จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 30

บทที่ 30 ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความคิดเห็นของพ่อตา

“ซูนโก๋อาน มาเยี่ยมเจ้านายครับ!”

หลังจากคำพูดนี้ดังออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็เงียบสนิท ราวกับเกือบจะได้ยินเสียงเข็มหล่น

ทุกคนมองหน้าเฉินจิ้นด้วยสายตาหวาดผวา

ถ้าเกิดว่าบอกว่า หมอเทวดาอย่างซูนโก๋อานมาที่นี่เพื่อมอบของขวัญให้ซ่งเจี้ยนหยวน อวยพรให้เขาแข็งแรง คนอื่นก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่เข้าใจได้ ไม่แน่ว่าซ่งเจี้ยนหยวนกับซูนโก๋อานอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้

แต่ แต่ว่าภาพที่เห็นเมื่อกี้นี้ มันคืออะไรกันแน่?

ซูนโก๋อานไม่ได้เรียกชื่อของเฉินจิ้น

แถมยังไม่ได้เรียกเฉินจิ้นว่าเสี่ยวโหย่วตามประสาเพื่อนต่างวัย

ยิ่งถ้าให้เหลือเชื่อยิ่งกว่านั้นอีก ถ้าหมอเทวดาอย่างซูนโก๋อานคิดจะเรียกเฉินจิ้นด้วยความเคารพแล้วนั้น จะเรียกว่าคุณเฉินก็ได้

แต่ว่า เขากลับเรียกว่าเจ้านาย!

แถมยังโค้งคำนับอีกด้วย!

ลุงของซ่งชีงเหย็น เบิกตาโพลงจนลูกตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงไปอย่างเหลือเชื่อ

เมื่อกี้ เขาเยาะเย้ยเฉินจิ้น ดูถูกเฉินจิ้น

ถ้าเกิดว่าเฉินจิ้นเป็นเจ้านายของซูนโก๋อานจริงๆล่ะก็ ถ้าเกิดว่าซูนโก๋อานพูดอะไรออกมาล่ะก็ ชีวิตของเขาที่เมืองเจียงโจวก็จบลงแล้ว เขาคงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป

เฉินจิ้นเหลือบมองซูนโก๋อาน แววตาดูแปลกประหลาด

ซูนโก๋อานคนนี้ ไหวพริบดีจริงๆ

ที่แท้ก็รู้ว่าวันนี้พวกเขาจะจัดการกันที่นี่ แถมยังเตรียมของขวัญมาด้วยตัวเองอีก เพื่อมายินดีกับซ่งเจี้ยนหยวน

“เป็นไงบ้าง สมุนไพรทั้งหมดที่ผมให้ไปเตรียมเตรียมไว้พร้อมรึยัง?”

เฉินจิ้นถามออกมา

ตอนแรก ทุกคนที่อยู่ในตรงนั้นก็ได้แต่เหม่อลอยอยู่ในจินตนาการ ไม่แน่ว่าเมื่อกี้พวกเขาอาจจะแค่ตาฝาดไป ไม่แน่ว่าหมอเทวดาอย่างซูนโก๋อานอาจจะล้อเล่นก็ได้

อย่างไรก็ตาม คำถามของเฉินจิ้นเมื่อกี้นี้ ได้ฉีกสิ่งที่พวกเขากำลังจินตนาการเข้าข้างตัวเองอยู่ออกเป็นชิ้นๆ

ท่าทางแบบนี้ ก็สามารถอธิบายเรื่องราวได้กระจ่างหมดแล้ว

เฉินจิ้น กำลังทำตัวเหมือนเป็นเจ้านายเขาจริงๆ

หมอเซียนซูน ที่กำลังเผชิญหน้าอยู่กับเฉินจิ้นอยู่นั้น ก็เหมือนกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับเจ้านายตัวเองอยู่ยังไงยังงั้น

พอซูนโก๋อานได้ยินดังนั้น ก็หายใจฟึดฟัดด้วยความตื่นเต้นทันที “เตรียมพร้อมหมดแล้วครับ!”

ก่อนหน้านี้ เฉินจิ้นมอบหมายให้เขาไปเตรียมสมุนไพรมาทำยา

ไม่มีอันไหนที่เป็นของล้ำค่าหายากขนาดนั้น แต่ว่า ขั้นต่ำคือต้องมีอายุมากกว่า20กว่าปี

เรียกได้ว่า ต้องกลั่นยาลูกยาเพ้ยหยวน

ลูกยาเพ้ยหยวน ยาตามปรัชญาโบราณของจีน!

