จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 167

บทที่ 167 ตีมันให้ตาย

หลี่โม่คำรามออกมาเสียงดัง！

เหล่าชายฉกรรจ์ ต่างหยุดมือ หันมามองหลี่โม่ด้วยความประหลาดใจ

พวกเขาเคยเห็นคนเหี้ยมโหดมานักต่อนัก แม้ว่าต่อสู้ตัวต่อตัว ก็ล้วนเคยเจอ

แต่คนเช่นหลี่โม่ ที่มาท้าทายด้วยตัวคนเดียว ยังไม่เคยเห็นสักที

“นี่……นี่มันเกิดอะไรขึ้น พวกเขาล้วนถือแท่งเหล็ก ถ้าเกิดโดนรุม ต้องถึงชีวิตแน่”

ผู้จัดการฝ่ายความปลอดภัยพึมพำกับตัวเอง

หัวคิ้วของกู้เผิงเฟยชนกัน สถานการณ์ตอนนี้จะเรียกตำรวจก็ไม่ทันแล้ว แต่ถ้าจะให้ไปช่วยหลี่โม่ กู้เผิงเฟยก็ไม่กล้าขนาดนั้น

“ประธานกู้ พวกเราอย่าเข้าไปเลย ดูอยู่ตรงนี้แหละ รีบติดต่อหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเถอะ”

กู้เผิงเฟยห้ามกู้หยุนหลัน

กู้หยุนหลันกัดริมฝีปาก น้ำตาคลออยู่ในดวงตา

กู้หยุนหลันเข้าใจ หลี่โม่พยายามพิสูจน์ตัวเอง พิสูจน์ว่าเขาไม่ใช่คนที่ไร้ประโยชน์

“พวกคุณรีบโทรศัพท์เร็วเข้า เร็ว！”

กู้หยุนหลันตะโกนอย่างเป็นกังวล

“อ่า พวกเราติดต่อเร็ว”

กู้เผิงเฟยหยิบโทรศัพท์ออกมา ขยิบตาให้ผู้จัดการทุกคนหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มโทร

หลี่โม่ตอนนี้ยืนอยู่หน้ากลุ่มชายฉกรรจ์

“เฮ้ ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กล้าพูดกับกูแบบนี้ รู้ไหมกูเป็นใคร？”

ชายร่างกำยำที่มีกล้ามเนื้อปูดโปน มีรอยสักทั่วตัว ผลักลูกสมุนตรงหน้าออก แล้วเดินออกไปมองหลี่โม่พร้อมกับเอียงศีรษะ

“บอกมาสิ ฉันยังไม่เคยเห็นไอ้ห่วยแบบแกเลย”

หลี่โม่พูดเบา ๆ

“บังอาจ！กล้าที่จะดูถูกเฮียหลังของพวกเรา เฮียหลังของพวกเราเป็นถึงนักเลงอันดับต้น ๆ ที่ไม่มีใครสามารถเอาชนะได้！”

“ทุกวันนี้ใครเห็นเฮียหลังของพวกเราก็ต้องคุกเข่าทั้งนั้น ถ้ามึงอยากมีชีวิตรอด ก็ลองคุกเข่าขอร้องเฮียหลังสิ”

“ไม่แค่คุกเข่า ดูท่าทางบอบบางอย่างมึง ยังต้องการการสั่งสอนจากเฮียหลังถึงจะถูก เฮียหลังของพวกเราต้องจัดการสั่งสอนมึงอย่างดีแน่ ฮ่าฮ่าฮ่า”

หลี่โม่มองไปที่เฮียหลัง “ที่แท้ก็เป็นหมาป่า ไม่เห็นจะดีกว่าขี้หมาตรงไหน กล้ามาสร้างปัญหาในที่ของฉัน อยากตายหรือไง！”

“ถุย！”

เฮียหลังถ่มน้ำลาย แล้วมองไปที่หลี่โม่ “อย่างมึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกูหรอก เสี่ยวอู๋พวกมึงห้าคน ไปสอนวิธีปฏิบัติตัวให้มัน แค่หักแขนหักขาก็พอ "

หลังคำสั่งของเฮียหลัง ชายแข็งแกร่งห้าคนเดินออกจากกลุ่ม ในมือล้วนถือแท่งเหล็ก

แสงสะท้อนจากแท่งเหล็กเปล่งออกมา เสี่ยวอู๋มองไปที่หลี่โม่อย่างดูถูก “จะไม่ว่าหรอกนะ ถ้ามึงจะร้องขออาวุธ”

“แค่จัดการพวกแก ไม่ต้องใช้อาวุธหรอก”

หลี่โม่ยืนมือเปล่า ราวกับว่าเขาเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้

“เหอะ ยังไม่รู้ชะตาตัวเองอีก รอก่อนเถอะจะให้มึงชิมรสชาติของความเจ็บปวด ไป！”

เสี่ยวอู๋โบกแท่งเหล็กในมือ อีกสี่คนที่เหลือก็ตามเขามา

หลี่โม่เคลื่อนร่างของเขาหลบท่อนเหล็กที่เสี่ยวอู๋ตีมา ใช้โอกาสคว้าแขนของเสี่ยวอู๋ ใช้มือทั้งสองข้าง หักแขนของเสี่ยวอู๋อย่างแรง

“อ๊าก！”

เสี่ยวอู๋ส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวช รู้สึกได้ทันทีว่าเขากำลังหมุน และเปลี่ยนตำแหน่งกับหลี่โม่