จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 14

บทที่ 14 เจ้านาย

“คุณชื่อปีศาจลามกใช่ไหม แค่คุณก็คู่ควรกับคำว่าปีศาจหรอ วันนี้ผมจะให้คุณได้รู้จักว่าอะไรคือปีศาจที่แท้จริง”

ทันใดนั้นบนตัวของเฉินจิ้นก็มีวิญญาณชั่วร้ายออกมา

เว่ยอูซินที่เห็นเฉินจิ้น ราวกับว่าสิ่งที่เห็นนั้นไม่ใช่คน แต่เป็นปีศาจที่ไม่มีใครเทียบได้

เขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่แข็งแกร่ง จนต้องถอยหลังไปทันที

และฝ่ามือของเขาเหมือนกับว่าติดอยู่ตรงนั้น ถูกเฉินจิ้นจับเอาไว้โดยที่ไม่สามารถขยับได้

“ตำราจิ่วมี่ บทแรก กลืนกิน”

เฉินจิ้นค่อยๆพูดออกมาอย่างช้าๆ

หลังจากที่ได้ยินคำว่ากลืนกิน เว่ยอูซินก็สั่นไปทั้งตัว ตกใจจนเหมือนวิญญาณออกจากร่าง

ภายใต้เงาแห่งความตาย เว่ยอูซินก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะตัดมือข้างที่ถูกเฉินจิ้นจับทิ้งไว้

เพียงแค่มันสายไปเสียแล้ว

ตอนที่เขาเพิ่งคิดถึงวิธีนี้ เขาก็รู้สึกได้ว่าเฉินจิ้นได้กลายเป็นหลุมดำไปแล้ว

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวล้วนแต่ถูกกลืนกินอย่างไม่หยุด

กำลังภายในในร่างกายของเขาไม่สามารถควบคุมได้แล้ว และลอยไปสู่เฉินจิ้นอย่างบ้าคลั่ง

“นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง”

“ตกลงคุณเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่”

เว่ยอูซินรู้สึกหวาดกลัว

เขาฝึกฝนวิชาดูดพลังมานานหลายปีขนาดนี้ มันไม่ง่ายที่หาเจอทางลัดจนมาถึงความสำเร็จในวันนี้ แต่กำลังภายในร่างกาย วันนี้กลับถูกเฉินจิ้นดูดไป

บนโลกนี้จะมีวิชาที่น่ากลัวเช่นนี้ได้อย่างไร

ไม่เคยได้ยินไม่เคยได้เห็นมาก่อน

เมื่อวิธีนี้ออกมาโลกจะต้องบ้าคลั่งอย่างแน่นอน

ถ้าสามารถแย่งชิงกำลังภายในของคนมาอย่างต่อเนื่อง ใครจะมาฝึกฝนอย่างลำบากอีกหล่ะ

วันนี้ถูกเขาพบเข้า

แต่คนที่น่าสังเวชกลับคือเขา

“ผมบอกไปแล้วว่าผมคือปีศาจ”

น้ำเสียงของเฉินจิ้นยังคงพูดด้วยความเย็นชา

แต่ภายในใจของเขากลับตื่นเต้นจนอดใจไม่ไหว

เพราะกำลังภายในของเว่ยอูซิน เหมือนกับพลังสีดำนั้นที่อยู่ในร่างกายของเกาผิง

ถ้าจะพูดว่าพลังสีดำในร่างกายของเกาผิงเหมือนกับลำธารที่สามารถทำให้ไข่มุกพิเศษหวนต้วนเกิดความเคลื่อนไหวเล็กๆ งั้นพลังสีดำในร่างของเว่ยอูซินก็เหมือนกับมหาสมุทร

เฉินจิ้นดูดรับพลังเหล่านั้นเข้าร่างกายต่อเนื่อง หลังจากนั้นก็ส่งต่อให้แก่ไข่มุกพิเศษหวนต้วน

ไข่มุกพิเศษหวนต้วนล้วนกลืนกินไปหมด

เวลาไม่นาน กลิ่นอายที่เยือกเย็นในร่างกายของเว่ยอูซินก็มลายหายไป เผยให้เห็นแก้มที่ซูบผอม สีหน้าดูเยือกเย็นขึ้นมา

