จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 12

บทที่ 12 นัดหมายระหว่างเธอกับฉัน

เสียงเรียกเข้าที่ดึงดูดใจ ดังขึ้นในขณะนี้ ทำให้บรรยากาศในสำนักงานเงียบลงทันที!

หรุงปินใบหน้าเคร่งขรึม เขาสงสัยว่า เย็นขนาดนี้แล้วใครยังโทรมา?

ทันทีที่รับสาย เสียงคำรามและอุทานของหรุงชางเหอดังจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ตะโกนด้วยความโกรธ “หรุงปิน แกรู้ไหมว่าทำอะไรโง่ๆลงไป?!”

“ ลุง เกิดอะไรขึ้นเหรอ” หรุงปินตกตะลึง ตัวแข็งไปหมด

ผู้ก่อตั้งบริษัทรุงคาง และก็เป็นลุงของเขา จู่ๆก็เดือดเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมากระทันหัน!

ซึ่งเขาไม่เคยเห็นมาก่อน!

“ยังมีหน้ามาถามอีก ฉันจะถามแกนะ ตอนนี้คุณหลี่อยู่กับแกไหม” หรุงชางเหอถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หรุงปินรู้สึกไม่ดี ใจสั่นระรัว คุณหลี่?

เขาเลิกคิ้วและมองไปที่หลี่โม่ที่มีใบหน้าสงบและยืนเอามือไขว่หลัง เขาเหรอ?

“อยู่ครับ อยู่” หรุงปินรีบตอบ

หรุงชางเหอเอ็ด “แก รีบขอโทษคุณหลี่เดี๋ยวนี้ นอกจากนี้ ความร่วมมือของพวกแกในเมืองฮ่าน ให้ขึ้นตรงกับคุณหลี่ทั้งหมด เขาขอให้แกร่วมมือกับใครก็เอาตามเขา เข้าใจไหม！？”

หรุงปินประหลาดใจ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

สามารถปลุกคุณลุงให้มาสั่งการด้วยตนเองได้เช่นนี้!

“คุณลุง ลุงกำลังทำอะไรครับ หลี่โม่เขาเป็นเพียงลูกเขยขยะที่แต่งเข้าบ้านตระกูลกู้คนหนึ่งเท่านั้น มีดีอะไรถึงทำให้คุณลุงตัดสินใจเช่นนี้ได้” หรุงปินถามอย่างงงงวย และในขณะเดียวกัน ดวงตาของเขาก็ชำเลืองไปทางหลี่โม่

ผู้ชายคนนี้ เป็นใครกันแน่?

“กำเริบเสิบสาน! ลูกเขยขยะอะไรกัน! ฉันจะบอกแกนะหรุงปิน คุณหลี่ แกต้องไม่ไปล่วงเกินเขาเด็ดขาด! ถ้าทำให้คุณหลี่โกรธ รุงคางของพวกเรา อาจจะล่มสลายได้!” หรุงชางเหอตะคอก

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หรุงปินก็หัวใจกระตุก ราวกับโดนฟ้าผ่า เขางงงวยไปทันใด!

ในเมื่อลุงพูดเช่นนี้ ก็แสดงว่า หลี่โม่คนนี้ไม่ใช่คนแบบที่เขาได้ยินมา

ขณะนี้เอง ความหนาวสั่น พุ่งจากฝ่าเท้าของหรุงปินขึ้นสู่ศีรษะของเขา!

ที่ริมหน้าผากของเขามีเหงื่อตก เปียกชุ่มเป็นทาง

ในตอนนี้ หลี่โม่ก็พูดอย่างเรียบง่าย “ประธานหรุง คุณคิดดีแล้วหรือยัง?”