สำหรับคนที่ต้องการฝึกฝนแล้วนั้น ก็ต้องฝึกตั้งแต่พื้นฐาน เพื่อที่จะได้รู้ผลที่แท้จริง

เฉินจิ้นยังไม่ค่อยพอใจความเร็วของการฝึกครั้งนี้เท่าไหร่นัก เขาต้องหาวิธี เพื่อที่จะเร่งเวลาการฝึกฝน เพื่อให้พลังของเขามันฟื้นคืนกลับมาได้เร็วมากกว่าเดิม

หลังจากซูนโก๋อานเข้าใจถึงผลกระทบของลูกยาเพ้ยหยวนแล้วนั้น ก็รู้สึกประหลาดใจ

นี่ นี่เป็นเพียงยาอายุวัฒนะที่มีอยู่ในตำนานของแพทย์ในตำนาน

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เฉินจิ้นจะสามารถปรับแต่งยาลูกยาเพ้ยหยวนได้ แถมผลของมันยังดีกว่าสูตรในตำราโบราณอีกด้วยซ้ำ

การที่ซูนโก๋อานได้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนี้ เขารู้สึกมีความสุขมากจริงๆ

รวมถึงการที่เฉินจิ้นรักษาโรคที่ทำให้เขาลำบากมานานหลายปี ทำให้ซูนโก๋อานยอมรับในตัวเฉินจิ้นทันที เขารู้สึกว่า การมีเจ้านายแบบนี้ เป็นไปได้มากกว่า มันจะไม่ใช่การที่เป็นเรื่องน่าอาย แต่ในอนาคต มันจะถือว่าเป็นเกียรติแก่ตัวเขาเองด้วย!

เพราะว่า ฝีมือการรักษาของเฉินจิ้นนั้น เกือบจะอยู่ในระดับพระเจ้า ที่ต้องบันทึกลงในตำราของแพทย์

ถ้าเกิดว่าเฉินจิ้นยอมชี้แนะเขา ไม่แน่ว่า เขาอาจจะได้กลายเป็นตำนานที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ได้

นั่นต่างหาก ที่เรียกว่าหมอเทวดาที่แท้จริง!

เขาสมควรได้รับการปฏิบัติอย่างยอดเยี่ยม!

แบบนั้นแล้ว เขาถึงจะมีโอกาส ได้ลบกลิ่นเหม็นเน่านี้ออกไปได้

ยังไงก็ตาม หลายปีมานี้ เขาไปทั้งเมืองหวาเสี้ย ตามหา ‘หมอเทพ’ที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่ในโลกนี้ แต่ว่าเขาไม่ได้เห็นแม้แต่ใบหน้าของพวกเขาด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเรื่องที่จะได้รับคำชี้แนะนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย เพราะว่ามีคุณสมบัติไม่เพียงพอ

การแสดงออกของซูนโก๋อานนั้น ทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่ตรงนั้น นอกจากพวกซ่งชีงเหย็นทั้งสี่คนที่รู้เรื่องดีอยู่แล้ว และก็นอกจากซ่งเจี้ยนโก๋ที่ไม่ได้ตะลึง

เพราะว่า ตอนนี้เขากลัวจนช็อกไปแล้ว

สำหรับการที่ซูนโก๋อานคำนับเฉินจิ้นนั้น เขาไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

เขาสนใจแต่เรื่องที่หมอเซียนซูนพูดเมื่อกี้นี้เท่านั้น

“คุณ ป่วยจริงๆ!”

“พวกคุณสามคน ป่วยทั้งหมด!”

แล้วเขาก็คิดย้อนกลับไปถึงคำพูดของเฉินจิ้นที่ว่า “ถ้าไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง พวกคุณทั้งสามคน จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสามปี!”

ซ่งเจี้ยนโก๋ยังจะไปมัวมีใจไปสนใจเรื่องอื่นอีกได้ยังไงกันล่ะ

เรื่องที่อยากจะมาเสแสร้งต่อหน้าซ่งเจี้ยนหยวน หรือจะเรื่องที่จะอวดว่าลูกเขยของตัวเองดีกว่าลูกเขยเขาล้านเท่า หรือว่าเรื่องที่คนอื่นๆในตระกูลซ่งชื่นชมเขา เพื่อจะเอาคืนต่อความโกรธแค้นที่เขาสะสมมานานหลายปี แต่ว่าตอนนี้เขาไม่สนใจเรื่องพวกนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

ถ้าเกิดว่าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เรื่องอื่นๆ ก็ไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว!

ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว หมอเทวดาอย่างซูนโก๋อานก็ยืนยันแล้ว เขาจะไม่เชื่อก็ไม่ได้

เขาเกือบจะคุกเข่าขอร้องซูนโก๋อานแล้ว

ขอแค่ซูนโก๋อานพูดออกมาว่าให้เขาคุกเข่า เขาก็จะคุกเข่า

ซ่งเจี้ยนโก๋จะคุกเข่าอย่างไม่ลังเลเลยซักนิด

เพราะว่าความเกลียดชังไม่พอใจ ไม่อยากจะอยู่ใต้ร่มเงาของซ่งเจี้ยนหยวน หลายปีมากนี้ เขาก็เลยย้ายไปอยู่ที่เจียงหนาน แล้วก็ทำงานอย่างหนัเพื่อให้มีธุรกิจหลายพันล้าน กลายเป็นคนที่ร่ำรวย จะยอมตายไปง่ายๆได้ยังไง

ครั้งนี้ ซูนโก๋อานก็เงียบลงอีกครั้ง

ซ่งเจี้ยนโก๋เห็นซูนโก๋อานไม่สนใจเขาอีกต่อไป ก็หันหน้าไปอีกทางนึง ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ซูนโก๋อานเรียกเฉินจิ้นว่าเจ้านาย ถ้าเกิดว่าเฉินจิ้นไม่สั่ง ซูนโก๋อานก็ไม่มีวันตอบตกลงเขาแน่นอน

เขารีบมองไปยังเฉินจิ้นทันที

ตอนนั้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

ก่อนหน้านี้ เขายังเหยียบย่ำเฉินจิ้นอยู่แล้ว พยายามใช้เขาเพื่อหักหน้าซ่งเจี้ยนหยวน แต่ว่าเพียงแค่พริบตาเดียว ตัวเองกลายเป็นต้องมาอ้อนวอนเขาแล้ว

ตัวเขาเองเทียบกับซ่งเจี้ยนหยวนไม่ได้เลยซักนิดไม่ว่าจะทางไหน ตอนนี้ ยังต้องมาขอร้องลูกเขยของซ่งเจี้ยนหยวน ให้ช่วยชีวิตเขาอีก

ซ่งเจี้ยนโก๋รู้สึกเสียใจที่ได้ทำเรื่องราวทั้งหมดลงไปก่อนหน้านี้

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ เหมือนกับว่าเมื่อกี้ที่เขาได้พยายามเหยียบย่ำเฉินจิ้นและฉีกหน้าซ่งเจี้ยนหยวน มันเป็นหมัดที่กระแทกกลับมาโดนหน้าเขาซะเอง

แต่ว่า ต่อให้ต้องทนทุกข์อีกครั้ง ซ่งเจี้ยนโก๋ก็ยอมรับมัน

เพราะว่า เขาไม่อยากตาย

“เฉินจิ้น......” ซ่งเจี้ยนโก๋หันหน้าไปมองเฉินจิ้น

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความวิงวอนขอร้อง

ซ่งเจี้ยนโก๋ที่พยายามเหยียบย่ำเฉินจิ้นเมื่อกี้นี้ ตอนนี้เหมือนกับเป็นคนละคนกัน

เฉินจิ้นหัวเราะในใจอย่างเย้ยหยัน แต่ว่าเขากลับแค่พูดออกมาว่า “ผมเป็นแค่คนรุ่นหลัง เรื่องทั้งหมดให้พ่อตาเป็นคนตัดสินใจดีกว่า!”

ถึงแม้ว่าเฉินจิ้นเป็นคนที่ต้องล้างแค้น ใครที่กล้ามายั่วแหย่เขา เขาจะทำลายให้หมดทั้งครอบครัว แต่ว่าใครที่ดีกับเขาแล้ว เขาก็จะตอบแทนให้มากกว่าหลายเท่า

แล้วซ่งเจี้ยนหยวนก็ดีกับเฉินจิ้นมาก ตอนนี้ แน่นอนว่าเขาต้องรักษาหน้าของซ่งเจี้ยนหยวนด้วย

อย่างที่คาดคิดว่า ทันทีที่ซ่งเจี้ยนหยวนได้ยินดังนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากมาย แต่ว่าเขากลับรู้สึกมีความสุขมาก ก่อนหน้านี้ไม่ว่าซ่งเจี้ยนโก๋จะพยายามหักหน้าเขายังไง เขาก็ได้แต่อดทนและไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบให้คนอื่นมาหักหน้าแบบนั้นนะ

ซ่งเจี้ยนหยวนยังรู้สึกแบบนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฉินเฝิ้งเจียวเลย

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกเย่อหยิ่งขึ้นมาทันที

เมื่อกี้ซ่งเจี้ยนโก๋หักหน้าพวกเธอ บวกกับพวกญาติๆพวกนั้นที่เย้ยหยันพวกเธอ มันทำให้ฉินเฝิ้งเจียวโกรธมาก

สายตาของฉินเฝิ้งเจียวที่มองเฉินจิ้นในตอนนี้ เหมือนกับกำลังมองลูกชายแท้ๆของตัวเองอยู่

เมื่อก่อนทำไมเธอถึงไม่รับรู้เลยนะว่าเฉินจิ้นดีขนาดนี้? ยังดีที่เธอยังไม่ได้ให้ซ่งชีงเหย็นกับเฉินจิ้นหย่ากันจริงๆ ไม่ยังงั้นเธอคงรู้สึกเสียดายจนตายแน่เลย