จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 71

บทที่ 71 ขอเพียงแค่คุณรับฉันเป็นลูกศิษย์ ร่างกายให้คุณ

ตูม!

มีเสียงทึมๆกลางอากาศดังขึ้น

จากนั้นทุกคนก็เห็นหลี่เฉิงเย่บินกลับด้านออกมา

ในอากาศมีเลือดสีแดงเข้มพุ่งออกมา ทำให้เลือดไหลเป็นเส้นออกมา

จากนั้นคนทั้งคนก็กระแทกลงบนเบาะที่เขานั่งอยู่ก่อนหน้านี้ โต๊ะและเก้าอี้ทั้งหมดแหลกเป็นชิ้น ๆ

เขาทรุดลงกับพื้น ไม่ขยับอีกเลย

ปรมาจารย์ที่เคยเป็นใหญ่ในเจียงหนานและเจียงเป่ย หลี่เฉิงเย่ปรมาจารย์จ่วยที่ยืนอยู่จุดสูงสุดของภายใต้ปรมาจารย์ ภายใต้หมัดนี้ หัวใจของเขาแตกสลาย ตายคาที่ทันที!

ด้วยการเปลี่ยนแปลงนี้ ทุกคนเงียบกริบ

เสิ่นเสี้ยงหรุงที่อยู่ในระยะไกล ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ฉากนี้ทำให้เขาตกตะลึงอย่างมาก

เฉินจิ้นสามารถสังหารหลี่เฉิงเย่ที่อยู่ภายใต้ปรมาจารย์ได้ด้วยหมัดเดียว? นี่มันหมายความว่าอย่างไร?หรือว่า เฉินจิ้นเป็นปรมาจารย์จริงหรือ? เป็นปรมาจารย์ที่อายุน้อยกว่าปรมาจารย์เจิ้งตงหยางในเมืองซ่างจิง?

ไม่ว่าเฉินจิ้นจะเป็นปรมาจารย์หรือไม่ก็ตาม ในตอนนี้เขามีเพียงความคิดเดียวคือ เจียงโจว มีมังกรแล้ว

เจียงเป่ยเจียงหนาน กำลังจะเปลี่ยนไป

แม้แต่แดนบูโด ก็กำลังจะสั่นสะท้าน

ในขณะนี้ เสิ่นเสี้ยงซิงซึ่งยังคงนั่งอยู่ในที่นั่ง แข็งทื่อดังหุ่นไก่

หลี่ ... หลี่เฉิงเย่พ่ายแพ้ ... พ่ายแพ้อย่างไม่คาดคิด?

มีหลี่เฉิงเย่ เขาเชื่อว่า ชนะแน่นอน เพราะเหตุนี้เขาจึงนั่งอยู่ที่นี่และรอผล ในเมื่อหลี่เฉิงเย่ต้องการยาเพ้ยหยวนทั้งหมดเพียงคนเดียว งั้นก็ให้เขาลงมือคนเดียวเลย เช่นนี้เสิ่นเสี้ยงซิงจึงจะสบายใจขึ้นหน่อย

แต่ แต่ในพริบตา หลี่เฉิงเย่ก็เสียชีวิตลงข้างๆเขา!

ณ ตอนนี้เสิ่นเสี้ยงซิงตกตะลึง

หลี่เฉิงเย่เป็นคนแรกภายใต้ปรมาจารย์ที่ทำให้ปรมาจารย์จ่วยอย่างเขาก็เกรงกลัว อดีตปรมาจารย์จ่วยถูกฆ่าด้วยกำปั้นของไอ้หมอนี่?

หลังจากดึงสติกลับมาได้แล้ว เสิ่นเสี้ยงหรุงตกใจมากพลิกตัวและหนีไป

ท่าเท้าท่องคลื่น ยังไงเขาก็ได้รับการฝึกฝนในระดับที่สูงมา

ในฐานะที่เป็นปรมาจารย์จ่วย เมื่อลงมือ เพียงแค่หายใจ เสิ่นเสี้ยงซิงก็บินไกลออกไปไกลสิบเมตร

แม้แต่เสิ่นธาวลูกชายของเขาก็ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้น

แม้ว่าเขาจะรักลูกชายคนนี้ที่ได้มาตอนแก่ แต่ก่อนอื่นก็คือเขาต้องมีชีวิตอยู่ก่อน

ขอแค่เขายังมีชีวิตอยู่ได้ เขาก็ยังสามารถหาผู้หญิงและมีลูกชายได้

“ อยากไป ถามผมหรือยัง?”

