จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 161

บทที่ 161 นอบน้อมอย่างยิ่ง

อยากทำอะไรก็ทำ

นี่ไม่ได้หมายความว่าตำแหน่งของเจียงซานกรุ๊ปสุ่มเลือกยังไงก็ได้ ไม่ต้องพูดถึงตำแหน่งกรรมการบริษัทและหัวหน้าของเจียงซานกรุ๊ปเลย ต่อให้เป็นผู้จัดการแผนก ออกไปก็สามารถเชิดหน้าชูตาได้แล้ว！

ไป๋จื่อหาวกับฮั่วเจี้ยนเฟิงต่างก็ตกตะลึง ตอนนี้ทั้งสองคนก็เกิดความสงสัยในใจ ที่จริงแล้วหลี่โม่เป็นคนแบบไหนกันแน่?

หวังฟางนิ่งอึ้งไป การเปลี่ยนแปลงเบื้องหน้ารวดเร็วเกินไป ทำให้สมองของหวังฟางตอบสนองไม่ทัน

“ประธานเจียง นี่คุณจริงจังเหรอคะ?”

กู้หยุนหลันถามเสียงอ่อน

ตำแหน่งระดับสูงของเจียงซานกรุ๊ป ถ้าหากหลี่โม่สามารถนั่งตำแหน่งนี้ได้ นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนในตระกูลกู้ต้องเปลี่ยนมุมมองใหม่แล้ว

“จริงจังแน่นอนครับ ผมกังวลว่าคุณหลี่จะไม่ยอมลดตัวมาทำงานกับเจียงซานกรุ๊ปของเรา ถ้าหากคุณหลี่ยินยอมละก็ พวกเราเจียงซานกรุ๊ปก็จะมอบเงินเดือนและสวัสดิการที่ดีที่สุดให้เป็นการตอบแทน” เจียงเฉิงกล่าวอย่างนอบน้อม

“ทำไมกัน ทำไมหลี่โม่ถึงได้กล้าทำแบบนี้！” หวังฟางถามอย่างไม่เข้าใจ

สถานการณ์แบบนี้ เกินกว่าที่หวังฟางคาดคิดไว้โดยสิ้นเชิง เดิมทีคิดว่าจะมาตบหน้าหลี่โม่ แต่ตอนนี้กลับเป็นหวังฟางที่รู้สึกปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้า

ไม่เพียงแต่หวังฟางที่อยากรู้คำตอบของคำถามนี้ ฮั่วเจี้ยนเฟิง ไป๋จื่อหาว และกู้หยุนหลันก็ล้วนกางหูออก รอฟังคำตอบของเจียงเฉิง

เจียงเฉิงยิ้มตาหยีกล่าว “คุณหลี่เป็นผู้มีพระคุณของผม ชีวิตของผมล้วนเป็นคุณหลี่ที่ช่วยเอาไว้ ครั้งก่อนที่ผมอยู่บนถนนจู่ ๆ โรคหัวใจก็กำเริบ โชคดีที่คุณหลี่ช่วยให้ยาผมได้ทันเวลา แล้วยังส่งผมไปที่โรงพยาบาลอีกด้วย”

“คุณธรรมของคุณหลี่สูงส่งมาก ในตอนนั้นผู้คนมากมายเห็นผมอาการกำเริบ แต่ไม่มีสักคนที่กล้าเข้ามาดูอาการผม ถ้าไม่ได้คุณหลี่ ชีวิตแก่ ๆ นี้ของผมก็คงจบสิ้นไปแล้ว”

ในตอนนี้เจียงเฉิงราวกับถูกราชาจอเงินเข้าสิง แสดงได้อย่างสมบูรณ์ไร้ที่ติ ทำให้คนดูตกตะลึงงัน

กู้หยุนหลันสายตามองหลี่โม่ด้วยความสงสัย ครั้งนี้เจียงเฉิงถูกหลี่โม่ช่วยเหลือไว้ ครั้งก่อนหลี่โม่บอกว่าได้ช่วยหลานชายของประธานหวง หรือว่าหลี่โม่เลือกที่จะช่วยเฉพาะคนรวย?

แถมยังจะบังเอิญขนาดนั้น ที่พอคนรวยเหล่านี้เกิดเรื่องขึ้นทีไร หลี่โม่ก็อยู่ใกล้ ๆ พวกเขาตลอดเลยงั้นเหรอ?

ระงับความสงสัยในใจเอาไว้ กู้หยุนหลันคิดว่ากลับไปค่อยถามหลี่โม่อีกรอบ

หลี่โม่มองสายตาของคาดหวังของเจียงเฉิง ยิ้มแล้วพูด “ผมทำงานตำแหน่งสูงขนาดนั้นไม่ได้หรอกครับ คงได้แค่ขอบคุณน้ำใจของประธานเจียงเท่านั้น”

ในสายตาของเจียงเฉิงมีความผิดหวังเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าจะสามารถทำให้หลี่โม่มาทำงานในเจียงซานกรุ๊ปได้ แบบนั้นจะง่ายต่อการเลียแข้งเลียขา

“งั้นถ้าคุณคิดได้แล้ว ก็ต่อสายตรงถึงผมก็พอ ผมเหล่าเจียงจะช่วยอย่างเต็มที่แน่นอน”

