จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 46

บทที่ 46 ไม่ขาดแม้แต่คำเดียว

เมื่อเฉินจิ้นพูดจบ ผู้หญิงสองคนที่เดินไปยังหวางเม่ยอวูเตรียมจะเอาตัวเธอไป ก็หยุดก้าวเท้าทันที

ในเวลานี้ พวกเธอสองคนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนยมราชจ้องมองอยู่ยังไงอย่างนั้น

ความรู้สึกแบบนั้น ดูเหมือนว่า ขอเพียงแค่ตัวเองขยับตัวอีกสักนิด ก็อาจจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆได้

เจิ้งเทียนเฉิงมองไปยังเฉินจิ้น ความอาฆาตสาดส่องผ่านแววตาออกมาชัดเจน “เดิมทีอยากให้คุณมีชีวิตอยู่ต่ออีกสักหน่อย ในเมื่อ คุณรนหาที่ตายขนาดนี้ งั้นฉัน จะช่วยเติมเต็มให้คุณเอง！”

พูดจบ เจิ้งเทียนเฉิงก็อยากที่จะลงไม้ลงมือจัดการเลย

คิดไม่ถึง ในตอนนี้ก็มีสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีกแล้ว

เมื่อเจิ้งเทียนเฉิงเตรียมที่จะฆ่าเฉินจิ้นและคนรับใช้ทั้งสองนั้น เพียงแค่เห็นไกลๆ ก็มีเสียงแพร่ผ่านเข้ามา : “โย่ กำเริบเสิบสานขนาดนี้ ฉันก็ว่าเป็นใคร？แท้ที่จริงแล้วก็เป็นผู้ที่เคยพ่ายแพ้ในอดีตนี้เอง！”

เสียงที่พูดยิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

ก็เป็นชายชราคนหนึ่ง และพวกอีกหลายคน เดินมายังที่นี่

“ชายชราเฮยซิน คุณมาที่นี่ได้ยังไง？”

เมื่อเจิ้งเทียนเฉิงเห็นคนที่มาเยือน รูม่านก็หดตัวลงทันที

“ทำไม ที่นี่เป็นบ้านคุณเหรอ คุณมาได้ ฉันมาไม่ได้？”

ชายชราเฮยซิน เดินตรงเข้ามา พูดเยาะเย้ย

หลังจากที่ชายชราเฮยซินปรากฏตัว สีหน้าของเจิ้งเทียนเฉิง ก็มืดมนลงทันที

หลังจากที่เขาเข้ามาขั้นปรมาจารย์จ่วย ก็เคยมีการต่อสู้กับชายชราเฮยซินมาแล้ว สุดท้ายแล้ว เขาก็แพ้！

แต่แค่แปบเดียว เจิ้งเทียนเฉิงก็ราวกับว่าพบเรื่องที่น่าสนใจยังไงอย่างนั้น ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า คิดไม่ถึง ชายชราเฮยซินผู้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังอย่างคุณ จะโดนหักแขนไปข้างหนึ่ง คงเป็นเวรกรรมแน่ๆ รบกวนคุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม เป็นอาวุโสท่านไหน ที่ลงมืออย่างมีความเมตตา ไว้ชีวิตให้แก่ท่าน ？วันไหนว่าง ฉันจะต้องไปเยี่ยมเยียนเขาสักหน่อย！”

เจิ้งเทียนเฉิงพูดพร้อมยิ้ม

สีหน้าที่มืดมนบนใบหน้า หายไปหมดแล้ว！

สำหรับเขาแล้ว สามารถหักแขนชายชราเฮยซินได้ จะต้องเป็นเซียนระดับปรมาจารย์แน่ๆ

และสามารถเข้าถึงขั้นปรมาจารย์ ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ ผู้ที่บรรลุได้ก่อน ก็จะเป็นผู้อาวุโส！

“อ่อ？คุณต้องการไปเยี่ยมเยียน？” บนใบหน้าของชายชราเฮยซินเกิดรอยยิ้มที่ไม่ชอบมาพากลออกมา “งั้นก็ไม่ต้องไปวันอื่นแล้ว ตอนนี้ก็ได้ ฉันเกรงว่าไม่เพียงแค่อาวุโสจะไม่ยอมรับการเยี่ยมเยียนของนายแล้ว เป็นไปได้ว่า ยังจะฆ่าให้นายตายอีกด้วย！”

