จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 41

บทที่ 41 ชดใช้ค่าเสียหาย

เดิมทีกำลังพุ่งไปทางเฉินจิ้น ตงขุยกำลังคิดว่าจะหักขาของเฉินจิ้นก่อน หรือว่าจะหักสองมือของเขาก่อนดี

จู่ๆก็รู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งความตาย

ด้วยสัญชาตญาณลางสังหรณ์ ทันใดนั้นตงขุยก็แวบไปที่ด้านข้าง

สำหรับความรู้ด้านการต่อสู้ที่มีมาหลายปีนี้ ปฏิกิริยาของตงขุยไม่ถือว่าช้า

และก็ คนที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่คือเฉินจิ้น ที่มีความเก่งเรื่องพลังดาบล่องหน

ในเวลาเดียวกันตงขุยก็ตระหนักถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้น ดาบสีเทา ก็เข้ามาอยู่ตรงหน้า

เขาไม่ทันได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบ ดาบก็ทะลุเข้าไปในร่างกาย

ไม่เอนเอียง เข้ามาที่ไหล่ขวาของเขาพอดี！

ตงขุยรู้สึกแค่ไหล่ขวาของตัวเอง จู่ๆก็เบาขึ้น

ต่อมา ทันใดนั้น เลือดก็สาดออกมา!

“เอื๊อก！”

ทันใดนั้นก็มีความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแผ่ออกมา

ตงขุยกัดฟันแน่น ทำให้ตัวเองไม่มีเสียงความเจ็บปวดเปล่งออกมา แต่ ใบหน้าของเขา กลับบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด

เกิดอะไรขึ้น?

มือของเขา หายไปแล้ว?

ตงขุย ทั้งสิ้นหวังทั้งหวาดกลัว

“นี่เป็นเพียงบทลงโทษเล็กๆ ถ้าหากนายกล้าโวยวายอีก ฉันก็จะหักขานายอีก！”

เฉินจิ้นพูดอย่างโหดเหี้ยม ทุกคนตะลึงกับฉากตรงหน้า

ตงขุยเป็นหนึ่งในสี่ผู้พิทักษ์ของแก๊งมังกรดำ แขนข้างหนึ่ง จู่ๆก็ไม่มีแล้ว?

คนที่ต่อสู้เพื่อแก๊งมังกรดำหลายปีคนนั้น ดับชีวิตไปหลายคนอย่างตงขุยที่ทำให้คนอื่นหวาดผวา ที่ถูกหักกำจัดได้ง่ายดายขนาดนี้?

ในสายตาของทุกคนที่มองไปที่เฉินจิ้น ต่างก็หวาดกลัวไปกันทั้งหมด

กลัวจนหาที่เปรียบไม่ได้

การจัดการกับตงขุยได้ เป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อสำหรับพวกเขา แต่ก็ไม่ถึงกับหวาดกลัว

สิ่งที่ทำให้พวกเขากลัวก็คือ ตกลงตงขุยถูกจัดการได้ยังไง เฉินจิ้นทำได้ยังไง?

เขายังใช่คนไหม?

เวลานี้ ตงขุยเจ็บจนหน้าซีด ทั้งหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ เกิดความเจ็บปวดจากการฉีกขาดอย่างรุนแรง

จากนั้น เขาไม่กล้าแม้แต่จะห้ามเลือดให้ตัวเอง

เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกยมทูตจ้องมอง ถ้าหากยังกล้าที่จะทำอย่างบุ่มบ่าม จะต้องตายโดยไม่มีที่ฝังศพแน่นอน

เขารู้ดี คำนั้นของเฉินจิ้น ไม่ได้ล้อเล่นอย่างแน่นอน

แม้แต่พี่ใหญ่ของพวกเขา ก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนเฉินจิ้นขนาดนั้น！

เฉินจิ้นพ้นเสียงหัวเราะออกมา จากนั้นเดินไปทีละก้าวๆยืนอยู่ข้างๆเมิ่งจื่อจี้น

เมิ่งจื่อจี้นเห็นเฉินจิ้นเดินมาหาตัวเอง ทุกก้าว ดูเหมือนจะส่งเสียงเตือนแห่งความตาย

