จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 14

บทที่ 14 เจ้านาย

“คุณชื่อปีศาจลามกใช่ไหม แค่คุณก็คู่ควรกับคำว่าปีศาจหรอ วันนี้ผมจะให้คุณได้รู้จักว่าอะไรคือปีศาจที่แท้จริง”

ทันใดนั้นบนตัวของเฉินจิ้นก็มีวิญญาณชั่วร้ายออกมา

เว่ยอูซินที่เห็นเฉินจิ้น ราวกับว่าสิ่งที่เห็นนั้นไม่ใช่คน แต่เป็นปีศาจที่ไม่มีใครเทียบได้

เขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่แข็งแกร่ง จนต้องถอยหลังไปทันที

และฝ่ามือของเขาเหมือนกับว่าติดอยู่ตรงนั้น ถูกเฉินจิ้นจับเอาไว้โดยที่ไม่สามารถขยับได้

“ตำราจิ่วมี่ บทแรก กลืนกิน”

เฉินจิ้นค่อยๆพูดออกมาอย่างช้าๆ

หลังจากที่ได้ยินคำว่ากลืนกิน เว่ยอูซินก็สั่นไปทั้งตัว ตกใจจนเหมือนวิญญาณออกจากร่าง

ภายใต้เงาแห่งความตาย เว่ยอูซินก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะตัดมือข้างที่ถูกเฉินจิ้นจับทิ้งไว้

เพียงแค่มันสายไปเสียแล้ว

ตอนที่เขาเพิ่งคิดถึงวิธีนี้ เขาก็รู้สึกได้ว่าเฉินจิ้นได้กลายเป็นหลุมดำไปแล้ว

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวล้วนแต่ถูกกลืนกินอย่างไม่หยุด

กำลังภายในในร่างกายของเขาไม่สามารถควบคุมได้แล้ว และลอยไปสู่เฉินจิ้นอย่างบ้าคลั่ง

“นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง”

“ตกลงคุณเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่”

เว่ยอูซินรู้สึกหวาดกลัว

เขาฝึกฝนวิชาดูดพลังมานานหลายปีขนาดนี้ มันไม่ง่ายที่หาเจอทางลัดจนมาถึงความสำเร็จในวันนี้ แต่กำลังภายในร่างกาย วันนี้กลับถูกเฉินจิ้นดูดไป

บนโลกนี้จะมีวิชาที่น่ากลัวเช่นนี้ได้อย่างไร

ไม่เคยได้ยินไม่เคยได้เห็นมาก่อน

เมื่อวิธีนี้ออกมาโลกจะต้องบ้าคลั่งอย่างแน่นอน

ถ้าสามารถแย่งชิงกำลังภายในของคนมาอย่างต่อเนื่อง ใครจะมาฝึกฝนอย่างลำบากอีกหล่ะ

วันนี้ถูกเขาพบเข้า

แต่คนที่น่าสังเวชกลับคือเขา

“ผมบอกไปแล้วว่าผมคือปีศาจ”

น้ำเสียงของเฉินจิ้นยังคงพูดด้วยความเย็นชา

แต่ภายในใจของเขากลับตื่นเต้นจนอดใจไม่ไหว

เพราะกำลังภายในของเว่ยอูซิน เหมือนกับพลังสีดำนั้นที่อยู่ในร่างกายของเกาผิง

ถ้าจะพูดว่าพลังสีดำในร่างกายของเกาผิงเหมือนกับลำธารที่สามารถทำให้ไข่มุกพิเศษหวนต้วนเกิดความเคลื่อนไหวเล็กๆ งั้นพลังสีดำในร่างของเว่ยอูซินก็เหมือนกับมหาสมุทร

เฉินจิ้นดูดรับพลังเหล่านั้นเข้าร่างกายต่อเนื่อง หลังจากนั้นก็ส่งต่อให้แก่ไข่มุกพิเศษหวนต้วน

ไข่มุกพิเศษหวนต้วนล้วนกลืนกินไปหมด

เวลาไม่นาน กลิ่นอายที่เยือกเย็นในร่างกายของเว่ยอูซินก็มลายหายไป เผยให้เห็นแก้มที่ซูบผอม สีหน้าดูเยือกเย็นขึ้นมา

ดวงตาทั้งสองข้างแสดงออกถึงความกลัวสุดขีด

ในร่างของเขาตอนนี้ว่างเปล่าไปหมดแล้ว

อาศัยวิชาดูดพลังที่เป็นทางลัดเพื่อฝึกฝนกำลังภายในร่างกาย แต่ตอนนี้ได้หายไปจนหมดสิ้นแล้ว

