จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 145

บทที่ 145 เข้าใจผิด

หวังฟางฟังอยู่ข้าง ๆ ดีใจยิ่งนัก ยกนิ้วโป้งชื่นชมฮั่วเจี้ยนเฟิง จากนั้นมองไปที่หลี่โม่ พูดว่า เจ้ามันพวกสวะ ดูคนอื่นเค้าสิ หากไม่ใช่เขาที่ช่วยเหลือ เจ้าสามารถคืนเงินนี้ให้ฉันได้ไหม? เมื่อครู่เจ้ายังคุยโวอยู่เลย คิดดูดี ๆ ว่าควรจะขอโทษอย่างไรดี!”

ถือโอกาสตีสุนัขตอนที่มันตกน้ำเป็นความคิดของหวังฟาง เป็นเวลาที่ควรเหยียบย่ำซ้ำเติมหลี่โม่ บางทีอาจกดดันให้หลี่โม่และกู้หยุนหลันหย่ากันได้

จางชุ่ยฮัวมองหลี่โม่ด้วยสายตาเหยียดหยาม พูดสำทับอีกว่า “เจ้านี่เหมือนสินค้าที่ต้องโยนทิ้ง เทียบกันได้ยังไง เจ้ามันไร้ประโยชน์ ยังด้อยกว่าคนอื่นอีกมากนัก ฉันคิดว่าพี่หวังต้องเปลี่ยนลูกเขยแล้วล่ะ เอ็งมันสวะอย่ายืนขวางหูขวางตาอยู่ตรงนี้ รีบๆ ออกไปให้พ้น ให้ทุกคนสบายใจขึ้น”

หลี่โม่กุมหมัดไว้แน่น จากนั้นคลายมือลง ก้มศีรษะไม่พูดตอบซักคำ

“โธ่เอ้ย ดูสิไอ้สวะโมโหแล้ว เจ้ามันขี้ขลาดไร้ความสามารถควรไปเป็นขอทานซะ หาเมียที่เป็นขอทานเหมือนกันซักคนจึงจะถูก เสนอหน้าอยู่ที่นี่รังแต่ทำให้พวกเราขายหน้า อยากหาเรื่องกันใช่มั้ย”

สวี่หมานพับแขนเสื้อขึ้นพลางพูดออกมา

หลี่ซูเฟินเดินไปหาหลี่โม่ถ่มน้ำลายใส่ที่เท้าเขาจากนั้นพูดว่า “พี่น้องทุกท่าน ยังไม่ได้รับเงินคืนมา ตอนนี้อย่าเพิ่งหลงประเด็น ฟังดูว่าคุณฮั่วกับเถ้าแก่หลูพูดอะไรกัน อีกสักครู่ค่อยสั่งสอนไอ้สวะคนนี้ ”

ทุกคนเบนความสนใจ กลับมาที่ฮั่วเจี้ยนเฟิงกับหลูหมิงเซิง

หลูหมิงเซิงเสนอความคิด ไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นเรื่องดี เพื่ออำนาจของนายน้อยแห่งสำนักหลงเหมินแล้ว จ่ายเงินมากหน่อยไม่เห็นเป็นไร

“คุณหลี่วางใจ ผมจะดำเนินการให้ดี ไม่เพียงแต่คืนเงินต้นรวมดอกเบี้ย ยังมีเรื่องเซอร์ไพรส์อีกเล็กน้อย”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงขมวดคิ้วขึ้น ภายในใจรู้สึกหนาวแปลก ๆ คุณหลี่คนนี้ คุณคงไม่ทำให้เรื่องมันพังหรอกนะ!

จางฝันขนหัวตั้งชัน รีบกระซิบข้างหูหลูหมิงเซิงว่า “เถ้าแก่ คนนี้ไม่ใช่คุณหลี่ เขาคือฮั่วเจี้ยนเฟิง”

“อ๋า?”

หลูหมิงเซิงสงสัยนิดหน่อย ชื่อฮั่วเจี้ยนเฟิงรู้สึกคุ้นหูพิกล “เมื่อครู่โทรศัพท์มาหาคุณ ใช่ชื่อฮั่วเจี้ยนเฟิงหรือเปล่า?”

“ใช่ครับ เถ้าแก่ยังฝากผมให้บอกเขาอีกว่า อยากได้เงินให้เขามาคุยกับคุณ”

จางฝันพูดอย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้นหลูหมิงเซิงรู้สึกทันทีมีอะไรผิดไป คงเพราะตอนนั้นเกิดการเข้าใจผิดขึ้น ต้องเป็นนายน้อยแห่งสำนักหลงเหมินที่ต้องการปกปิดฐานะตนจึงเปลี่ยนชื่อนามสกุล ไม่เพียงแต่ไม่ให้ใครเรียกเขาว่านายน้อย ไม่แน่ว่าจะไม่ให้เรียกว่าคุณหลี่อีก

แต่ไม่ว่านายน้อยแห่งสำนักหลงเหมินมีชื่อว่าอะไร เพียงแค่เขาเป็นนายน้อยแห่งสำนักหลงเหมินก็พอแล้ว ไม่ว่าเขาเปลี่ยนชื่อกี่ร้อยกี่พันชื่อ ผมหลูหมิงเซิงยังไงต้องพึ่งพาอำนาจของเขา”

หวังฟางกับพวก ต่างกระซิบกระซาบกัน เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้จะจบลงไปได้ด้วยดีแล้ว แต่จู่ ๆ เกิดเรื่องคาดไม่ถึง

“พี่หวังนี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมเขาถึงเรียกคุณฮั่ว ว่าคุณหลี่ คงไม่ใช่เป็นเถ้าแก่หลูจำคนผิดนะ?”

“คงไม่ใช่จำคนผิดหรอก คุณฮั่วไม่ได้เป็นคนธรรมดาทั่วไป เป็นเถ้าแก่หลูที่พูดผิดหรือเปล่า?”

ระหว่างที่คนอื่นกำลังถกเถียงกัน เถ้าแก่หลูหัวเราะขึ้นอย่างเป็นมิตร “ฮาฮ้าฮ้าฮ้า เข้าใจผิด เข้าใจผิด เมื่อครู่ผมเองที่พูดผิด ปากของผมนี่นะ มื้อเที่ยงดื่มสุรามากไปหน่อยจึงพูดจาไม่รู้เรื่อง”

ในใจของหวังฟางและคนอื่น ๆ คลายกังวลขึ้นทันที ต่างก็หัวเราะออกมา

ฮั่วเจี้ยนเฟิงโล่งใจ แตะไปที่แขนเถ้าแก่หลูเบา ๆ แล้วพูดว่า “เวลาทำงานดื่มสุราให้น้อยหน่อย ดื่มมากไปอาจเกิดความผิดพลาดได้ง่าย ๆ”

“ใช่ใช่ใช่ ท่านพูดถูก คราวหลังมื้อกลางวันผมไม่ดื่มเหล้าแล้ว ถ้าอย่างนั้น จางฝันคุณสรุปยอดข้อมูลในบัญชีออกมา อีกสักครู่จัดการให้เสร็จเรียบร้อย”

“ได้ครับ เถ้าแก่”