จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 47

บทที่ 47 ระหว่างสามีภรรยา วิธีการป้อนยา

“อำมหิต！”

เมื่อเจิ้งเทียนเฉิงได้ยินประโยคนี้แล้ว ก็ระเบิดความโกรธออกมาทันที

ในฐานะที่เป็นปรมาจารย์ขั้นปรมาจารย์จ่วย ถึงกับโดนบีบจนต้องนำชื่อวงศ์ตระกูลมาใช้ สุดท้ายแล้วก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร ทำได้เพียงจากไปอย่างเศร้าหมอง แบบนี้ก็ทำให้เจิ้งเทียนเฉิงรู้สึกเศร้าใจอย่างมาก

หลังจากนั้น เฉินจิ้นก็ยังคงไม่ให้อภัยเช่นเคย พูดจาโอหัง ความน่าเกรงขามของขั้นปรมาจารย์จ่วยของเขานั้นอยู่ตรงไหน ความน่าเกรงขามของตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง ของเขานั้นอยู่ตรงไหน

หากว่ามีการแพร่กระจายข่าวออกไป เกรงว่าจะทำให้คนในเมืองหลวง ขำกันจนฟันร่วง!

หลังจากนั้น เมื่อเจิ้งเทียนเฉิงพูดออกมาสองคำ

เขาก็น่าจะรู้สึกเสียใจภายหลังแล้ว

เพราะว่า ความอาฆาตที่ห่อหุ้มตัวเขาอย่างรุนแรง ระเบิดออกมาแล้ว

เขาเห็นเพียงแค่เฉินจิ้นที่โบกมือขึ้น รัศมีแสงสีเทา ก็ปรากฏขึ้นบนอากาศ

วินาทีต่อมา รัศมีแสงสีเทา ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา แม้ว่าเขาในฐานะปรมาจารย์ขั้นปรมาจารย์จ่วย ก็ไม่อาจจะหลบหลีกได้！

หลังจากนั้น แสงที่สาดส่องมาตรงหน้า เข้ามาสู่นัยต์ตาแล้ว

“ห่ะ！”

ความเจ็บปวดที่แทงเข้าไปในหัวใจ เข้ามาในทันที

นี้ยังไม่ถือว่าเป็นอะไรมาก สิ่งที่เขาตกใจกลัวมากที่สุดก็คือ ตรงหน้าของเขา สูญเสียแสงสว่างไปแล้ว สูญเสียสีสันที่สดใสไปแล้ว

กลายเป็นความมืดมิด

“ห่ะห่ะห่ะ！”

เจิ้งเทียนเฉิงเป็นบ้าไปแล้ว

ดวงตาของเขา บอดแล้ว！

เขา ตาบอดแล้ว！

“คุณต้องช่วยนำข้อความของฉันไปส่งต่อ ดังนั้น จึงฝากฝังไว้กับคุณแล้ว！”

ในเวลานี้ เสียงของเฉินจิ้น ก็แพร่ผ่านเข้ามายังหูของเขาอีกครั้ง “บอกตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง อย่ามายั่วโมโหฉัน มิเช่นนั้น เข้ามาหนึ่งคน ฉันก็ฆ่าหนึ่งคน เข้ามาสองคน ฉันก็ฆ่าทั้งสอง！”

ในเวลานี้ เดิมทีคนของตระกูลเจิ้งอยู่สูงส่ง หยิ่งยโสอย่างไม่มีใครอาจะเทียบได้ ก็รู้สึกหวาดกลัวแล้ว

มองไปยังแววตาของเฉินจิ้น เต็มเปี่ยมไปด้วยความน่ากลัว！

“วางใจเถอะ คำพูดของคุณ ฉันจะไปบอกต่ออย่างแน่นอน”

เจิ้งเทียนเฉิงทนต่อความเจ็บปวด ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดด้วยเกลียดชัง

หลังจากนั้น จากความช่วยเหลือของคนอื่นๆของตระกูลเจิ้ง ก็ได้ออกจากพื้นที่ของตระกูลหวางไปแล้ว

ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว

หวางเจิ้นเวยพบกับปรมาจารย์ขั้นปรมาจารย์จ่วยของตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง คิดไม่ถึงว่าจะโดนเฉินจิ้นทำให้ตาบอดได้อย่างง่ายดาย ก็เดินไปด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

มองไปยังนัตย์ตาของเฉินจิ้น เกิดความหวาดกลัวอย่างไม่มีอะไรจะมาเทียบได้！

นี่ นี่แท้ที่จริงแล้วเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่？

“ตอนนี้ ก็ถึงตาของคุณแล้ว！”

