จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 105

บทที่ 105 หน้าใหญ่ใจโต 

ตื่นตระหนก!

หวังฟางตื่นตระหนกตกใจมาก รีบร้อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ถ่ายรูปไว้หนึ่งใบ

เธอจะเก็บไว้เป็นหลักฐาน กลับไปบ้านแล้วจะได้ถามหลี่โม่

ตอนนี้ในใจของหวังฟางรู้สึกสงสัยฐานะของหลี่โม่

ไอ้คนไร้ประโยชน์

ทำไมถึงสามารถนั่งรถหรูกับมหาเศรษฐีของฉู่โจวได้

หวังฟางคิดไม่ออก รีบหันหลังแล้วเดินจากไป

เมื่อกลับถึงบ้าน เธอก็ได้บอกเรื่องนี้ให้กู้เจี้ยนหมิน “เหล่ากู้ คุณรีบมาดูนี่ ใช่หลี่โม่หรือไม่?”

กู้เจี้ยนหมินที่กำลังเลี้ยงนก วางกรงนกลง แล้วใส่แว่นสายตามองดูแล้วกล่าวว่า “คุณจะถ่ายรูปเขาทำไม คุณยังแอบสะกดรอยตามหลี่โม่อยู่ใช่ไหม?”

กู้เจี้ยนหมินประหลาดใจ เมียของเขากำลังทำอะไรอยู่

ใช้วิธีการสะกดรอยตามที่ต่ำทรามแบบนี้เลยเหรอ?

หวังฟางจ้องมอง แล้วใช้มือตบไปที่ไหล่ของเขา แล้วกล่าวว่า “คุณดูดี ๆ ว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาคือใคร!”

กู้เจี้ยนหมินรู้สึกสงสัย หลังจากดูอย่างละเอียด เขาก็ประหลาดใจ “นี่ ......นี่คือเฉียนฝู?"

หวังฟางพยักหน้า นั่งอยู่บนโซฟา เอามือกอดอก เธอครุ่นคิดและรู้สึกไม่พอใจ แล้วกล่าวว่า “ไอ้เจ้าหลี่โม่ จะต้องมีเรื่องปิดบังพวกเราอยู่อย่างแน่นอน เหล่ากู้ รีบโทรศัพท์หาหลี่โม่ บอกให้เขากลับมา ฉันจะถามเขาว่า ระหว่างเขากับเฉียนฝูมีความสัมพันธ์อะไรกัน ไม่รู้ว่าเขาเม้มเงินไว้อีกเท่าไหร่!”

ใช่ ในสายตาของหวังฟางคิดแต่เรื่องเงินเท่านั้น

เธอเชื่อว่า หลี่โม่ยังแอบเม้มเงินไว้อีกมาก

ไม่แน่ อาจจะมากกว่าสองแสน!

กู้เจี้ยนหมินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวว่า “หวังฟาง คุณรู้สึกไหมว่าช่วงนี้หลี่โม่ไม่เหมือนเมื่อก่อน?”

หวังฟางไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ตบโต๊ะแล้วกล่าวว่า “มีอะไรไม่เหมือนเดิม ก็ยังเป็นคนไร้ประโยชน์ ถ้าหากเขาไม่เหมือนเดิม แม่ยายอย่างฉันจะคุกเข่าเชิญเขาเข้าบ้านเลย? ”

กู้เจี้ยนหมินถอนหายใจอย่างจำใจ แล้วกล่าวว่า “คุณทำแบบนี้ทำไม ยังไงหลี่โม่ก็เป็นลูกเขยของเรา คุณจะต่อต้านเขาเช่นนี้ทำไม?”

ถึงแม้ว่ากู้เจี้ยนหมินไม่อยากยอมรับคนไร้ประโยชน์อย่างหลี่โม่ ถึงยังไงเขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกเขย ยังเป็นความอัปยศของครอบครัวอีก

หวังฟางจ้องมองเขาแวบหนึ่ง และกล่าวว่า “จะพูดมากทำไม รีบโทรศัพท์! ”

เมื่อเห็นว่ากู้เจี้ยนหมินไม่ขยับ หวังฟางก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเอง กล่าวด้วยความโกรธว่า “คุณไม่โทร ฉันโทรเอง! ”

เมื่อโทรออก หวังฟางรอสาย เมื่อฝั่งโน้นรับสาย เธอพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง “หลี่โม่ นายอยู่ที่ไหน รีบกลับบ้าน แม่กับพ่อมีธุระกับนาย”

เฉียนฝูเพิ่งส่งหลี่โม่ถึงโรงพยาบาล เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากหวังฟาง ด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรและมีความสงสัย

เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “แม่ ผมอยู่ที่โรงพยาบาล อีกสักครู่ผมก็จะกลับไป”

“ไม่ได้! กลับมาตอนนี้!” หวังฟางกล่าวอย่างหยิ่งผยอง

ตึ๊ด!

โทรศัพท์ถูกวางสาย หลี่โม่ถอนหายใจอย่างจำใจ หันหลังแล้วไปโบกรถแท็กซี่กลับไป

เมื่อก้าวเข้ามาในบ้าน หลี่โม่รู้สึกถึงบรรยากาศหนาวเย็นในห้อง

หวังฟางนั่งอยู่บนโซฟา เธอจ้องมองมาที่เขา แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “มาแล้วเหรอ นั่งก่อน”

หลี่โม่พยักหน้า กล่าวทักทายสวัสดีทั้งสอง เขานั่งบนเก้าอี้โซฟาเดี่ยวในแนวทแยงมุมตรงข้ามหวังฟาง แล้วถามว่า “แม่ มีธุระด่วนอะไรถึงได้เรียกผมกลับมา?”

หวังฟางก็ไม่อ้อมค้อม ถามตรง ๆว่า “หลี่โม่ นายกับเฉียนฝูมีความสัมพันธ์อะไรกัน ไม่ใช่แค่นายชี้บอกทางเขาเท่านั้นใช่ไหม?”

หลี่โม่ตกใจ หรือว่าหวังฟางรู้อะไร?

คงไม่มั้ง เพราะตนเองปกปิดอย่างดี

“แม่ เรื่องนี้เคยพูดแล้วนี่ครับ ไม่งั้นผมจะให้เฉียนฝูมาอธิบายอีกรอบหนึ่ง?” หลี่โม่กล่าว

แต่ว่า หวังฟางหัวเราะฮ่า ๆ อย่างเยือกเย็น แล้วก็เปิดรูปในโทรศัพท์ วางไว้ที่หน้าหลี่โม่ ชี้แล้วกล่าวว่า “นี่ใช่นายหรือไม่? ”

ยังมาโกหกตนเองอีก หลี่โม่ช่างกล้านัก!

หลี่โม่ดูรูปแล้ว ในใจกระตุกเล็กน้อย หวังฟางกำลังสะกดรอยตามตัวเอง?

หลี่โม่เลิกคิ้ว ใบหน้าเคร่งขรึมลง เขาแสดงความรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ใช่ผมเอง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามีอะไร ผมก็แค่ไปขอบคุณเรื่องเมื่อวัน ประธานเฉียนสุภาพกับผมมาก แล้วยังไปส่งผมที่โรงพยาบาลด้วยตนเอง”