ในขณะนี้ จู่ๆเสียงก็ดังขึ้นในหูของเสิ่นเสี้ยงซิง

จากนั้น เขาก็พบว่ามีร่างปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

อยู่บนมองลงไปข้างล่าง เตะออกอย่างรุนแรง

เขาต้องการที่จะหลบ แต่แม้ความสามารถของปรมาจารย์จ่วยอย่างเขา ก็รับไม่ทัน

เท้านี้ อยู่บนไหล่ของเขาโดยตรง

ทันใดนั้น กระดูกไหล่ซ้ายของเขาก็แตกเป็นผุย

เขาถูกเตะและบินออกไป

เช่นเดียวกับหลี่เฉิงเย่ กระแทกไปตรงที่นั่งของเขา จนเก้าอี้ที่นั่งแตกกระจายเป็นชิ้น ๆ

"พู่!"

เสิ่นเสี้ยงซิงอาเจียนออกมาเป็นเลือด

ภายใต้แรงมหาศาลนี้ เขารู้สึกว่าอวัยวะภายในของเขาดูเหมือนจะถูกเคลื่อนย้าย

ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า หลังจากที่เขาลงจากพื้น เขาก็ได้เผชิญหน้ากับหลี่เฉิงเย่ที่อยู่ข้างๆเขา

ในเวลานี้ หลี่เฉิงเย่สายตาดุร้าย ดวงตาของเขาเบิกกว้างและจ้องมองเขา เหมือนตายตาไม่หลับ

เสิ่นเสี้ยงซิงสั่นอย่างกะทันหัน

จากนั้นเขาพึ่งเข้าใจว่าหลี่เฉิงเย่อยากหลบหนีแต่หนีไม่ได้แม้ ถูกสังหารด้วยเพียงหมัดเดียว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขา

เสิ่นเสี้ยงซิงเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดและการบาดเจ็บ เขาลุกขึ้นมาทันที คุกเข่าลงบนพื้นและก้มกราบไม่หยุด "คุณผู้ชายท่านนี้ ผมขอโทษ ผมมีตาแต่หามีแววไม่ ...

เฉินจิ้นไม่สนใจเขาอีก

เสิ่นเสี้ยงซิงเป็นอย่างไรไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะเสิ่นธาว โลภอยากได้ยาเพ้ยหยวนที่เขามอบให้แก่ตระกูลเสิ่น เฉินจิ้นคงจะไม่พูดออกเสียงสั่งสอนเสิ่นหรัว

ต่อมาเป็นเพราะเสิ่นเสี้ยงหรุงไม่ทรยศเขา ดังนั้นเขาจึงออกมาช่วยตระกูลเสิ่น

ส่วนเขากับเสิ่นเสี้ยงซิงนั้น ไม่มีความคับข้องใจใดๆต่อกันเลย

“ เรื่องของตระกูลของคุณ คุณจัดการเอง!”

เฉินจิ้นมองไปที่เสิ่นเสี้ยงหรุงและกล่าวว่า

เสิ่นเสี้ยงหรุงหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินมา

สายตาที่มองเฉินจิ้นในเวลานี้ซับซ้อนมาก

อิจฉา โชคดี ปลื้มปริ่ม ซาบซึ้ง ...

“ ต่อจากนี้หากคุณเฉินมีอะไรให้ตระกูลเสิ่นช่วย เราจะยอมช่วยทุกอย่าง!”

เสิ่นเสี้ยงหรุงยกมือขอบคุณให้เฉินจิ้น แล้วเดินไปทางเสิ่นเสี้ยงซิง

เสิ่นเสี้ยงหรุงจะลงโทษเสิ่นเสี้ยงซิงยังไง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่น้อย

"ฆ่าเขา"

"กล้าที่จะทำร้ายพี่หรัว ฆ่าให้ตายเลย!"

