จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 144

บทที่144 ออร่าเปล่งประกาย

ภายในรถเบนซ์ S600 ใบหน้าหลูหมิงเซิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มป้อยอ “ท่านฉู่ พวกเราลงจากรถกันเถอะครับ ยังต้องให้ท่านฉู่พาผมไปขอโทษนายน้อยด้วยตนเอง”

“นายน้อยไม่อยากให้ใครรู้ฐานะเขา คุณเรียกเขาว่าคุณหลี่ก็พอแล้ว ผมไม่ลงไปดีกว่า คนมากไปก็มากความ คุณรู้อยู่แล้วว่าทำอะไรต่อไปก็พอแล้ว ไปเถอะ”

ครั้งนี้ฉู่จงเทียนไม่อยากที่จะออกหน้า

ทางนั้นเป็นญาติพี่น้องของหลี่โม่ทั้งนั้น ถ้าหากนอบน้อมกับหลี่โม่มากเกินไป ก็จะทำให้คนอื่นจับพิรุธได้ ถ้าหากไม่สุภาพกับเขา ไม่แน่ว่าหลี่โม่อาจขุ่นเคือง

ดังนั้นฉู่จงเทียนคิดไปคิดมา นั่งอยู่บนรถท่าจะดีกว่า หลีกเลี่ยงเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง

“งั้น ผมขอตัวลงไปจัดการครู่หนึ่ง จากนั้นฝากท่านฉู่พูดชมเชยผมให้มาก ๆ นะครับ”

ฉู่จงเทียนหลับตาพร้อมกับโบกมือให้ไปได้แล้ว หลูหมิงเซิงเปิดประตูลงจากรถ

หลังลงจากรถ หลูหมิงเซิงเดินไปพลางมองดูหลี่โม่และคนกลุ่มนั้น วิเคราะห์ว่าคนไหนคือหลี่โม่กันแน่

มองดูหลี่โม่ครู่หนึ่ง หลูหมิงเซิงรีบมองไปทางอื่น หลี่โม่สวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา ไม่เหมือนกับนายน้อยคนที่หลูหมิงเซิงจินตนาการไว้เลยซักนิด

นายน้อยหลงเหมินเป็นสายเลือดเช่นไร แม้ว่าจะเป็นชนชั้นสูงจำแลงกายมา น่าจะสวมเสื้อผ้าที่พอมีราคาบ้าง ไม่ควรจะสวมใส่เสื้อผ้าตลาดมือสองทั่วไปแบบนี้

หลังจากตัดหลี่โม่ตัวจริงออกไป สายตาหลูหมิงเซิงกวาดไปมองที่สวี่หมาน มองเห็นสวี่หมานสวมเสื้อแบรนด์เนมทั่วไป หลูหมิงเซิงพยักหน้าเล็กน้อย

สุดท้ายสายตาหลูหมิงเซิงไปหยุดอยู่ที่ฮั่วเจี้ยนเฟิง

ฮั่วเจี้ยนเฟิงสวมชุดGivenchy หลูหมิงเซิงคิดว่า ชุดเสื้อผ้าเช่นนี้เหมาะสมกับคนที่เขาจินตนาการไว้ นอกจากนั้นท่าทางของจางฝันผู้จัดการบริษัทการลงทุน มีผลต่อการตัดสินใจของเขาเช่นกัน

ก่อนหน้านี้กำชับจางฝันไว้แล้วว่าต้องการสั่งสอนฮั่วเจี้ยนเฟิง ดังนั้นหลูหมิงเซิงอาศัยสัญชาตญาณ คนที่ทำให้จางฝันสนใจเป็นพิเศษ ต้องไม่ใช่ฮั่วเจี้ยนเฟิง ต้องเป็นนายน้อยสำนักหลงเหมินอย่างแน่นอน จนไม่ทันคิดให้ละเอียด และแอบบ่งบอกถึงฐานะของตัวเองให้กับจางฝัน

ครุ่นคิดครู่หนึ่ง หลูหมิงเซิงปั้นหน้ายิ้ม รีบเดินเข้าไปหาฮั่วเจี้ยนเฟิงทันที

จางฝันสังเกตท่าทางเถ้าแก่ของตนเอง เห็นหลูหมิงเซิงเดินเข้าไปหาฮั่วเจี้ยนเฟิงด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น จึงรีบแสดงความนอบน้อมต่อฮั่วเจี้ยนเฟิงมากขึ้น

“คุณฮั่วร้ายกาจไม่เบา เถ้าแก่ของพวกเรามาที่นี่ก็เพราะคุณฮั่วจริง ๆ พวกเราไปทักทายเถ้าแก่ของพวกเรากันเถอะ” จางฝันพูดอย่างนอบน้อม

ฮั่วเจี้ยนเฟิงดีใจจนลืมตัว เชิดหน้าจัดเสื้อผ้าที่สวมใส่ให้เรียบร้อย ราวกับนกกระเรียนสวรรค์ที่หยิ่งผยอง

แม้ว่าฮั่วเจี้ยนเฟิงสงสัยว่าหลูหมิงเซิงจู่ ๆ ปรากฏตัวได้ยังไง แต่ว่าเมื่อครู่โม้ไปเยอะ ตอนนี้หลูหมิงเซิงก็มาแล้ว อีกทั้งเห็นท่าทางเป็นมิตรของหลูหมิงเซิง ฮั่วเจี้ยนเฟิงรู้สึกว่าบางทีเรื่องราวอาจกลับตาลปัตรจนตนเองไม่ล่วงรู้ก็เป็นได้

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ฮั่วเจี้ยนเฟิงรู้สึกว่าตนเองได้ประโยชน์ อย่างน้อยการเสแสร้งครั้งนี้ก็สำเร็จจนได้ ที่เหลือก็เล่นละครต่อเพื่อให้เรื่องนี้จบ ๆ ไป

ครั้งนี้ คำพูดของจางฝัน ดึงความสนใจของหวังฟางกับพวก

มองดูหลูหมิงเซิงที่กำลังเดินมาหา และมองดูท่าทางของฮั่วเจี้ยนเฟิง มีท่าทีเหมือนกับกำลังต้อนรับคนที่กำลังมาถึง หวังฟางกับพวกจึงระงับโทสะผ่อนคลายลงไปมาก

“ยังไงเจี้ยนเฟิงก็ร้ายกาจ ครั้งนี้สามารถเชิญเถ้าแก่ใหญ่มาได้ เงินของพวกเราสามารถเอาคืนมาได้แล้วใช่ไหม?”

หวังฟางพูดด้วยน้ำเสียงโอ้อวด