จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 159

บทที่ 159 เฝ้าประตูสุนัข

คุณหลี่คือใคร?

คุณหลี่คงไม่ใช่หลี่โม่ หรือว่าหลี่โม่ยังมีสถานะอื่นอีก?

ภูมิหลังที่ทำให้เฮียเตาตกใจถึงเพียงนี้ ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

ฮั่วเจี้ยนเฟิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง กำลังคิดจะส่งข้อความถามเฮียอีกครั้ง หวังฟางพากู้หยุนหลันกับหลี่โม่มาถึงพอดี

เห็นหลี่โม่และคนอื่น ๆ มาถึง ฮั่วเจี้ยนเฟิงจึงไม่ได้ทำอะไรต่อ จึงเก็บโทรศัพท์

“หยุนหลัน ลูกไปนั่งข้างคนขับ”

หวังฟางส่งสายตาให้กู้หยุนหลัน

กู้หยุนหลันแสร้งทำเป็นไม่เห็น เดินไปนั่งด้านหลังทันที

หวังฟางโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ จึงเดินไปนั่งข้างคนขับแทน

ฮั่วเจี้ยนเฟิงมองกระจกหลัง เห็นแถวหลังกู้หยุนหลันกับหลี่โม่ แอบยิ้มมุมปากอย่างมีนัย

“คุณป้า หยุนหลัน เพื่อนของผมเป็น HRระดับสูงของเจียงซานกรุ๊ป และเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล จัดเตรียมตำแหน่งพนง.รักษาความปลอดภัย คงจะไม่มีปัญหาแน่นอน ถ้ารู้ว่าเป็นงานรักษาความปอดภัยของเจียงซานกรุ๊ป ผู้คนในเมืองฮ่านต่างแย่งกันเข้าไปทำงาน แน่นอนว่ารายได้มากกว่าทำงานร้านเสริมสวยหลายเท่า”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงกำลังสาธยายเส้นสายในวงการธุรกิจและความสามารถของตน สามารถนำคนเข้าไปทำงานในเจียงซานกรุ๊ป เป็นเส้นสายในวงการธุรกิจที่ร้ายกาจมากแล้ว

หวังฟางดีใจจนปากหุบไม่ลง“ดูสิ ความสามารถเจี้ยนเฟิง เจียงซานกรุ๊ปเข้ายากมากขนาดนี้ ได้ยินว่าคนที่ทำงานเป็น พนง.รักษาความปลอดภัย ต้องเป็นคนที่มีความสามารถถึงจะทำได้”

“หลี่โม่ เจ้าสวะไม่รีบขอบคุณเจี้ยนเฟิงอีกเหรอ หากไม่มีเจี้ยนเฟิงช่วยเหลือ เจ้าก็ยังเป็นโคลนเน่าที่นอนรอความตายไปวัน ๆ!”

“แม่ แม่อย่าพูดแบบนี้อีกได้มั้ย”

กู้หยุนหลันรู้สึกคำพูดฟังไม่เข้าหู เอ่ยปากเพื่อปกป้องหลี่โม่

“ลูกยังปกป้องมันอีก มันใส่เสน่ห์ยาแฝดอะไรกับลูกเนี่ย!”

หวังฟางพูดเหน็บแนม

“เขาไม่ได้ทำเสน่ห์ยาแฝดอะไรให้ลูก แม่อย่าไปดุด่าเขาอีกเลย แค่นี้เขา......ก็อดทนมากพออยู่แล้ว”

เสียงของกู้หยุนหลันค่อย ๆ เบาลง

“เหอะ!”

หวังฟางส่งเสียงเหอะ ด้วยความโมโห โกรธมากจนได้แต่นั่งพิงเบาะไม่พูดอะไรอีก

ฮั่วเจี้ยนเฟิงมองดูกระจกหลัง ดูหลี่โม่ที่นั่งสงบนิ่งไม่มีทีท่าตอบโต้ซักคำ ยิ้มเยาะในใจ

ฮั่วเจี้ยนเฟิงขับรถออกไปด้วยความเร็ว ไม่นานก็มาถึงสำนักงานใหญ่เจียงซานกรุ๊ป

หลังรถยนต์จอดสนิท ฮั่วเจี้ยนเฟิงพาหลี่โม่ทั้งสามคน เดินตรงไปที่ตึกสำนักงานใหญ่ของเจียงซานกรุ๊ป โดยเดินตรงไปแผนกต้อนรับลูกค้าเพื่อลงทะเบียน

หยิบสมุดลงทะเบียนที่พนักงานต้อนรับยื่นให้ ฮั่วเจี้ยนเฟิงตวัดลายเส้นเขียนด้วยท่าทางมีราศี แต่สายตาของพนักงานต้อนรับไปจับจ้องที่หลี่โม่โดยไม่ละสายตา

ยิ่งดู พนักงานต้อนรับยิ่งรู้สึกว่าคุ้นหน้าหลี่โม่มาก รอจนฮั่วเจี้ยนเฟิงคืนสมุดลงทะเบียน พาหลี่โม่กับทุกคนเดินจากไป พนักงานต้อนรับรีบเปิดสมุดลงทะเบียนมาดู

หลังดูเสร็จ พนักงานต้อนรับรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ต่อสายภายในด้วยความลนลาน

สายตามองซ้ายมองขวา จากนั้นพนักงานต้อนรับกระซิบในสายพูดว่า“ท่านประธาน ดิฉันเห็นนายน้อยคนที่ท่านได้เคยกำชับไว้”

โครมมม

ภายในห้องทำงานประธานบริษัท แก้วน้ำในมือของเจียงเฉิงพลันตกลงบนโต๊ะ น้ำชาหกกระจายเต็มโต๊ะ

แต่ว่า เจียงเฉิงไม่สนใจว่าโต๊ะจะรกอย่างไร ลุกขึ้นถามทันทีว่า“นายน้อยมาเหรอ? คุณจำไม่ผิดนะ?”

“ดิฉันมั่นใจจำไม่ผิดแน่ พวกเขามากันสี่คน ชายสองหญิงสอง คนที่ลงทะบียนคือ ฮั่วเจี้ยนเฟิงจากบริษัทการลงทุนติ่งซิน นายน้อยไม่พูดจาอะไร พวกเขาต้องการพบไป๋จื่อหาวผู้จัดการฝ่ายบุคคล”

เจียงเฉิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ครุ่นคิดหลี่โม่มาด้วยสาเหตุใด