ดวงตาทั้งสองข้างแสดงออกถึงความกลัวสุดขีด

ในร่างของเขาตอนนี้ว่างเปล่าไปหมดแล้ว

อาศัยวิชาดูดพลังที่เป็นทางลัดเพื่อฝึกฝนกำลังภายในร่างกาย แต่ตอนนี้ได้หายไปจนหมดสิ้นแล้ว

ถ้าจะพูดก็คือก่อนหน้านี้เขายังเป็นบูโดขั้นสูงสุด และยังคงทำเตาเล่นแร่แปรธาตุเพื่อดูดพลังเข้าไปอย่างดีมาเรื่อยๆ ยังมีหวังเป็นปรมาจารย์ได้

แต่ตอนนี้เขาก็เป็นเหมือนฮุยโสงแล้ว ทำได้แค่พึ่งพาฝีมือการต่อสู้ของตนเองแล้ว

เว่ยอูซินผิดหวังมาก แม้แต่จิตใจที่อยากจะต่อต้านและหลบหนีไปก็ไม่กล้าแสดงออกมา กลัวว่าถ้าแสดงออกมาแล้วเฉินจิ้นไม่พอใจ จะต้องเอาเขาถึงตายแน่

ตลอดชีวิตของเขา เขาไม่เคยเจอคนที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน

แม้แต่ผู้ต่อสู้ที่ในระดับปรมาจารย์สามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ไม่มีฝีมือที่น่ากลัวเหมือนกับของเฉินจิ้น

“ตอนนี้จะให้ทางเลือกคุณสองทาง”

“ทางเลือกแรก ตั้งแต่นี้ไปอย่ามาคิดร้ายซูนอวู้เซียงอีก ผมจะปล่อยคุณไป”

“ทางเลือกที่สอง ยอมรับผมเป็นเจ้านาย แล้วผมจะทำให้คุณกลายเป็นปีศาจที่แท้จริง”

เวลานี้คำพูดของเฉินจิ้นก็ดังเข้าไปในหูของเขา

ห๊ะ

หรือว่าเขาจะไม่ฆ่าผม

แต่ถึงเฉินจิ้นจะไม่ฆ่าเขาและปล่อยเขาไป เขาก็กลายเป็นคนมีฝีมือธรรมดาทั่วไปแล้ว ก็ไม่ค่อยมีค่าพอต่อคนที่อยู่เบื้องหลังของเขาอีก เมื่อคนที่อยู่เบื้องหลังทอดทิ้งเขาไป ศัตรูที่เขาขุ่นเคืองมานานหลายปีก็สามารถฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆได้ทันที

และมานึกถึงเฉินจิ้นที่สามารถหักมือของเขาได้อย่างง่ายดาย ใช้ทักษะดูดกำลังภายในที่มีทั้งหมดในตัวของเขาด้วยวิธีลึกลับ และยังมีกลิ่นอายชั่วร้ายที่เพิ่งเผยออกมาจากตัวของเขาอีก ถ้าไม่เคยฆ่าคนหลายสิบหรือหลายร้อยคนมาก่อน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีกลิ่นอายแบบนี้ ความสามารถของเขานั้นไม่ได้ด้อยกว่าปรมาจารย์แน่นอน

หรือว่านี่เป็นปีศาจที่แท้จริงอย่างที่เฉินจิ้นพูด

คิดไปคิดมา เว่ยอูซินก็ตัดสินใจออกมาทันที

เดินตรงไปที่เฉินจิ้นแล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “เว่ยอูซินยอมรับคุณเป็นเจ้านาย”

“ดี”เฉินจิ้นเดินเข้าไปแล้วปลูกเมล็ดพลังปีศาจใส่ตัวเขาเบาๆ เมื่อเว่ยอูซินกล้าที่จะทรยศเขา จะทำให้เขาอยู่เหมือนตายทั้งเป็น

หลังจากนั้นก็พูดขึ้นมาอีกว่า “สาเหตุที่คุณได้กลายเป็นครึ่งคนครึ่งผีแล้ว เป็นเพราะคุณได้เดินผิดทาง ทักษะการฝึกฝนนั้นมีข้อบกพร่อง”