จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 166

บทที่ 166 ฉันจะจัดการให้หมด

เช้าวันรุ่งขึ้น หลี่โม่ทำอาหารเช้าเสร็จแล้วยกไปที่โต๊ะ

หวังฟางนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มองไปที่หลี่โม่ด้วยหน้าตาไม่สบอารมณ์

“แกมันไม่ได้เรื่องไม่เหมือนผู้ชายทั่วไปสักนิด ผู้ชายบ้านอื่นทำงานนอกบ้าน ผู้หญิงทำงานในบ้าน แต่ดูแกสิ？ ให้หยุนหลันทำงานนอกบ้าน ส่วนแกทำงานในบ้าน แกไม่ละอายใจบ้างหรือไง”

หลี่โม่ก้มหัวลงไม่พูดไม่จา หันหลังและเดินไปที่ห้องครัวอย่างเงียบ ๆ

กู้หยุนหลันเดินออกมาจากห้องหลังจากที่เก็บของเสร็จ เห็นแผ่นหลังของหลี่โม่ พูดออกมาว่า “แม่ ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว”

“ไม่พูดถึงมันแล้วจะให้พูดถึงใคร เห็นมันทีไรแล้วอารมณ์เสียทุกที ไม่เคยเห็นผู้ชายไร้ประโยชน์ขนาดนี้มาก่อน แล้วยังจะให้คนอย่างนี้มาเป็นลูกเขยของฉัน เป็นความอัปยศที่สุดในชีวิตเลย！”

“หยุนหลัน ชีวิตแบบนี้แกทนได้แน่เหรอ？ ไม่ต้องแสดงหรอก แม่รู้ว่าในใจแกก็ขมขื่น เจ็บทีเดียวจบดีกว่าทนเจ็บไปนาน ๆ ตัดขาดจากเขาเถอะ ยังไงซีซีก็ยังเด็ก คงจะไม่...”

หวังฟางยังพูดไม่ทันจบ กู้หยุนหลันก็ขัดขึ้นมาว่า “แม่ หนูขอพูดอีกครั้ง หนูจะไม่หย่ากับหลี่โม่ หนูจะไปทำงานแล้ว ช่วงนี้งานที่โรงงานวัตถุดิบค่อนข้างเยอะ หนูต้องไปดูสักหน่อย”

หวังฟางตบตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างโกรธ ๆ “ทำไมแกหัวรั้นอย่างนี้”

หลี่โม่ถือแซนด์วิชที่เพิ่งทำเสร็จกับนมเดินออกมา “หยุนหลันรอผมก่อน ยังไงก็ต้องกินข้าวเช้านะ ผมจะไปดูโรงงานวัตถุดิบกับคุณด้วย”

“คนไร้ประโยชน์อย่างแกจะไปกับหยุนหลันทำไม แกดูรายงานเป็นเหรอ หรือสั่งคนงานได้！อย่าไปเกะกะหยุนหลัน！”

หวังฟางตวาดใส่หลี่โม่

กู้หยุนหลันถอนหายใจออกมา แล้วรับอาหารเช้าที่หลี่โม่เอามาให้ก่อนจะบอก “ฉันจะรอนายข้างนอก”

หลี่โม่ยิ้มออกมา ก่อนจะกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

หวังฟางเท้าสะเอวมอง หลี่โม่ที่เดินออกมา “ขยะอย่างแกยังจะไปเป็นตัวเกะกะหยุนหลัน？แค่นี้หยุนหลันก็ลำบากแล้ว แกปล่อยเธอไปได้ไหม ให้เธอไปมีชีวิตที่ดีได้หรือเปล่า！”

“แม่ ผมจะทำให้หยุนหลันมีความสุขครับ”

หลังจากที่หลี่โม่พูดเสร็จก็เดินจากไป หวังฟางกระทืบเท้าแรง ๆ “อย่างแกน่ะเหรอจะทำให้หยุนหลันมีความสุข！ขยะอย่างแกก็มีแต่จะทำให้หยุนหลันทุกข์ทรมาน！”

หลี่โม่กัดฟันเดินออกมา เมื่อปิดประตูเสร็จเขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะใช้สองมือลูบหน้า ให้ดูผ่อนคลายขึ้น หลี่โม่รีบเดินไปหากู้หยุนหลันที่รถ แล้วเปิดประตูนั่งลงที่ที่นั่งข้างคนขับ

กู้หยุนหลันหันไปมองหน้าด้านข้างของหลี่โม่ หลี่โม่เห็นอย่างนั้นก็อายเล็กน้อย “ทำไมมองผมอย่างนั้น หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือเปล่า？”

“ฉันก็แค่อยากมองหน้านาย”

กู้หยุนหลันพูดอย่างอ่อนโยน

หลี่โม่ค่อย ๆ ยิ้มออกมา นับเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุด

“แม่ฉันพูดกับนายอย่างนั้น นายอย่าใส่ใจเลยนะ แม่ก็เป็นคนอย่างนั้นแหละ บางทีก็พูดรุนแรงไปหน่อย”

กู้หยุนหลันอธิบายอย่างลำบากใจ

“ไม่เป็นไร ผมชินแล้วล่ะ”

หลี่โม่แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ

“อืม อย่าเก็บมาใส่ใจเลย รอให้ผ่านช่วงนี้ไป ฉันจะพานายไปเลี้ยงมื้อใหญ่เลย”

กู้หยุนหลันยิ้มแล้วมองไปที่หลี่โม่

“ไม่ไม่ไม่ ผมจะเลี้ยงคุณเอง ถึงเวลานั้นเราไปทานอาหารใต้แสงเทียนกัน”

หลี่โม่พูด

“งั้นฉันจะรอ ถึงเวลานั้นอย่าลืมล่ะ”