อื้ม？

คำพูดของชายชราเฮยซินนี้ ก็ทำให้เจิ้งเทียนเฉิงเกิดความสับสนเล็กน้อยไปชั่วขณะ

หลังจากนั้น เขาก็เห็นภาพฉากที่แปลกประหลาดเกิดขึ้น

หลังจากที่ชายชราเฮยซินพูดกับเขาจบแล้ว ก็เดินเข้าไปตรงหน้าของเฉินจิ้น โค้งคำนับ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคารพ “อาวุโส ครั้งที่แล้วผมมีตาหามีแววไม่ วันนี้ จึงมาขอให้คุณยกโทษให้”

เฉินจิ้นมองไปที่ชายชราเฮยซิน ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก

แต่ว่า ในใจของเขากลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เขาคิดว่า หลังจากที่ชายชราเฮยซินได้หลบหนีไปแล้ว ในช่วงเวลานี้คงไม่กล้ามาที่เจียงเป่ยอีก หลังจากที่ได้เจอเขา คงจะต้องหนีไปทันทีอย่างแน่นอน เกรงว่าจะถูกเขากล่าวโทษ

กลับคิดไม่ถึงว่า จู่ๆชายชราเฮยซินจะปรากฏตัวออกมาอย่างเปิดเผยแล้ว

แล้วยังมาขอร้องให้เขาให้อภัยอีก

ในสายตาของเฉินจิ้น ที่สาดส่องความอาฆาตออกมา หลังจากนั้นก็ค่อยๆหายไป

หลังจากที่สัมผัสถึงความอาฆาตนั้น พูดได้ว่าชายชราเฮยซินถึงกับอกสั่นขวัญแขวนเลยทีเดียว สัมผัสได้โดยตรง ความอาฆาตที่ปกคลุมอยู่บนตัวของตัวเองนั้นก็ค่อยๆหายไป เขาถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูแล้ววิธีการที่ตัวเองทำนั้นถูกต้องแล้ว หลังจากนั้น ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีศัตรูที่น่ากลัวขนาดนี้แล้ว

ในตอนนี้ เหงื่อของเขาไหลเต็มไปทั่วหน้าผาก

“ขอบคุณอาวุโสมากที่ไม่ฆ่าผม！” ชายชราเฮยซินรีบพูดออกมาทันที

“มานี่ มาขอโทษอาวุโสสะ！”

หลังจากนั้น ชายชราเฮยซินก็รีบเรียกเมิ่งจื่อจี้นให้เข้ามาทันที

เมิ่งจื่อจี้นมองไปที่เฉินจิ้นที่อยู่ตรงหน้า ในใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ

“อา……อาวุโส ก่อนหน้านี้ผมผิดเอง คุณโปรดยกโทษให้ผมด้วย！”

ในตอนนี้เมิ่งจื่อจี้นจะอยู่แก๊งมังกรดำได้อย่างไรกัน ยุยงส่งเสริมให้คุณปู่แก้แค้น จึงรีบมาพูดขอโทษอย่างเคารพนบนอบทันที

ที่จริงแล้ว แม้แต่ปู่ของเขา ชายชราเฮยซินขั้นปรมาจารย์จ่วยอย่างนี้ ต่างก็ก้มหัวพร้อมเรียกอาวุโสต่อหน้าของเฉินจิ้นแล้ว เขาไม่เคารพก็คงไม่ได้！

“รู้ผิดแล้วแก้ไข นับว่ายอดเยี่ยมมาก ในเมื่อนายได้ชดใช้แล้ว งั้นฉันก็จะยกโทษให้แก่นาย！”

เฉินจิ้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

ได้ยินประโยคนี้แล้ว เมิ่งจื่อจี้นก็เกือบจะกระอักเลือดออกมาแล้ว นี้ช่างเป็นการทำให้ขายขี้หน้าสะเหลือเกิน

แต่ว่า เขาจะกล้าแสดงออกมาให้เห็นได้อย่างไรกัน

ตอนนั้นทำได้เพียงพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกซาบซึ้งในพระคุณเป็นอย่างยิ่ง！

และในเวลานี้ เจิ้งเทียนเฉิงที่อยู่ข้างๆเมื่อเห็นภาพฉากนี้แล้ว ก็ตกตะลึงไปเลย ท้ายที่สุดก็มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาแล้ว