ทันใดนั้น รุ่นเล็กของตระกูลเสิ่นหลายคนก็วิ่งเข้าไปหาเสิ่นธาวซึ่งอยู่ถัดจากเสิ่นเสี้ยงซิง ที่ไม่กล้าขยับ

ทันใดนั้น เสิ่นธาวก็ถูกล้อมรอบด้วยฝูงชน

คราวนี้เขาไม่กล้าขัดขืนเลย

ไม่หยิ่งผยองเหมือนไม่ก่อน อนาถสุด ๆ !

นอกจากนี้ยังมีรุ่นเล็กจากตระกูลเสิ่นหลายคน สายตาที่มองเฉินจิ้นเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นของแฟนๆที่มีต่อไอดอล

แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้.

เพราะว่าไม่มีใครรู้ว่านิสัยของเฉินจิ้นเป็นอย่างไร

แต่มีร่างผู้หญิงคนหนึ่งที่แตกต่างจากผู้คน

เฉินจิ้นมองดูร่างสวยงามที่เดินมาอยู่ตรงหน้าเขา ชุดฝึกฝนวิชาสีขาวหลวมๆ

ไม่สามารถปกปิดรูปร่างที่น่าอิจฉาของเธอได้

แตกต่างจากความงามที่เยือกเย็นของซ่งชีงเหย็น ความงามที่เย้ายวนของหวางเม่ยหวู บนตัวเธอ เผยให้เห็นถึงความงามที่ดูเท่ ในความนุ่มนวลมีความแข็งแกร่งปะปน เต็มไปด้วยความกล้าหาญ

"เฉิน ... คุณเฉิน ตอนที่ฉันอยู่บนเวที คุณเป็นคนชี้แนะให้ฉันใช่ไหม?"

พื้นดินที่เฉินจิ้นเลือกนั้น ก่อนหน้านี้ถูกทิ้งให้ร้าง ตระกูลเสิ่นกำลังพยายามซ่อมแซมมัน

มันจะเสร็จในวันพรุ่งนี้

……

……

กลางดึก แสงจันทร์สว่างกระจ่าง ยามนี้ เฉินจิ้นกำลังฝึกฝนอยู่ในห้อง

หลังจากก้าวเข้าสู่แดนฝึกลม เฉินจิ้นไม่ได้นอนเป็นเวลาสิบวันหรือครึ่งเดือนก็ไม่มีปัญหาใด ๆ

เรกิของตระกูลเสิ่นถือเป็นสถานที่ที่เข้มข้นเป็นอันดับสองในเจียงโจว หลังจากฝึกฝนแล้วผลของมันจะมีประสิทธิภาพมากกว่าที่อื่นๆ

ในตอนที่เฉินจิ้นดูดซับเรกิสวรรค์และโลกอย่างเมามัน ใช้มุกหวนต้วนเปลี่ยนเป็นพลังพลังหวนต้วน ร่างหนึ่งก็แกว่งไปมานอกห้องของเขา

เฉินจิ้นลืมตาขึ้นและมีแสงแวบเข้ามาในดวงตาของเขา

"เข้ามา!"

เฉินจิ้นกล่าว

ในขณะนี้ ร่างนอกประตูถึงกับผงะ จากนั้นเธอก็เปิดประตูและเดินเข้าไป

ภายใต้การส่องแสงของแสงจันทร์ ร่างที่สง่างามดูเหมือนจะถูกปกคลุมด้วยชุดสีเงิน

ในตอนนี้ เสิ่นหรัวเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เธอเปลี่ยนจากชุดเก็บตัวถือศีลที่เธอสวมในตอนกลางวันเป็นชุดกระโปรงสีขาวราวกับหิมะ เท้าดอกบัวค่อยๆเดินมา ภายใต้แสงจันทร์เธอค่อยๆเดินไปตามทิศทางของเฉินจิ้น

“หาผมมีธุระอะไร”

เฉินจิ้นถามอีกครั้ง

"มาหาท่านอาจารย์ แน่นอนว่าก็เพื่อถามคำถามเกี่ยวกับบูโด!"