หรุงปินกล้าที่จะโอ้เอ้ที่ไหน เขารีบพูดกับหลี่โม่ด้วยความเคารพ “คุณหลี่ ผมคิดดีแล้วครับ เราจะทำตามคำสั่งของคุณทุกอย่างครับ หุ้นส่วนธุรกิจของรุงคางของเรา ต้องเป็นคุณกู้หยุนหลันจากบริษัทวินเซิงเท่านั้นครับ”

เมื่อเขาเพิ่งพูดจบ ที่ประตู ทีมรักษาความปลอดภัยก็รีบวิ่งเข้ามา ตะโกนอย่างเดือดดาลว่า “ท่านประธาน ไอ้หนุ่มนี่มาสร้างปัญหาใช่มั้ยครับ เย้ดแม่ง! มึงแม่งเป็นใครวะ กล้ามาสร้างปัญหาที่รุงคาง ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยร่างกายบึกบึน4-5คน ถือไม้ปราบจลาจลไว้ในมือ แยกเขี้ยวยิงฟันไปที่หลี่โม่!

เมื่อหรุงปินเห็นฉากนี้ เขาก็เหงื่อตก!

ไอ้โง่พวกนี้ เสือกมาอะไรตอนนี้!

เพี๊ยะ! ! !

หรุงปินตบหน้าของหัวหน้ารักษาความปลอดภัยที่เดินเข้าไปหาหลี่โม่อย่างโกรธเกรี้ยว และคำรามด้วยใบหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ “กำเริบ! ใครให้พวกแกเสียมารยาทกับคุณหลี่! ไสหัวออกไป!”

หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยงงงวย จับแก้มที่ร้อนผ่าว ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“ท่านประธาน คุณไม่ได้ให้พวกเรา ...” หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยต้องการอธิบาย

หรุงปินจิกตาไปที่เขาทันที แล้วยิ้มให้หลี่โม่อย่างนอบน้อม “คุณหลี่ ผมต้องขอโทษด้วยครับ คนพวกนี้ไม่มีสมอง เรื่องของคุณ ผมจะเป็นธุระให้ พรุ่งนี้ผมจะให้คนแจ้งไปครับ”หลี่โม่พยักหน้าและกล่าวว่า “งั้นผมฝากประธานหรุงด้วย แต่ว่า ผมหวังว่าประธานหรุงจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป”

“ทราบครับ ทราบครับ”

หรุงปินรีบพยักหน้าทันที

พูดจบ หลี่โม่ก็เดินออกไป ด้านหรุงปินยังคงโค้งคำนับและมองดูเงาที่กำลังเดินจากไป จนกระทั่งหลี่โม่จากไป เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เช็ดเหงื่อที่ตกออกจากหน้าผากของเขา ความกดดันเมื่อตะกี้ มันหนักมาก!

ชายหนุ่มที่สามารถทำให้ลุงปฏิบัติอย่างเคารพเช่นนี้ ดูถูกไม่ได้แน่นอน!

“เข้าใจแล้วใช่ไหม รีบไปจัดการให้เรียบร้อย จำไว้ว่า ห้ามแพร่งพรายเด็ดขาด ใครกล้าปริปากแม้แต่นิดเดียว ฉันหรุงปินจะเป็นคนแรกที่จะไม่ปล่อยเขาไป!” หรุงปินพูดกับผู้ช่วยข้างๆ และเตือนพนักงานรักษาความปลอดภัยในเวลาเดียวกัน

ทุกคนเงียบกริบ และพยักหน้าอย่างจริงจัง

ทางด้านนี้ หลี่โม่กลับถึงบ้าน ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

เขาค่อยๆย่อง ปูที่นอนอย่างชำนาญ นอนบนพื้น ตะแคงมองไปร่างอันสง่างามของกู้หยุนหลันที่นอนอยู่บนเตียง

เขาผู้หญิงของหลี่โม่ จะไม่ต้องกล้ำกลืนอีกต่อไป

นี่คือคำสัญญาที่ตนให้ไว้กับเธอ

เหมือนกับรู้สึกว่าหลี่โม่กลับมาแล้ว กู้หยุนหลันจึงหันไปมองหลี่โม่และถามว่า “คุณหายไปไหนมา?”