ทุกก้าวที่เข้ามาใกล้ของเฉินจิ้น เขาก็รู้สึกว่าเขาอยู่ใกล้ความตายอีกนาทีหนึ่ง

“บุก ไปฆ่ามัน！”

เมิ่งจื่อจี้นออกคำสั่งกับเพื่อนพ้องของเขาเหล่านั้นอย่างรีบร้อน

สมาชิกของแก๊งมังกรดำที่อยู่ข้างกายใส่เสื้อเชิตสีขาวกางเกงดำเหล่านั้น ทำได้เพียงแข็งใจพุ่งเข้าหาเฉินจิ้น

เฉินจิ้นมองดูสมาชิกของแก๊งมังกรดำที่พุ่งเข้ามาเหล่านั้น เปล่งเสียงหัวเราะออกมา คนเหล่านี้ก็แค่มีฝีมือธรรมดาเท่านั้น

เฉินจิ้นแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย พุ่งเข้าหาเฉินจิ้น สองสามคนที่ใกล้กับเขาที่สุด ก็ลอยออกไปทีละคน มือเท้า กระเด็นกระดอน！

เลือดสดๆ กระเด็นไปทั่ว

สมาชิกของแก๊งมังกรดำทุกคน ทันใดนั้นก็หยุดอยู่กับที่ ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

มองดูแววตาของเฉินจิ้น ราวกับเห็นปีศาจ

มันช่าง น่ากลัวจริงๆ！

เมิ่งจื่อจี้นมองไปที่เฉินจิ้น อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย พูดด้วยอาการเสียงสั่น “แก แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันคือ.......”

เมิ่งจื่อจี้น เริ่มไม่มีความเย่อหยิ่งอีกต่อไป ออกอาการติดอ่างเล็กน้อย

เพียงแค่ คำพูดของเขายังพูดไม่จบ ก็ถูกเฉินจิ้นตัดบท “แกเป็นใครไม่สำคัญ ฉันรีบ อย่าพูดมาก！”

“ตอนนี้ ยื่นมือออกมา ตบฉันสิ！”

พอคำพูดนี้ของเฉินจิ้นพูดออกมาปุ๊บ เมิ่งจื่อจี้นก็ตกตะลึง

ในเวลานั้น ในสมองของเขา ความคิดนับไม่ถ้วนแวบเข้ามา จินตนาการถึงความเป็นไปได้มากมาย

แต่ว่า

เขาคิดไม่ถึงว่า เฉินจิ้นจะกล้าท้าออกมาแบบนี้

ถ้าเป็นคนอื่น พูดคำพูดแบบนี้ออกมา เขาตบไปฉาดหนึ่งนานแล้ว

แต่ว่า คนนี้ เขากล้าเหรอ?

เฉินจิ้นวาดนิ้วของเขาอย่างสบายๆ แขนของตงขุยก็ขาดสะแล้ว ไม่เห็นว่าจะมีท่าทางอะไรมากมาย สมาชิกของแก๊งมังกรดำที่พุ่งเข้าหาเขาเหล่านั้น ก็มือขาดขาขาดแล้ว

ตอนนี้เมิ่งจื่อจี้นเขาจะกล้าเข้าไปทุบตีเหรอ！

เห็นเมิ่งจื่อจี้นเหม่ออยู่ที่เดิม มองดูตัวเองด้วยความหวาดกลัว เฉินจิ้นขมวดคิ้วแน่น

พูดออกมาอีกครั้งว่า “บอกแล้วไงว่าฉันรีบ ตอนนี้ จะให้โอกาสแกครั้งสุดท้าย ยื่นมือออกมา ตบฉัน！”

“ไม่งั้น ฉันจะให้แกได้รู้ถึง อะไรที่เรียกว่าตายทั้งเป็น！”

ครั้งนี้ น้ำเสียงของเฉินจิ้น เต็มไปด้วยความที่น่ากลัว

ดังก้องอยู่ในหูของเมิ่งจื่อจี้น