จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 1

บทที่ 1แต่งสามีเข้าบ้าน

“ว้าย"

เฉินจิ้นตื่นขึ้นเพราะมีเสียงกรีดร้อง จึงค่อยๆลืมตาขึ้น มีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ตรงหน้าของเขา เธอช่างเป็นผู้หญิงที่สวยมาก

เสื้อผ้าของเธอรกรุงรังแต่ในมุมมองเฉินจิ้นนั้นกลับมองเห็นเพียงผิวพรรณที่ขาวเรียบเนียนราวกับหิมะเท่านั้น

แต่ทว่า เฉินจิ้นไม่มีเวลามากพอที่จะชื่นชมความงามที่อยู่ตรงหน้าของเขา ก็ต้องโดนตบอย่างแรง

สายตาของผู้หญิงคนนั้นแสดงออกถึงความหวาดกลัวคล้ายกับกระต่ายก็มิปาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความอัปยศ:“เฉินจิ้น นี่แกกล้าทำแบบนี้กับฉันหรอ แกมันบ้าไปแล้ว พี่สาวของฉันไม่ยอมปล่อยแกไว้แน่

พี่สาวของเธอไม่ยอมปล่อยฉันไว้?

เฉินจิ้นมองไปที่หญิงสวยที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบซักนิดเลย

ฉันเป็นเจ้าแห่งโลกปีศาจผู้น่าเกรงขาม มีใครที่ไหนกล้าบอกว่าไม่ปบ่อยฉันไว้แน่

เฉินจิ้นเพียงแค่คิดที่จะต่อว่าเสียงดังเท่านั้น แต่ทันใดนั้นก็เกิดอาการเหมือนกับฟ้าหมุนติ้วขึ้นมาฉับพลัน

ความทรงจำก็โผล่เข้ามาในสมอง

นี่ .....นี่คือโลก?

ฉันเกิดใหม่แล้ว?

ไม่ใช่ ฉันยังไม่ตาย?

เฉินจิ้นยังมีอาการมึนงง ความทรงจำสุดท้ายของเขา ก็คือกำลังต่อสู้แย่งชิงไข่มุกพิเศษหวนต้วนอยู่บนกลุ่มอากาศสลัวก่อนที่โลกจะอุบัติขึ้นเบิกฟ้านั้นได้ถูกเจ้าทั้งสิบดวงดาวรุมโจมตีจนถึงขั้นประสบกับความตายพร้อมกัน

ตอนนี้ ตัวเองกลับได้มาเกิดอยู่บนโลกและได้เข้ามาอยู่ในร่างผู้ชายที่มีชื่อและแซ่เดียวกันกับเขา แถมเขายังเป็นผู้ชายที่แต่งเข้าบ้านหญิง

อีกทั้งถานะเขาในบ้านนั้นดูเหมือนไม่ค่อยสูง

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านั้น เป็นน้องสาวของภรรยาร่างนี้

“คนระยำ ฉันจะฆ่าแก !”

ซ่งจื่อหารเห็นเฉินจิ้นไม่มีแม้แต่ความสำนึกผิดและความกลัวเลยแม้แต่น้อย กลับมีแววตาที่หลงไหลเมื่อมองดูตัวเธอเสียด้วยซ้ำ คาดไม่ถึงว่าความบริสุทธิ์ของตนเองถูกไอ้คนขี้ขลาดตาขาวไร้ซึ่งความสามารถคนนี้เอาไปแล้ว เธอโกรธแค้นจนอยากจะพุ่งไปฆ่าเฉินจิ้นให้ตาย

เฉินจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเปล่งประกายแสงแห่งความสังหาร แต่แค่ชั่วขณะก็จางหายไป

แล้วก็คว้ามือของซ่งจื่อหารไว้ พูดใคร่ครวญ: “ฉันได้มีอะไรกับเธอหรือยัง ร่างกายของเธอไม่มีความรู้สึกใดหรอกหรอ ไม่งั้นให้ฉันทำมันให้เป็นความจริงเลย?”

