จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 162

บทที่ 162 รนหาที่ตาย

ในขณะเดียวกัน

เฮียหู่ยืนอยู่หน้ากู้ซิงเว๋ยด้วยใบหน้าบวมช้ำ มองกู้ซิงเว๋ยด้วยความสงสาร

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่เต็มที่กับการทำงาน นายดูฉันสิโดนตีจนเป็นแบบนี้ เจ้าเด็กนั่นยังสบายดีอยู่จริง ๆ พี่น้องหลายสิบคนของฉันล้วนทำอะไรเขาไม่ได้เลย”

เฮียหู่พูดไปด้วยความท้อใจ

กู้ซิงเว๋ยดึงปึกเงินออกมาอย่างอารมณ์เสีย วางลงด้านหน้าเฮียหู่

“ไอ้พวกคนไร้ประโยชน์ เอาไปรักษาตัวซะ”

เฮียหู่หยิบเงินแล้วออกไป มาหากู้ซิงเว๋ยก็เพราะต้องการเงิน

กู้ซิงเว๋ยมองด้านหลังของเฮียหู่ หยิบเอาบุหรี่มาสูบสองเฮือก แล้วโทรหากู้เผิงเฟย

แต่ว่าโทรไปหลายสิบสายก็ไม่มีคนรับ

กู้ซิงเว๋ยกดโทรไปหลายครั้ง กู้เผิงเฟยก็ไม่รับสายเลย

“สารเลว！ไอ้เด็กนี่ต้องหักหลังแน่ คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะอยู่อย่างสบายไร้กังวลได้งั้นเหรอ? ไร้เดียงสาจริง ๆ ”

ในเมื่อแผนแรกล้มเหลว กู้ซิงเว๋ยจึงตัดสินใจใช้แผนที่สอง ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำให้วัตถุดิบมีปัญหาให้ได้ จะให้กู้หยุนหลันส่งมอบทั้งหมดตามเวลาในสัญญาไม่ได้

“เฮียพีลี่ เอาตามที่พวกเราคุยกันไว้ก่อนหน้านี้ พรุ่งนี้พวกคุณขวางทางไปโรงงานวัตถุดิบซะ รถทุกคันที่ออกมาจากโรงงานจะต้องขวางและถูกหยุดเอาไว้ ทำได้ไหม?”

กู้ซิงเว๋ยต่อสายหาอีกเบอร์หนึ่ง

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว สหายนายสบายใจได้ ”ต่อให้เป็นเง็กเซียนฮ่องเต้มาก็เอารถกลับไปไม่ได้

ปลายสาย เสียงทุ้มต่ำตอบกลับมา

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี เริ่มพรุ่งนี้เช้า”

กู้ซิงเว๋ยวางสาย ในสายตาแสดงออกถึงความพึงพอใจ

“หึหึ เฮียพีลี่คนนี้เป็นคนโหดเหี้ยมที่เคยผ่านการนองเลือดมาแล้ว ฉันจะดูว่าครั้งนี้พวกแกจะทำยังไง”

……

เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกกู้หยุนหลันจากความฝัน

กู้หยุนหลันรับสายอย่างสะลึมสะลือ “ฮัลโหล?”

“ประธานกู้ เกิดเรื่องแล้ว รถวัตถุดิบของพวกเราที่ออกจากโรงงานถูกขวางเอาไว้ พวกเราไปเจรจาก็โดนคนทุบตีกลับมา”

กู้เผิงเฟยพูดอย่างกังวล

“มาขวางได้ยังไง? ใครขวาง”

กู้หยุนหลันลุกขึ้นนั่งที่นอน แล้วรีบลงจากที่นอน

“ชื่อว่าเฮียพีลี่อะไรเนี่ยแหละ สารเลวที่มีชื่อเสียงในท้องที่แถวโรงงานนี้ ลูกน้องก็โหดเหี้ยมมาก ผมได้แจ้งความไปแล้ว แต่ว่าคนทางนั้นแค่มาดู ๆ แล้วก็ไป บอกว่าเป็นเรื่องของกฎหมายแพ่งจัดการไม่ได้”

กู้เผิงเฟยตอบ

กู้หยุนหลันใจกระตุก รู้สึกว่าเรื่องจะต้องบานปลายแน่ กลัวว่าเรื่องคราวนี้จะจัดการได้ไม่ง่ายนัก

“นายเจรจากับพวกเขาไปก่อน ดูว่าพวกเขาต้องการอะไรกันแน่ ถ้าอยากได้เงิน จำนวนไม่มาก นายก็เอาให้พวกเขาไป ถ้าหากต้องการจำนวนมาก นายค่อยโทรมาหาฉัน……”

กู้หยุนหลันให้กู้เผิงเฟยจัดการส่วนนั้น จากนั้นก็รีบลุกไปเก็บของ

หลี่โม่เห็นกู้หยุนหลันกำลังยุ่งกับการล้างหน้าบ้วนปาก ก็รู้สึกว่าตัวเองควรไปดูสถานการณ์ก่อน

หลี่โม่ที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เอาการซื้ออาหารมาเป็นข้ออ้างในการออกไป แล้วเรียกรถให้รีบวิ่งไปที่โรงงานวัตถุดิบ

