จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 157

บทที่ 157 หลี่โม่ที่ไม่ทำให้ผิดหวัง

ผู้อำนวยการโรงงานและกลุ่มคนงานที่อยู่ด้านข้างต่างก็ตกตะลึงเมื่อพวกเขาเห็นกู้เผิงเฟยพยายามดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด

เชี่ย! คนนี้หรือที่ทุกคนเรียกว่าเศษสวะมาโดยตลอด?

ขยะสมัยนี้รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ?

นี่ถ้าไอ้นี้บ้าคลั่งและฆ่าคนไม่ยั้งมือขึ้นมา คนทั้งโรงงานจะถูกมันฆ่าตายหมดหรือเปล่า?

เมื่อนึกแบบนี้แล้ว ทุกคนก็ตัวสั่นและสายตาที่มองหลี่โม่ก็เปลี่ยนไป

หลี่โม่ปฏิบัติต่อกู้เผิงเฟยด้วยวิธีนี้ ก็เพื่อที่จะเชือดไก่ลิงดูอยู่แล้ว หากเขาไม่สามารถทำให้คนในโรงงานกลัวเขาได้อย่างรวดเร็ว เขาจะถูกยับยั้งและถ่วงเวลาไปอีกนาน

เพื่อกู้หยุนหลัน หลี่โม่ได้ตัดสินใจที่จะกำจัดคนชั่วให้ถึงที่สุด

กู้หยุนหลันเป็นกังวลในใจ เธอกลัวว่าหลี่โม่จะใจร้อนเกินจนฆ่ากู้เผิงเฟยจริงๆเธอรีบเข้าไปจับแขนของหลี่โม่แล้วตะโกน“หลี่โม่ใจเย็น ๆ ปล่อยเขาเร็ว ๆ เขากำลังจะถูกเจ้าสำลักตายและจะแย่ถ้าเขาถูกฆ่า!”

“หลี่โม่ใจเย็นๆ ปล่อยเขาเร็วๆ เขากำลังจะถูกคุณบีบคอตาย และถ้ามีคนเสียชีวิตมันจะไม่ดี!”

ดวงตาที่เย็นชาของหลี่โม่ทิ่มแทงเข้าในหัวใจของกู้เผิงเฟย

เลือดทั้งตัวของกู้เผิงเฟยเย็นลงในทันที เชี่ยเอ๊ย หลี่โม่เป็นบ้าไปแล้วจริงๆ สายตาแบบนั้น เป็นสายตาที่กล้าฆ่าคนแน่นอน!

“ฉันผิดไปแล้ว จะไม่หยุดก้านคุณ ตรงนี้คุณใหญ่ที่สุด จะทำตามที่คุณสั่งทุกอย่าง ถือว่าฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปๆ”

กู้เผิงเฟยร้องขอความเมตตาด้วยปากที่สั่นสะท้าน และไม่มีความกล้าที่จะต่อสู้กับหลี่โม่หลงเหลือแม้แต่น้อย

ตอนนี้อย่าว่าแต่การเลื่อนตำแหน่งและขึ้นเงินเดือนที่กู้เจี้ยนกั๋วได้ให้สัญญาไว้เลย แม้ว่ากู้เจี้ยนกั๋วสัญญาว่าจะแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลกู้ให้ กู้เผิงเฟยก็จะไม่ให้ความร่วมมือต่อไป

หาเงินมาได้คนก็ต้องมีชีวิตถึงจะใช้ได้ ถ้าเสียชีวิตตอนนี้ เงินนี้จะตกใส่กระเป๋าใครก็ยังไม่รู้เลย

“หึ! ฉันไว้หน้าแกตอนแรกแกไม่เอา จะต้องให้ลงมือตีถึงจะรู้ว่าหน้าอยู่ไหน"

หลี่โม่ปล่อยมือขวาของเขา จากนั้นกู้เผิงเฟยก็นั่งลงบนพื้นพร้อมกับหอบหายใจ

ถึงแม้สูดอากาศที่เต็มไปด้วยโคลนในขณะนี้ แต่กู้เผิงเฟยก็รู้สึกมีความสุขในใจและรู้สึกว่าที่ได้มีชีวิตอยู่นั้นโคตรมีความสุขเลย!

เมื่อเห็นหลี่โม่ปล่อยมือออก กู้หยุนหลันรีบจับมือขวาของหลี่โม่ และใช้สายตากังวลมองหน้าหลี่โม่

“คุณสบายดีไหม ทำไมคุณถึงวู่วามขนาดนั้น”

“เลือดร้อนมันพุ่งขึ้นกะทันหันน่ะ ไม่ได้ทำให้คุณตกใจใช่ไหม”

หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ตกใจสิ คุณควรหาอะไรมาเป็นการชดเชยให้ฉันเล็กน้อยนะ”

กู้หยุนหลันกลอกตาใส่เขา

“ฉันขอเชิญคุณมารับประทานอาหารมื้อหรูในตอนค่ำ และเอาแบบใต้แสงเทียนด้วย!"