ซ่งจื่อหารตกตะลึง

เฉินจิ้นกล้าที่จะพูดกับตัวเองแบบนี้ ไอ้คนขี้ขลาดนี้มีความกล้าหาญขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่ทว่า ร่างกายของตัวเองเหมือนไม่มีความผิดปกติใดๆเลย

ซ่งจื่อหารสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

จากนั้นจึงรู้ขึ้นมาว่ามือของตนเองยังถูกเฉินจิ้นจับอยู่

เมื่อหวนคิดถึงคำพูดเจ้าชู้ของเฉินจิ้นนั้น ซ่งจื่อหารก็ยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นแล้วตบไปยังเฉินจิ้น

ครั้งนี้เฉินจิ้นตั้งตังทันแล้วจับมืออีกข้างของซ่งจื่อหารเอาไว้ พูดเย็นชาว่า“ฉันหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก”

“ อีกอย่าง ฉันไม่มีความสนใจในตัวเธอเลยแม้แต่น้อย"

เฉินจิ้นเป็นเจ้าของผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลกปีศาจ นางฟ้า นางมารที่เซ็กซี่สง่างามนั้นเขาก็คบมาไม่น้อย ซ่งจื่อหารเป็นเพียงสาวงามบนโลกมนุษย์ เขาไม่สนใจเลยจริงๆ

“นี่แก.....”

คำพูดของเฉินจิ้นนั้น ทำเอาซ่งจื่อหารโมโหอย่างหนัก คนขี้ขลาดตาขาวนี้เมื่อก่อนยังแอบมองตนเองบ่อยๆ ตอนนี้กลับพูดว่าไม่สนใจเธอ คำพูดนี้ทำให้เธอโมโหมากกว่าเรื่องที่เฉินจินมองเห็นรางที่เปลือยเปล่าของเธอ

“ทำไม ถ้าหากว่าเธอต้องการให้ฉันมีความสนใจในตัวเธอ อยากจะมีอะไรกับฉัน ฉันก็ไม่รังเกียจหรอก”

“นี่แก.......”

ดวงตาของซ่งจื่อหารเบิกกว้าง ไม่กล้าเชื่อเลยว่าผู้ชายต่ำต้อยที่แต่งเข้าบ้านของเธอนั้นตอนนี้เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน แถมยังกล้ามาล่วงเกินเธอ

ในเวลานี้ ประตูของโรงแรมถูกเปิดออก

“ไอ้สาส แกเปล่อยจื่อหารนะ”

ผู้หญิงวัยกลางที่สวยงามคนหนึ่งพุ่งเข้ามา“เฉินจิ้น ครอบครัวฉันทำอะไรผิดต่อแกแล้ว แกแต่งงานกับชีงเหย็นแล้วยังไม่พออีกหรอ ยังมาทำแบบนี้กับจื่อหาร แกยังมีความเป็นคนอยู่ไหม”

“สามปีก่อน สามีของฉันป่วย เพื่อล้างความโชคร้าย จึงให้แกแต่งงานเข้าบ้านฉัน แต่ในวันแต่งงานวันนั้นสามีฉันก็กลายเป็นเจ้าชายนิทราไป พวกเราไม่เพียงแต่ไม่ไล่แกออกไป แถมยังเอาของกินของใช้ที่ดีให้แก เลี้ยงดูแกอย่างดีมาหลายไป แล้วแกหล่ะ แกทำอะไรให้พวกเราบ้าง”

เฉินจิ้นมองไปที่หญิงสาววัยกลางคนที่กล่าวกำลักล่าวงหาเขาอยู่นั้น ริมฝีปากยิ้มออกมาด้วยความเยือกเย็น

ตามความทรงจำในสมองเฉินจิ้นรู้ว่าผู้หญิงวัยกลางคนนี้ชื่อว่าฉินเฝิ้งเจียว เป็นแม่ภรรยาของรางนี้

และไม่เคยไว้หน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

ผู้หญิงที่หน้าตาเฉยเมยที่เข้ามาตามหลังเธอนั้นไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นภรรยาของร่างนี้ ผู้หญิงที่ด่งดังด้วยความสวยงาม--ซ่งชีงเหย็น

“แม่ พี่สาว ฉันชวนเฉินจิ้นไปดื่มเหล้าด้วยความหวังดี เพื่ออยากจะไกล่เกลี่ยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา แต่เขากลับฉวยโอกาสที่ฉันเมาและพาฉันมาโรงแรม ถ้าไม่ใช่ว่าฉันดื่นมาไว คงโดนเขาเอาตัวไปแล้ว พี่สาว พี่ต้องทวงความยุติธรรมให้ฉันนะ.....”