……

ถนนด้านนอกของโรงงานวัตถุดิบ รถบรรทุกที่ใช้ในการขนส่งวัตถุดิบถูกจอดไว้ข้างทาง

เพียงแต่บนรถทั้งหมดไม่มีคนขับ คนขับรถแต่เดิม ในเวลานี้ล้วนหมอบอยู่กับพื้นโดยใช้สองมือกุมหัวเอาไว้

ชายหนุ่มหลายสิบคนที่มีรอยสักเสือและมังกร เผยรอยสักบนแผ่นหลังอย่างชัดเจน นำตัวคนขับรถไปไว้ตรงกลาง คุยโม้หัวเราะกันคิกคัก

“งานคราวนี้ง่ายจริง ๆ ได้ยินมาว่ากู้หยุนหลันจะออกมาแล้ว นั่นคือคนงามที่สุดในเมืองฮ่านของพวกเราเลยนะ”

“ฉันเคยเจอกู้หยุนหลันอยู่ครั้งหนึ่ง ความสวยนั่นฮอตสุด ๆ รูปร่างมองแล้วเลือดกำเดาฉันแทบจะไหลออกมาจริง ๆ ”

“รูปร่างดีงามหน้าอกโตก้นงอน ใบหน้างดงามอย่างเปรียบไม่ได้ ถ้ากดลงเตียงได้ ชั่วชีวิตนี้ฉันคงไม่ยอมลงจากเตียงแน่”

คนพวกนี้ ยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น อยากให้กู้หยุนหลันออกมาเจรจาจนแทบจะทนไม่ไหว

ใบหน้าเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปน ความชั่วร้ายเผยออกมา เฮียพีลี่แผ่รังสีโหดเหี้ยมในลานอย่างเต็มที่

“ไอ้หนุ่ม มึงหาเรื่องเหรอ?”

เขาตะคอกถามอย่างโมโหร้าย

“ฉันให้พวกแกขอโทษ”

หลี่โม่จ้องเฮียพีลี่ ไม่สนใจออร่าของเฮียพีลี่โดยสิ้นเชิง

“ขอโทษ? ตลกแล้ว คนที่กูเฮียพีลี่พามา เป็นคนที่จะไม่ขอโทษใครมาก่อน มึงเป็นใครมาจากไหน เอ่ยชื่อมา”

เฮียพีลี่เห็นหลี่โม่สงบนิ่ง ก็รู้สึกว่าหลี่โม่อาจไม่ใช่คนธรรมดา

ถ้าหากหลี่โม่เป็นคนสนิทของเจ้าพ่อที่มีอิทธิพลคนไหน งั้นก็ต้องคิดการรับมือให้ดี ๆ

“แกไม่คู่ควรที่จะรู้ ให้เวลาแกสิบวินาทีในการขอโทษ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”

หลี่โม่บอกเสียงเย็น ขณะเดียวกันก็บิดคอเล็กน้อย

ลูกน้องของเฮียพีลี่ ถูกคำพูดของหลี่โม่ทำให้โมโหแทบแย่แล้ว รู้สึกว่าหลี่โม่อวดดีเกินไป

“มึงไอตูดหมาเล่นอะไรก็ให้มันน้อย ๆ หน่อย เฮียพีลี่ของพวกกูถามมึงเพราะเห็นแก่หน้ามึง มึงอย่าทำตัวน่าอาย”

“อย่าคิดว่ามีแรงเยอะนิดหน่อยแล้วจะเจ๋ง พวกกูคนเยอะขนาดนี้ไม่กี่นาทีก็จัดการมึงได้แล้ว”

“เฮียพีลี่ จะพูดกับคนจรจัดแบบนี้ให้เสียเวลาไปทำไมกัน ทั้งตัวมันใส่สินค้าตามแผงลอย ดูก็รู้ว่าเป็นสินค้าขยะ แค่ตีก็พอแล้ว”

สีหน้าของเฮียพีลี่ก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ยิ่งมองเสื้อผ้าที่หลี่โม่ใส่ ในใจก็รู้สึกเสียใจที่ระวังมากเกินไปขึ้นมาทันที

จากเสื้อผ้าตามแผงลอยทั่วทั้งตัวแล้ว ก็มองออกว่าฐานะของหลี่โม่ไม่ได้สูงส่งอะไร คนสนิทของเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพลที่ไหน จะใส่เสื้อผ้าตามแผงลอยแบบนี้

“แม่งเอ๊ย！เกือบถูกเจ้าหนุ่มนี้ต้มซะแล้ว”

เฮียพีลี่สบถอย่างโมโหร้าย ถลึงตามองหลี่โม่แล้วพูด “คุกเข่าลง โค้งคำนับขออภัยซะ แล้วจะไว้ชีวิตสุนัข ๆ ของมึงให้ ไม่อย่างนั้นวันนี้จะทำให้มึงเป็นศพอยู่ที่นี่”

“ดูแล้วคงเป็นพวกแกที่รีบหาเรื่องตายแล้วล่ะ”

หลี่โม่พูดอย่างเยาะเย้ย