จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 158

บทที่158 ค่าทำขวัญ

ในขณะเดียวกัน ฮั่วเจี้ยนเฟิงเคาะประตูบ้านของกู้หยุนหลัน

หลังทราบข่าวจากเฮียเตา ฮั่วเจี้ยนเฟิงอดใจไม่ไหวจึงรีบรุดมาเยาะเย้ยหลี่โม่

หลังเฮียเตาถูกฉู่จงเทียนตำหนิยกใหญ่ ยิ่งคิดยิ่งโมโห แสร้งบอกฮั่วเจี้ยนเฟิงว่าได้จัดการหลี่โม่แล้ว เพื่อให้ฮั่วเจี้ยนเฟิงโอนเงินงวดสุดท้ายให้เขา

หลังฮั่วเจี้ยนเฟิงโอนเงินงวดสุดท้ายไปด้วยความดีใจ จึงรีบไปซื้อของฝากให้บ้านกู้หยุนหลันทันที เพื่อเยาะเย้ยสร้างความอัปยศให้หลี่โม่ เพื่อทวงคืนศักดิ์ศรีของตนคืนมา

เปิดประตูบ้าน หวังฟางเห็นแก้มฮั่วเจี้ยนเฟิงยังมีรอบบวมแดง จึงเกิดอารมณ์เคียดแค้นขึ้นภายในใจ

“เจี้ยนเฟิงเองเหรอ รีบเข้ามาในบ้าน”

“ผมซื้อเครื่องสำอาง และครีมมาร์คหน้ามาให้คุณป้า สามารถลดปวดลดบวมได้เป็นอย่างดี ผมใช้มา ดีขึ้นมากแล้ว”

หวังฟางได้ยินแทบร่ำไห้ ช่างเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นจริง ๆ ตนเองถูกตบจนหน้าบวม ยังไม่ลืมซื้อของมาฝากอีก เทียบกันแล้วใส่ใจมากกว่าหลี่โม่เสียอีก

“คุณควรพักฟื้นอยู่ที่บ้าน เป็นระดับหัวหน้าคน รักษาแผลให้หายดีก่อน จะได้ไม่เสียหน้าต่อหน้าลูกน้อง”

“ยังไงคุณป้าก็สำคัญกว่า ผมสามารถทำงานที่บ้านได้ ไม่มีผลกระทบอะไร”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดพลางเหลือบมองดูนาฬิกา ประเมินเวลาแล้วหลี่โม่คงใกล้จะมาถึง ไม่รู้ว่าหลี่โม่จะอยู่ในสภาพอย่างไร เดาว่าหน้าตาคงจะบวมช้ำจนแม่ตัวเองยังจำไม่ได้

คิดถึงตรงนี้ ใบหน้าฮั่วเจี้ยนเฟิงเผยรอยยิ้มสะใจ

“เจี้ยนเฟิงมีน้ำใจมาก รีบนั่งลงกินผลไม้ก่อน เดี๋ยวป้าจะไปยกน้ำชามาให้”

“คุณป้าไม่ต้องเกรงใจ ผมมาทักทาย เดี๋ยวก็กลับ”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดจบ ได้ยินเสียงเปิดประตู ฮั่วเจี้ยนเฟิงดีใจยิ่ง จึงหันไปตามเสียงเปิดประตู

กู้หยุนหลันกับหลี่โม่เดินเข้าประตูตามกันมา ฮั่วเจี้ยนเฟิงเห็นใบหน้าหลี่โม่ไม่บุบสลายแม้แต่น้อย ความโมโหเกิดขึ้นในใจ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ทำไมหลี่โม่ถึงไม่เป็นอะไรเลย?

หรือว่าเฮียเตาทำร้ายผิดคน?

ฮั่วเจี้ยนเฟิงเกิดคำถามในใจขึ้นมากมาย อีกเดี๋ยวต้องถามเฮียให้แน่ชัด จึงทำได้เพียงเก็บคำถามทั้งหมดไว้ในใจ

หลี่โม่เห็นฮั่วเจี้ยนเฟิงนั่งบนโซฟา ทักทายด้วยความกระตือรือร้นว่า“คุณฮั่วมาด้วยเหรอ รอยฟกช้ำบนใบหน้าคุณฮั่วหายเร็วมากนะ”

แก้มฮั่วเจี้ยนเฟิงกระตุกเล็กน้อย ขบเคี้ยวฟัน แต่ไม่ยอมเผยอารมณ์โกรธตนออกมาให้เห็น

“แผลของผมไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผมได้ยินว่าหลี่โม่คุณอยู่ที่บ้านไม่มีอะไรทำ อุดอู้อยู่บ้านไม่ใช่หนทางที่ดีนัก ออกไปหางานทำนอกบ้านดีกว่า? นั่ง ๆ นอน ๆ ที่บ้าน ทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะได้”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงตอบกลับห้วน ๆ ด้วยความชิงชัง

หวังฟางได้ยินงานที่หลี่โม่ทำ สีหน้าหม่นหมองขึ้นทันที

“หลี่โม่ เจ้าอายุก็ไม่น้อยแล้ว ควรรับผิดชอบภาระเลี้ยงดูครอบครัวบ้าง แม้ว่าทำงานได้เงินไม่มากมาย ก็เป็นค่าเล่าเรียนให้กับซีซี ค่าอาหารและค่าเสื้อผ้าบ้าง”

“แม่......”

“ลูกอย่าเพิ่งสอด หลี่โม่ไอ้ไร้ประโยชน์ไม่ควรทำงานที่ร้านเสริมสวยต่อไป ต้องให้เขาออกไปหางานทำเป็นหลักแหล่งซักที!”

หวังฟางเอาความหงุดหงิดทั้งหมดระบายใส่หลี่โม่ ตัดสินใจให้หลี่โม่ออกไปหางาน ทำอย่างนี้ถึงไม่ต้องให้เขาอยู่ขวางหูขวางตา

อีกทั้งให้หลี่โม่ทำงานจนหัวเป็นน๊อตตัวเป็นเกลียว ไม่แน่ว่าหลี่โม่ไม่มีเวลาดูแลกู้หยุนหลัน ถึงเวลานั้นฮั่วเจี้ยนเฟิงถึงจะมีโอกาสใกล้ชิดกู้หยุนหลันมากขึ้นบ้าง

ฮั่วเจี้ยนเฟิงหัวเราะเยาะพูดว่า“ผมหางานที่เหมาะสมให้กับหลี่โม่ได้แล้วครับ ถ้าหากหลี่โม่ยินดี ผมไปจัดการให้”

“เจี้ยนเฟิงยังเก่งเช่นเดิม เทียบกับหลี่โม่เจ้าตัวไร้ประโยชน์เก่งกว่าหลายเท่า ถ้าเจี้ยนเฟิงมีหนทาง งั้นรีบไปจัดการ ให้ไอ้สวะนี้ไปทำงานเร็ว ๆ จะได้ไม่ต้องมาขวางหูขวางตาฉันอยู่ที่นี่”