เฉินจิ้งมองดูเห็นการณ์ตรงหน้าด้วยความเฉยเมย และถือโอกาสนี้สำรวจภรรยาของเขา

ความเมินเฉยของเฉินจิ้น ทำให้ซ่งชีงเหย็นแปลกใจไปเล็กน้อย

แต่ฉินเฝิ้งเจียวและซ่งจื่อหารกลับสบตาแสดงความได้ใจออกมา

สุดท้ายก็ไล่ไอ้ขยะนี้ออกไปจนได้

ไม่เปลืองเปล่าที่เธอใช้ร่างกายตนเองมาเข้าเสี่ยง แต่เมื่อคิดถึงร่างกายตนเองโดนเฉินจิ้นมองไป ซ่งจื่อหารก็รู้สึกโกรธเคือง

“อ่อ ด้วยความเป็นมิตรที่เราเคยเป็นสามีภรรยามา ฉันต้องเตือนเธอว่า เธอป่วยแล้ว”

เฉินจิ้นมองซ่งชีงเหย็นแล้วค่อยๆพูดออกมา

ซ่งชีงเหย็นตกตะลึง

เดิมทีเธอคิดว่าเฉินจิ้นจะต่อรองเงื่อนไขหย่าร้างกับเธอ คาดไม่ถึงว่าเขากลับด่าเธอ

ซ่งจื่อหารที่อยู่ข้างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที

ไอ้สาสนี้กล้าด่าพี่สาวเธอหรอ

ซ่งจื่อหารกำลังจะด่ากลับ เฉินจิ้นก็พูดขึ้นอีกที“เธอไม่เพียงแต่ป่วยแล้ว แถมยังป่วยหนักอีกด้วย”

คราวนี้ไม่เพียงแต่ซ่งจื่อหาร แม่สีหน้าของซ่งชีงเหย็นของมืดมนลงมา

“เธอประจำเดือนมาไม่ปกติ ฮอร์โมนไม่สมดุล ตอนนี้ได้ส่งผลกระทบต่อร่างกายของเธอแล้ว”

คำพูดของเฉินจิ้นทำให้ร่างของซ่งชีงเหย็นสั่นขึ้นมา

ช่วงนี้เพื่อทำการวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของบริษัท งานของเธอยิ่งเครียดมากขึ้น ครึ่งปีนี้ ประจำเดือนของเธอมาไม่ปกติจริงๆ อีกทั้งทุกครั้งที่ประจำเดือนมา เธอก็เจ็บจนแทบหมดสติไป

อีกทั้งช่วงนี้เธอรู้สึกร่างกายขาดเรี่ยวแรงและนอนไม่หลับบ่อยๆ

และเฉินจิ้นรู้ได้ยังไง

แม้พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน แต่ก็ไม่เคยนอนด้วยกัน เรื่องส่วนตัวแบบนี้ซ่งชีงเหย็นยิ่งไม่มีทางไปบอกเฉินจิ้น

“อาการนี้เรียกว่าขาดความรักความอบอุ่น ”เฉินจิ้นค่อยๆพูดขึ้นมา

คนที่อยู่รอบๆล้วนเข้าใจทันทีว่าที่เฉินจิ้นพูดนั้นหมายความว่าอัะไร

“ไอ้เลว”ซ่งจื่อหารมองเฉินจิ้นแล้วกัดฟันพูด

ซ่งชีงเหย็นขมวดคิ้มเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ“เฉินจิ้น นี่คุณกำลังโทษว่าฉันไม่ได้ทำหน้าที่ภรรยาไปนอนกับคุณหรอ？”