จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 168

บทที่ 168 ไร้ค่า

"ไป! แก้แค้นให้พี่น้อง!"

"ฆ่ามัน กล้าดูหมิ่นเฮียหลังของเรา!"

“กล้าบอกว่าไม่รู้จักเฮียเปียวของเรา วันนี้จะทำให้มึงจำ!”

กลุ่มชายฉกรรจ์ กรีดร้องและพุ่งเข้าหาหลี่โม่ แท่งเหล็กในมือของพวกเขาเต็มไปด้วยเสียงลม

เมื่อกู้หยุนหลันเห็นฉากนี้ ใบหน้าของเธอก็ซีดเซียว เธอก็หันกลับมาและไม่กล้ามองอีกต่อไป

กู้เผิงเฟยและคนอื่น ๆ ต่างก็ปิดหน้า ด้วยกลัวที่จะเห็นฉากที่หลี่โม่ถูกทำร้าย

แม้ว่าหลี่โม่จะแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่ง แต่หมัดสองหมัดนั้นยากที่จะเอาชนะสี่มือ ไม่ต้องพูดถึงคนที่เฮียหลังนำมาด้วย ต่างก็แข็งแรง

ใครที่มองก็จะเห็น ว่าคนอย่างเฮียหลังเป็นยอดนักเลง พวกเขาเป็นนักสู้มืออาชีพ ไม่มีทางเทียบได้กับนักเลงข้างถนนทั่วไป

“จบแล้ว ฉันกลัวว่านี่จะถึงชีวิต จะทำยังไงดี”

“ถ้าหากถึงแก่ชีวิต กลัวว่าโรงงานของเราต้องหยุดการผลิตไปด้วย เราก็จบเห่กันพอดี”

“หลี่โม่บ้าไปแล้ว ก็ดีแล้ว พาตัวเองไปตาย แล้วยังจะทำให้พวกเราเหนื่อย”

กู้เผิงเฟยและคนอื่น ๆ ต่างก็บ่น หากคดีฆาตกรรมเกิดขึ้นจริง จะกลายเป็นเรื่องใหญ่

อีกด้านหนึ่งเฮียหลังตะโกนห้าและหกและสั่งให้ลูกน้องวิ่งไปข้างหน้า แต่ตัวเฮียหลังเองกลับถอยหลัง ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

กลุ่มคนล้อมรอบ หลี่โม่ ลูกน้องที่อยู่ข้างในยังคงไม่ออกมา และคนข้างนอกก็ทยอยเข้ามาเรื่อย ๆ

เมื่อเสียงกรีดร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ เฮียหลังก็ค่อย ๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ มันเป็นลูกน้องคนหนึ่งของเขาเอง ที่ถูกเตะออกมา ยิ่งนานเข้าจำนวนคนที่ถูกเตะออกมายิ่งเยอะขึ้นเรื่อย ๆ

“ นี่มันอะไรกัน ไม่สามารถเอาชนะได้ เขาเป็นแมลงสาบฆ่าไม่ตายหรือยังไง?”

เฮียหลังกล่าวด้วยความประหลาดใจ

ฉากแปลก ๆ แบบนี้ เฮียหลังไม่เคยเห็นมาก่อน จากประสบการณ์ทั่วไป คนที่ถูกปิดล้อมภายใต้สถานการณ์เช่นนี้อาจอยู่ได้ไม่เกินครึ่งนาที

ตูม!

ลูกน้องคนหนึ่งที่หมดสติไปแล้ว ล้มลงแทบเท้าของเฮียหลัง ขณะที่ฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ หลี่โม่แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

ชายที่รอดชีวิตทั้งหมด ต่างมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่หวาดกลัว

“อย่าเข้ามานะ ถ้ามึงเข้ามากูจะ...กูจะ... ”

“นายคือซุนหงอคงกลับชาติมาเกิดหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นคนอย่างนาย พวกเราคงไม่สามารถเอาชนะได้"

"ผู้ชายคนนี้จะต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ไม่งั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะคนมากมายขนาดนี้"

บนพื้นเต็มไปด้วยร่างของชายฉกรรจ์ ส่วนคนที่ยังยืนได้ต่างก็เต็มไปด้วยบาดแผล

หลี่โม่เลิกคิ้วขึ้น ใช้นิ้วเขี่ยคนที่มียังแรงอยู่ “พวกแกนี่ใช้ไม่ได้เลย ฉันยังไม่ได้เอาจริงเลย เข้ามากันต่อสิ”

“และเฮียหลังคนนั้น แกไม่ใช่นักเลงอันดับต้น ๆ หรอกเหรอ ทำให้ฉันเห็นความสามารถของแกหน่อยสิ”

เฮียหลังกลืนน้ำลาย และมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่แปลกไป

ทันใดนั้นเฮียหลังก็ตัดสินใจ ยังไงไม่สามารถสู้ได้อย่างแน่นอน มีเพียงการวิ่งหนีเท่านั้นที่เป็นกลยุทธ์ที่ดีที่สุด

เฮียหลังโยนท่อนเหล็กใส่หลี่โม่ แล้วหมุนตัว และวิ่งหนีเป็นครั้งแรก

หลี่โม่ยิ้มเยาะ ยกมือขึ้นจับท่อนเหล็กที่ขว้างมา และขว้างไปที่เฮียหลังที่กำลังหนีไป

"ล้มลงให้หมด！ วันนี้พวกแกจะไม่มีใครหนีไปได้！”

ท่อนเหล็กพุ่งเข้าหาเฮียหลังด้วยความรวดเร็ว กระแทกเข้าที่เอวของเฮียหลัง เฮียหลังเซ และล้มลงกับพื้น