เสิ่นหรัวกัดริมฝีปากสีแดงของเธอแล้วพูด

สัมผัสของความนุ่มนวลบนใบหน้าที่แข็งแกร่งและสวยงามของเธอ

เฉินจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย"หนึ่ง ผมไม่ใช่อาจารย์ของคุณ สอง จะถามคำถาม กลางวันค่อยมาก็ได้!"

เสิ่นหรัวไม่สนใจอะไรมากมายขนาดนั้น เธอคิดอยู่นานก่อนที่เธอจะตัดสินใจมาหาเฉินจิ้น

ตอนกลางวันของวันนี้ เฉินจิ้นได้ให้คำแนะนำกับเธอไม่กี่คำ เธอก็รู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเธอเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดในระดับหนึ่ง

เธอต้องกราบเฉินจิ้นเป็นอาจารย์ให้ได้

เธอฝึกฝนพลังภาในตระกูลเสิ่นมาตั้งแต่ยังเด็ก มวยตระกูลเสิ่นที่ค่อนข้างไปทางผู้ชาย นิสัยของเสิ่นหรัวจึงมีความนุ่มนวลในความแข็งแกร่ง อะไรที่เธอตัดสินใจแล้วเธอต้องทำในสิ่งนั้นให้ได้

"ไม่ว่าคุณจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม คุณได้ชี้ให้บูโดให้ฉัน ฉันจะถือว่าคุณเป็นอาจารย์ของฉันแล้ว" เสิ่นหรัวเดินขึ้นไปหาเฉินจิ้น ยืนตัวตรง มองไปที่เฉินจิ้น"ขอเพียงคุณเต็มใจที่จะรับฉันเป็นศิษย์ คุณขอให้ฉันทำอะไรก็ได้?”

“ ทำอะไรก็ได้จริงๆเหรอ?” เฉินจิ้นมองเธอด้วยความสนใจ

กลางดึกแบบนี้ เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ปล่อยผมยาว สวมชุดสีขาวราวกับหิมะและกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้คนที่เห็นคิดไปต่างๆนาๆ!

เสิ่นหรัวพยักหน้า ทันใดนั้นเธอก็ทำบางอย่างอย่างกล้าหาญ เธอยืดแขนหยกสีขาวราวกับหิมะออกมาวางไว้บนไหล่ของเฉินจิ้น ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ การหายใจของเธอรีบร้อนเล็กน้อย การหายใจออกของเธอดั่งดอกไม้ เธอพูดด้วยความแน่วแน่ “ อะไรก็ได้!” เฉินจิ้นรู้สึกได้ถึงแขนสีขาวราวกับหิมะที่สั่นไหวบนไหล่ของเขา คิ้วที่ขมวดเหยียดออกเล็กน้อย

รอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา "ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมจะไม่เกรงใจละนะ ... " ในเวลาเดียวกัน เฉินจิ้นยื่นมือออกไปแตะมือหยกขาวราวกับหิมะบนไหล่ของเขา

หลังจากรู้สึกถึงฝ่ามือที่ร้อนแรงของเฉินจิ้น มือที่สั่นเทาของเสิ่นหรัวก็สั่นแรงยิ่งขึ้น

ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อยและหัวใจของเธอกำลังจะพุ่งออกมา

หลังจากอดทนเป็นเวลาสองวินาที เสิ่นหรัวก็ถอนมือหยกของเธอออก

รีบก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว ห่างจากที่เฉินจิ้นจะเอื้อมถึง

เธอไม่สามารถแสดงได้อีกต่อไป สาวงามที่อ่อยคนอื่นเช่นนี้เธอแสดงไม่ได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น เธอคิดไม่ถึงว่าเฉินจิ้นจะสัมผัสเธอจริงๆ ปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่อยู่ไหนละ

จากนั้น เสิ่นหรัวมองไปที่เฉินจิ้น อ้อนวอน "คุณเฉิน ฉันรู้ว่าฉันคิดผิด ดังนั้นคุณรับฉันเป็นศิษย์เถอะ ได้ไหม?"