ถ้าจะพูดก็คือก่อนหน้านี้เขายังเป็นบูโดขั้นสูงสุด และยังคงทำเตาเล่นแร่แปรธาตุเพื่อดูดพลังเข้าไปอย่างดีมาเรื่อยๆ ยังมีหวังเป็นปรมาจารย์ได้

แต่ตอนนี้เขาก็เป็นเหมือนฮุยโสงแล้ว ทำได้แค่พึ่งพาฝีมือการต่อสู้ของตนเองแล้ว

เว่ยอูซินผิดหวังมาก แม้แต่จิตใจที่อยากจะต่อต้านและหลบหนีไปก็ไม่กล้าแสดงออกมา กลัวว่าถ้าแสดงออกมาแล้วเฉินจิ้นไม่พอใจ จะต้องเอาเขาถึงตายแน่

ตลอดชีวิตของเขา เขาไม่เคยเจอคนที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน

แม้แต่ผู้ต่อสู้ที่ในระดับปรมาจารย์สามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ไม่มีฝีมือที่น่ากลัวเหมือนกับของเฉินจิ้น

“ตอนนี้จะให้ทางเลือกคุณสองทาง”

“ทางเลือกแรก ตั้งแต่นี้ไปอย่ามาคิดร้ายซูนอวู้เซียงอีก ผมจะปล่อยคุณไป”

“ทางเลือกที่สอง ยอมรับผมเป็นเจ้านาย แล้วผมจะทำให้คุณกลายเป็นปีศาจที่แท้จริง”

เวลานี้คำพูดของเฉินจิ้นก็ดังเข้าไปในหูของเขา

ห๊ะ

หรือว่าเขาจะไม่ฆ่าผม

แต่ถึงเฉินจิ้นจะไม่ฆ่าเขาและปล่อยเขาไป เขาก็กลายเป็นคนมีฝีมือธรรมดาทั่วไปแล้ว ก็ไม่ค่อยมีค่าพอต่อคนที่อยู่เบื้องหลังของเขาอีก เมื่อคนที่อยู่เบื้องหลังทอดทิ้งเขาไป ศัตรูที่เขาขุ่นเคืองมานานหลายปีก็สามารถฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆได้ทันที

และมานึกถึงเฉินจิ้นที่สามารถหักมือของเขาได้อย่างง่ายดาย ใช้ทักษะดูดกำลังภายในที่มีทั้งหมดในตัวของเขาด้วยวิธีลึกลับ และยังมีกลิ่นอายชั่วร้ายที่เพิ่งเผยออกมาจากตัวของเขาอีก ถ้าไม่เคยฆ่าคนหลายสิบหรือหลายร้อยคนมาก่อน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีกลิ่นอายแบบนี้ ความสามารถของเขานั้นไม่ได้ด้อยกว่าปรมาจารย์แน่นอน

หรือว่านี่เป็นปีศาจที่แท้จริงอย่างที่เฉินจิ้นพูด

คิดไปคิดมา เว่ยอูซินก็ตัดสินใจออกมาทันที

เดินตรงไปที่เฉินจิ้นแล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “เว่ยอูซินยอมรับคุณเป็นเจ้านาย”

“ดี”เฉินจิ้นเดินเข้าไปแล้วปลูกเมล็ดพลังปีศาจใส่ตัวเขาเบาๆ เมื่อเว่ยอูซินกล้าที่จะทรยศเขา จะทำให้เขาอยู่เหมือนตายทั้งเป็น

หลังจากนั้นก็พูดขึ้นมาอีกว่า “สาเหตุที่คุณได้กลายเป็นครึ่งคนครึ่งผีแล้ว เป็นเพราะคุณได้เดินผิดทาง ทักษะการฝึกฝนนั้นมีข้อบกพร่อง”

เฉินจิ้นออกมาจากสวนสาธารณะเจียงโจวได้ไม่นาน ก็พบว่าข้างหลังมีคนตามเขามาหนึ่งคน

หลังจากรู้สึกว่ามีคนตาม เฉินจิ้นก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาด้วยความเย็นชา

“คุณเฉิน ผม...ผมอยากให้คุณเป็นอาจารย์ของผม”

เป็นฮุยโสงที่ตามเขามา เขาลังเลอยู่นาน คิดว่าไม่สามารถพลาดโอกาสนี้ไปได้

“ห๊ะ ผมคือคนโง่ไม่ใช่เหรอ คุณอยากจะมาขอร้องให้ผม ที่เป็นคนโง่มาเป็นอาจารย์ของคุณ งั้นคุณก็คงโง่ไปเหมือนกันสิ”

