยหน้าคำรามด้วยความหงุดหงิด

“ให้ตายสิ! เผลอแค่แป๊บเดียว แอบไปเปลี่ยนตอนไหนวะเนี่ย” เธอเดินบ่นออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้ายุ่งๆ หลังต้องใส่ชุดนอนบางเบาที่แทบปิดอะไรไม่ได้เลยออกมา แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ชุดที่เธอเตรียมมา และก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่สาวตัวแสบที่แอบเปลี่ยนเอาชุดของเธอออก แล้วใส่ชุดวาบหวิวนี่มาแทน

“โอ้โห! ชุดนอนพี่มัดสวยจังเลย หนูอยากได้บ้าง” เด็กน้อยที่คิดว่าหลับไปแล้วทักขึ้น ทำเอาเธอต้องรีบดึงผ้าขนหนูขึ้นมาอำพรางตัวด้วยความกระดาก

“ไม่ได้ค่ะ หนูใส่แบบนี้ไม่ได้นะคะรู้ไหม” เธอรีบปรามด้วยความเป็นห่วง

“แล้วทำไมพี่มัดใส่ได้ล่ะคะ” เด็กน้อยเอียงคอมองด้วยความสงสัย

“จริงๆ พี่มัดก็ไม่อยากใส่เลยค่ะ แต่ว่าพี่มัดดันหยิบผิดมา จริงๆ แล้วมันเป็นของพี่เมค่ะ”

“แล้วทำไมพี่เมถึงใส่ได้ล่ะคะ” คนถูกถามถึงกับสะอึกทันที ขณะที่สมองก็รีบประมวลผลว่าจะตอบอย่างไร

“เอ่อ…เอ้อ พี่มัดว่าเรารีบนอนกันดีกว่า นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย เอาไว้ค่อยคุยกันต่อพรุ่งนี้นะ ฝันดีนะคะคนเก่งของพี่มัด” เธอตัดบทด้วยการก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผาก ก่อนจะเอื้อมไปปิดไฟที่หัวเตียง อย่างน้อยมันก็เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้เธอตัดบทสนทนาที่ยังหาคำตอบไม่ได้ ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปในเวลาไล่เลี่ยกัน

ดึกดื่นค่อนคืนที่ใครต่อใครก็พากันหลับใหล แต่กลับมีใครบางคนที่ยังคงกระสับกระส่าย จนต้องแอบย่องเข้ามาในห้องลูกสาว จากนั้นก็เดินไปที่เตียง ค่อยๆ ดึงผ้าที่ห่มออกจากตัวเธอ ก่อนที่สองแขนจะสอดไปใต้สะโพกผายหวังจะลักพาตัวเธอออกไป