จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 13

บทที่ 13 แผนการร้ายของกู้ซิงเว๋ย

หลี่โม่โกรธถึงขีดสุด คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครอื่น เขาคือกู้ซิงเว๋ย!

ใบหน้าของกู้ซิงเว๋ยเต็มไปด้วยความยั่วเย้า เลิกคิ้ว มองมาอย่างดูถูก พูดอย่างหยิ่งผยองพูดว่า “โอ้ หลี่โม่ ตอนนี้มึงปีกกล้าขาแข็งนี่ กล้าพูดแบบนี้กับกูเหรอ?"

ตูม!

กู้ซิงเว๋ยเดินขึ้นไป เตะไปที่หน้าอกของหลี่โม่อย่างแรง!

หลี่โม่ถอยหลังไปสองสามก้าว ใบหน้าเย็นชา ใช้มือจับหน้าอกของตัวเอง

แม่หลี่รีบวิ่งเข้ามา และตะโกนว่า “โม่เอ๋อ เป็นอะไรไหม?”

“ แม่ ผมโอเค ” หลี่โม่รีบดึงมารดา

เขาไม่ต้องการให้มารดาเข้ามาเกี่ยวข้อง ดูเหมือนว่ากู้ซิงเว๋ยจงใจจะมาหาเรื่อง

“กู้ ... คุณชายกู้ ถ้าหากโม่เอ๋อทำอะไรผิดกับคุณ ฉันขอชดใช้แทนเขา ได้โปรดปล่อยเขาไป ถึงอย่างไร โม่เอ๋อก็เป็นลูกเขยของตระกูลกู้ ...”

แม่หลี่อดกลั้นความช้ำไว้ในใจพูดกับกู้ซิงเว๋ย และฝืนยิ้มออกมา

กู้ซิงเว๋ยขมวดคิ้ว เขามองไปที่แม่หลี่ตาเป็นมัน และตะโกนด่า “ไสหัวไป!มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร ก็แค่มารดาของไอ้เศษสวะ แค่คนที่รอวันตาย มีสิทธิ์อะไรจะให้กูให้อภัยมัน?”พูดจบ กู้ซิงเว๋ยก็ยกฝ่ามือขึ้น เตรียมจะตบบนหน้าของแม่หลี่ !

หลี่โม่เดือดมาก!

ในโลกนี้ ใครก็ห้ามรังแกแม่!

มารดาของนายน้อยสำนักหลงเหมิน ที่โลกต้องให้ความเคารพ!

เขาก้าวไปข้างหน้า คว้าข้อมือของกู้ซิงเว๋ยอย่างรุนแรง และตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กู้ซิงเว๋ย มึงกล้าเหรอ!”

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่โม่โมโหใส่กู้ซิงเว๋ย เจ้าตัวก็ตกใจ ตามมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างเยาะเย้ย และด่าเย้ดแม่หลายครั้ง!

หลังจากนั้น เขาก็เหวี่ยงมืออีกข้างขึ้นมา ตบไปที่ใบหน้าของหลี่โม่ด้วยความโกรธ และตะโกนว่า “เย้ดแม่! งั้นกูจะตบมึงแทน!”

“พังร้านมัน!”

กู้ซิงเว๋ยตบลงไป และตะโกนเรียกพวกอันธพาลที่อยู่ข้างหลังเขา

ทันใดนั้น อันธพาลพวกนั้น ก็พังร้านอาหารเช้าเล็กๆนี้จนเละ!

ทางด้านหลี่โม่ ยืนปิดมารดาที่กำลังเช็ดน้ำตาและร้องไห้อย่างเงียบ ๆไว้ตลอด จ้องมองไปที่กู้ซิงเว๋ยอย่างเคียดแค้น

กู้ซิงเว๋ยล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกง มองไปที่หลี่โม่อย่างหยิ่งผยอง จากนั้นก็พูดว่า “ หลี่โม่ อย่าลืมนะ บ้านหลังเก่านี้ เพราะตระกูลกู้สงสารพวกมึง จึงให้พวกมึงมาอยู่ ! มึงกล้าพูดเสียงดังกับกู หรือไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วเหรอ”