หลังจากนั้น นัยต์ตาที่มองไปยังชายชราเฮยซิน เต็มเปี่ยมไปด้วยเสียงหัวเราะที่ประชดประชัน : “ฮ่าฮ่าฮ่า จู่ๆคุณก็ก้มหัวพูดขอโทษกับเด็กหนุ่มคนนี้ คุณอย่าบอกนะ ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ของขั้นปรมาจารย์จ่วยอย่างคุณ โดนเด็กหนุ่มคนนี้หักแขนหนึ่งข้าง……”

ตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง บางที่อาจจะอยู่ที่หวาเสี้ย เป็นสัตว์ที่ใหญ่มหึมาตัวหนึ่ง

งั้นสำหรับในทวีปเอเชียละ？

สำหรับโลกทั้งใบละ？

แต่ในสายตาของเฉินจิ้น คืออยู่ที่นอกโลก ในจักรวาลที่เต็มไปด้วยดวงดาว

ในโลกใบนี้ ในสายตาของเฉินจิ้น เล็กมากเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นอย่าไปพูดถึงตระกูลเจิ้งในเมืองหลวงเลย

เจิ้งเทียนเฉิงสัมผัสได้ถึงการดูถูกนั้นของเฉินจิ้น

ดูถูกอย่างมากเลยจริงๆ

คิ้วของเขา ขมวดแน่นมาก เป็นคนแบบไหนกันแน่？

แม้แต่ตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง ก็ไม่อยู่ในสายตา

ในตอนนี้ เฉินจิ้นยกมือขวาขึ้นมา งอนิ้วทั้งสามลง มีนิ้วกลางและนิ้วชี้ที่แนบชิดกัน เป็นรูปดาบ！

ในเวลานี้ เจิ้งเทียนเฉิงก็สัมผัสถึงลมหายใจแห่งความตายแล้ว

ไม่ทำตัวหยิ่งยโสแบบเมื่อก่อนแล้ว

เขารู้ดี มีเฉินจิ้นอยู่ตรงนี้ ตัวเองยังยืนกรานทำต่อไป ก็คงพาหวางเม่ยอวูไปไม่ได้แล้ว ถึงขั้นกับ ยังจะเอาตัวเขาเอง และเด็กหนุ่มตระกูลเจิ้งที่มากับเขาด้วยนั้น พลอยเดือดร้อนไปด้วย

เจิ้งเทียนเฉิงก็ตัดสินใจทันที ถอนกำลังออกไปก่อน

แล้วรีบไปแจ้งตระกูลเจิ้ง ให้ปรมาจารย์มาที่นี่！

“ได้ ในเมื่อตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง ไม่ได้อยู่ในสายตาของคุณ งั้นเรามาดูกัน！”

พูดจบ เจิ้งเทียนเฉิงก็พาคนออกจากที่นี่ทันที

และในเวลานี้ มุมปากของเฉินจิ้น ก็เผยรอยยิ้มที่เย็นชาออกมา : “ที่ของตระกูลหวาง จริงๆแล้วนายอยากมาก็มา อยากจะไปก็ไป？หวางเจิ้นเวยผู้ดูแลวงศ์ตระกูล คุณว่าใช่ไหม？”

หวางเจิ้นเวยได้ยินประโยคนี้ที่เขาเคยพูดกับเฉินจิ้นแล้วนั้น ก็โมโหจนเกือบจะขาดสติไปแล้ว

“คุณคิดว่าไง？” เดิมทีเจิ้งเทียนเฉิงคิดจะออกไปแล้ว แต่เขากลับพบว่า ความอาฆาตที่ห่อหุ้มบนตัวเขาอยู่นั้น เกือบจะกลายมาเป็นความจริงแล้ว ทำให้เขาไม่กล้าจะขยับอีก

น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเฉินจิ้น : “อย่างง่ายดาย ปีศาจ พูดคำพูดเมื่อกี้ของนายอีกครั้งซิ！”

หลังจากที่ฟังปีศาจลามกพูดจบ ก็ฉีกยิ้มออกมา : “เดิมที ในฐานะที่เป็นคนรับใช้ ฉันไม่ควรที่จะมายกไม้ยกมือออกท่าทางต่อหน้าเจ้านายอย่างนี้ แต่ทนดูตัวตลกกระโดดโลดเต้นไปมาไม่ได้จริงๆบวกกับ คุณสามารถทำให้ฉันขายขี้หน้าได้แต่จะทำกับเจ้านายไม่ได้ ดังนั้น คนอย่างพวกคุณควักลูกกระตาและตัดลิ้นของตัวเองเสียเถอะ แล้วฉันจะไม่ถือสาอะไรอีก！”

พูดจบ ไม่ขาดแม้แต่คำเดียว！

------------