เจียงเฉิงพูดอย่างกระตือรือร้น

“ได้ครับ ถ้าต้องการอะไรจะติดต่อประธานเจียงแน่นอนครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ”

หลี่โม่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอก เจียงเฉิงรีบไปช่วยเปิดประตูห้องทำงานให้หลี่โม่

หางตาที่มองอยู่ของไป๋จื่อหาวกับฮั่วเจี้ยนเฟิงกระตุกอยู่ตลอด รู้สึกว่าเจียงเฉิงกำลังทำท่าประจบประแจงอยู่ชัด ๆ

ทั้งสองคนคิดเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย ถ้าหากคนที่ช่วยเจียงเฉิงเป็นตัวเองจะดีแค่ไหนกัน ทำไมหลี่โม่ถึงได้โชคดีขนาดนี้！

กู้หยุนหลันดึงหวังฟางที่ใบหน้าเศร้าหมองขึ้น แล้วพากันออกจากประตูห้องทำงานไป

ฮั่วเจี้ยนเฟิงแก้มกระตุก ตบโต๊ะอย่างรุนแรง โกรธจนอยากจะออกไปกัดหลี่โม่สักสองที

“เจี้ยนเฟิง ครั้งนี้นายทำร้ายฉันแล้ว แม่มันสิ ทำฉันต้องไปเป็นหมาเฝ้าประตู!”

ไป๋จื่อหาวมองฮั่วเจี้ยนเฟิงอย่างขุ่นเคือง

แค่คิดว่าต้องช่วยไป๋จื่อหาว ครั้งนี้เท่ากับพาตัวเองมาขาดทุนเข้าแล้ว

“ต่อให้แกช่วยชีวิตประธานเจียง เขาก็ไม่น่าจะปฏิบัติกับแกแบบนี้！จะให้แกมาเลือกตำแหน่งในบริษัทตามใจชอบได้ยังไง นั่นคือเจียงซานกรุ๊ปนะ บริษัทขนาดใหญ่ของเมืองฮ่าน！”

หวังฟางยังคงไม่เชื่อหลี่โม่ คิดว่าถ้าตัวเองเป็นเจียงเฉิง คงจ่ายค่าตอบแทนให้มากหน่อยก็พอแล้ว แต่ไม่ใช่ให้ตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงของบริษัท

“เหอะเหอะ ประธานเจียงพูดสุภาพอย่างนั้น คุณไม่เห็นเหรอว่าผมไม่กล้ารับ เขาเองก็ออกหน้าเพื่อช่วยผม กำจัดไป๋จื่อหาวไป ถึงเขาจะให้ผมเป็นผู้บริหารระดับสูงหรืออะไรก็ตามจริง ๆ ผมเองก็ไม่กล้าที่จะเป็นหรอก”

คำอธิบายของหลี่โม่ทำให้หวังฟางเงียบสนิท คิดว่าอธิบายแบบนี้ ค่อนข้างมีเหตุผล บางทีเจียงเฉิงอาจจะแค่พูดสุภาพไปเท่านั้น

“แม่คะ หลี่โม่พูดมีเหตุผลนะคะ ครั้งนี้เขาทำได้ไม่เลว จากสถานการณ์ของเขา ยังไม่เหมาะที่จะทำงานในเจียงซานกรุ๊ปจริง ๆ นั่นแหละค่ะ”

กู้หยุนหลันพูดช่วย

หวังฟางจ้องหลี่โม่ด้วยความโกรธ พูดอย่างเชือดเฉือนว่า “รีบไปทำอาหารซะ คนไร้ประโยชน์อย่างแกน่ะก็เป็นแค่แมงดาที่อยู่ในบ้านเท่านั้น！”

“ครับ”

หลี่โม่ก้มหัวเข้าไปในครัว ไม่นานกู้หยุนหลันก็โผล่เข้ามาในครัวด้วย ถามเสียงต่ำ “ที่นายพูดเมื่อกี้เป็นความจริงเหรอ? ไม่ได้โกหกใช่ไหม?”

“เป็นความจริงสิ คุณไม่เชื่อผมเหรอ ผมไม่ได้มีความสามารถอะไรขนาดนั้น ถ้าผมมีความสามารถคุณก็คงไม่ให้เห็นผมโดนรังแกหรอก”

หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ฉันเชื่อนาย เรื่องวันนี้นายอย่าแค้นเคืองแม่ฉันเลยนะ เธอเองก็ร้อนใจ เห็นนายทำงานที่ร้านเสริมสวยแล้วไม่ได้เงิน เลยหวังว่านายจะมีงานที่เหมาะสมได้ เป็นฮั่วเจี้ยนเฟิงที่เลวเกินไป เห็นได้ชัดว่าถือโอกาสทำให้นายอับอาย”

กู้หยุนหลันพูดกัดฟัน มุ่ยปาก ทำท่าโกรธอย่างน่ารักน่าชัง

“ไม่เป็นไร ครั้งนี้เขาเองก็เดือดร้อนไม่ใช่เหรอ เดาว่าไป๋จื่อหาวนั่นคงเกลียดฮั่วเจี้ยนเฟิงแทบตาย บางทีหลังจากนี้ถ้าเขาก่อเรื่องอะไรขึ้นมาคงทำให้ฮั่วเจี้ยนเฟิงเสียใจแล้ว”

หลี่โม่หัวเราะชอบใจ