จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 132

บทที่ 132 เกียรติของคุณหลี่

แกร๊ก ประตูห้องส่วนตัวเปิดออกอย่างช้า ๆ

ชั่วพริบตานั้นลมหายใจของพวกกู้เจี้ยนหมินหยุดชะงักลง รู้สึกว่าสิ่งที่ค่อย ๆ เปิดออกไม่ใช่ประตูของห้องส่วนตัว แต่เป็นประตูนรก

“จบกัน จบกัน ถ้าหากว่าหวงเหวินจิ่นกลับมาล่ะก็ ต้องจบเห่กันหมดแน่ ๆ”

กู้ซิงเว๋ยกระซิบสั่นไปทั้งร่าง เหงื่อซึมออกมาเปียกชื้นเต็มเสื้อด้านหลัง

ในตอนนี้ แก้มที่บวมแดงของฮั่วเจี้ยนเฟิงเกร็งกระตุก นึกถึงฉากเมื่อครู่ที่โดนหวงเหวินจิ่นลงโทษ ในใจของฮั่วเจี้ยนเฟิงก็เต็มไปด้วยเมฆครึ้ม

หลี่โม่ราวกับไม่สะทกสะท้านต่อเหตุการณ์ใด ๆ มองไปที่ประตูที่ถูกผลักออกด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง มองดูบริกรหญิงที่มีรอยยิ้มงดงามแต่งกายเลิศหรูที่หลังประตู หลี่โม่อดไม่ไหวหัวเราะออกมา

“ฮ่า ๆ ๆ เป็นพนักงานน่ะ ทุกคนไม่ต้องตื่นเต้นไป”

ได้ยินเสียงหัวเราะของหลี่โม่ ทุกคนต่างรู้สึกระคายหูอย่างหาที่เปรียบมิได้ รู้สึกว่าภายใต้เสียงหัวเราะของหลี่โม่นั้นล้วนแต่เป็นการเยาะเย้ยพวกเขา”

“ใครตื่นเต้นกัน! ไอ้ปัญญาอ่อน! แกไม่มีสิทธิ์พูดอะไรที่นี่ ถ้าหากแกอ้าปากพูดอีกล่ะก็ ฉันจะไม่เกรงใจแกแล้ว!”

กูซิงเว๋ยแสร้งทำตัวดุร้ายปิดบังความหวาดกลัวในใจเมื่อครู่

สายตาของฮั่วเจี้ยนเฟิงมีความไม่แน่ใจอยู่บ้าง เมนูอาหารทางนี้ยังสั่งไม่เสร็จเลย เหตุใดบริกรกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งถึงได้หอบเอาอาหารเข้ามาในนี้เสียแล้ว

“พวกผมยังสั่งอาหารไม่เสร็จเลย พวกคุณเสิร์ฟผิดห้องหรือเปล่า?”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงออกปากถามขึ้น

“ไม่ผิดค่ะ นี่เป็นคำสั่งของประธานอู๋ของพวกเรา ไม่ผิดแน่ ๆ ค่ะ”

บริกรหญิงที่นำอยู่ด้านหน้าตอบมาหนึ่งประโยค จากนั้นก็เดินมาที่ด้านหน้า นำอาหารมาวางลงบนโต๊ะ “จานนี้คือหอยเป๋าฮื้อหวานค่ะ”

กลางจานกลมใบใหญ่จัดวางหอยเป๋าฮื้อชั้นเลิศสองตัวไว้อย่างประณีต วางกองกันเป็นเหมือนภูเขาเล็ก ๆ

ฮั่วเจี้ยนเฟิงมองดูหอยเป๋าฮื้อครั้งหนึ่ง ตาเบิกค้างในทันใด!

แม่มึงเหอะ นี่มันอาหารในตำนาน แค่จานนี้จานเดียวก็แสนกว่าแล้ว!

ถ้าหากจานต่อ ๆ ไปอยู่ในระดับราคาเดียวกันล่ะก็ ฮั่วเจี้ยนเฟิงคิดว่าวันนี้ตนจะต้องสิ้นเนื้อประดาตัวเป็นแน่!

“จานนี้คือปลิงทะเลตุ๋นค่ะ”

“จานนี้คือฟัวกราส์เห็ดทรัฟเฟิลดำค่ะ”

“จานนี้คือ...”

อาหารชั้นเลิศราคาแพงระยับถูกเสิร์ฟเข้ามาทีละจาน ๆ พวกของกู้เจี้ยนหมินมองอย่างโง่เขลา!

ลองคำนวณราคาอาหารพวกนี้ดูแล้วก็ทะลุสองล้านไปอย่างสบาย ๆ เลย เกินขอบเขตในจินตนาการของพวกของกู้เจี้ยนหมินไปแล้ว

ฮั่วเจี้ยนเฟิงไม่มีกะจิตกะใจจะมองดูอาหารแล้ว แต่กลับพลิกดูเมนูอาหารในมืออย่างรวดเร็ว พลิกไปถึงหน้าสุดท้ายที่มีชุดอาหารราชา

มองดูราคาที่ทำให้คนหวาดผวาในเมนูอาหาร มือที่ถือเมนูอาหารอยู่ของฮั่วเจี้ยนเฟิงสั่นพึ่บพั่บ

“พวกคุณ... คงจะไม่เอาอาหารในเมนูอาหารงานเลี้ยงระดับคิงมาเสิร์ฟให้พวกผมใช่ไหม”

“ค่ะ คุณผู้ชาย นี่คือฟูลคอร์สงานเลี้ยงระดับคิงค่ะ”

บริการสาวสวยพูดไปก็นำไวน์แดงหนึ่งขวดมาวางไว้บนโต๊ะ และถามว่า “Romani Conti ปี 90 จะเปิดตอนนี้เลยไหมคะ?”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงกำลังจะบ้าไปแล้ว Romani Conti ปี 90 เหี้ยอะไร ซื้อจากพ่อค้าไวน์โดยตรงยังราคาสามแสนกว่า เข้าไปในกวนเหลินกังจะต้องขายห้าแสนเก้าหมื่นเก้าพันแน่ ๆ !