หลี่โม่ขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินคำพูดนี้

เมื่อเห็นลักษณะของเขา กู้ซิงเว๋ยยิ้มเยาะและกล่าวว่า “ ฉันก็ไม่อยากทำอะไรกับแกหรอก งั้นก็เอาแบบนี้แล้วกัน แกคุกเขาลงขอโทษฉัน สำหรับพฤติกรรมเมื่อตะกี้ ไม่เช่นนั้นฉันจะไล่แม่ที่ใกล้จะตายของแกออกไปจากที่นี่!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลี่โม่ก็เคร่งขรึมถึงจุดสูงสุด

แต่กู้ซิงเว๋ยที่อยู่ตรงหน้า กลับแสยะยิ้มด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย และพวกอันธพาลที่อยู่ด้านหลังของเขาก็หัวเราะเย้ยหยัน

หลี่โม่จำใจ เขาค่อยๆปล่อยกำปั้นของเขาออกมา

เขาเลิกคิ้ว มองไปที่ร่างหนึ่งในฝูงชนที่ครึกครื้นที่อยู่ไม่ไกล แสดงสายตาของการยุติเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ค่อยๆงอเข่า เตรียมที่จะคุกเข่าลง

แต่ว่า ทันใดนั้น ก็มีมือที่อบอุ่นและสั่นสะท้าน ได้คว้าหลี่โม่เอาไว้

แม่หลี่ ยืนอยู่ข้างหลี่โม่ น้ำตาคลอเบ้า ส่ายหัวให้เขา ยิ้มที่มุมปากและพูดว่า “โม่เอ๋อ ใต้เข่าของลูกผู้ชายคือทองคำ เธอจะคุกเข่าไม่ได้”

พูดจบ แม่หลี่ก็คุกเข่าลงต่อหน้ากู้ซิงเว๋ย และวิงวอนว่า “คุณชายกู้ โม่เอ๋อผิดไปแล้ว ขอโทษ เป็นเพราะแม่อย่างฉันอบรมลูกไม่ดี ดังนั้นฉันจึงคุกเข่าแทนเขา”

ครืน!

ในตอนนี้ หัวใจของหลี่โม่เต็มไปด้วยความโกรธ!

มารดา ทำไมต้องโดนดูถูกเช่นนี้ด้วย!

กู้ซิงเว๋ย!

ฉันจะฆ่าแก!

และฉากนี้ ทำให้ใบหน้าของกู้ซิงเว๋ยน่าเกลียด

เนื่องจาก ทุกคนที่ยืนดูความตื่นเต้นอยู่รอบ ๆ ต่างกล่าวหาว่ากู้ซิงเว๋ยเป็นคนใช้อำนาจบาตรใหญ่

คำคนช่างน่ากลัว

กู้ซิงเว๋ยสะบัดมือของเขาอย่างรุนแรง และหันหน้าเตรียมเดินออกไป แต่ก่อนที่จะออกไป เขาหันกลับมา พร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก และพูดกับหลี่โม่ “ หลี่โม่ วันนี้ กู้หยุนหลันไปคุยเรื่องความร่วมมือกับบริษัทรุงคาง เท่าที่ฉันรู้ คุณชายแห่งบริษัทรุงคาง เป็นคนชอบกินเหล้าเมายาซะด้วย ฉันเกรงว่าการไปของภรรยาแกครั้งนี้ ... เหอะ เหอะ ฮ่าฮ่า ... ”

พูดจบ กู้ซิงเว๋ยก็พาคน หัวเราะและเดินจากไป

หลี่โม่ขมวดคิ้ว รีบประคองแม่ของเขาขึ้นมา “แม่ ...”

แม่หลี่ขัดจังหวะหลี่โม่ จับมือด้วยความรัก ส่ายหัวและพูดว่า “พวกเราไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เราต้องเรียนรู้ที่จะอดทนในทุกสิ่ง แต่ลูกชายของฉันไม่ใช่คนธรรมดา เขาจะคุกเข่าพร่ำเพรื่อไม่ได้”

หลี่โม่ซาบซึ้งใจ ดวงตาของเขาแดงก่ำ และจับมือของมารดาไว้แน่น และพูดอ้ำๆอึ้งๆ “แม่ จริงๆแล้ว ผม ...”