หลี่โม่กล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“พัฟ~ “

กู้หยุนหลันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และพูดด้วยแก้มแดงเล็กน้อย“ไม่คุยด้วยแล้ว ต้องรีบไปทำธุระ”

สายตาของหลี่โม่กวาดไปยังผู้อำนวยการและคนอื่นๆ และพวกก็ลดศีรษะลงในเวลาเดียวกัน ไม่มีใครกล้ามองไปที่หลี่โม่ เหมือนแกะน้อยที่ว่านอนสอนง่าย

“สายการผลิตมีปัญหาอะไรกันแน่ และอย่าคิดว่าพวกเราเป็นคนโง่ที่หลอกลวงได้ง่าย หากพวกแกเล่าทุกอย่างจากข้อเท็จจริง เราจะไม่ตำหนิเรื่องความผิดในอดีต หากยังคงปกปิดทุกอย่างต่อไป อย่าหาว่าฉันไม่เตือน กู้เผิงเฟยเป็น ตัวอย่างสำหรับพวกแก”

หลี่โม่กล่าวอย่างครอบงำ ออร่าของนายน้อยของสำนักหลงเหมินออกมาเพียงน้อยนิด ก็สามารถสร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนที่อยู่ในนี้แล้ว ปราบปรามให้กู้เผิงเฟยและคนอื่นๆไม่กล้าเงยหน้าขึ้นอีก

กู้เผิงเฟยตัดสินใจพูดความจริงทุกอย่างออกมาด้วยตัวเขาเอง คิดว่ามันดีกว่าปล่อยให้ลูกน้องของตัวเองเขากิน และเขาจะต้องถูกทรมานอีกด้วย

“เสี่ยวหลี่ เสี่ยวจางพวกแกทำส่วนไหนของสายการผลิตเสีย รีบไปซ่อมให้เสร็จเดี๋ยวนี้ อย่ามัวยืนโง่ตรงนี้”

กู้เผิงเฟยตวาด

คนงานสองคนที่ถูกเรียกชื่อ รีบไปซ่อมอุปกรณ์โดยไม่พูดอะไรสักคำ

“ไม่จำเป็นต้องมอบเงินออกมา พวกนายรีบจัดระเบียบการผลิตได้โดยเร็วที่สุดอย่าให้มีข้อผิดพลาดในวัตถุดิบแม้แต่นิดเดียว”

กู้หยุนหลันกล่าวอย่างใจกว้าง

การวิพากษ์วิจารณ์คนเหล่านี้ในเวลานี้ จะกระตุ้นความไม่พอใจของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย ตรงข้ามหากให้อภัยพวกเขาตอนนี้ ทำให้คนเหล่านี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้มีพระคุณจะดีกว่า

เมื่อเห็นอย่างนี้แล้ว เสี่ยวหลี่และเสี่ยวจางมีความสุขมาก และแสดงความภักดีต่อกู้หยุนหลันทันที

กู้หยุนหลันโบกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนกลับไปทำงาน

กู้เผิงเฟยและผู้อำนวยการโรงงานทำงานอย่างหนักเพื่อจัดระเบียบพนักงานเพื่อดำเนินการผลิตต่อ และในไม่ช้าสายการผลิตก็กลับมาดำเนินการผลิตตามปกติโดยสมบูรณ์

“กลับบ้านกันเถอะ"

ในที่สุดหินในใจของกู้หยุนหลันก็ถูกวางลง เธอพาหลี่โม่เดินออกไปจากโรงงาน“ไม่ใช่ดินเนอร์ใต้แสงเทียนเหรอ ทำไมกลับบ้าน”

หลี่โม่ยังคงตั้งหน้าตั้งตารอการรับประทานอาหารค่ำใต้แสงเทียน แค่คิดถึงเรื่องนี้เขาก็มีความรู้สึกอบอุ่นและโรแมนติก

“คุณมีเงินหรือ?หรือว่ามื้อค่ำใต้แสงเทียนที่คุณบอก คือการจุดเทียนทานอาหารข้างถนน?”

กู้หยุนหลันถามด้วยความโกรธ

ทุกวันนี้ราคาของดินเนอร์ใต้แสงเทียนระดับหรูนั้นไม่ถูกเลยจริงๆ

แม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่ปัญหาสำหรับหลี่โม่ แต่ในสายตาของกู้หยุนหลันหลี่โม่ไม่สามารถจ่ายเงินได้มากขนาดนั้น

หลี่โม่อายและแตะจมูกของเขาและพูดว่า“รอผมหาเงินได้ก่อน ผมจะได้มีเงินไปเลี้ยงคุณเป็นทานอาหารมื้อใหญ่”

“ฉันไม่ต้องการให้คุณหาเงิน วันนี้คุณไม่ทำให้ฉันผิดหวัง ถ้าคุณเป็นเหมือนวันนี้ตลอดไปก็คงดี"

กู้หยุนหลันกล่าวอย่างแผ่วเบา

หลี่โม่เงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม:“ภรรยาของผมคุณไม่ต้องกังวลหรอก คุณจะภูมิใจในตัวฉันในอนาคตอย่างแน่นอน”