เฉินจิ้นยิ้มอย่างเย็นชา

ฮุยโสงมีสีหน้าเคอะเขิน จึงรีบอธิบายด้วยความเคารพว่า “เป็นผมที่ตาหามีแววไม่ ได้โปรดคุณเฉินอภัยให้ผมด้วย”

“ถ้าไม่ใช่คุณทั้งๆที่รู้ว่าตนเองสู้เว่ยอูซินไม่ได้ เพื่อปกป้องผู้อำนวยการเกาและซูนอวู้เซียง ยังหัวรั้นไปสู้ต่อแต่ไม่ใช่เลือกที่จะหนี ตอนนี้คุณได้เป็นศพไปแล้วเรียบร้อย”

เฉินจิ้นพูด

เจ้าแห่งปีศาจจะให้เสียหน้าไม่ได้

ตอนนั้นเขาเกิดความคิดที่จะฆ่าเขาไปแล้วจริงๆ

“ขอบคุณคุณเฉินที่ไม่ฆ่าผม” หน้าผากฮุยโสงมีเหงื่อออก ยังดีที่เขาไม่เคยมีความคิดที่จะละทิ้งเจ้านายหรือหลบหนีเลย

“อยากให้ผมเป็นอาจารย์ คุณยังมีคุณสมบัติไม่พอหรอกนะ” เฉินจิ้นมองฮุยโสงที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ดูมีพลัง พื้นฐานถือว่าไม่เลวเลย แต่อยากจะเป็นศิษย์ของเขามันยังมีคุณสมบัติไม่พอ “ถ้าหากคุณยอมเป็นเหมือนเว่ยอูซิน ยอมให้ผมเป็นเจ้านาย ผมจะให้คุณติดตามผม”

นี่คือ

ฮุยโสงดูลังเล

เฉินจิ้นนั้นดูลึกลับมากแต่ก็ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน เขาอยากให้เป็นอาจารย์ อยากกลายเป็นศิษย์ของเขา แต่ไม่อยากกลายเป็นคนรับใช้ของเขา

เฉินจิ้นดูพอใจเว่ยอูซิน ปีศาจลามก แต่กับฮุยโสง เขารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องมีเขาก็ได้

เห็นฮุยโสงลังเล เฉินจิ้นก็ไม่สนใจเขาอีกแล้วเดินจากไป

“เฉิน.......เจ้านาย ผมยอมให้คุณเป็นเจ้านาย”

เวลานี้ ฮุยโสงก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งทันที

เขาทำงานให้ตระกูลซูนที่อยู่เมืองซ่างจิง แต่ตระกูลซูนแห่งเมืองซ่างจิงใหญ่เกิน ถึงแม้เขาจะเคยเป็นกองกำลังพิเศษมาก่อน ก็เป็นเพียงแค่คนสองอาณาเขตของกลุ่มนอกอยู่ที่ตระกูลซูนเพียงเท่านั้น

ไม่งั้นก็คงจะไม่ถูกส่งมาดูแลปกป้องซูนอวู้เซียงที่ไม่ใช่บุตรหลานสายตรงคนสำคัญแบบนี้หรอก

และเฉินจิ้นที่อายุยังน้อย ทักษะทางการแพทย์ก็ดีเยี่ยม ความแข็งแกร่งก็มากจนคาดเดาไม่ได้ บางครั้งตัวเขาก็เผยกลิ่นอายชั่วร้ายออกมาจนสามารถปิดบางท้องฟ้าได้ นี่เป็นสิ่งสุดยอดที่เขาเคยเห็นในชีวิตนี้ แม้แต่ตัวประหลาดอย่างปีศาจลามกก็ยังสามารถยอมรับเฉินจิ้นเป็นเจ้านายได้ เขาจะทำไม่ได้ได้ยังไง

“ดี งั้นหลังจากนี้คุณก็ติดตามผมเลย”

เฉินจิ้นยื่นมือไปแตะหน้าผากเขาคัมภีร์คิงคองก็ปรากฏอยู่ในสมองของฮุยโสง

เฉินจิ้นเองก็คิดไม่ถึงว่าคนรับใช้ที่เขาเผลอรับมา ในอนาคตจะกลายเป็นหนึ่งในแปดเทพปีศาจของเขา และยังมีนามว่า “คิงคองฮุยโสง”