“ผมไม่ได้สั่ง ทำไมพวกคุณถึงได้เสิร์ฟอาหารโดยพลการ แบบนี้ผมคงจ่ายเงินให้ไม่ได้!”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงตัดสินใจแล้วว่าจะยอมขายหน้าจนถึงที่สุด

ฟูลคอร์สงานเลี้ยงระดับคิงหนึ่งโต๊ะนี้เกือบสี่ล้าน เงินทั้งหมดในบัตรทุกใบบนตัวของฮั่วเจี้ยนเฟิงรวมกันแล้วยังมีแค่สามล้านนิด ๆ เอง

ถึงแม้ว่าฐานะทางสังคมของฮั่วเจี้ยนเฟิงไม่ด้อย แต่ก็ไม่ได้มีเงินสดมากมายขนาดนั้นนะ เงินที่เหลือต้องเก็บไว้ใช้ลงทุนอีก เอามาเปลี่ยนเป็นเงินสดไม่ได้ตั้งแต่แรก!

แทนที่จะเช็กบิลแล้วเงินที่รวบรวมได้นั้นไม่เพียงพอ ยังไม่สู้ยอมรับความพ่ายแพ้เสียตอนนี้

กู้เจี้ยนหมินมองดูอาหารชั้นเลิศเต็มโต๊ะ ถึงแม้จะอยากเก็บเอาไว้เพียงใด แต่เมื่อพิจารณาถึงราคาแล้วก็ยังรู้สึกว่าควรจะสนับสนุนฮั่วเจี้ยนเฟิง

“เจี้ยนเฟิงพูดถูก พวกเรายังสั่งอาหารไม่เสร็จเลยนะ พวกคุณก็เอาอาหารชุดนี้มาเสิร์ฟ นับว่าทำไม่ถูกอยู่นะ”

“สวัสดีครับท่านประธานอู๋ ผมคือฮั่วเจี้ยนเฟิงจากบริษัทการลงทุนติ่งซิน ครั้งก่อนได้มีวาสนาพบกับท่านที่งานไวน์ครั้งหนึ่ง ผมชื่นชมท่านมานานแล้วครับ”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดอย่างเคารพนบนอบ

พวกของกู้ซิงเว๋ยทยอยกันลุกขึ้นกล่าว ข้อความยกยอปอปั้นมากมายพุ่งเข้าใส่อู๋เต้าเหวิน

บนในหน้าของอู๋เต้าเหวินประดับไปด้วยรอยยิ้ม ใครพูดมาก็ยิ้มตอบกลับไป ดูราวกับเป็นผู้นำใหญ่ที่ตอบรับลูกน้องก็ไม่ปาน

แต่สายตาของอู๋เต้าเหวินมักจะเคลื่อนผ่านไปทางหลี่โม่อย่างดูเหมือนเจตนาและไม่เจตนา พอเห็นหลี่โม่สีหน้าเย็นชาไม่พูดไม่จาในใจของอู๋เต้าเหวินก็วูบโหวงอย่างไม่ทราบสาเหตุ

หรือว่าอาหารที่จัดมาเลียแข้งเลียขานั้นยังไม่ดีพอ เลียถึงข้อเท้าหรือยัง?

ในใจของอู๋เต้าเหวินสับสน อยากจะรีบ ๆ จัดการให้เรียบร้อยแล้วรีบ ๆ หนีกลับไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด

“พวกคุณไม่ต้องเกรงใจ อาหารโต๊ะนี้ฟรีจากกวนเหลินกังของพวกเรา ฟรีหมดทุกอย่าง เชิญพวกคุณดื่มทานกันตามสบาย”

กู้เจี้ยนหมินและพวกของฮั่วเจี้ยนเฟิงอึ้งสุดขีด รู้สึกว่าสถานการณ์พลิกโผอย่างกะทันหันเกินไป ไม่เหมือนกับในความคิดของทุกคนเลยสักนิด!

ไม่น่าจะเป็นแผนการยืมมือฆ่าของประธานหวงหรอกมั้ง?

ทำไมถึงกลายเป็นมอบให้ฟรีล่ะ?

อาหารชั้นเลิศและสุราเลิศรสโต๊ะละสี่ล้านกว่าจะมอบให้กันแบบนี้ได้หรือ?

สมัยนี้เงินไม่มีค่าแล้วหรือ?

ลองคิดต้นทุนง่าย ๆ อาหารและสุราบนโต๊ะนี้ก็ต้องหนึ่งล้านเกือบ ๆ สองล้านแล้ว!

“นี่ทำให้ผมรู้สึกได้รับเกียรติอย่างประหลาดจริง ๆ แต่ว่าผมมีบางอย่างที่ไม่ค่อยเข้าใจ ท่านประธานอู๋มอบให้กับใครหรือครับ?”

กู้เจี้ยนหมินถามเสียงเบา

ทุกคนปากกว้าง หูผึ่งรอฟังประโยคต่อไปของอู๋เต้าเหวิน

“ทั้งหมดนี้มอบให้เพื่อเป็นเกียรติแก่คุณหลี่ครับ”

อู๋เต้าเหวินยิ้มแย้มจนตาหยีและพูดขึ้น