จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 146

บทที่146 ตบหน้าไปหนึ่งเพี๊ยะ

ติ๊งติ๊งติ๊ง

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าหลูหมิงเซิงดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นสายที่เรียกเข้า หลูหมิงเซิงรีบหันไปอีกทางหนึ่งรับสาย “คุณฉู่ ท่านมีเรื่องอะไรจะสั่งครับ”

“เจ้ามันหมูหน้าโง่?! ให้เจ้าทำงาน เจ้าทำยังไง?”

ฉู่จงเทียนตะคอกใส่ด้วยความโมโห

ฉู่จงเทียนมองอยู่ในรถมานาน พบว่าหลูหมิงเซิงไม่ได้ทักทายหลี่โม่ ทำให้ฉู่จงเทียนเห็นถึงความผิดปกติ จึงโทรศัพท์หาหลูหมิงเซิง

ในใจหลูหมิงเซิงรู้สึกอึกอัก เข้าใจแล้วว่าตนได้ทำเรื่องผิดพลาดแล้ว เดาว่าฮั่วเจี้ยนเฟิงคนนั้นก็คือฮั่วเจี้ยนเฟิงตัวจริง และตนเองทึกทักไปเองว่าเป็นนายน้อยแห่งสำนักหลงเหมิน

“ผมทางนี่……กำลังคุยกับพวกเขาเรื่องคืนเงินให้ครับ”

“พูดเชี้ยอะไร ให้เจ้าสร้างชื่อให้นายน้อย ไม่ใช่ให้เจ้าสร้างชื่อให้หมูหมากาไก่ นายน้อยยืนอยู่ด้านหลังซ้ายมือของแก จำไว้ต้องเรียกว่าคุณหลี่ อย่าเข้าใจผิดอีก นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ข้าจะให้เจ้า หากทำไม่ได้แล้ว ก็ไปตายซะ!”

ฉู่จงเทียนตะคอกด้วยความโกรธ แล้ววางสาย

หลูหมิงเซิงเก็บมือถือ ขณะที่มองไปทางฮั่วเจี้ยนเฟิง สายตาที่มองเปลี่ยนไปแล้ว

หวังฟางดึงแขนฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดว่า “เจี้ยนเฟิงนี่มันเรื่องอะไรกัน คุณฉู่คนนั้นเป็นใคร?”

“ไม่มีอะไรครับคุณป้า คาดว่ามีการสื่อสารผิดพลาด อธิบายอีกครั้ง ก็คงจะเข้าใจ”

ฮั่วเจี้ยนเฟิง พูดอย่างหน้าด้าน ๆ

หลูหมิงเซิงเร่งฝีเท้าด้วยความโมโห ตาจ้องขมึงตึงใส่ฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดว่า “เจ้านี่มันหน้าด้านมาก คาดไม่ถึงยังกล้าหลอกคนอย่างข้า ชื่อคุณหลี่เจ้ายังกล้าแอบอ้างอีกงั้นรึ? เจ้ามันขยะ!”

หลังจากหลูหมิงเซิงสบถด่าฮั่วเจี้ยนเฟิงเสร็จ บันดาลโทสะยกมือขวาขึ้น ตบไปที่ใบหน้าของฮั่วเจี้ยนเฟิงดัง

เพี๊ยะ!

เสียงตบหน้าดังสนั่นไปทั้งห้อง หวังฟางและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง ตาค้างกันไปตาม ๆ กัน

หวังฟางคิดไม่ออกจริง ๆ เมื่อครู่หลูหมิงเซิงมีท่าทีประจบสอพลอฮั่วเจี้ยนเฟิง แค่พริบตาเดียว เรื่องราวกลับตาลปัตร

จางชุ่ยฮัวและคนอื่น ๆ ต่างก็ตกใจ

เมื่อครู่ดีใจที่ได้ดอกเบี้ยเพิ่มมาหลายเท่า เหตุการณ์ตรงหน้าตอนนี้ลมเปลี่ยนทิศไปแล้ว ไม่แน่ว่าดอกเบี้ยที่จะได้เพิ่ม คงอด ไม่แน่ว่าแม้แต่เงินต้นอาจจะไม่ได้คืนด้วยซ้ำ

“เจ้ามันเป็นคนน่ารังเกียจ แม้แต่ข้าเจ้ายังกล้าหลอกลวง เจ้ารู้มั้ยว่าข้าเป็นใคร! ใครก็ตามที่กล้าหลอกข้าหลูหมิงเซิง ไม่มีใครที่มีจุดจบที่ดี!”

ขณะหลูหมิงเซิงกำลังสบถคำด่า จางฝันดึงรั้งฮั่วเจี้ยนเฟิงไว้ เห็นเพียงหลูหมิงเซิงกำลังบันดาลโทสะตบไปตบมาไปหลายที พริบตาใบหน้าของฮั่วเจี้ยนเฟิงบวมเป่งดั่งกับหัวหมู

“เจ้าหลู ข้าก็ไม่ใช่ว่าจะมาทำร้ายกันง่าย ๆ พ่อของข้าเป็นถึงฮั่วจื่อโก๋ กล้าลงมือกับข้าอีก ข้าให้เจ้านอนหยอดน้ำข้าวต้ม!” ฮั่วเจี้ยนเฟิงฮึดสู้เพื่อหน้าของตน เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของตนครั้งสุดท้าย

“ฮั่วจื่อโก๋แล้วยังไง หากพ่อของเจ้ากล้าดีมาหลอกข้า ข้าก็ตบโดยไม่ลังเล เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่หลอกง่ายมากนักรึ? พวกเจ้าหลอกลวงข้านั่นก็พอทน กล้าดีแสร้งทำเป็นคุณหลี่นั้นข้าให้อภัยไม่ได้!”

หลูหมิงเซิงทำทั้งหมด ก็เพื่อให้หลี่โม่เห็นว่า เป็นเรื่องจำคนผิด ความผิดทุกอย่างเอาไปลงที่หัวของฮั่วเจี้ยนเฟิง พูดให้ถูกก็คือฮั่วเจี้ยนเฟิงแสร้งเป็นคุณหลี่เพื่อหลอกลวงเขา

คนที่อยู่ในวงการ ต้องมีทักษะการแสดงที่แยบยล ความผิดพลาดครั้งนี้เอายัดใส่ตัวฮั่วเจี้ยนเฟิง นับได้ว่าทำได้ไม่เลว

“ฮั่วเจี้ยนเฟิงหลอกเจ้าที่ไหน เห็นได้ชัดว่าเจ้าเข้าใจผิดเอง เจ้ายังกล้าที่จะทำร้ายคนอีก ยังมีความเป็นคนอีกมั้ย!”

หวังฟางเดินเข้าไปตะคอกใส่หลูหมิงเซิง