เฉินจิ้นได้ทำการประกาศคำตัดสิน ให้กับหวางเจิ้นเวยแล้ว！

หวางเจิ้นเวยมองออกไปรอบๆ เฉินจิ้น เม่ยอวูซินปีศาจลามก และยังมีชายชราเฮยซิน

ไม่มีใครสักคนที่เขาจะเอาชนะได้เลย

ตราบใดมีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง

เหมือนว่าเฉินจิ้นจะไปล่วงเกินตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง เข้าแล้ว เป็นความอาฆาตพยาบาทที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น

ตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง ไม่ยอมปล่อยเฉินจิ้นไปอย่างแน่นอน

ถ้าวันนี้เขาหลบหนีไปได้ หลังจากนี้ไป เขาก็สามารถแย่งชิงทุกๆสิ่งอย่างกลับคืนมาได้

แม้แต่ตัวเองก็สามารถมองเห็นได้ด้วยตาตัวเอง เฉินจิ้นถูกตระกูลเจิ้งในเมืองหลวงฆ่าสังหาร

แม้ว่าเฉินจิ้นจะเป็นปรมาจารย์จริงๆก็ตาม การเผชิญหน้ากับตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง นั่นก็ต้องตายๆแน่ๆอย่างไม่ต้องสงสัย

ความคิดนี้ก็จบลงตรงนี้ หวางเจิ้นเวยวางเท้าลงอย่างหนัก พร้อมมองไปทางที่เจิ้งเทียนเฉิงและคนอื่นๆที่กำลังออกไปทันที เผ่นหนีออกไป

พลานุภาพของบูโดขั้นสูงสุด ใช้ความสามารถนี้ในการหลบหนีโดยไม่เหลือไว้แม้แต่น้อย

“เจ้านาย มอบให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ！”

เมื่อเห็นว่าหวางเจิ้นเวยหลบหนี เม่ยอวูซินก็พูดกับเฉินจิ้นขอจัดการทันที

หลังจากที่ได้รับการอนุมัติจากเฉินจิ้น เงาร่างของเม่ยอวูซิน ก็หายไปในพริบตา บุกไล่ตามหวางเจิ้นเวยไป

ถึงกับพูดอะไรบางอย่างในปาก “หัวหน้าครอบครัวหวาง ชู้คนนั้นที่คุณส่งมอบมาให้ฉัน กลิ่นอายไม่เลวเลยจริงๆ ฉันจะต้องขอบคุณคุณดีดีสักครั้ง คุณอย่าหนีไปสิ！ ”

หลังจากที่เขาฝึกฝนคัมภีร์ยินหยางแล้ว ความแข็งแกร่งต่างจากเดิมจนเปรียบเทียบไม่ได้

ไม่นาน เม่ยอวูซินก็กลับมาอีกครั้ง

ในมือของเขา ยังถืออีกคนมาด้วย

นั้นก็คือหวางเจิ้นเวยที่หลบหนีคนนั้น！

“เจ้านาย ถามหน่อยจะให้จัดการกับเขายังไง？” เม่ยอวูซินมองไปยังเฉินจิ้น

เฉินจิ้นมองไปที่หวางเม่ยอวู

หวางเม่ยอวูสัมผัสได้ถึงแววตาของเฉินจิ้น ดูแล้วดูอีกหวางเจิ้นเวยก็เหมือนลูกไก่ในกำมือที่เม่ยอวูซินนำตัวกลับมา สีหน้าที่ดูลึกซับซ้อนอย่างมาก

ในเวลาเดียวกัน บนใบหน้าที่สวยงาม ก็สาดส่องสีหน้าที่ลังเลออกมา

ท้ายที่สุดแล้ว หวางเม่ยอวูก็เปิดปากพูด : “ทำลายศิลปะการต่อสู้ของเขา เหลือแค่ชีวิตไว้ก็พอ！”

เฉินจิ้นพยักหน้า

เห็นสถานการณ์แบบนี้ เม่ยอวูซินก็เผยรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมบนใบหน้าออกมา หลังจากนั้นก็ตบไปยังจุดตันเถียน(จุดเลือดลมที่อยู่ใต้สะดือประมาณสามนิ้ว)ของเม่ยอวูซินฉาดหนึ่ง

ในขณะนั้น หวางเจิ้นเวยส่งเสียงที่น่าสังเวชออกมา