จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 26

บทที่ 26 คำพูดนำกฎหมาย

หลังจากมีควันสีดำเข้าไปในร่างกาย หวางฮ่าวและเหอเซ่าก็สั่นขึ้นมาทันที

พวกเขาแค่รู้สึกเหมือนว่า มีมดกินคนนับไม่ถ้วน ไต่อยู่ภายในร่างกายของพวกเขา และกำลังกัดกินเนื้อของพวกเขา!

“โอ๊ย!”

พวกเขากรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

ในร่างกาย เจ็บปวดจนสุดขั้วหัวใจ

นอกร่างกาย ก็คันจนถึงที่สุด!

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองก็กลิ้งลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

ในขณะเดียวกัน ก็เอามือเกาตัวเองไม่หยุด

มีรอยขีดข่วนทั่วร่างกาย

พอเอามือข่วนลงไป เลือดก็ออกมา

แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามารถหยุดอาการคัน

ยิ่งคันยิ่งเกา

ยิ่งเกายิ่งคัน!

ยิ่งกลิ้งยิ่งเจ็บ

แต่ยิ่งเจ็บก็ยิ่งกลิ้ง!

ท่าทางพวกเขามันช่างน่าเวทนาจนทนดูแทบไม่ได้!

น่าอนาถมาก!

ท่าทางที่น่าเวทนาของหวางฮ่าวและเหอเซ่า ทำให้เล๋ยเป้าและไอ้เหอสามรู้สึกคับแค้นใจอย่างมาก

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าขยับเพราะคำขู่ของเฉินจิ้น แต่ว่าสายตาของพวกเขาจับจ้องอยู่ที่เฉินจิ้นตั้งแต่ต้นจนจบ

ไม่ว่าเฉินจิ้นจะขยับไปทางไหน พวกเขาก็คอยมองอยู่ตลอด

แต่ว่า ตอนที่เฉินจิ้นโบกมือขวา แล้วมีควันสีดำลอยเข้าไปในร่างกายของคุณชายทั้งสอง

หลังจากนั้นพวกเขาก็มีท่าทางที่น่าอนาถถึงขนาดนี้

มันคือวิธีการอะไรกันแน่?

ความกลัวเฉินจิ้นในใจของพวกเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าเกิดว่าพวกเขาโดนวิธีแบบนี้เล่นงานเหมือนกันจะทำยังไง คนที่อยู่ด้านหลังทั้งสองคนกำลังรู้สึกหนาวสั่น!

เฉินจิ้นมองคนสองคนที่กลิ้งไปมาที่พื้นอย่างเจ็บปวด แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น

จิตใจของเขาไม่มีความเมตตาเลยแม้แต่นิดเดียว

ต้องรู้ไว้ว่า หัวหน้าของโลกปีศาจนั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน

แต่ว่าการที่ทิ้งชื่อเสียงไว้แบบนี้ ก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่!

เหมือนทุกคนก็รู้อยู่แก่ใจว่า ยอมไปหาเรื่องโลกอื่นที่แข็งแกร่งกว่าโลกปีศาจซะยังจะดีกว่า ยังไงก็ไม่ควรไปแตะต้องโลกปีศาจเลยแม้แต่นิดเดียว

นั่นมันก็เป็นเพราะว่าหัวหน้าของโลกปีศาจนั้น จำเป็นตนเองแก้แค้นเพื่อระบายความโกรธเพียงเท่านั้น

“เธอไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?”

เฉินจิ้นเดินมาหาซ่งชีงเหย็น แล้วก็แก้เชือกที่มัดเธอไว้ออก

แต่ว่า สิ่งที่ซ่งชีงเหย็นตอบสนองต่อเขาก็คือ หลังจากพยายามลุกขึ้น เธอก็โผเข้าไปที่อกของเฉินจิ้นทันที

น้ำตาของเธอไหลออกมาจากแก้มไม่หยุดเหมือนกับเขื่อนแตก

ซ่งชีงเหย็นตัวสูง เตี้ยว่าเฉินจิ้นเพียงนิดเดียวเท่านั้น

เธอพิงหัวลงไปที่ไหล่ของเฉินจิ้น จนถึงตอนนี้ ซ่งชีงเหย็นถึงได้รู้สึกปลอดภัยขึ้นมา

“เฉินจิ้น ทำไมนายซื่อบื้อขนาดนี้ คนเยอะขนาดนี้ ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายจะทำยังไง?”

ซ่งชีงเหย็นสะอื้นออกมา น้ำตาของเธอไหลออกมาจนไหล่ของเฉินจิ้นเปียกไปหมด

พอเฉินจิ้นรู้สึกได้ถึงไหล่ของตัวเองที่กำลังเปียก เขาก็ถอนหายใจอยู่ในใจ

ที่แท้ ผู้หญิงก็น่ารำคาญจริงๆด้วย!

แต่ว่าพอนึกถึงผู้หญิงคนนี้แล้ว เธอเป็นคนที่สวย แถมยังเป็นห่วงเขาอีก เฉินจิ้นก็เลยไม่ได้รู้สึกไม่ชอบใจอะไร

“วางใจเถอะ ถ้าเกิดว่าฉันไม่อนุญาติ ก็ไม่มีใครทำร้ายฉันได้ทั้งนั้น!”

เฉินจิ้นพูดออกมา

นี่มันทำให้ซ่งชีงเหย็นได้สติขึ้นมา เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองหน้าเฉินจิ้น “นาย นายเปลี่ยนมาไปเป็นเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ฉันก็เก่งมาตลอดนั่นแหละ!” เฉินจิ้นหัวเราะออกมา ตอนแรกเขาก็อยากจะบอกว่า รอให้เรื่องนี้จัดการเสร็จ แล้วตอนบ่ายเราก็ไปทำเรื่องหย่ากัน

แต่ว่าคำพูดของเขาก็หยุดอยู่ที่มุมปาก แล้วเฉินจิ้นก็กลืนคำพูดนั้นกลับไป

สำหรับเขาแล้วนั้น ซ่งชีงเหย็นก็ไม่เลวเลยเหมือนกัน

ถ้าเกิดว่าเขาพูดเรื่องพวกนี้ออกไปในสถานการณ์แบบนี้ ก็คงจะใจร้ายเกินไปแล้ว

พออารมณ์ของซ่งชีงเหย็นเย็นลง เธอก็ถึงได้รู้ตัวว่า ตอนนี้เธอพิงเฉินจิ้นอยู่ทั้งตัว ตอนนี้ร่างกายของทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก

เป็นความใกล้ชิดที่พวกเขาทั้งสองคนไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอผลักตัวเองออก

ใบหน้าของซ่งชีงเหย็นก็แดงก่ำ

หลังจากนั้น เธอก็รีบก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าว ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงดี

ตอนนี้เธอรู้สึกว่า เธอไม่อยากหย่ากับเฉินจิ้นแล้ว

การที่เฉินจิ้นมาช่วยเธอโดยไม่สนชีวิตของตัวเอง ในสายตาของเธอมองว่า เฉินจิ้นยอมเสี่ยงชีวิตสู้กับคนหลายสิบคน ก็เพื่อช่วยเธอ